ท่านอ๋องพระชายาท่านปลูกผักอยู่หลังจวน

Name: ท่านอ๋องพระชายาท่านปลูกผักอยู่หลังจวน
Rating: 5.0 (1 reviews)

จิรัฐติกาล

โรแมนติก | จบเล่ม

5.0

ความคิดเห็น

3.8K

ชม

บท

หนิงเหยา นักพฤกษศาสตร์รุ่นใหม่ที่ชอบทดลองพืชพันธุ์ใหม่ๆ ได้ทะลุมิติไปเป็นพระชายาอ๋องที่เขาคิดฆ่าตั้งแต่ขึ้นเกี้ยวส่งเจ้าสาว นางจึงพยายามเอาตัวรอดโดยการไม่ยุ่งเกี่ยวปลูกผักทดลองไปเรื่อย แต่ทำไมเขาถึงได้ชอบมายุ่งกับนางนักไม่เข้าใจ!!

ท่านอ๋อง มีเสน่ห์ นางเอกเก่งกาจ ย้อนยุค จีนโบราณ

บทที่ 16 ฉากพิเศษ

02-24 18:18

บทที่ 1 No.1

กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง!

เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กดังขึ้นในห้องพักขนาดกะทัดรัดบนชั้นสิบของอพาร์ตเมนต์ในเมืองฉงชิ่ง ซึ่งเป็นเมืองที่ตั้งอยู่ทางภาคตะวันตกเฉียงใต้ของประเทศจีน อยู่บนพื้นที่ที่มีภูมิประเทศเป็นภูเขาและลุ่มแม่น้ำ

จึงได้รับฉายาว่าเป็นเมืองแห่งภูเขาและเมืองแห่งหมอก ถือเป็นเมืองที่มีความสำคัญทั้งในด้านเศรษฐกิจ วัฒนธรรม และประวัติศาสตร์ของจีนเมืองหนึ่งเลยก็ว่าได้

ส่วนเจ้าของห้องขนาดพอเหมาะห้องนี้นั้น กำลังนอนหลับด้วยท่านอนแขนไปทาง ขาไปทางนั้น เป็นหญิงสาวเจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม เรือนผมยาวขลับยุ่งเหยิงไม่เป็นทรงเพราะเพิ่งตื่นนอน

“อื้อ!”

หญิงสาวคนนี้ส่งเสียงครางในลำคอพลางบิดตัวไปมาอย่างขี้เซา เนื่องจากต้องตื่นนอนอย่างไม่เต็มใจนัก ก่อนที่เธอจะเอื้อมมือไปกดปิดนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือ พลางอ้าปากกว้างหาวเสียงดัง แล้วบ่นพึมพำด้วยน้ำเสียงงัวเงียกับตัวเองอีกครั้ง

“ห้าว! ง่วงจัง”

เธอผู้นี้ชื่อว่า หนิงเหยา หรือที่เพื่อนสนิทเรียกอย่างเอ็นดูว่า เหยาเหยา เพราะเธอนั้นเป็นหญิงสาวที่สูงเพียงแค่ร้อยห้าสิบห้า เป็นสาวไซส์มินิน่ารัก เรือนร่างนุ่มนิ่มน่าฟัดน่ากอดมาก

และหลังจากที่หนิงเหยาเอื้อมมือไปปิดเสียงนาฬิกาปลุกแล้ว เธอก็กลับมานอนซุกผ้าห่มต่อด้วยความอ่อนเพลีย จนในที่สุดก็เคลิ้มหลับไปอีกครั้งอย่างไม่รู้

…ผ่านไปหลายนาที แสงอาทิตย์ที่เริ่มส่องสว่างจ้าลอดผ่านหน้าต่างเข้ามากระทบเปลือกตาบางของคนบนเตียง ทำให้หนิงเหยาลืมตาพรึ่บขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะอุทานออกมาเสียงดังลั่นห้อง เมื่อหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูปรากฏว่าเลยเวลาที่เธอตั้งปลุกเอาไว้มาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว

“แย่แล้ว! นี่ฉันเผลอหลับไปอีกรอบเหรอเนี่ย”

หนิงเหยาพึมพำ ก่อนจะรีบกระโดดออกจากเตียงเหมือนนกที่พุ่งออกจากกรงเมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระ เพื่อมุ่งตรงไปคว้าผ้าขนหนูแล้วกระโจนเข้าไปยังห้องน้ำอย่างเร็วที่สุด

หนิงเหยาหรือหนิงเหยา เธอเป็นนักพฤกษศาสตร์รุ่นใหม่ที่หลงใหลในธรรมชาติ เธอใช้เวลาส่วนใหญ่ในการทดลองปลูกพืชพันธุ์ใหม่ ๆ ในห้องทดลองของสำนักงานวิจัยพฤกษศาสตร์แห่งเมืองฉงชิ่ง และวันนี้เธอก็มีประชุมสำคัญเกี่ยวกับโครงการพืชพันธุ์พิเศษที่เธอคิดค้นขึ้นมาเองด้วย

นั่นก็คือเถาหลิงซู เป็นผลจากการทดลองเชื่อมโยงเถาวัลย์ป่าที่พบในป่าดงดิบกับสมุนไพรที่เติบโตในที่ชื้น หนิงเหยาทดลองในห้องทดลองนานหลายเดือน

จนกระทั่งพืชนี้สามารถปลูกในพื้นที่ธรรมชาติได้ ซึ่งผลของเถาหลิงซูสามารถนำไปสกัดเป็นยารักษาโรคติดเชื้อได้หลายชนิด และใบของมันมีความสามารถในการดูดซับมลพิษในอากาศได้อีกด้วย

หนิงเหยาวิ่งออกมาจากห้องน้ำโดยที่มีผ้าขนหนูสีชมพูอ่อนพันรอบตัวอยู่ ก่อนที่เธอจะคว้าชุดทำงานเรียบง่ายสีขาวสะอาดสะอ้านมาสวมใส่ และต่อด้วยหยิบเสื้อกาวน์มาพาดบ่าของตัวเองไว้พร้อมออกจากห้องอย่างเร่งรีบ

และเมื่อหนิงเหยาวิ่งออกมาถึงป้ายรถเมล์แล้ว เธอก็พบว่ารถเมล์สายที่เธอต้องขึ้นนั้นเพิ่งออกไปได้ไม่นาน ทำให้ในหัวของเธอเกิดความเครียดขึ้นมาทันที

“ทำไงดีล่ะเนี่ย”

หนิงเหยาบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างที่ชอบทำ แล้วกัดริมฝีปากด้วยความกังวล สายลมที่พัดผ่านใบหน้ามานั้นรู้สึกเย็นเฉียบเหมือนจะเร่งให้เธอต้องตัดสินใจโดยเร็วก่อนที่จะไม่ทันการณ์

หนิงเหยากวาดสายตามองหาแท็กซี่ที่วิ่งกำลังแล่นเข้ามาใกล้ และไม่รอช้าที่จะโบกมือเรียกรถแท็กซี่คันนั้นอย่างทันที

เมื่อแท็กซี่คันที่หนิงเหยาโบกเรียกนั้นจอดนิ่งสนิทแล้ว เธอก็รีบวิ่งไปเปิดประตูแล้วกระโจนขึ้นรถด้วยความว่องไว ก่อนจะเอ่ยบอกจุดหมายปลายทางที่ต้องการไปกับคนขับอย่างไว ๆ เพื่อบ่งบอกว่าเธอนั้นรีบมากแค่ไหน

“ไปสำนักงานวิจัยพฤกษศาสตร์ค่ะ รีบหน่อยนะคะพี่ เดี๋ยวหนูให้พิเศษเลยค่ะ”

หนิงเหยาพูดพลางปรับสายสะพายกระเป๋าของตัวเองให้เข้าที่ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองรอบ ๆ ภายในรถอย่างดีแล้ว เธอกลับรู้สึกเหมือนตัวเองได้ก้าวเข้าสู่อีกโลกหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น

รถแท็กซี่คันนี้ถูกตกแต่งด้วยสไตล์จีนโบราณอย่างประณีต เบาะนั่งหุ้มด้วยผ้าปักลายมังกรและหงส์ พวงมาลัยรถพันด้วยผ้าสีแดงสดประดับพู่ไหมทองที่ห้อยลงมาจากเพดาน

ส่วนกระจกมองหลังก็แขวนด้วยจี้หยกสีเขียว และยังมีกล่องไม้แกะสลักลายดอกเหมยตั้งอยู่ตรงกลางคอนโซล บรรยากาศภายในรถมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของสมุนไพรจีนที่ลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ

ทำให้หนิงเหยารู้สึกเหมือนหลุดเข้าไปในยุคสมัยราชวงศ์เก่า เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป พลางคิดในใจว่า…

‘นี่มันรถแท็กซี่หรือโรงละครเคลื่อนที่กันแน่ ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ในตอนที่เร่งรีบด้วย’

ไม่ใช่เพียงการตกแต่งภายในรถเท่านั้นที่เป็นแบบสไตล์จีนโบราณ แต่คนขับรถแท็กซี่ที่เป็นชายวัยกลางคนคนนี้ก็สวมชุดคลุมยาวแบบจีนโบราณสีดำ คอเสื้อปักลายคลื่นน้ำสีเงิน เขามีหนวดเคราที่ดูเรียบร้อย และสวมหมวกทรงกลมประดับป้ายหยกเล็ก ๆ อีกด้วย

ซึ่งการแต่งตัวของคนขับรถแท็กซี่คนนี้นั้น ยิ่งทำให้หนิงเหยารู้สึกแปลก ๆ ในใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เพราะจุดประสงค์หลักของเธอในตอนนี้คือไปให้ถึงสำนักงานวิจัยพฤกษศาสตร์โดยเร็วที่สุด

ขณะรถแท็กซี่แล่นผ่านถนนหนทางในเมืองฉงชิ่ง หนิงเหยานั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นแสงแดดยามเช้าส่องกระทบยอดไม้ตามทาง เธอรู้สึกถึงแรงบันดาลใจที่พลุ่งพล่านอยู่ในใจ พร้อมที่จะแสดงผลงานของตัวเองในที่ประชุมเช้านี้

หนิงเหยาหยิบสมุดบันทึกเล่มเล็กที่มักพกติดตัวออกมาจากกระเป๋าสะพาย แล้วเปิดหน้าที่เต็มไปด้วยข้อความและภาพวาดพืชพันธุ์ที่เธอออกแบบขึ้นในจินตนาการ บางชนิดมีดอกที่เรืองแสงในความมืดได้ และบางชนิดสามารภช่วยฟอกอากาศให้บริสุทธิ์ได้

ในใจของหนิงเหยาไม่เพียงแค่ต้องการสร้างพืชที่ดูสวยงาม แต่ยังอยากให้พืชพันธุ์เหล่านี้ช่วยแก้ปัญหาสิ่งแวดล้อม และฟื้นฟูสมดุลให้โลกใบนี้ด้วย ซึ่งเรียกได้ว่าเป็นความใฝ่ฝันที่หนิงเหยานั้นมีมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยแล้ว

ตอนนี้รถแท็กซี่ได้แล่นไปตามทางเรื่อย ๆ โดยมีความเร็วตามที่ผู้โดยสารต้องการ เสียงเครื่องยนต์ของแท็กซี่ดังสะท้อนในอุโมงค์ทางด่วนยาวเหยียด หนิงเหยาพยายามบอกตัวเองให้ผ่อนคลายโดยการนั่งหลังพิงเบาะ สายตาเหม่อมองไปยังเส้นทางข้างหน้า ขณะที่ชายคนขับรถแท็กซี่ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“คุณหนูมีความสุขไหมครับ”

คำถามนั้นเรียกสติของหนิงเหยากลับมา ถึงแม้ว่าจะฟังได้ไม่ถนัดก็ตามเพราะตอนที่คนขับรถแท็กซี่พูดนั้นหนิงเหยากำลังจะเคลิ้มหลับ เธอที่กำลังง่วงนอนจากการนั่งรถเพลิน ๆ

อีกทั้งยังอดหลับอดนอนเมื่อคืนจากการคิดค้นพันธุ์พืชอย่างหนักนั้น เงยหน้าขึ้นมองคนขับรถแท็กซี่ด้วยสีหน้าอ่อนเพลีย และเอ่ยตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ไม่ค่ะ ถ้าได้นอนต่ออีกสักนิดก็คงดี”

ชายคนขับรถแท็กซี่หัวเราะเบา ๆ พลางเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่มีแววล้อเลียนเล็กน้อยปนเอ็นดู

“แค่นอนต่อเองเหรอครับ”

หนิงเหยาที่ยังคงมีสายตาเหนื่อยล้านั้นตอบกลับไปอย่างเพ้อฝัน ถึงแม้ว่างานนี้จะเป็นงานที่เธอรักก็ตาม แต่การที่ไม่ต้องตื่นเช้าเพื่อเร่งรีบไปทำงานแล้วมีเงินใช้นั้นก็ถือว่าเป็นสิ่งที่วิเศษที่สุดในชีวิตของมนุษย์คนหนึ่งเช่นกัน

“ยังมีอีกค่ะ ถ้าไม่ต้องทำงานแล้วมีเงินใช้ สุขสบายไปตลอดชีวิต เพราะมีสามีเลี้ยงก็ดีที่สุดมาก ๆ เหมือนกันค่ะ”

หลังจากที่หนิงเหยาพูดจบ ชายคนขับรถแท็กซี่ก็ยิ้มมุมปาก ดวงตาเปล่งประกายลึกลับสะท้อนกับกระจกเงาสำหรับมองหลัง ก่อนที่ริมผีปากหนาจะขยับตอบหนิงเหยาว่า…

“ถ้าอย่างนั้นก็ขอให้คุณหนูสมหวังนะครับ”

คำพูดชวนให้คิดของคนขับรถแท็กซี่ไม่ได้สะกิดใจคนฟังเสียอย่างใด เพราะหนิงเหยานั้นยังคงอยู่ในห้วงเพ้อฝันและอาการง่วงนอน จนสมองไม่รับสิ่งอื่นใดมากในตอนนี้

รถแท็กซี่คันนี้ยังคงแล่นต่อไป เส้นทางข้างหน้าดูเหมือนจะยาวไกลไม่มีที่สิ้นสุด เพราะตั้งแต่ที่รถลงลอดอุโมงค์มาหลายนาทีแล้วก็ยังไม่แล่นออกจากอุโมงค์นี้เสียที และเมื่อรถเคลื่อนตัวไปเรื่อย ๆ แสงไฟในอุโมงค์ก็เริ่มดับลงทีละดวงจากด้านหลัง

แสงสว่างที่เคยช่วยนำทางค่อย ๆ ถูกแทนที่ด้วยความมืดมิด ทำเอาอาการง่วงนอนของหนิงเหยาหายไปได้ทันที และเริ่มใจหวิว ๆ พิกล ความรู้สึกไม่สบายใจเริ่มคืบคลานเข้ามา

หนิงเหยาจึงตัดสินใจถามคนขับรถแท็กซี่ออกไปด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนกและเป็นกังวล แต่คนขับรถแท็กซี่กลับตอบมาด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบเป็นอย่างมาก

“ทำไมไฟในอุโมงค์ถึงดับล่ะคะ”

“ไม่ต้องกังวลนะครับคุณหนู บางครั้งความมืดก็เป็นเพียงส่วนหนึ่งของเส้นทาง”

คำตอบนั้นของคนขับรถแท็กซี่ไม่ได้ช่วยให้หนิงเหยารู้สึกสบายใจขึ้นเลย แต่เธอก็เลือกที่จะเงียบและมองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง พร้อมทั้งจดจำเส้นทาง ใบหน้า และข้อมูลของคนขับรถแท็กซี่เอาไว้ให้ดี

ไม่นานนัก ความมืดก็เข้าปกคลุมทั่วทั้งอุโมงค์ มีเพียงเสียงล้อรถที่บดไปกับพื้นถนนและเสียงหัวใจของหนิงเหยาที่เต้นระรัว ก่อนที่เธอจะตัดสินใจกดเสียงต่ำถามออกไปอีกครั้งพร้อมกับแววตาที่เริ่มไม่ไว้วางใจ

“นี่คุณกำลังจะพาฉันไปที่ไหนกันแน่”

“ปลายทางเดิมของคุณหนูนั่นแหละครับ แต่ระหว่างทางเราอาจพบสิ่งที่คุณหนูไม่เคยคาดคิด”

คำตอบชวนให้ขนลุกของคนขับแท็กซี่ทำให้หนิงเหยาเลือกที่จะเงียบอีกครั้ง และเธอก็เริ่มตงิดใจกับคำว่าคุณหนูขึ้นมา หัวใจที่เต้นระรัวภาวนาให้รถแท็กซี่คันนี้แล่นออกจากอุโมงค์อันมืดมิดแห่งนี้โดยเร็ว

อุโมงค์แห่งนี้ไม่เหมือนกับทางด่วนที่หนิงเหยาเคยผ่าน เส้นทางโค้งยาวทอดลึกจนดูเหมือนไม่มีจุดสิ้นสุด กำแพงอุโมงค์ทำจากหินหยาบสีเทาเข้มที่ดูเก่าแก่ ราวกับสร้างขึ้นมาหลายร้อยปี

ดวงไฟที่ติดอยู่บนเพดานเรียงรายห่างกันอย่างเป็นระเบียบ แสงไฟสีเหลืองซีดที่เคยดับเริ่มกระพริบเป็นจังหวะ เหมือนกับมีอะไรบางอย่างกำลังอยู่ภายนอกรถ

พื้นถนนเป็นหินกรวดที่ขรุขระ รถแท็กซี่แล่นผ่านไปช้า ๆ แต่เสียงล้อบดกับพื้นกลับดังสะท้อนไปทั่วทั้งอุโมงค์ เสียงนั้นไม่ได้ฟังดูปกติ แต่มันแฝงด้วยเสียงสะท้อนลึก ๆ คล้ายกับเสียงกระซิบของใครบางคนที่ไม่ได้มาจากโลกใบนี้

ในขณะที่หนิงเหยาพยายามปรับตัวกับความมืดที่ค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาอีกครั้งนั้น เธอก็เริ่มรู้สึกถึงกลิ่นที่แปลกประหลาด

กลิ่นนั้นเป็นส่วนผสมของกลิ่นดินชื้นกับกลิ่นดอกไม้ป่าที่ไม่เคยสัมผัส ลอยฟุ้งในอากาศ บางสัมผัสคล้ายกลิ่นดอกไม้ป่า แต่ก็มีกลิ่นของสมุนไพรจีนเจือปนอยู่

อากาศในอุโมงค์เย็นลงอย่างรวดเร็ว ความหนาวเย็นนั้นไม่เหมือนกับอากาศทั่วไป แต่มันมีบางอย่างที่ทำให้รู้สึกเหมือนความหนาวนั้นกำลังซึมลึกเข้าสู่จิตใจของเธอ

ทันใดนั้น หนิงเหยาก็เริ่มสังเกตเห็นแสงเล็ก ๆ สีทองที่ลอยวนอยู่รอบตัวรถ มันดูเหมือนฝุ่นละอองแต่เป็นสีทองไม่ใช่สีขาวหรือสีเทา อีกทั้งยังมีสายลมเย็นพัดผ่านเข้ามาในรถ แม้ว่ากระจกหน้าต่างจะปิดสนิทก็ตาม

ไม่นานหลังจากที่ความมืดเข้าปกคลุมเต็มที่ หนิงเหยาก็สังเกตเห็นบางสิ่งที่เปลี่ยนไป รอบ ๆ ตัวรถมีแสงสีทองเล็ก ๆ ลอยวนอยู่ไม่หาย แสงเหล่านี้เคลื่อนไหวอย่างอิสระราวกับว่ามีชีวิตอย่างไรอย่างนั้น

แสงบางดวงจับกลุ่มกันเป็นลวดลายคล้ายดอกไม้หรือผีเสื้อ บางดวงลอยวนรอบหน้าต่างรถอย่างสงสัยเหมือนกำลังสำรวจเธอ

ในความเงียบที่ปกคลุมอุโมงค์ หนิงเหยาเริ่มได้ยินเสียงแปลก ๆ ดังแว่วมา เสียงนั้นเป็นเสียงกระซิบเบา ๆ ที่เหมือนจะไม่ได้มาจากคนขับรถแท็กซี่

เสียงเหมือนคำพูดในภาษาที่หนิงเหยาไม่เข้าใจ เสียงเหล่านั้นขาด ๆ หาย ๆ แต่กลับให้ความรู้สึกเหมือนกำลังพูดถึงเธอ

“นี่มันอะไรกัน”

หนิงเหยาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ พลางกวาดตามองไปรอบ ๆ แต่ความมืดที่ครอบงำทำให้เธอไม่สามารถมองเห็นอะไรได้

จนกระทั่ง รถแท็กซี่คันนี้ได้พุ่งออกจากความมืดของอุโมงค์สู่แสงสว่างจ้าที่ทำให้หนิงเหยาต้องยกมือขึ้นบังตาอย่างกะทันหัน ก่อนที่หนิงเหยาจะพบว่า…

อ่านต่อ