จ้าวหมิงหมิงได้รับเป็นวิทยากรสัมภาษณ์ นักธุรกิจค้าหยกที่ร่ำรวยที่สุดในประเทศ เมื่อพบหน้ากันอีกฝ่ายก็บอกว่าเธอภรรยาของเขาในอดีต จ้าวหมิงหมิงคิดว่าเป็นเรื่องตลก จนกระทั่งตัวเองได้ย้อนเวลากลับไปอีกครั้ง เธอจะสามารถแก้ไขชะตาของตัวเองที่ได้รู้ล่วงหน้าหรือไม่ หรืออาจจะไม่อาจทำอะไรได้เลย
บทที่ 1 No.1
เมืองเทียนจิน มหาวิทยาลัยนานไค
จ้าวหมิงหมิง เป็นนักศึกษาคณะอัญมณีศาสตร์ชั้นปีที่ 3 เธอเป็นหนึ่งในผู้เชี่ยวชาญด้านการดูหยกและแกะสลักหยกเป็นพิเศษ อีกทั้งยังเป็นตัวเต็งในบรรดานักศึกษาทั้งหมดในชั้นปีที่จะได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งเหรียญทองเมื่อจบการศึกษาหากยังสามารถรักษาผลการเรียนเช่นนี้ได้ในอีกหนึ่งปีข้างหน้า
ส่วนอีกสิ่งหนึ่งที่จ้าวหมิงหมิงเชี่ยวชาญคือการส่งอาหารแบบเดลิเวอรี่ ด้วยความเป็นคนสมองดีทำให้ไม่ว่าตรอกซอกซอยเล็กน้อยตรงจุดไหนในเมืองเทียนจินเธอล้วนจำได้จนขึ้นใจทั้งสิ้นคล้ายมีแผนที่อยู่ในหัว การส่งอาหารของหญิงสาวจึงเร็วกว่าพนักงานส่งเจ้าอื่น ประกอบกับเจ้าสกู๊ตเตอร์ไฟฟ้าสีเขียวสดคู่ใจที่เธอตั้งชื่อให้ว่าเจ้า ‘ไป๋ช่าย’[ ผักกาดขาว (Chinese cabbage)] นั้นมีขนาดกะทัดรัดจึงทำให้สามารถเดินทางได้คล่องตัว
วัน ๆ หนึ่งจ้าวหมิงหมิงจึงหาเงินจากการส่งอาหารได้หลายร้อยหยวน หญิงสาวถือคติว่า
‘ขอเพียงตัวเราขยันขันแข็ง โชคชะตาย่อมรับใช้เรา’ [ มาจากสุภาษิตจีน 只要自己努力, 命运会为你效劳的。]
ซึ่งเป็นคำสอนของทวด ทวดสอนพ่อ พ่อก็จำเอามาสอนเธอออีกทีเป็นทอด ๆ
วันนี้จ้าวหมิงหมิงจึงออกมาวิ่งงานในช่วงเช้าก่อนกลับเข้าคณะเพื่อไปเป็นพิธีกรในงานประชุมวิชาการประจำปีของมหาวิทยาลัย
วันนี้เธอได้รับหน้าที่ให้สัมภาษณ์คุณ เซิ่นหวินเผิง นักธุรกิจชื่อดังระดับโลกที่คร่ำหวอดอยู่ในวงการอัญมณีตั้งแต่ยุค 70 เขาประสบความสำเร็จในการทำธุรกิจเครื่องประดับโดยเฉพาะการส่งออกหยกจนหินชนิดนี้กลายเป็นสินค้าสำคัญของประเทศตั้งแต่อายุเพียงสามสิบเท่านั้น และใช้ชีวิตอย่างยาวนานจนอายุย่างเข้าเจ็บสิบในปีนี้
จ้าวหมิงหมิงตื่นเต้นมากที่จะได้สัมภาษณ์คนที่เธอยกให้เป็นต้นแบบในการทำงาน อีกทั้งผลงานของเขายังเป็นแรงบันดาลใจให้เธอมาเรียนที่คณะอัญมณีศาสตร์แห่งนี้ด้วย
หญิงสาวทำการบ้านเกี่ยวกับประวัติของเซิ่นหวินเผิงโดยละเอียดและเตรียมคำถามจนดึกดื่น วันนี้เช้าจึงต้องซัดกาแฟไปถึงสองแก้วกว่าจะขุดตัวเองขึ้นจากเตียงออกมาส่งอาหารได้
อีกหนึ่งชั่วโมงจะต้องขึ้นเวทีจ้าวหมิงหมิงจึงรีบบึ่งเจ้าไป๋ช่ายน้อยไปทางหอประชุมใหญ่ซึ่งตั้งอยู่บริเวณใจกลางมหาวิทยาลัย แต่แล้วหางตาของเธอก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่หน้าตาเหมือนเธอไม่ผิดเพี้ยนราวกับเป็นคนคนเดียวกัน!
ต่างกันแค่เพียงผู้หญิงคนนั้นสวมชุดฉีผาว หรือชุดกี่เพ้าสีเขียวใบไผ่ ผมที่ยาวถึงกลางหลังเปียแกละสองข้างพาดอยู่บนหน้าอก เธอยิ้มอ่อนให้จ้าวหมิงหมิงพร้อมชี้ไปทางหอประชุม
แต่พอจ้าวหมิงหมิงกะพริบตาผู้หญิงคนนั้นก็หายไปแล้วเหลือเพียงเจ้าหมาน้อยตัวขาวขนปุยที่ยืนหน้าแป้นอยู่กลางถนนทำเอาเธอหักรถหลบเกือบไม่ทัน
“ว๊าย!”
โครม!
รถสกู๊ตเตอร์ไฟฟ้าของจ้าวหมิงหมิงล้มเค้เก้อยู่บนพื้นทับขาข้างซ้ายของเธอเต็ม ๆ จนเป็นแผลบาดยาวเลือดไหลเป็นทาง หญิงสาวกัดฟันยกรถขึ้นเธอรู้สึกเจ็บจี๊ดจนหน้าเบ้
“เธอเป็นอะไรไหม ฉันขอโทษจริง ๆ นะที่ปล่อยให้หมาหลุดมายืนอยู่กลางถนน” นักศึกษาสาวที่คงเป็นเจ้าของหมาน้อยตัวนั้นรีบมาขอโทษขอโพย
“ไม่เป็นไร” แม้ขาจะเต็มไปด้วยเลือดแต่จ้าวหมิงหมิงก็ยังไม่โกรธตามนิสัยที่เป็นคนโกรธยาก หายง่ายมาตั้งแต่ไหนแต่ไร
“ให้ฉันพาไปทำแผลที่ห้องพยาบาลนะ”
“ไม่เป็นไร ฉันมีสัมภาษณ์นักธุรกิจที่หอประชุมต้องรีบไป” พิธีกรสาวปฏิเสธ
“แต่เธอก็ไม่สามารถขึ้นเวทีทั้ง ๆ ที่ขาโชกเลือดแบบนี้ได้อยู่ดีไม่ใช่เหรอ คนในหอประชุมคงตกใจกันแย่เลย”
...ก็จริงของเพื่อนนักศึกษา
สุดท้ายจ้าวหมิงหมิงก็จำต้องให้เจ้าของสุนัขตัวน้อยประคองไปทำแผลที่ห้องพยาบาลแต่โดยดี กว่าหญิงสาวจะมาถึงเวทีก็เหลือเวลาอีกเพียงห้านาทีเท่านั้นก็จะถึงคิวของเธอ เธอจึงไม่มีเวลาพอที่จะตระเตรียมซักซ้อมคำถามกับแขกที่จะสัมภาษณ์เหมือนที่เคยทำกับท่านอื่น ๆ ที่เธอเคยผ่านมา
“ฉันนึกว่าเธอจะมาไม่ทันแล้วหมิงหมิง ทีมงานใจหายใจคว่ำกันหมด” เพื่อนชายที่รับหน้าที่เป็นผู้กำกับเวทีพูดอย่างโล่งใจ “ว่าแต่ขาของเธอเป็นอะไรมากไหม เดินขึ้นเวทีไหวหรือเปล่า”
“ไหวสิ โชคดีที่วันนี้เป็นการนั่งสัมภาษณ์ ฉันจึงคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร...แล้วคุณเซิ่นหวินเผิงล่ะอยู่ที่ไหน” พิธีกรสาวถามเมื่อไม่เห็นว่าแขกมาสแตนบายที่ข้างเวทีด้วยกัน
“คุณหวินเผิงอายุมากแล้ว ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงเลยให้รออยู่ที่ห้องพักด้านในกับผู้ดูแล ระหว่างที่ท่านยังเดินมาไม่ถึงเธอก็ช่วยพูดถ่วงเวลาไปก่อนแล้วกัน”
“ได้สิ”
เมื่อได้รับสัญญาณจ้าวหมิงหมิงก็ก้าวขึ้นเวทีอย่างมั่นใจด้วยท่าทางไม่ต่างจากพิธีกรมืออาชีพในรายการโทรทัศน์
“สวัสดีค่ะ คณาจารย์และเพื่อนนักศึกษาทุกท่าน” เธอกล่าวทักทายเสียงดังฟังชัดเพื่อเรียกความสนใจของผู้ชมทุกคนให้มารวมอยู่ที่เธอเป็นจุดเดียว “ดิฉันจ้าวหมิงหมิง รับหน้าที่เป็นพิธีกรของทุกท่านในช่วงสัมภาษณ์อันมีค่านี้ค่ะ”
เสียงปรบมือดังกระหึ่มขึ้นทั่วทั้งห้องประชุมหญิงสาวก้มหัวรับ ก่อนเล่าประวัติคร่าว ๆ ของแขกที่เธอศึกษามาเพื่อซื้อเวลาจนกว่าเขาจะเดินมาถึง
“คุณเซิ่นหวินเผิง เป็นนักธุรกิจชาวจีนคนแรก ๆ ที่ก่อตั้งบริษัทเพื่อทำการส่งออกหยกเนื้อดี อันถือเป็นอัญมณีที่มีค่าควรเมืองของเราไปเป็นสินค้ายังต่างประเทศ ท่านทำหน้าที่เป็นดั่งตัวแทนทางวัฒธรรมของประเทศชาติเรา อีกทั้งยังเป็นหัวเรือใหญ่ที่ทำให้หยกได้รับความนิยมอย่างแพร่หลาย ช่วยกอบกู้เศรษฐกิจที่ตกต่ำหลังสงครามให้กลับมาเจริญรุ่งเรืองอีกครั้ง ดังนั้นท่านจึงถือว่าเป็นผู้มีคุณูปการกับวงการอัญมณีของเราเป็นอย่างมาก...
นอกเหนือไปจากนั้นคุณเซิ่นหวินเผิงยังได้ชื่อว่าเป็นผู้ที่ทำงานอย่างเต็มที่ไม่มีวันย่อท้อ สอดคล้องกับคำกล่าวที่ว่า...ขอเพียงตัวเราขยันขันแข็ง โชคชะตาย่อมรับใช้เรา...”
ชายชราที่แม้จะอายุมากแล้วแต่ท่าทางยังดูภูมิฐาน ใบหน้าเรียวเล็ก ดวงตายาวรีซ่อนอยู่ใต้กรอบแว่นทรงเหลี่ยมสีทอง แม้ผิวหนังจะเหี่ยวย่นตามเวลาที่ผันผ่านไปแต่ก็ยังเหลือเค้าความหล่อเมื่อวัยหนุ่ม
“เมื่อกี้แม่หนูบนเวทีเธอพูดว่าอะไรนะ” เซิ่นหวินเผิงถามเสียงเบาหวิว...ต่อให้เวลาผันผ่านไปนานแค่ไหนเขาก็ไม่มีวันลืมประโยคนั้นไปจากใจได้
“น่าจะพูดสุภาษิตเกี่ยวกับความขยันครับท่าน เมื่อกี้ผมไม่ได้ตั้งใจฟังเลยจำไม่ค่อยได้” บุรุษพยาบาลผู้รับหน้าที่เป็นผู้ช่วยหนุ่มบอก
“ขอเพียงตัวเราขยันขันแข็ง โชคชะตาย่อมรับใช้เรา...เธอพูดแบบนี้ใช่ไหม” ชายชราถามย้ำ
“ใช่ครับใช่ ประโยคนี้เลย”
เซิ่นหวินเผิงน้ำตาคลอ ความหวังในใจกลับมาลุกโชน...ประโยคนั้นเป็นประโยคติดปากที่ภรรยาของเขามักหยิบยกขึ้นมาพูดเสมอเวลาเหนื่อยล้ากับการทำงานเพื่อให้กำลังใจทั้งเขาและตัวเธอเอง
ชายชราแทบรอเวลาที่จะขึ้นไปบนเวทีไม่ไหว กระทั่งพิธีกรสาวประกาศเรียกชื่อเขาให้ขึ้นไป
“ขอเสียงปรบมือต้อนรับคุณเซิ่นหวินเผิงค่า” จ้าวหมิงหมิงประกาศก่อนปรบมือรับ
ชายชราเกาะแขนผู้ช่วยเดินขึ้นไปบนเวทีกว้าง เขารู้สึกมีเรี่ยวแรงมากกว่าทุกวัน ยิ่งเดินเข้าไปใกล้หญิงสาวที่ยืนรอเขาอยู่ใต้แสงไฟตรงกลางเวทีดวงใจที่แห้งแล้งมานานนับทศวรรษก็กลับมาเต้นแรงอีกครั้งหนึ่ง
เหมือน...ช่างเหมือนเหลือเกิน...เซิ่นหวินเผิงตะโกนก้องอยู่ในใจ
“สวัสดีค่ะคุณเซิ่นหวินเผิง เชิญนั่งค่ะ” พิธีกรสาวผายมือไปยังโซฟาตัวใหญ่ที่ดูนั่งสบาย
“หมิงหมิง เป็นคุณจริง ๆ เหรอ” ชายชราถามเหมือนคนละเมอ ดวงตาใต้กรอบแว่วจ้องไปที่พิธีกรสาวแทบไม่กะพริบ
“คะ?” หญิงสาวรับคำอย่างแปลกใจที่จู่ ๆ นักธุรกิจระดับโลกก็เรียกเธออย่างสนิทสนมทั้ง ๆ เพิ่งเคยพบกันครั้งแรก แต่ด้วยความเจนเวทีเธอจึงปรับสีหน้าและดำเนินรายการต่อได้อย่างไม่สะดุด “ค่ะดิฉันจะรับหน้าที่เป็นผู้สัมภาษณ์คุณเซิ่นในวันนี้ค่ะ”
“ขาของเธอ” เขาชี้ไปที่ผ้าปิดแผลสีขาวขนาดใหญ่ที่ติดอยู่ตรงขาข้างซ้าย...เป็นบริเวณเดียวกันกับที่ภรรยาผู้ล่วงลับของเขามีแผลเป็นไม่มีผิดเพี้ยน!
“อ้อ ฉันประสบอุบัติเหตุเล็กน้อยค่ะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ขอบคุณคุณเซิ่นที่เป็นห่วง...เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาเรามาเริ่มพูดคุยกันเลยดีไหมคะ”
เซิ่นหวินเผิงไม่ได้ฟังคำถาม เขาเอาแต่พินิจใบหน้าของนักศึกษาสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าห่างกันเพียงเอื้อมมืออย่างละเอียด ไฝที่ใต้ตาขวาก็เป็นตำแหน่งเดียวกันกับอดีตภรรยา...เป็นเธอไม่ผิดแน่ เธอปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเขาอีกครั้งที่นี่ ในปีนี้อย่างที่เคยบอกเอาไว้จริง ๆ
ความรู้สึกโหยหา คิดถึงจนใจแทบขาดทำให้ชายชราลืมเลือนทุกอย่างรอบตัวไปสิ้น เขาค่อย ๆ พยุงตัวลุกขึ้นแล้วเดินช้า ๆ ไปกอดเธอเอาไว้แน่น
“หมิงหมิง เป็นคุณจริง ๆ ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน”
ทุกคนในหอประชุมต่างตกใจกับเหตุการณ์ไม่คาดฝันที่เกิดขึ้น ตัวจ้าวหมิงหมิงเองก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเช่นเดียวกัน แต่ก่อนที่เธอจะทันปัดป้องเซิ่นหวินเผิงที่ร่างกายไม่แข็งแรงเป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็เป็นลมทรุดลงไปบนตักของหญิงสาวนั้นเอง!
หนังสืออื่นๆ ของ จิรัฐติกาล
ข้อมูลเพิ่มเติม