ความคิดเห็น
ชม
บท

บทที่ 1 บทนำ

ฤดูใบไม้ผลิปีที่สิบห้าแห่งรัชศกเทียนเปา ดอกท้อบานสะพรั่งในสวนตระกูลจู เสียงร้องไห้ของทารกน้อยดังแว่วมาจากห้องด้านใน ทำให้บรรยากาศยิ่งเต็มไปด้วยความสดชื่นและมีชีวิตชีวา

จางเหวย เด็กหนุ่มวัยสิบห้าปี ก้าวเข้าสู่เรือนหลักของตระกูลจูในมือถือกล่องไม้แกะสลักงดงาม เขาสวมชุดผ้าไหมสีน้ำเงินเข้ม ท่าทางสง่างามสมกับเป็นบุตรชายของแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ ใบหน้าคมคายของเขาเผยให้เห็นถึงความฉลาดและความมุ่งมั่น ดวงตาคมกริบดุจเหยี่ยวมองไปรอบๆ อย่างช่างสังเกต

"น้องเหวย เจ้ามาแล้วหรือ" เสียงทุ้มของจูเหวินกวงดังขึ้น เขายิ้มกว้างต้อนรับอย่างอบอุ่น "มาๆ เข้ามาดูหลานสาวของเจ้าสิ"

จางเหวยคำนับอย่างนอบน้อม

"ท่านพี่ ข้ามาแสดงความยินดีกับท่านและพี่สะใภ้ด้วยใจจริง ขอให้หลานน้อยเติบโตอย่างแข็งแรง งดงามดั่งดอกท้อที่ผลิบาน"

จูเหวินกวงหัวเราะร่า ตบไหล่จางเหวยเบาๆ

"ขอบใจเจ้ามากน้องเหวย "

ทั้งสองเดินเคียงกันเข้าไปในห้อง จางเหวยนึกย้อนถึงความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นระหว่างครอบครัวของเขาและจูเหวินกวง

เดิมทีตระกูลของจูเหวินกวงมีอาชีพค้าขาย แต่จูเหวินกวงกลับสมัครเข้ากองทัพและต้องตาแม่ทัพจางบิดาของเขาเข้า แม่ทัพจางจึงคิดปลุกปั้นจูเหวินกวงรับเป็นบุตรบุญธรรม กระทั่งบัดนี้ดำรงตำแหน่งรองแม่ทัพทักษิณ

“ท่านพ่อฝากความคำมาถึงท่านด้วย ยินดีกับท่านที่ได้บุตรสาวและขอให้นางปลอดภัย"

จูเหวินกวงพยักหน้าสีหน้าจริงจังขึ้น

"ขอบคุณพ่อบุญธรรม ข้าเองก็ละอายใจยิ่งในขณะที่ท่านพ่อลำบากอยู่ชายแดน ข้ากลับต้องอยู่ที่นี่”

“อย่าคิดมากไป ภรรยาคลอดบุตรสามีไม่อาจละทิ้งได้ ท่านพ่อเข้าใจขอรับ”

“อืม...ข้าจะรีบจัดการธุระที่นี่ให้เรียบร้อย แล้วจะตามไปสมทบโดยเร็วที่สุด"

เมื่อเข้าไปในห้อง ภรรยาของจูเหวินกวงมิได้อยู่ที่นี่เพราะนางเพิ่งคลอดบุตร ท่านหมอจึงให้นางบำรุงกำลังที่เรือนหลัง

บัดนี้จึงเป็นแม่นมที่กำลังอุ้มทารกน้อยอยู่เมื่อจูเหวินกวงเข้ามาแม่นมจึงวางทารกน้อยที่เพิ่งกินนมอิ่มและลืมตาเล่นลงบนเปลอุ่น

จางเหวยก้มลงมองเด็กหญิงตัวน้อย ใบหน้ากลมป้อมและผิวขาวนวลดั่งหยกขัด หน้าตาน่ารักน่าชังยังตัวกลมป้อมเหมือนก้อนแป้งน้อยก้อนหนึ่งที่วางอยู่ในเปล ดวงตากลมโตจ้องมองเขาอย่างสงสัยใคร่รู้

"น่ารักจริงๆ ขอรับ" จางเหวยยิ้มอย่างอ่อนโยน "ท่านตั้งชื่อให้หลานน้อยหรือยังขอรับ"

จูเหวินกวงส่ายหน้า

"ยังเลย ข้ากำลังคิดอยู่เจ้ามีข้อเสนอไหมน้องเหวย เจ้าเป็นคนเชี่ยวชาญทั้งการเขียนพู่กัน โครงกลอนในเมืองหลวงนี้เรื่องบุ๋นและบู้นับว่าเจ้าเก่งที่สุด ข้าไว้ใจเจ้า"

จางเหวยครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะกล่าว

"หากท่านไม่รังเกียจ ให้นางมีนามว่า 'จูเมย' ดีหรือไม่ด้วยหวังว่านางจะงดงามดั่งดอกเมยที่เบ่งบานมีความสุขตลอดชีวิต"

"จูเมย..."

จูเหวินกวงทวนคำ ก่อนจะพยักหน้าอย่างพอใจ

"ชื่อที่ไพเราะนัก ชื่อนี้มีความหมายแห่งความงามและความอดทน นับเป็นชื่อที่มีความหมายที่ดียิ่ง"

จางเหวยยิ้มก่อนจะเอ่ยเสริม

"และหากท่านอนุญาต ข้าอยากเรียกชื่อรองของนางว่า 'เมยเมย'ด้วย"

"แน่นอน เจ้าเป็นท่านอาของนางนี่นามรอง เมยเมย นี้ดียิ่ง"

จูเหวินกวงตอบอย่างยินดี

จางเหวยจึงหยิบกล่องไม้ออกมา เปิดออกเผยให้เห็นปิ่นหยกขาวรูปดอกท้อที่อยู่ในนั้น

"นี่คือของขวัญที่ข้าเตรียมมาให้เมยเมย หวังว่าจะเป็นเครื่องรางนำโชคให้นางตลอดไป"

จูเหวินกวงรับหยกมาด้วยความซาบซึ้ง

"น้องเหวย เจ้าช่างมีน้ำใจปิ่นหยกขาวนี่ข้ารู้ดีว่าไทเฮาพระราชทานให้เจ้ามิใช่หรือ หยกขาวนี่ว่ากันว่าหากผู้ใดได้ครอบครองแล้วจะมีชีวิตยืนยาว ของล้ำค่านี้มิใช่ว่าจะสามารถหาได้ง่ายได้ เจ้ายังมอบให้หลานสาวคนนี้ของเจ้าไยไม่เก็บไว้ให้เจ้าสาวในอนาคตเล่า”

จางเหวยเอ่ยเบา ๆ

“พวกเราคือนักรบอย่าเอ่ยถึงเรื่องเจ้าสาวเลยแม้แต่ชีวิตของข้าก็ไม่รู้ว่าจะรอดกลับมาได้หรือไม่ ดังนั้นมอบให้เมยเมยนั่นเหมาะสมที่สุดแล้ว”

จูเหวินกวงพยักหน้า เรื่องหน้าที่ทหารนี้ผู้ใดจะรู้เท่าพวกเขากันเล่า

“เช่นนั้นข้าจะให้พี่สะใภ้ของเจ้าเก็บรักษาไว้ให้เมยเมยจนกว่านางจะโตพอที่จะปักมันได้ ถือว่าเป็นของขวัญล่วงหน้าวันปักปิ่นของนางก็แล้วกัน"

ขณะนั้นเอง เสียงกลองดังมาแต่ไกล สัญญาณเรียกทหารเข้าประจำการ จางเหวยถอนหายใจเบาๆ

"ข้าคงต้องลาไปก่อน พรุ่งนี้ข้าต้องออกเดินทางไปชายแดนแล้ว"

“น้องรองข้าจะรีบตามเจ้าไป”

จางเหวยยิ้ม

“ท่านไม่จำเป็นต้องเร่งร้อน ยังมีเวลาให้ท่านอยู่กับครอบครัวตอนนี้ชายแดนสงบสุข ระหว่างนี้ข้ากับท่านพ่อจะไม่ยอมให้พวกต้าเหวินรุกรานเป็นอันขาด”

อ่านต่อ

หนังสือที่คุณอาจชอบ

ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ

ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ

มาชาวีร์
4.8

เจ้าของร่างเดิมถูกท่านย่าตัวเอง ขายให้ชายพิการด้วยเงินเพียงห้าตำลึง จึงคิดสั้นไปกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย ทำให้วิญญาณของเซี่ยซือซือทะลุมิติมาเข้าร่างแทน ชีวิตในโลกนี้บิดามารดาล้วนตายไปแล้ว เหลือเพียงน้องสาวกับน้องชายร่างกายผอมแห้งหิวโซสองคน เธอต้องช่วยพวกเขาให้รอด ก่อนจะถูกคนชั่วพวกนี้ขายทิ้งไปแบบเธอ 1 : ทะลุมิติ แคว้นจ้าว หมู่บ้านตระกูลแซ่อวี่ ภายในบ้านสกุลเซี่ย “ท่านพี่รีบกินเร็วเข้า” เสียงเด็กเล็กดังก้องอยู่ข้างหูอย่างน่ารำคาญ ว่าแต่ฉันมีน้องชายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน รู้สึกได้ถึงอะไรแข็ง ๆ มาแตะที่ริมฝีปาก ทว่ายังลืมตาไม่ขึ้น “ท่านพี่กินสิ ๆ” เซี่ยซือซือรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งศีรษะ พยายามที่จะเปิดดวงตาขึ้นมอง เจ้าของเสียงเล็ก ๆ ด้านข้าง “ท่านพี่ ๆ ท่านพี่อย่าตายนะ ลืมตาสิท่านพี่” “นังตัวดีออกมาเดี๋ยวนี้นะ !” เสียงเอะอะโวยวายดังหนวกหูเซี่ยซือซือเป็นอย่างมาก ปัง ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรื่อย ๆ เซี่ยซือซือลืมตาขึ้นจนได้ พลันสมองกลับมีเรื่องราวพรั่งพรูเข้ามาไม่ขาดสาย จนต้องกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด อ๊าก ! “พี่รอง !” เด็กน้อยเซี่ยซือหยางในวัยสามหนาวเรียกพี่สาวพร้อมเบะปากอยากร้องไห้ “ท่านพี่ !” เซี่ยซานซานทิ้งบานประตูที่ตัวเองดันไว้ หันกลับมาดูพี่สาวด้วยความตกใจ “ท่านพี่ ๆ ท่านเป็นอะไร อย่าทำให้พวกข้าตกใจสิท่านพี่ !” ผลัวะ ! มีคนถีบประตูบานเก่าผุพังเข้ามาภายในห้อง เด็กทั้งสองรีบเข้าไปขวางผู้บุกรุกไม่ให้ทำร้ายพี่สาว แม่เฒ่าเซี่ย เซี่ยจิ่วเม่ย หน้าตาแลดูดุร้าย ไม่ใช่หญิงชราใจดีแต่อย่างใด ด้านหลังของแม่เฒ่าเซี่ยยังมีลูกสะใภ้บ้านใหญ่ กับบ้านรองเดินตามมา ท่าทางดุดันเอาเรื่อง “ไอ้พวกบ้านสามตัวดี กล้าลักขโมยอาหารเอาไว้กินเอง ยังเห็นแม่เฒ่าอย่างข้าอยู่ในสายตาหรือไม่ ไอ้พวกหมาป่าตาขาว ดูซิวันนี้ข้าจะจัดการพวกเจ้าอย่างไร” “ท่านย่าพวกข้าไม่ได้ขโมยนะ นี่เป็นหมั่นโถวของท่านพี่ ท่านพี่ไม่สบายข้าแค่เก็บไว้ให้ท่านพี่เท่านั้นเอง” เซี่ยซานซานยังเป็นเด็กหญิงวัยสิบหนาว แต่นางข่มความกลัวตอบโต้ผู้ใหญ่ในบ้านออกไป “หึ กฎบ้านก็มีบอกอยู่แล้วถ้าพลาดมื้ออาหารไปก็คืออด แต่พวกเจ้ากลับแหกกฎ แอบยักยอกอาหารเก็บไว้กินเอง ยังมีหน้ามาเถียงท่านแม่อีก ท่านแม่ท่านต้องลงโทษคนบ้านสามนะเจ้าคะ ไม่เช่นนั้นข้าไม่ยอมจริง ๆ ด้วย ตอนนั้นยวี่เฟยของข้านางได้พลาดมื้อเย็นไป ท่านก็ไม่ให้นางกินนะเจ้าคะ” สะใภ้บ้านรองนามว่าจงอี้ซิน ย้อนรำลึกถึงเรื่องลูกสาววัยแปดปีของตัวเองขึ้นมา “ดูเจ้าเด็กพวกนี้สิท่านแม่ กางแขนปกป้องพี่สาวตัวเอง ช่างน่าสมเพชไม่รู้จักสำเหนียกกำลังตัวเอง ถุย !” หลินพ่านเอ๋อสะใภ้บ้านใหญ่มองดูเด็กทั้งสองพร้อมถ่มน้ำลายใส่ตรงหน้า แม่เฒ่าเซี่ยมองลูกสะใภ้ทั้งสองสลับกันไปมา เดินตรงไปกระชากหมั่นโถวเย็นชืดแถมแข็งปานหิน ออกจากมือของเซี่ยซือหยาง “แง ๆ ๆ” เด็กน้อยถูกแย่งของกินของพี่สาวไป ถึงกับแผดเสียงร้องลั่น “เจ้าคนชั่ว ! เอามานะ ของท่านพี่ข้า” กำปั้นน้อย ๆ ทุบไปยังต้นขาของแม่เฒ่เซี่ย “เจ้าเด็กเนรคุณกล้าตีข้ารึ นี่นะ !” แม่เฒ่าเซี่ยเตะทีเดียวเซี่ยซือหยางก็กระเด็นไปติดกับผนังห้อง “น้องเล็ก !” เซี่ยซานซานรีบวิ่งไปอุ้มน้องชายขึ้นมากอดไว้ด้วยความตกใจ “ท่านย่า น้องเล็กยังเด็กไม่รู้ความ เหตุใดท่านถึงได้ใจร้ายเช่นนี้” “แง ๆ ๆ” เสียงร้องไห้ของเด็กน้อยฟังแล้วน่าสงสารจับใจ ดวงตาที่ปิดไว้ก่อนหน้าของเซี่ยซือซือ ลืมขึ้นหลังจากค้นพบว่า ตัวเองได้ทะลุมิติมายังอดีตอันไกลโพ้นแล้วจริง ๆ หลังจากหลับตาลืมตาอยู่หลายหน เรียบเรียงความคิดที่ไหลเข้ามาไม่ยอมหยุด เมื่อค่อย ๆ จัดการกับมันได้ ความเจ็บปวดที่ศีรษะก่อนหน้าจึงบางเบาลง และมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างเฉยชา ครบสูตรของการทะลุมิติจริง ๆ มีท่านย่าผู้ชั่วร้าย ขนาบข้างด้วยป้าสะใภ้เลวทั้งสอง ครั้นหันไปมองน้องสาวในวัยสิบขวบของตัวเองกับน้องชายตัวน้อย ทั้งตัวดำเมี่ยมเหมือนไม่ได้อาบน้ำมาเป็นเดือน ร่างกายผอมแห้งเหลือแต่กระดูก เสื้อผ้าเก่าขาดมีรอยปะชุนเต็มไปหมด เส้นผมแห้งกรังเหมือนไม่ผ่านน้ำมานาน ยกมือของตัวเองขึ้นมาดู ไม่ได้มีสภาพต่างกันแม้แต่น้อย ครั้นเงยหน้ามองป้าสะใภ้ใหญ่ร่างกายอวบอ้วนเต็มไปด้วยก้อนไขมัน ป้าสะใภ้รองแม้ไม่ได้อ้วนแต่ก็ไม่ได้ผอม ยิ่งแม่เฒ่าเซี่ยด้วยแล้ว ร่างกายบึกบึนเหมือนคนกินดูอยู่ดีมาตลอด “ท่านแม่ดูอาซือมองท่านสิเจ้าคะ” สะใภ้ใหญ่เห็นสายตาเย็นเยียบของคนที่นอนอยู่บนเตียงก็อดแปลกใจไม่ได้ ดูเยือกเย็นจนไม่น่าไว้ใจ “เจ้าอย่าคิดว่ากระโดดน้ำตายแล้วทุกอย่างจะจบนะอาซือ ข้ารับเงินคนบ้านถานมาแล้ว ถ้าเจ้าตายข้าจะให้อาซานไปแทนเจ้า” คำพูดของแม่เฒ่าเซี่ยทำให้ดวงตาของเซี่ยซือซือเบิกกว้าง ท่านย่าของนางขายนางให้คนบ้านถานในราคาแค่ห้าตำลึง เจ้าของร่างเดิมไม่อยากไปเป็นเมียคนพิการ เลยไปกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย ทว่าเธอที่มาจากยุคปัจจุบันกลับเข้ามาแทนที่เจ้าของร่างนี้ เจ้าของร่างเดิมว่ายน้ำไม่เป็น จึงได้ขาดอากาศตายใต้น้ำ แต่เธอที่เข้ามาสวมร่างกลับพาร่างนี้ขึ้นมาจากน้ำได้ โชคชะตาคงเล่นตลกให้เธอกับเจ้าของร่างเดิมมีชื่อเดียวกัน “ท่านย่าอาซานยังเด็กนัก ท่านอย่าได้ทำเช่นนั้นเลย” นานมากกว่าที่นางจะเอ่ยออกมา “มันอยู่ที่เจ้าอาซือ ข้าขอเตือนเอาไว้ อีกสองวันคนบ้านถานจะมารับตัวเจ้าแล้ว อย่าให้เกิดเรื่องขึ้น ไม่อย่างนั้นข้าจะส่งอาซานไปแทนเจ้า แล้วขายซือหยางทิ้งเสีย” แม่เฒ่าเซี่ยจ้องหน้าเซี่ยซือซือแบบอาฆาต เด็กนี่ก่อนหน้าดูอ่อนแอไร้ทางสู้ ทำไมวันนี้ถึงได้ดูแปลกตาไปนัก “ท่านแม่เจ้าคะ ท่านจะลงโทษคนบ้านสามเรื่องหมั่นโถวนี่อย่างไรเจ้าคะ” สะใภ้ใหญ่ยังไม่ยอมปล่อยสามพี่น้องไปง่าย ๆ “พรุ่งนี้งดอาหารบ้านสาม” แม่เฒ่าเซี่ยเอ่ยแล้วหันหลังเดินออกจากห้องของเด็กน้อยทั้งสามไป โดยมีสะใภ้ใหญ่เดินตามไปด้วย “พวกเจ้าได้ยินแล้วใช่ไหม จำใส่หัวเอาไว้ดี ๆ ด้วยล่ะ” สะใภ้รองหมุนตัวตามหลังไปติด ๆ “ท่านพี่ต่อไปท่านอย่าทำเช่นนี้อีกนะเจ้าคะ ข้ากับน้องเล็กจะทำอย่างไร ถ้าท่านไม่อยู่” เซี่ยซานซานปล่อยเสียงร้องไห้ในทันที

เมียหย่ารัก

เมียหย่ารัก

Gabie Parpia
4.9

เธอถูกบังคับแต่งเข้าตระกูลเสิ่น ทุกคนต่างก็คาดหวังว่าเย่ชิงซีจะสามารถให้กำหนดลูกของคุณชายเสิ่น เสิ่นเซียวเหยาได้ ซึ่งขณะนี้กำลังอยู่ในอาการหมดสติ เดิมที่เธอคิดว่าเธอคงจะต้องอยู่เป็นหม้ายไปแบบนี้ตลอดชีวิตนี้แล้ว แต่ไม่คิดว่าสามีเจ้าชายนิทราของเธอกลับฟื้นขึ้นมาได้! ชายหนุ่มลืมตาขึ้น จ้องมองไปยังเธอด้วยสายตาที่เย็นชา "คุณเป็นใคร?" "ฉันเป็นภรรยาของคุณ..." เสิ่นเซียวเหยามีสีหน้างุนงง "ทำไมผมถึงจำไม่ได้ว่าผมมีภรรยาแล้ว ผมไม่ยอมรับการแต่งงานนี้ พรุ่งนี้ผมจะให้ทนายมาจัดการเรื่องหย่า" ถ้าไม่ใช่เพราะคนในตระกูลเสิ่นเข้ามาหยุดเขาไว้ เธอคงจะกลายเป็นภรรยามหาเศรษฐีที่โดนทิ้งในวันที่สองหลังจากการแต่งงานไปแล้ว ต่อมาเธอตั้งครรภ์และวางแผนว่าจะออกไปจากตระกูลเสิ่นอย่างเงียบๆ แต่ชายหนุ่มกลับไม่ยอมปล่อยเธอไป เย่ชิงซียืนยัน"เสิ่นเซียวเหยา คุณรังเกียจฉันมากนักไม่ใช่เหรอ ฉันต้องการหย่า!" เขาลดท่าทีที่เย่อหยิ่งมาโดยตลอดลงและเข้าไปกอดเธอไว้ในอ้อมแขน "ในเมื่อคุณแต่งงานกับผมแล้ว คุณก็เป็นคนของผม คิดจะหย่างั้นเหรอไม่มีทางน่ะ!"

เจ้าสาวจำยอม สามีเศรษฐีนอกสายตา

เจ้าสาวจำยอม สามีเศรษฐีนอกสายตา

Roana Javier
4.9

ชูจี้ถูกเก็บไปอุปการะตั้งแต่ยังเด็ก ซึ่งถือเป็นความฝันของเด็กกำพร้าทั่วไปอย่างชูจี้ แต่ชีวิตหลังจากนั้นมันไม่ได้มีความสุขดั่งที่ชูจี้คิดฝันไว้เลย เธอต้องอดทนถูกเย้ยหยันและการทำทารุณจากแม่บุญธรรมของเธอ แต่ก็ยังโชคดีที่เธอได้รับความเมตตาจากคนใช้สูงวัยคนหนึ่งในบ้านหลังนั้น ชึ่งเป็นคนคอยดูแลและเอาใส่เธอเหมือนแม่แท้ ๆ ของเธอ จนกระทั่งคนใช้จากไปด้วยอาการป่วย ชูจี้ก็ถูกบังคับให้แต่งกับผู้ชายที่ไม่เอาการเอางานแทนลูกสาวแท้ ๆ ของพ่อแม่บุญธรรมของเธอเพื่อชดใช้ค่ารักษาพยาบาลของคนใช้ เรื่องราวจะเป็นเช่นเดียวกับซินเดอเรลล่าหรือไม่? อย่างไรก็ตาม ชายที่เธอจะแต่งงานด้วยนั้นไม่เหมือนเจ้าชายเลยสักนิดนอกจากรูปร่างหน้าตาของเขาที่สามารถเทียบเท่ากับเจ้าชายได้เท่านั้นเอง ลู่เหยี่ยนเป็นลูกชายนอกสมรสของครอบเศรษฐีครอบครัวหนึ่ง เขาใช้ชีวิตไปวันๆ (พอลอดไปด้วยค่ะ)มาโดยตลอด ที่เขาตกลงแต่งกับชูจี้ก็เพราะอยากจะทำให้ความปรารถนาสุดท้ายของแม่ของเขาสมหวังเท่านั้น แต่ในคืนวันแต่งงาน เขากลับพบว่าเจ้าสาวคนนี้มีพฤติกรรมที่ผิดกับที่เคยได้ยินได้ฟังมา โชคชะตาจะบันดาลให้พวกเขาเป็นอย่างไร และลู่เหยี่ยนจะเป็นดั่งที่เราคิดหรือไม่ สิ่งที่น่าประหลาดใจคือลู่เหยี่ยนมีหลายอย่างที่คล้ายๆ กับมหาเศรษฐีที่ใหญ่ที่สุดในเมืองนี้อย่างพิลึก สุดท้ายแล้ว ลู่เหยี่ยนจะสามารถรู้ได้หรือไม่ว่าชูจี้ คือเจ้าสาวจำเป็นที่ต้องได้แต่งงานแทนพี่สาวของเธอ การแต่งงานของพวกเขาจะเป็นจุดเริ่มต้นเรื่องราวสุดโรแมนติกหรือวิบากกรรมของชีวิต โปรด ติดตามและค้นหาชีวิตและเรื่องราวของทั้งสองคนด้วยกันเถอะ

บท
อ่านเลย
ดาวน์โหลดหนังสือ
1

บทที่ 1 บทนำ

27/12/2024

2

บทที่ 2 ชีวิตในเงามืด

27/12/2024

3

บทที่ 3 ความหวังในความมืด

27/12/2024

4

บทที่ 4 สู้ตาย

27/12/2024

5

บทที่ 5 น้ำตาแห่งความอยุติธรรม

27/12/2024

6

บทที่ 6 ถูกรังแก

27/12/2024

7

บทที่ 7 เมิ่งเมิ่งน้อยถูกทิ้ง

27/12/2024

8

บทที่ 8 หลานสาวข้าผู้ใดก็ห้ามแตะ

27/12/2024

9

บทที่ 9 ข้าจะไปกับท่าน

27/12/2024

10

บทที่ 10 สู่อ้อมกอดอันอบอุ่น

27/12/2024

11

บทที่ 11 เติบโตเป็นสาวงาม

27/12/2024

12

บทที่ 12 แสงจันทร์และความรู้สึกที่ซ่อนเร้น

27/12/2024

13

บทที่ 13 ถึงคราวแต่งงาน

27/12/2024

14

บทที่ 14 คุณชายเล่ย

27/12/2024

15

บทที่ 15 ว่าที่หลานเขย

27/12/2024

16

บทที่ 16 จูบแรกของข้า

27/12/2024

17

บทที่ 17 แต่งกับท่านอาได้หรือไม่

27/12/2024

18

บทที่ 18 ข้าไม่อยากแต่งงาน

27/12/2024

19

บทที่ 19 ปริศนา

27/12/2024

20

บทที่ 20 สมรสพระราชทาน

27/12/2024

21

บทที่ 21 เกิดเหตุ

27/12/2024

22

บทที่ 22 ค้นหา

27/12/2024

23

บทที่ 23 ท่านอาท่านมาแล้ว

27/12/2024

24

บทที่ 24 ล้มเลิกงานแต่ง

27/12/2024

25

บทที่ 25 เพื่อเจ้าข้ายอมทุกอย่าง

27/12/2024

26

บทที่ 26 ความฝันเป็นจริง

27/12/2024

27

บทที่ 27 ใจร้อน

27/12/2024

28

บทที่ 28 ตอนจบ

27/12/2024