ท่านประทานขา อย่ารังแกหนู

เสียงจังหวะการเดินย่ำเท้าวนไปวนมาบริเวณหน้าประตูเพนท์เฮ้าส์ บ่งบอกอารมณ์กระวนกระวายของเจ้าของได้เป็นอย่างดี เท้าเล็กๆ เข้ากับรองเท้าส้นสูงสีแดงสด ขนาดของส้นเข็มที่สูงถึงสี่นิ้วไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อการเดินหรือเคลื่อนไหวของเธอได้เลยแม้แต่น้อย

ร่างสวยในชุดรัดรูปเดินไปเดินมาพร้อมกับพยายามติดต่อใครบางคนที่จนถึงขณะนี้ก็ยังติดต่อไม่ได้ ทั้งๆ ที่นัดหมายเวลารวมถึงสถานที่อย่างชัดเจนแล้วและที่สำคัญเงินก็จ่ายไปแล้วเช่นกัน

“จนป่านนี้แล้วทำไมถึงยังไม่มาอีกนะ” สีหน้าของกรรวียังคงเคร่งเครียดเพราะหากงานนี้เธอทำไม่สำเร็จ นั่นก็หมายความว่าเงินค่าแรงก้อนโตที่จะได้ก็พลอยปลิวหายไปต่อหน้าต่อตาเช่นกัน

เงินที่เธอหมายมั่นจะนำไปทุบหน้าใหม่ที่เกาหลีให้กลับมาสวยเหมือนสาวรุ่น ทั้งๆ ที่ตอนนี้เธอก็สวยมากอยู่แล้วแต่ก็อยากสวยไปมากกว่านี้อีก ให้เหมาะกับสโลแกนส่วนตัวว่าผู้หญิงอย่าหยุดสวย

“มาหรือยัง” เสียงห้วนดังขึ้นจากด้านหลังนั่นทำให้กรรวีถึงกับสะดุ้ง ก่อนจะหันกลับมามองชายร่างท้วมตรงหน้า

“ยังเลยค่ะคุณอดุลย์” กรรวีเอ่ยตอบเจ้านาย

“มัวไปโอ้เอ้ทำอะไรอยู่ เดี๋ยวก็เสียงานใหญ่กันพอดี ถ้าเราทำงานนี้พังมีหวังได้ตกงานกันแน่” งานใหญ่ที่ว่าดูเหมือนจะสำคัญต่อหน้าที่การงานของทั้งคู่มาก แม้จะไม่อยากรับปากแต่ก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะเบื้องบนสั่งเขามาอีกทอดเช่นกัน

“น้องชายผมจะบินกลับมาถึงเมืองไทยพรุ่งนี้ คุณอดุลย์ช่วยจัดเซอร์ไพรส์เด็ดๆ ที่เคยจัดให้ผมเมื่อครั้งนั้นให้น้องชายผมหน่อยสิครับ”

“ได้หรือครับท่านประธาน”

“ได้สิ ผมอนุญาต ส่วนค่าเหนื่อยผมจ่ายให้ไม่อั้น ขอแค่ไม่ย้อมแมวก็พอ”

นั่นคือบทสนทนาสั้นๆ ที่ต่างก็เข้าใจความหมายที่แฝงอยู่เป็นอย่างดี อดุลย์เองก็ไม่คาดคิดว่าเจ้านายใหญ่ที่นั่งในตำแหน่งประธานบริหารจะชื่นชอบเซอร์ไพรส์ที่เขาจัดหามาให้ครั้งนั้นเช่นกัน แม้นานๆ จะเกิดขึ้นสักครั้งแต่ก็ถือว่าทำให้หัวใจผู้ชายกระชุ่มกระชวยได้เป็นอย่างดีและผลพลอยได้จากการเซอร์ไพรส์อีกอย่างคือนอกจากไม่ถูกไล่ออกแล้วเงินโบนัสก็ได้มากกว่าทุกปีที่ผ่านมา

“เดี๋ยวฉันโทรตามอีกทีค่ะ” เสียงของกรรวีทำให้อดุลย์หลุดออกมาจากความคิด แล้วหันมองเลขาส่วนตัวที่สมรู้ร่วมคิดจัดเซอร์ไพรส์กับเขามาตั้งแต่ต้น นั่นเพราะต่างก็อยากมั่นคงในหน้าที่การงานด้วยกันทั้งคู่ บางครั้งการทำงานดีก็รุ่งไม่เท่ารู้และเอาใจเจ้านายเก่ง

“ถ้ายังติดต่อไม่ได้อีกคุณคิดแผนสำรองไว้เลย”

“แผนสำรองหรือคะ” กรรวีหน้าตาตื่นนั่นเพราะเธอไม่ได้คิดแผนสำรองไว้แม้แต่แผนเดียว หนำซ้ำยังต้องมาคิดในสถานการณ์กดดันแบบนี้อีก ใครมันจะคิดออก

“ใช่ คิดเร็วๆ ถ้าคิดไม่ออกก็เตรียมตกงานได้เลย เงินพิเศษอะไรที่คุณจะได้มันก็จะพลอยปลิวไปด้วย” คำพูดของอดุลย์ยิ่งทำให้เลขาส่วนตัวหน้าซีด

“คุณอดุลย์” กรรวีเอ่ยเรียกเจ้านายทว่าเขากลับไม่มองเธอด้วยซ้ำ คิ้วที่ขมวดอยู่ก่อนหน้านี้ยิ่งขมวดเข้าหากัน ขืนตกงานในสภาวะเศรษฐกิจดิ่งลงเหวแบบนี้ไม่ใช่เรื่องดีแน่ ไหนจะภาระผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ค่าบัตรเครดิต ค่าภาษีสังคม ยิ่งไปกว่านั้นคือค่าศัลยกรรมหน้าใหม่ที่เธอวางแผนจะไปทำที่เกาหลีอีก วางเงินจองเอเจนซี่ไปแล้วด้วยเธอจะเสียเงินฟรีๆ อย่างนั้นเหรอ ไม่ได้เด็ดขาด

“ผมเข้าไปรับหน้าคุณอชิระก่อน คิดเร็วๆ” เอ่ยจบอดุลย์ก็เปิดประตูกลับเข้าห้องไป โดยปล่อยกรรวีให้คิดหาทางออกเพียงคนเดียว

“ให้มาคิดเร็วๆ อะไรตอนนี้ ใครมันจะไปคิดออก โอ๊ยยย ตายแน่ฉัน” กรรวียกมือขึ้นยีผมลอนสวยๆ บนศีรษะของเธอจนฟูฟ่อง คิ้วที่เขียนมาอย่างดีตั้งแต่เช้าขมวดเข้าหากัน สีหน้าบ่งบอกว่ากำลังเครียดอย่างหนัก

ทันทีที่อดุลย์กลับเข้ามา อชิระที่นั่งกอดอกพร้อมกับไขว่ห้างอยู่บนโซฟาก็เอ่ยถามขึ้นด้วยความไม่พอใจ นั่นเพราะแทนที่ทั้งสองจะกลับออกไปหลังจากส่งเขาเสร็จกลับตื๊อจะอยู่ดูแลนั่นนี่ต่อ ทั้งๆ ที่เขาบอกไปหลายครั้งแล้วว่าไม่จำเป็น

“ทำไมพวกคุณสองคนถึงยังไม่กลับ”

“กำลังจะกลับแล้วครับ รอ เอ่อ…ไวน์ขวดพิเศษมาส่งแล้วผมจะกลับทันที” อดุลย์ฉลาดพอที่จะไม่เอ่ยบอกตรงๆ แต่อชิระก็ฉลาดกว่าที่รู้ทัน

“แน่ใจใช่ไหมว่าแค่ไวน์” ต่อให้รู้แต่เขาก็แกล้งทำเป็นไม่รู้

“ใช่ครับ แค่ไวน์” เอ่ยจบก็ส่งยิ้มแห้งให้น้องชายของท่านประธาน จะว่าไปอชิระก็มีหน้าตาละม้ายคล้ายพี่ชายอยู่มาก อาจเพราะทั้งคู่เกิดใกล้ๆ กัน

เท่าที่รู้อชิระทำงานอยู่ต่างประเทศตั้งแต่เรียนจบ เป็นผู้บริหารหนุ่มไฟแรงที่ทำให้บริษัทอื่นเติบโตมานักต่อนัก กระทั่งถูกพี่ชายเรียกตัวให้กลับมาเมืองไทยด่วน ด้วยเหตุผลอะไรเขาก็ไม่อาจทราบได้เช่นกัน

“ถ้าเป็นอย่างอื่นที่ไม่ใช่ไวน์ ผมเอาเรื่องแน่ ต่อให้พี่ชายผมจะเป็นแบ๊กพวกคุณสองคนก็ตาม”

“อย่ามองผมสองคนในแง่ร้ายแบบนั้นสิครับคุณอชิระ”

“แล้วผมมองถูกไหม” อชิระถามอย่างไม่อ้อมค้อมเพราะเขาไม่อยากเสียเวลากับเรื่องไร้สาระพวกนี้อีก

“เอ่อ…คือ”

“คุณสองคนกลับกันไปได้แล้วตอนนี้ผมเหนื่อยอยากพักผ่อนเต็มที ถ้าไวน์ขวดนั้นมาถึงแล้วฝากคุณเอาไปเททิ้งให้ด้วยแล้วกัน”

“แต่ว่า…”

“ออกไปได้แล้ว” น้ำเสียงของอชิระห้วนขึ้นรวมถึงสีหน้าแววตาที่ส่งมานั่นทำให้อดุลย์กลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ ถ้าเขายังฝืนดันทุรังดีไม่ดีอาจตกงานเอาได้ง่ายๆ

“ครับๆ” อดุลย์จำต้องกลับออกมาจากเพนเฮาส์ของอชิระ ในเมื่อหน้าที่ยังไม่ลุล่วงนั่นจึงทำให้เขายังคงยืนรออยู่แถวๆ หน้าประตู ในขณะที่เลขาส่วนตัวเวลานี้ไม่รู้หายไปไหน

อดุลย์หันซ้ายหันขวามองหากรรวีแต่ทว่าก็ยังไม่เห็นแม้กระทั่งเงาจึงตัดสินใจคว้าโทรศัพท์มือถืออกมากดโทรหา รอสายอยู่ไม่นานอีกฝ่ายก็กดรับ

“ไวน์มาแล้วค่ะคุณอดุลย์”

“โอเค รีบพามา ตอนนี้ผมรออยู่ที่หน้าประตู”

“ค่ะๆ”