เพราะความนึกสนุกของเขาเหล่านั้น ที่มันทำให้ชีวิตและอนาคตของฉันต้องพังทลายลง เรื่องราวเลวร้ายที่เกิดขึ้น มันเริ่มต้นเพียงเพราะพวกเขาอยากจะเล่นตลกกับชีวิตของฉัน... "สนุกมากมั้ยกับสิ่งที่พวกนายกำลังทำอยู่" ฉันพูดออกมาด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอ แต่กลุ่มคนตรงหน้ากลับยกยิ้ม และหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ "อืม ก็สนุกดีนะ" ร่างสูงตรงหน้าพูดออกมาอย่างไม่คิดจะไตร่ตรอง "ความลับไม่น่าแตกเลยเนอะ ไม่งั้นคงจะได้ต่ออีกสักรอบสองรอบ" เขาพูดออกมาโดยไม่สะทกสะท้านอะไร เขาเหมือนคนที่ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีด้วยซ้ำ "เลว!!" ฉันตะคอกออกมาดังลั่น พร้อมกับสะบัดฝ่ามือฟาดลงไปที่แก้มของเขา จนใบหน้าของเขาหันไปตามแรงตบ "ทำแบบนี้ อยากจะได้ผัวเพิ่มหรือไง!"
บทเรียนราคาแพง โลกใบนี้มันจะสอนให้กับเราเอง...
ฉันชื่อโฟกัส ฉันเป็นผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่ง ที่ช่วงวัยกำลังก้าวเข้าสู่รั้วมหาลัย ที่ใครต่อใครก็บอกว่ามันเป็นช่วงชีวิตที่พลิกผันที่สุด
ฉันไม่รู้ว่าต่อไปนี้ฉันจะต้องเจอกับอะไรบ้าง ฉันรู้เพียงแต่ว่าฉันต้องพยายามสู้กับมันด้วยตัวของฉันเอง
เพราะไม่มีใครที่จะปกป้องฉันได้นอกจากตัวของฉัน…
ถึงจะคิดแบบนั้นแต่ยังไงฉันก็คงทำมันไม่ได้จริงๆ หรอก เพราะฉันเป็นคนที่อ่อนแอมากๆ อ่อนแอจนครอบครัวของฉันไม่อยากจะปล่อยให้ห่างไกลจากพวกท่านด้วยซ้ำ
ฉันกระชับหนังสือเล่มหนาที่หอบเอาไว้อยู่ในอ้อมกอด พร้อมกับถอดสายตามองออกไปบริเวณรอบๆ มหาลัยที่ฉันสอบติดเข้ามาได้
นักศึกษาทั้งรุ่นพี่และรุ่นเดียวกันต่างหันมองมาทางฉัน ก่อนที่พวกเขาจะหันไปพูดซุบซิบกันแล้วหัวเราะออกมาอย่างไม่เกรงใจ
ฉันก้มมองสำรวจตัวเองอีกครั้ง หลังจากที่ทุกสายตาหันมามองพร้อมกับรอยยิ้มขบขัน
วันนี้ฉันแต่งตัวถูกระเบียบทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเสื้อนักศึกษาที่พอดีตัว และกระโปรงพลีทที่ยาวจนถึงตาตุ่ม ซึ่งคนที่นั่งหัวเราะฉันอยู่นั้น ต่างก็แต่งตัวไม่ค่อยจะเรียบร้อยกันเท่าไหร่ ฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าพวกเขาหัวเราะเยาะอะไรฉันกันมากมาย
ฉันจับแว่นสายตาที่ตัวเองใส่ แล้วเงยหน้าขึ้นมองคนเหล่านั้น แต่ฉันก็ไม่กล้าที่จะถามอะไรพวกเขาออกไป
ฉันทำได้เพียงแค่เดินห่างออกมาจากตรงนั้นเงียบๆ
ปึก!
“อ๊ะ!” ฉันหลุดเสียงร้องออกมาเล็กน้อย เมื่อฉันเดินไปชนกับใครบางคนเข้าอย่างจัง
“มัวแต่เดินก้มหน้าไม่คิดจะมองทางบ้างหรือไงวะ!” เสียงทุ้มเข้มของผู้ชายตรงหน้าพูดขึ้นมาเสียงดังอย่างหงุดหงิด
“ขะ...ขอโทษค่ะ” ฉันก้มหัวให้เขา แต่ก็ยังไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมอง ตอนนี้สายตาของฉันจึงเห็นเพียงแค่ปลายรองเท้าของเขาเท่านั้น
“จะขอโทษก็เงยหน้าขึ้นมามองหน่อย!” เขายังคงหาเรื่องที่จะต่อว่าฉันไม่หยุด แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็เงยหน้าขึ้นมองเขาช้าๆ
เมื่อสายตาของฉันสบเข้ากับดวงตาคมของเขา มันก็ทำให้ฉันหายใจติดขัดไปชั่วขณะ แต่คนตรงหน้ากลับจ้องมองฉันเพียงนิ่งๆ พร้อมกับไล่สายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
“เธอเป็นคนชนฉัน เธอก็เก็บของๆ เธอเองละกันนะ...เสียเวลาชะมัด” ชายตรงหน้าพูดบอกอย่างหัวเสีย
“ค่ะ” ฉันพยักหน้ารับ ก่อนจะก้มลงเก็บของตัวเองอย่างว่าง่าย ถึงแม้ว่าเขาจะหน้าตาดี และดูเพอร์เฟ็กต์ทุกอย่าง แต่นิสัยของเขามันก็แย่เอาการ
ถึงแม้ในหัวของฉันจะคิดตำหนิเขา แต่ฉันก็ไม่กล้าที่จะพูดโต้ตอบอะไรเขากลับไป
ฉันก้มหน้าก้มตาเก็บหนังสือของตัวเอง ที่หล่นกระจัดกระจายอยู่บนพื้นมาหอบเอาไว้อีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ตัวยาวใต้ตึกคณะของตัวเอง
ตลอดเวลาที่ฉันนั่งอยู่ ไม่มีใครเข้ามาพูดคุยกับฉันเลยแม้แต่คนเดียว ซึ่งฉันเองก็ไม่ได้เดินเข้าไปคุยกับใคร เพราะฉันเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว
ฉันกวาดสายตามองเพื่อนรุ่นเดียวกัน ที่นั่งจับกลุ่มคุยอย่างสนุกสนาน พอก้มมองตัวเองที่ไม่มีใครแล้วในใจของฉันมันก็รู้สึกหดหู่ขึ้นมา
“เฮ้อออ~” ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ บางทีฉันก็เหนื่อยกับตัวเองที่มีนิสัยแบบนี้ ฉันอยากจะเปลี่ยนให้ตัวเองเข้มแข็ง และกล้าขึ้นมากกว่านี้ แต่...มันก็ทำไม่ได้
“น้องปีหนึ่งรวมตัวกันได้แล้วค่ะ!” รุ่นพี่ที่อยู่อีกฟากหนึ่งเดินมาตะโกนบอกรุ่นน้องที่นั่งกันอยู่ ทุกคนต่างพากันลุกเดินไปเข้าแถวตามที่รุ่นพี่บอก รวมถึงฉันเองก็ด้วย
“เธอๆ ชื่อไรอ่ะ” ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ ฉันเอื้อมมือมาสะกิดที่ไหล่ของฉันเบาๆ ฉันจึงหันไปมองเธอช้าๆ พร้อมกับชี้นิ้วเข้าหาตัวเองเพื่อเป็นเชิงถาม
“เธอนั่นแหละ” ผู้หญิงคนนั้นพูดตอบกลับมาพร้อมมุมปากที่กำลังยกยิ้ม ท่าทางดูเป็นคนแรงๆ ของเธอมันทำให้ฉันรู้สึกแปลกใจว่าทำไมเธอถึงอยากจะคุยกับฉัน
“ชื่อโฟกัสค่ะ” ฉันตอบกลับไป เธอเองก็พยักหน้ารับ ก่อนจะหันไปกระซิบกับเพื่อนที่นั่งอยู่ด้านข้างของเธอ เพราะระยะที่นั่งห่างกันมันมีมากจนเกินไป ฉันถึงได้ยินไม่ชัดว่าพวกเธอคุยอะไรกัน
“ทำไมเธอใส่กระโปรงยาวจัง” เธอคนนั้นหันกลับมาถามฉันอีกครั้ง พร้อมกับแอบกลั้นขำ
“ฉันก็ใส่แบบนี้ปกติอยู่แล้วค่ะ” ฉันตอบกลับ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เข้าใจในท่าทีของเธอก็ตาม
“เธออยากจะมาเป็นเพื่อนกับพวกฉันมั้ย ฉันชื่ออิงค์ ส่วนนี่นับดาว” เธอถามออกมา พร้อมกับแนะนำเพื่อนอีกคนให้ฉันได้รู้จัก ลักษณะและท่าทางของพวกเธอมันทำให้ฉันรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก
“เอ่อ...ค่ะ” ฉันอยากจะปฏิเสธออกไป แต่ฉันก็ไม่กล้าที่จะพูด
“ถ้างั้นเสร็จจากตรงนี้แล้ว เราไปทานข้าวด้วยกันนะ” อิงค์พูดบอกออกมา ฉันเองก็พยักหน้ารับน้อยๆ
บทที่ 1 บทเรียนราคาแพง
02/06/2022
บทที่ 2 หัดสู้คนอื่นซะบ้าง
02/06/2022
บทที่ 3 ตกใจหรอ
02/06/2022
บทที่ 4 เกมเดิมพัน
03/06/2022
บทที่ 5 เสียดายจัง
03/06/2022
บทที่ 6 หุบปากสักที
03/06/2022
บทที่ 7 ผู้ล่า ไม่ใช่พระเอกขี่ม้าขาว
03/06/2022
บทที่ 8 อึดอัด
03/06/2022
บทที่ 9 กลัวเหรอ
03/06/2022
บทที่ 10 ร้อนจนทนไม่ไหว
03/06/2022
บทที่ 11 ร้องออกมา
03/06/2022
บทที่ 12 สนุกมากมั้ย
03/06/2022
บทที่ 13 กรรมมันจะตามทัน
03/06/2022
บทที่ 14 ไปกับฉัน
03/06/2022
บทที่ 15 แค่ฝันร้าย
03/06/2022
บทที่ 16 เลือดชั่วมันเยอะ
03/06/2022
บทที่ 17 ยังสนุกไม่สุดเลย
03/06/2022
บทที่ 18 พอหมดประโยชน์ก็ไล่
03/06/2022
บทที่ 19 ทำได้ทุกอย่าง
03/06/2022
บทที่ 20 อย่ารู้เลย
03/06/2022
บทที่ 21 แสนดีตรงไหน
04/07/2022
บทที่ 22 มันจะไม่มีวันนั้น
04/07/2022
บทที่ 23 ผมเป็นห่วง
04/07/2022
บทที่ 24 พรมลิขิตหรือเวรกรรม
04/07/2022
บทที่ 25 พี่ชายสามีคนนี้ก็เคยเป็นผัวของเธอมาก่อน
04/07/2022
บทที่ 26 ใครก็ได้ช่วยฉันที
04/07/2022
บทที่ 27 ถุงยางไม่หมดเธอก็อย่าหวังว่าจะได้พัก
19/07/2022
บทที่ 28 มามี้
19/07/2022
บทที่ 29 อีกไม่นานเรื่องก็คงจะจบ
19/07/2022
บทที่ 30 ก้าคิดถึงพ่อ
19/07/2022
บทที่ 31 นายก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจ
19/07/2022
บทที่ 32 มันจบแล้วใช่มั้ย
19/07/2022
บทที่ 33 แค่ผู้หญิงคนเดียว
19/07/2022
บทที่ 34 กรานต์จะแต่ง
19/07/2022
บทที่ 35 เห็นบอกว่าท้องเหรอ
19/07/2022
บทที่ 36 งานแต่งล่ม
19/07/2022
บทที่ 37 ทำไมวันนี้มามี้สวยจัง
19/07/2022
บทที่ 38 แม่จะเป็นทุกอย่างให้ชูก้าเอง
19/07/2022
บทที่ 39 เพื่อนของมามี้
19/07/2022
บทที่ 40 เด็กคนนั้น
19/07/2022
หนังสืออื่นๆ ของ JAMBENZ
ข้อมูลเพิ่มเติม