Login to MeghaBook
icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติการอ่าน
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
รักแสนชัง ฤดูเหมันต์冬季不爱你

รักแสนชัง ฤดูเหมันต์冬季不爱你

จิรัฐติกาล

5.0
ความคิดเห็น
1.3K
ชม
18
บท

ไหว้ฟ้าดิน ไหว้บรรพบุรุษ ไหว้พ่อแม่ คำนับกันและกัน สองคนกลายเป็นสามีภรรยา รักใคร่กลมเกลียว กลมเกลียวกับผีนะสิ นางไม่ได้อยากแต่งกับบุรุษที่มีคนรักเช่นเขา แต่งเข้ามาเพื่อมองพวกเขารักกันนางยิ่งทำใจไม่ได้ ในเมื่อไม่รักกันเช่นนั้นพวกเราก็ "หย่า" กันเถอะ นางจะทำทุกทางให้เขาหย่ากับนางให้ได้

บทที่ 0 บทนำ

ไหว้ฟ้าดิน

ไหว้บรรพบุรุษ

ไหว้พ่อแม่

คำนับกันและกัน

สองคนกลายเป็นสามีภรรยา

รักใคร่กลมเกลียว

รักใคร่กลมเกลียวกับผีน่ะสิ ลี่ถิงที่นั่งรอในห้องหอกำลังนั่งด่าว่าที่สามีที่ปล่อยให้นางรออยู่ครึ่งค่อนคืนก็ยังไม่มา ในเมื่อไม่มานางก็หมดความอดทน จึงปลดผ้าคลุมมงคลออก ทันใดนั้นเสียงท้องก็ร้องขึ้น นางมองของที่วางอยู่บนโต๊ะเหล้าสุรามงคล ขนมมงคลพวกนั้นเห็นทีว่ากินไปแล้วคงติดคอตาย

หันมองซ้ายขวาด้านนอกมีแต่เสียงคนดื่มเหล้าเมามาย เสียงงิ้วก็กลบเสียงรอบด้านจนหมด นางมองสาวใช้จู่หลิงก็เห็นหลับฟุบข้างเตียงไปแล้ว จึงย่องออกจากห้อง

เป้าหมายของนางคือ ห้องครัว

ตั้งแต่ยามเหม่า[ เวลา 05.00-06.59 น.]จนถึงยามจื่อ[ เวลา 23.00-00.59 น.]ข้าวสักเม็ดก็ไม่ตกถึงท้อง ยามนี้นางไม่สนเรื่องเข้าหอพวกนั้น หวังเพียงหาอะไรตกถึงท้องก็พอ

เรือนเหลียนฮวาที่เป็นเรือนหอของนางนั้นตั้งอยู่ที่ทิศประจิม[ ทิศตะวันตก] ของจวน ลี่ถิงเงยหน้ามองหิมะที่กำลังโปรยปรายลงมา

“เข้าฤดูเหมันต์แล้วหรือ” ใบหน้านางเศร้าลงมองไปทางหินที่เริ่มมีหิมะเกาะ คงเหมือนกับใจนางในตอนนี้ที่ไม่ปรารถนาจะแต่งงานกับบุรุษที่ไหว้ฟ้าดินด้วยกันเมื่อตอนกลางวัน

นางไม่อยากแต่ง เขาก็ไม่อยากแต่ง

เมื่อไม่อยากแต่งแต่จำต้องแต่ง นางถึงได้อยู่ในสภาพเช่นนี้

ลี่ถิงเก็บน้ำตาที่เอ่ออยู่ขอบตากลับเข้าไปดังเดิม จะมาร้องไห้ตอนนี้ก็คงจะทำให้คนเขายิ่งหัวเราะ นางจึงจำต้องหาอะไรมากินให้อาหารตกถึงท้องก่อน

เมื่อคิดได้ว่าสิ่งไหนสำคัญกว่านางก็เลยก้าวย่ำลงไปบนหิมะที่ปกคลุมพื้นหิน เดินไปได้ไม่นานก็เจอกับสวนดอกไม้พร้อมกับน้ำตกและสระบัวขนาดใหญ่ สายตานางมองไปยังทิศทักษิณ[ ทิศใต้]เป้าหมายของนางคือห้องครัว

แต่การจะผ่านด่านนั้นได้ ลี่ถิงก็ต้องไม่ให้คนอื่นเห็น หันมองทางขวาก็มีผู้คนในงานยังดื่มสุราชมงิ้วกันอย่างสนุกสนาน นางจึงเลี่ยงไปทางซ้ายที่มีต้นเหมยฮวาที่ร่วงโรยเหลือเพียงกิ่งไม้ ด้านบนมีหิมะเกาะอยู่แทน

กำลังจะเดินให้เร็วขึ้นก็ได้ยินเสียงคนที่อยู่ใต้ต้นเหมยฮวาพูดขึ้น ทำให้นางที่จะก้าวเท้าต้องหยุดลง

“พี่ฝูฉาง พวกเราหนีไปกันเถอะเจ้าค่ะ ข้าไม่สนเงินทองพวกนั้นขอแค่มีท่านกับข้า ข้าก็พึงพอใจแล้ว”

“อี้เอ๋อร์ เรื่องราวมันไม่ได้ง่ายเพียงนั้น ข้าเป็นบุตรชายคนเดียวของตระกูลเหอ ภาระหน้าที่และความรับผิดชอบย่อมสำคัญกว่าเรื่องส่วนตัว”

“เพราะเช่นนี้ท่านถึงได้แต่งงานกับสตรีผู้นั้น นางเป็นแค่บุตรสาวบัณฑิตยากจนที่สอบได้แค่ซิ่วไฉ แต่กล้าขอแต่งเป็นฮูหยินเอกของท่าน”ซินอี้เอ่ยวาจาน้อยใจ นางกับฝูฉางเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก บิดานางเป็นพ่อบ้านของสกุลเหอมาร่วมยี่สิบปี ถือเป็นบุคคลสำคัญของสกุลเหอ ผู้บุกเบิกเส้นทางสายไหมจนทำให้สกุลเหอร่ำรวยมาจนถึงทุกวันนี้

นางคิดว่าอย่างไรเสียชีวิตนี้ก็จะเป็นภรรยาเขา รักใคร่กลมเกลียวไม่เปลี่ยน แต่แล้วจู่ๆ สกุลเถียนก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ เข้ามาแย่งตำแหน่งฮูหยินเอกของนางไป แล้วจะให้นางอยู่เฉยได้เช่นไร

“ถึงจะแต่งงานกัน แต่ข้าก็รักเจ้าไม่เปลี่ยน ถึงนางได้เป็นฮูหยินเอก แต่ข้าก็สามารถรับเจ้าเป็นอนุได้ อี้เอ๋อร์ เจ้ายินดีจะเป็นอนุให้ข้าหรือไม่”

ซินอี้มีสีหน้าครุ่นคิด จะหนีไปก็ไม่ได้ จะอยู่ก็เป็นได้แค่อนุ แต่เพราะความรักบังตานางจึงยอมเอ่ยตอบรับ

“ข้ายินดีเป็นอนุให้ท่าน แต่ท่านต้องสัญญาว่า วันนี้ไม่รักนาง พรุ่งนี้ก็ไม่รัก และชาตินี้อย่าได้สนใจสตรีอื่นนอกจากข้า” ซินอี้ขอให้ฝูฉางสาบาน

คุณชายฝูฉางที่จิตใจเต็มไปด้วยความรักยกมือขึ้นสาบานแล้วกล่าววาจาชัดเจน

“ข้าเหอฝูฉาง ขอสาบานว่า จะไม่รักแม่นางลี่ถิง หากผิดคำสาบานขอให้ข้ามีอันเป็นไป”

ซินอี้ที่ร้องไห้น้ำตาเปื้อนแก้มรีบยิ้มแล้วโผเข้ากอด สองคนกอดกันรักใคร่โดยไม่สนใจว่าใครจะมาเห็น

คนที่หิวและบังเอิญได้ยินคำสาบานนั้นพอดี ก็เบ้ปากใส่ภาพนั้น ท่านไม่อยากแต่งกับข้า ข้าก็ไม่ได้อยากแต่งกับท่านเหมือนกัน

“เชิญพวกท่านรักกันให้หิมะทับตัวตายไปเลย

เพราะตอนนี้ข้าหิวข้าว!!”

หลังจากกินข้าวอิ่มลี่ถิงก็กลับมานอนหลับยาวจนถึงรุ่งเช้า และแน่นอนว่าเขาไม่ก้าวเข้ามาในห้องนางสักก้าว ซึ่งสำหรับนางแล้วถือว่าเป็นเรื่องดี

จู่หลิงสาวใช้ปรนนิบัติแต่งตัวให้พลางก็บ่นไปพลาง “คุณชายเหอทำเช่นนี้ก็เท่ากับไม่ให้เกียรติคุณหนูเลยสักนิด”

ลี่ถิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หน้ากระจก เงยหน้ามองไปทางหน้าต่าง เห็นดอกเหมยฮวาคนละต้นกับเมื่อวานกำลังไหวเอนตามลมหนาว

“จู่หลิงเจ้าอย่าพูดถึงคนผู้นั้นให้ข้าอารมณ์เสียเลย” นางคิดว่าจะรีบทำผมเพื่อไปคารวะฮูหยินใหญ่ที่เรือนทิศบูรพา[ ทิศตะวันออก]

ปัง!! เสียงประตูนั้นทำให้พวกนางตกใจ จากนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังติดๆ กัน

“ออกมาคุยกันที่ศาลาข้างนอก” น้ำเสียงขุ่นเหมือนโกรธกันมาสิบชาติทำให้ลี่ถิงเบ้ปาก วางหวีหยกในมือลงบนโต๊ะแล้วลุกขึ้นกำลังจะก้าวเท้าเดินออกไปจู่หลิงก็รีบนำเสื้อกันหนาวมาคลุมให้

ลี่ถิงมองเสื้อกันหนาวสีแดงตัดขอบสีขาวเข้ากับชุดสีแดงที่นางชอบใส่ก็ยิ้มรับ จากนั้นก็เดินไปยังศาลา เห็นคุณชายฝูฉางยืนหันหลังให้เอามือไขว้หลัง ท่าทางเขาตอนนี้กับเมื่อคืนช่างต่างกันราวฟ้ากับเหว

ลี่ถิงเดินมายืนอยู่ด้านหลังเขาแล้วเอ่ย “ท่านอยู่ส่วนท่าน ข้าอยู่ส่วนข้า พวกเราต่างคนต่างอยู่ ท่านจะกล่าวเช่นนี้ใช่หรือไม่”

คนที่หันหลังอยู่หันมามองหน้าลี่ถิง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้มองใบหน้าคนที่เป็นภรรยาอย่างชัดเจน ดวงตากลมใส คิ้วบางดั่งกิ่งหลิว จมูกพองาม ริมฝีปากแดงราวลูกอิงเถา

‘งาม แต่ก็ไม่งามเท่าซินอี้ของเขา’

“ดี ถ้าพูดง่ายเช่นนี้ข้าก็ไม่ต้องเปลืองน้ำลาย” สีหน้าฝูฉางโล่งใจที่ลี่ถิงเห็นด้วย

แต่...พอเห็นหน้าดีใจแล้วนางก็รู้สึกว่าไม่สนุก

“แต่ท่านก็ทราบว่าตอนนี้พวกเราอยู่ในสกุลเหอ ท่านยังเป็นคุณชายของที่นี่หาใช่นายท่านใหญ่ จะทำการสิ่งใดก็ล้วนอยู่ในสายตาของบิดาท่าน และข้าซึ่งเป็นฮูหยินของท่านก็ต้องถูกจับตามองเช่นกัน ท่านไม่สนใจข้าก็ยิ่งทำให้ฐานะข้าในจวนนี้ลำบาก”

ฝูฉางทำคิ้วขมวดไม่เข้าใจความหมาย “ก่อนหน้าเจ้าพูดว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกัน แต่ทำไมประโยคหลังถึงพูดเหมือนว่าเราต้องเกี่ยวข้องกัน”

“ท่านเข้าใจถูกแล้ว ลับหลังพวกเราจะต่างคนต่างอยู่ แต่ต่อหน้าผู้คนนั้นพวกเราจะต้องแสดงบทสามีภรรยาที่รักใคร่กลมเกลียว เพื่อที่ข้าจะได้อยู่ในจวนอย่างมีเกียรติ”

คิ้วหนายกขึ้นสูง “ให้ข้าแสดงละคร?” สีหน้านั้นเหมือนกล้ำกลืนฝืนทนอย่างที่สุด

“อีกไม่กี่วันข้าจะแต่งอี้เอ๋อร์เข้ามาเป็นอนุ”

“ก็แล้วแต่ท่าน”

“แล้วจะให้ข้าแสดงความรักกับเจ้า?”

“ท่านไม่ต้องการก็ไม่เป็นไร ถ้าเช่นนั้นพวกเราก็ไปบอกบิดาท่านว่าพวกเราอยากจะหย่าดีหรือไม่?”

แต่งเมื่อวานวันนี้หย่า นี่มันธรรมเนียมอะไรกัน ถ้าเขาทำเช่นนี้อาจจะถูกไล่ออกจากจวนก็ได้ คนถูกบีบก้าวเท้าไปหาลี่ถิงอีกหนึ่งก้าว

ลี่ถิงก็ถอยหลังหนึ่งก้าวเว้นระยะห่าง “ท่านจะทำอะไร”

มุมปากนั้นยิ้มเย้ย “ข้าคิดว่าเจ้าชอบข้าเสียอีกถึงได้เสนอสิ่งนั้นออกมา”

ริมฝีปากบางเบ้ใส่อย่างไม่ปิดบัง “ท่านอย่าได้หลงตัวเอง ที่ข้าทำก็เพื่อรักษาหน้าสกุลเถียนถึงอย่างไรเกียรติและศักดิ์ศรีตระกูลข้าย่อมสำคัญกว่าตัวข้า”

“หึ อย่าพูดคำว่าศักดิ์ศรีให้ข้าฟัง ในเมื่อบิดาเจ้าเป็นคนยัดเยียดเจ้าให้สกุลเหอ”

“ท่าน!!” ลี่ถิงถูกยั่วยุจนโกรธหน้าดำหน้าแดง เขามันน่ารังเกียจ และปากร้าย

“ใครจะอยากแต่งกับคุณชายไม่เอาไหนเช่นท่านกันเล่า”

“ว่าใครไม่เอาไหน”

“ก็ถ้าท่านมีฝีมือเหตุใดบิดาท่านถึงไม่มอบหมายงานให้ทำ วันๆ เอาแต่วิ่งตามบิดาไม่ห่าง”

ฝูฉางก้าวเท้าเข้าไปใกล้คล้ายคนเจียนหลุดสติ ลี่ถิงก็รีบวิ่งหนีไปอีกด้าน ก้าวเท้าลงบันไดอย่างรีบร้อนจนไม่ระวังทำให้

“ว้าย” ลี่ถิงตกใจเพราะตัวเองกำลังจะตกพื้น แต่แล้วก็มีมือของฝูฉางมารับเอาไว้ สองคนมองหน้ากันเพียงครู่ด้วยความตกใจก่อนที่

“พวกท่านทำอะไรกันน่ะ” เสียงหวานเอ่ยอย่างตกใจ

“โอ๊ย” เช่นเดียวกับมือของฝูฉางที่ประคองลี่ถิงรีบปล่อย จนนางล้มลงก้นกระแทกพื้น

“ท่านจะฆ่าข้าใช่ไหม” นี่มันแรงกว่าตอนแรกเสียอีก

แต่คนทำไม่ได้สนใจนาง เพราะกำลังวิ่งตามซินอี้ที่งอนวิ่งหนีไปอีกเรือนหนึ่ง ปล่อยให้นางจมอยู่บนกองหิมะกำลังจะลุกขึ้นก็มีมือใครบางคนส่งมาให้

ลี่ถิงเงยหน้ามองก็พบว่าเป็น “คุณชายป๋อเหวิน”

ป๋อเหวินเป็นลูกพี่ลูกน้องของฝูฉาง บิดาเขาเป็นน้องชายของนายท่านใหญ่ ดูแลกิจการทางเหนือ นานๆ ถึงจะกลับมาสกุลเหอ ส่วนป๋อเหวินก็คอยดูแลบัญชีของสกุลเหอ ซึ่งบุรุษหยาบคายอย่างสามีนางทำไม่ได้

ใบหน้างามได้รูปราวกับเทพเซียน แตกต่างกับสามีนางที่หยาบกระด้างราวกับเทพสงคราม นางไม่ได้ส่งมือให้เขา แต่พยายามจะลุกขึ้นด้วยตัวเอง

กำลังจะยกมือปัดหิมะออก ป๋อเหวินก็ส่งผ้าเช็ดหน้าให้

“ตอนนี้ข้าถือว่าเป็นสะใภ้สกุลท่านแล้ว เกรงว่าคงจะไม่เหมาะ” นางพยายามขยับถอยห่างอีกนิด

ป๋อเหวินมีท่าทางไม่พอใจกับคำนั้น “เจ้าก็รู้ว่าเจ้าแต่งเพราะอะไร ส่วนพี่ฝูฉางแต่งเพราะอะไร เหตุใดต้องทำให้เป็นจริงเป็นจัง”

“ถึงข้าจะรู้เหตุผลพวกนั้น แต่คนอื่นไม่รู้ ดังนั้นการรักษาเกียรติชื่อเสียงของตระกูลย่อมสำคัญกว่า”

ป๋อเหวินไม่เข้าใจเหตุผลพวกนั้นอยู่ดี สีหน้าเรียบนิ่งนั้นเอ่ยอย่างจริงจัง

“หากวันใดเจ้าเบื่อละครงิ้วนี้แล้วก็จงบอกข้าเถอะ ข้าพร้อมจะดูแลเจ้าเสมอ”

“...” ลี่ถิงพูดไม่ออก เหตุใดชะตาถึงได้สลับกันเช่นนี้เล่า

อ่านต่อ

หนังสืออื่นๆ ของ จิรัฐติกาล

ข้อมูลเพิ่มเติม
ย้อนเวลามาพร้อมกับมิติของอนาคต

ย้อนเวลามาพร้อมกับมิติของอนาคต

โรแมนติก

5.0

หนิงอวี่ นักวิทยาศาสตร์สาวคนเก่ง ที่ต้องการทดลองเกี่ยวกับการข้ามมิติจากปัจจุบันสู่อดีต ซึ่งเธอนั้นได้ทำการทดลองเรื่องนี้มาร่วมสองปีแล้ว จนกระทั่งวันหนึ่งมีของตกจากฟ้ากลายเป็นกำไลหยกสีเขียวประกาย เธอจึงเข้าไปทดลองข้ามมิติเป็นครั้งสุดท้าย หากไม่ได้ก็จะล้มเลิกการทดลองนี้ แต่ใครจะคิดว่ามันจะนำพาเธอไปยังห้วงมิติแห่งหนึ่ง ข้ามไปแล้วเธอยังสามารถเอาของที่อยู่ในห้องทดลองออกมาได้ งานนี้ทั้งขนมขบเคี้ยว ข้าวสาร ปลากระป๋องสำเร็จรูปก็ข้ามมิติทำให้เธอไม่อดตายอีกแล้ว *************************** "ถ้าคุณหนูยอมกินข้าวจนหมด บ่าวจะนำเอาลูกอม รสนมให้ด้วยเจ้าค่ะ" "ลูกอมรสนมคือสิ่งใด?" "ขนมอย่างหนึ่งที่ทำมาจากน้ำตาลกวนกับนม ทั้งอมและเคี้ยวได้ หนุบหนับ รสชาติหวานและมีกลิ่นหอม รสชาติเป็นเลิศอย่างมากเจ้าค่ะ" หนิงอวี่บรรยายจนลี่ซือน้ำลายสอในปาก ถึงแม้ว่าจะเอาแต่ใจแค่ไหนแต่ก็ยังเป็นเด็กน้อยอายุเพียงห้าขวบอยู่ดี ******************* นิยายสนุกอบอุ่นหัวใจ กับของวิเศษไม่จำกัดแบบฟิน...

หย่าทวงแค้น

หย่าทวงแค้น

โรแมนติก

5.0

ความเจ็บช้ำกว่าการ “หย่า” ยังมีอะไรอีก นอกจากถูกคนที่รักหลอกไป “ฆ่า” ให้ตายทั้งเป็น **************** โง่แล้วยังทำเหมือนเดิม เขาเรียกว่าโง่ไร้สติ โง่แล้วกลายเป็นความแค้น เขาถึงเรียกว่าฉลาด มาดูกันว่าการกลับมาของเธอในครั้งนี้ จะทำให้เขาจดจำเธอในรูปแบบไหน ภรรยาที่ดี หรือ ภรรยาที่ตอบแทนอย่างสาสม!! ************************* รมินตามองไปยังรูปภาพแต่งงานบนฝาผนัง ภาพที่มีรอยยิ้มและ แววตาความรักนั้น เหตุใดวันนี้ถึงได้เศร้านักก็ไม่เข้าใจ เธอนั่งรอเขาราวครึ่งชั่วโมงก็ได้ยินเสียงรถที่ขับมาอย่างรวดเร็ว และเสียงเบรกกะทันหันทำให้เธอเดินไปที่หน้าต่างแล้วชะโงกมอง เมื่อเห็นว่าเป็นธาวินผู้เป็นสามีเธอก็รีบลงจากชั้นสอง “ทำไมขับรถเร็วขนาดนั้นคะ ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจะทำยังไง” “นี่คุณแช่งผมให้ตายเหรอ” คิ้วรมินตาขมวด “ตาไม่ได้หมายความแบบนั้น แต่ตาเป็นห่วงคุณต่างหาก” “คุณห่วงชีวิตคุณเองจะดีกว่า ว่าคืนนี้คุณจะนอนไหน” แววตาคนเป็นภรรยาไม่แน่ใจว่าได้ยินผิดหรือเปล่า จึงถามเขาย้ำอีกครั้ง “คุณว่าอะไรนะคะ ตาไม่เข้าใจ” “โธ่เว้ย ทำไมถึงโง่ขนาดนี้ ผมกำลังขอหย่ากับคุณยังไงเล่า” ไม่พูดเปล่า อีกฝ่ายยังยกนิ้วขึ้นชี้หน้าผากเธอ จนเธอที่ตั้งสติไม่ได้เซถอยหลังจนล้มลง “รีบเซ็นใบหย่าแล้วออกไปจากบ้านของฉัน” “คุณหมายความว่ายังไง” “ก็หมายความว่าบ้านหลังนี้ หุ้นที่บริษัท โรงแรม ล้วนเป็นของผมหมดแล้ว ดังนั้นคุณก็หมดความหมาย รีบไสหัวไปซะ ก่อนที่ผมจะแจ้งข้อหาบุกรุกกับคุณ” “คุณ คุณทำกับตาแบบนี้ได้ยังไงกัน”

เดือนแสนจันทร์

เดือนแสนจันทร์

โรแมนติก

5.0

แสนจันทร์เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวที่เลี้ยงลูกสองขวบเพียงลำพัง เป็นเพราะเศรษฐกิจกำลังพัง เธอจึงถูกไล่ออกจากงาน จึงคิดหมายหาอาชีพใหม่ที่เธอสามารถเลี้ยงลูกได้ สุดท้ายเธอก็พบว่า อาชีพนักเขียน เป็นอาชีพที่ดี เธอจึงตั้งใจเขียนนิยายเรื่องแรกด้วยความตั้งใจ หนทางหาเลี้ยงครอบครัวดูเหมือนจะได้ดีขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อนิยายของเธอได้รับคำชมจากคนอ่านมากมาย แต่แล้ววันหนึ่งเธอก็ถูกนักเขียนรุ่นใหญ่กล่าวหาว่า ลอกเลียนแบบนิยายของเธอ มีคนมารุมด่าประจานเธอมากมาย หากแต่เธอเพียงพยายามถามถึงหลักฐาน แต่อีกฝ่ายก็เอาทนายมาขู่อย่างเดียวแต่ไม่ส่งอะไรมาให้เลย จนสุดท้ายแล้วเธอก็ต้องยอมรับผิดเพียงเพราะไม่มีเงิน ทั้งที่เธอไม่เคยอ่านนิยายของอีกฝ่ายด้วยซ้ำ ผิดที่ตัวเธอไม่มีแรงสู้ ผิดที่ตัวเธอไม่มีเงินพอที่จะปกป้องอาชีพที่เธอเริ่มรักมัน ผิดที่เธอทำให้คนข้างตัวต้องผิดหวัง สายตามองไปยังคานไม้บนบ้าน มองไปยังค่าบ้านที่ค้างมาสามเดือน จึงมองหาเชือกมาผูกไว้ข้างบนคิดหมายจะฆ่าตัวตาย สองเท้าก้าวขึ้นเก้าอี้ไม้กลม เหยียบขึ้นไปด้วยหัวใจที่แตกสลาย สองมือจับเชือกแล้วคิดจะฆ่าตัวตาย จังหวะที่เชือกกำลังรัดคอนั้น เสียงลูกสาวตัวน้อยก็ร้องดังขึ้นมา เธอที่กำลังจะตายเห็นแบบนั้น น้ำตาก็ร่วงหล่นลงแก้มอาบหน้า ใช้เท้าผละเก้าอี้ล้มเสียงดัง เสียงเด็กน้อยร้องไห้ดังจนคนด้านนอกได้ยิน จังหวะที่เธอคิดจะตายนั้น จู่ ๆ ก็มีผู้ชายใส่สูทคนหนึ่งถีบประตูเข้ามา จากนั้นก็ช่วยเธอหลุดพ้นจากความตาย.... และเขาก็คือแสงสว่างของเธอ ทนายหนุ่มข้างบ้านที่จะเข้ามาช่วยให้ สองคนแม่ลูกพบเจอแต่สิ่งที่สวยงาม

ผมทำอาหารอร่อยนะไม่กินจริงๆ เหรอ ยุค 70

ผมทำอาหารอร่อยนะไม่กินจริงๆ เหรอ ยุค 70

โรแมนติก

5.0

หรูเจี่ยเป็นเพียงนักร้องกลางคืนในยุค 70 ช่วงที่ญี่ปุ่นเริ่มเข้ามายึดครองเซี่ยงไฮ้ ในระหว่างที่เธอต้องพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดจากการขายให้นายพลญี่ปุ่น หรูเจี่ยก็หันไปมองตรงข้ามห้องชั้นสอง ได้กลิ่นซาลาเปาร้อนๆ หอมลอยแตะจมูก พลันเธอก็คิดได้ว่าต้องทำยังไง จึงจำต้องทำเป็นป่วยไม่ยอมกินอะไร เพื่อที่จะให้เถ้าแก่ร้านอ้วนพีที่อยู่ฝั่งตรงกันข้ามมาส่งอาหารให้เธอ แต่เพราะแผนการเลยทำให้เธอกินได้เพียงสองคำ ทั้งที่ท้องของเธอเรียกร้องอาหารอร่อยนั้นแทบขาดใจ เธอจะสามารถหนีพ้นชะตากรรมนี้ได้ไหม แล้วบุรุษอ้วนพีจะช่วยเธอได้หรือเปล่ามาลุ้นกัน

สืบแค้นบัลลังก์เลือด

สืบแค้นบัลลังก์เลือด

โรแมนติก

5.0

เพราะพี่สาวของนางต้องตายอย่างปริศนา ทำให้เหมยลู่อิงต้องเข้าวังเพื่อสืบหาความจริง แต่ภายใต้อันตรายนั้นกลับพบว่าในวังหลวงนั้นอันตรายไม่แพ้กัน มีคลื่นลมแห่งความแค้นพร้อมแย่งชิงบัลลังก์เลือดนั้น ไม่สนว่าต้องพรากวิญญาณผู้ใด นางจะเอาตัวรอดได้หรือไม่ ในเมื่อมังกรที่ยิ่งใหญ่ในวังหลวงนั้นไม่ได้หลอกง่ายอย่างที่คิด เหมือนเขาจะว่างงาน เพราะผ่านไปแค่สามวัน “...” เหมยลู่อิงมองข้าวของที่กองอยู่ตรงหน้า คนผู้นี้ต้องการอะไรกันแน่ จะแกล้งนางไม่เลิกเลยหรือไง ส่งของบรรณาการผ้าแพรสวยงามมาให้นาง แล้วจะให้นางใช้เล่ห์กลอะไรปฏิเสธได้อีก สรุปจะให้นางถูกรุมตายแน่ๆ สตรีทั้งหลายต่างมองตาเป็นมัน ความประหลาดของฝ่าบาทนี้ทุกคนเริ่มชิน ไม่เคยเรียกนางเข้าเฝ้า แต่ก็ขยันส่งของมาให้ คราก่อนเป็นรังนก นางก็เอาถวายเจ้าแม่กวนอิม มาครานี้ถึงกับส่งเสื้อสตรีมา คงคิดว่านางเอาไปถวายไม่ได้น่ะสิ ฉินกงกงพูดแล้วก็ยิ้ม เมื่อเห็นสีหน้ากลืนไม่ได้เข้าคายไม่ออกของนาง “คืนพรุ่งนี้ฮองเฮาจะมีงานเลี้ยงน้ำชาเหล่าสนมนางใน ฝ่าบาทจะเสด็จด้วย จึงพระราชทานชุดบรรณาการให้ตาอิ้งโดยเฉพาะ” ไม่ต้องย้ำคำว่าโดยเฉพาะก็ได้ คืนพรุ่งนี้มีงานเลี้ยงเลยมีความประสงค์จะให้นางสวมชุดบรรณาการ ไม่ส่งมีดมาเลยล่ะ กะว่าจะให้นางโดนรุมในวัง นางไปทำเวรทำกรรมอะไรกับฮ่องเต้คนนี้นะเนี่ย จะบ้าตาย

หนังสือที่คุณอาจชอบ

เกิดใหม่อีกครากลายเป็นผู้ช่วยตัวน้อยของมารดาที่บิดาไม่รัก

เกิดใหม่อีกครากลายเป็นผู้ช่วยตัวน้อยของมารดาที่บิดาไม่รัก

โรแมนติก

3.5

ภารกิจสำคัญของนักเขียนที่ข้ามเวลามาเกิดใหม่ในยุคโบราณคือการเป็นผู้ช่วยมารดาหลบหนีจากบิดาไร้หัวใจ และพามารดาไปพบโลกใหม่ที่เต็มไปด้วยทุ่งดอกลาเวนเดอร์อันงดงาม เมิ่งสืออีถูก ย่าและอนุของหานชางเหยียนผู้เป็นสามีรังแกจนเกือบจะต้องตายไปพร้อมกับลูก ในเวลานี้สามีที่จากไปรบที่ชายแดนกลับมาแล้ว หวังในใจว่าสามีที่กลับมาจะคอยปกป้องดูแล ทว่านางกลับได้รับความเจ็บช้ำที่มากยิ่งกว่าจนแทบทนไม่ไหวและคิดหนี กรุณาอ่านตัวอย่างก่อนกดซื้อ ซื้อหน้าเว็บถูกกว่าแอปเปิ้ลค่ะ กราบขอบพระคุณทุกท่านค่ะที่อุดหนุน

เสด็จอาเลิกตามใจพระชายาสักทีเถอะ

เสด็จอาเลิกตามใจพระชายาสักทีเถอะ

โรแมนติก

4.7

ในชีวิตชาติที่แล้ว เพื่อช่วยรักแรกของตัวเอง คนชั่วสามคนได้ทำลายพลังการต่อสู้ของนาง ตัดแขนขาของนางออก ตัดเส้นเลือดของนางและปล่อยเลือดของนางไหลออกมาทั้งอย่างนั้น และทรมานนางจนตาย เมื่อเกิดใหม่ครั้งนี้ นางวางแผนอย่างรอบคอบ โดยสาบานว่าจะให้พวกเขาได้สัมผัสกับความทุกข์ทรมานที่นางเคยประสบมา! รักแรกที่ไร้เดียงสาอะไรกัน ที่จริงก็เป็นเพียงผู้หญิงที่ตีสองหน้าเก่ง อยากจะไต่ขึ้นไปสูงเหรอ งั้นก็จะให้เจ้าปีนขึ้นไป ยิ่งปีนขึ้นสูงมากเท่าไร ตอนตกลงมาก็จะยิ่งเจ็บมากเท่านั้น! พวกสวะสมควรได้รับบาปกรรมของพวกสวะ พวกมันทำชั่วกับนางไปชั่วชีวิตหนึ่ง นางจะทำให้พวกมันไม่ตายดี พวกคนที่เจ้าเล่ห์ ตีสองหน้าเก่ง นางจะจัดการกับทุกคน! แต่นางไม่เคยคิดเลยว่าในการแก้แค้นของนาง นางจะไปมีเรื่องกับเสด็จอาที่เป็นเจ้าแผนการเข้า ที่วัน ๆ ต้องการให้นางจูบและกอดเขาตลอดทั้งวัน ในขณะที่นางแก้แค้นคนชั่วนั้นยังสามารถสนิทสนมกับเสด็จอาด้วย ในความจริงแล้ว การที่เป็นผู้หญิงชั่วๆ ก็มีความสุขมาทีเดียวกว่าที่คิดเลย!

คุณท่าน คุณนายมาหาอีกแล้ว

คุณท่าน คุณนายมาหาอีกแล้ว

โรแมนติก

5.0

ในวันครบรอบแต่งงาน เหวินซือถูกเมียน้อยของสามีวางยาและไปมีอะไรกับคนแปลกหน้า เธอสูญเสียความบริสุทธิ์ไป แต่เมียน้อยคนนั้นกลับตั้งท้องลูกของสามี ภายใต้ความกดดันต่างๆ เหวินซื่อสูญรู้สึกสิ้นหวังและตัดสินใจหย่า แต่สามีของเธอกลับไม่แยแสโดยคิดว่าเธอกำลังเล่นลูกไม้อยู่ หลังจากการหย่ากัน เหวินซือกลายเป็นจิตรกรที่มีชื่อเสียงและมีผู้ชายนับไม่ถ้วนที่ตามจีบเธอ อดีตสามีไม่ยอมและขอคืนดีไปถึงที่ จากนั้นก็ว่า เธออยู่ในอ้อมแขนของคนใหญคนโตคนหนึ่ง และชายคนนั้นก็พูดอย่างสงบว่า "ดูให้ดี นี่คือพี่สะใภ้ของนาย"

เจ้าสาวจำยอม สามีเศรษฐีนอกสายตา

เจ้าสาวจำยอม สามีเศรษฐีนอกสายตา

โรแมนติก

4.9

ชูจี้ถูกเก็บไปอุปการะตั้งแต่ยังเด็ก ซึ่งถือเป็นความฝันของเด็กกำพร้าทั่วไปอย่างชูจี้ แต่ชีวิตหลังจากนั้นมันไม่ได้มีความสุขดั่งที่ชูจี้คิดฝันไว้เลย เธอต้องอดทนถูกเย้ยหยันและการทำทารุณจากแม่บุญธรรมของเธอ แต่ก็ยังโชคดีที่เธอได้รับความเมตตาจากคนใช้สูงวัยคนหนึ่งในบ้านหลังนั้น ชึ่งเป็นคนคอยดูแลและเอาใส่เธอเหมือนแม่แท้ ๆ ของเธอ จนกระทั่งคนใช้จากไปด้วยอาการป่วย ชูจี้ก็ถูกบังคับให้แต่งกับผู้ชายที่ไม่เอาการเอางานแทนลูกสาวแท้ ๆ ของพ่อแม่บุญธรรมของเธอเพื่อชดใช้ค่ารักษาพยาบาลของคนใช้ เรื่องราวจะเป็นเช่นเดียวกับซินเดอเรลล่าหรือไม่? อย่างไรก็ตาม ชายที่เธอจะแต่งงานด้วยนั้นไม่เหมือนเจ้าชายเลยสักนิดนอกจากรูปร่างหน้าตาของเขาที่สามารถเทียบเท่ากับเจ้าชายได้เท่านั้นเอง ลู่เหยี่ยนเป็นลูกชายนอกสมรสของครอบเศรษฐีครอบครัวหนึ่ง เขาใช้ชีวิตไปวันๆ (พอลอดไปด้วยค่ะ)มาโดยตลอด ที่เขาตกลงแต่งกับชูจี้ก็เพราะอยากจะทำให้ความปรารถนาสุดท้ายของแม่ของเขาสมหวังเท่านั้น แต่ในคืนวันแต่งงาน เขากลับพบว่าเจ้าสาวคนนี้มีพฤติกรรมที่ผิดกับที่เคยได้ยินได้ฟังมา โชคชะตาจะบันดาลให้พวกเขาเป็นอย่างไร และลู่เหยี่ยนจะเป็นดั่งที่เราคิดหรือไม่ สิ่งที่น่าประหลาดใจคือลู่เหยี่ยนมีหลายอย่างที่คล้ายๆ กับมหาเศรษฐีที่ใหญ่ที่สุดในเมืองนี้อย่างพิลึก สุดท้ายแล้ว ลู่เหยี่ยนจะสามารถรู้ได้หรือไม่ว่าชูจี้ คือเจ้าสาวจำเป็นที่ต้องได้แต่งงานแทนพี่สาวของเธอ การแต่งงานของพวกเขาจะเป็นจุดเริ่มต้นเรื่องราวสุดโรแมนติกหรือวิบากกรรมของชีวิต โปรด ติดตามและค้นหาชีวิตและเรื่องราวของทั้งสองคนด้วยกันเถอะ

ท่านแม่ทัพข้าคือศรีภรรยา NC25+

ท่านแม่ทัพข้าคือศรีภรรยา NC25+

โรแมนติก

5.0

องค์หญิงสิบสามนามหลินฮุ่ยหมินสตรีผู้ที่งดงามโดดเด่นไม่เป็นรองผู้ใดแต่กลับมีฐานะต่ำต้อยในวังหลวงด้วยพระมารดาเสียชีวิตตั้งแต่นางยังเด็ก ท่ามกลางความคับแค้นใจนางยังต้องคำสาปร้ายต้องกลายร่างเป็นสัตว์ทุกคืนวันพระจันทร์เต็มดวง เขาคือ หยางเอ้อหลาง แม่ทัพหนุ่มผู้มีความสามารถรูปโฉมสง่างามและเป็นวีรบุรุษคนสุดท้ายของสกุลหยาง ทั้งยังเป็นที่รักเคารพของชาวเมือง ทว่าด้วยความสามารถและตำแหน่งใหญ่โต ฮ่องเต้มิอาจวางใจจึงได้คิดกำจัดเขาให้พ้นตำแหน่งเสีย โดยมอบสมรสพระราชทานให้หยางเอ้อหลางกับพระธิดาของตน เดิมทีชีวิตของคนสองคนย่อมไม่บรรจบ เมื่อสตรีที่หมายหมั้นกับหยางเอ้อหลางคือองค์หญิงใหญ่ที่ปักใจรักเขาตั้งแต่เยาว์วัย ทว่าเรื่องไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อคนทั้งคู่เกิดอุบัติเหตุจนคนเข้าพิธีสมรสกลายเป็นองค์หญิงสิบสาม ท่ามกลางความหวาดกลัวขององค์หญิงสิบสามที่กลัวความลับจะเปิดเผย ท่ามกลางหยางเอ้อหลางที่พยายามพาสกุลหยางให้รอดพ้น ท่ามกลางการแตกหักของความสัมพันธ์พี่น้องที่แสนรักใคร่ระหว่างองค์หญิงใหญ่และองค์หญิงสิบสามเพราะบุรุษเพียงผู้เดียว หลินฮุ่ยหมินจะทำเช่นใด เพื่อจะยุติเรื่องราวน่าเวียนหัวนี้

บท
อ่านเลย
ดาวน์โหลดหนังสือ