เขาคิดว่าเธอเป็นเพียงหัวหน้าแก๊งสิบแปดมงกุฎจึงจับตัวมาเป็นเชลยพิศวาส แต่เมื่อความจริงเปิดเผยเธอคือลูกสาวมหาเศรษฐีที่ไม่อาจจะเลยเชยชมแล้วทิ้งขว้างได้ง่ายๆ +++++++++++++ “ฉันจะไม่อยู่หลายวัน..” จะมาบอกเธอทำไม ไปเลย รีบไปให้เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี... คิดในใจด้วยความลิงโลดไม่น้อย อาการเกร็งเมื่อครู่ลดลงแต่ก็เพียงไม่นานเพราะคำพูดต่อมาของเขา “ดังนั้นคืนนี้เราจะต้องมาทำอะไรสักอย่างเพื่อให้เธอคิดถึงฉันตอนฉันไม่อยู่..” “ทะ ทำอะไรคะ..” ถามเขาหน้าตื่นมือเท้าเย็นเฉียบเริ่มเห็นเค้าลางบางอย่างที่ไม่อยากจะคิดถึงมันเลย... “ก็ทำแบบนี้ไง..” พยัคฆ์โน้มใบหน้าลงมาใกล้จนจุมพิตาสะดุดลมหายใจตัวเอง
ร่างระหงของหญิงสาววัยยี่สิบสองวิ่งเข้าไปในบ้านหลังเล็กโกโรโกโสอย่างรวดเร็วด้วยความตื่นตระหนกเมื่อเห็นชายฉกรรจ์ในชุดสีดำ สวมแว่นกันแดดสีดำกว่าสิบคนยืนอยู่เต็มบริเวณบ้านอันคับแคบอย่างไม่เกรงกลัวอันตรายเพราะห่วงคนที่อยู่ในบ้านมากกว่าชีวิตของตนเอง
“พวกคุณเป็นใครแล้วมาทำอะไรในบ้านของฉัน..”
จุมพิตา ถามเสียงสั่นหน้าขาวซีดเมื่อเห็นท่าทางคุกคามจากอีกฝ่าย แม้ว่าคนเหล่านั้นจะยืนนิ่งเหมือนรอใครบางคนที่มีอำนาจเหนือกว่า
“ฉันมาตามของของฉันคืน...”
เสียงห้าวทรงอำนาจดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มคนหนึ่งปรากฏอยู่ที่ประตูบ้าน ร่างใหญ่โตของเขาทำให้ประตูบ้านของเธอดูเล็กคับแคบไปทันที หญิงสาวเบิกตากว้างอย่างตระหนกเมื่อเจอหน้าคนพูด เขานั่นเอง.. ผู้ชายหน้าตาหล่อลากดินแต่แสนจะเย็นชาคนนั้นที่เธอเจอเขาที่ตลาดขายเครื่องประดับเมื่อวันก่อน แล้วเขามาบ้านของเธอทำไม
“คุ คุณ เอ่อ...” จุมพิตาพูดไม่ออกมือสั่นใจสั่นจริงๆ แล้วเธอสั่นไปทั้งตัวต่างหาก
“ของที่พวกเธอเอามาอยู่ไหน”
“ของ ของอะไรฉันไม่รู้เรื่อง”
“ฉันให้โอกาสเธอเป็นครั้งสุดท้ายแม่สาวน้อย สร้อยเส้นนั้นอยู่ไหน”
เสียงเข้มเย็นชาแววตาวาวโรจน์จนจุมพิตาอยากจะหายตัวไปจากตรงนั้นเสียให้ได้ แต่เธอก็ทำเช่นนั้นไม่ได้ ได้แต่อ้ำอึ้งไม่รู้จะเอื้อนเอ่ยคำไหนมาตอบโต้เขา
“ก็ได้หากเธอไม่ยอมคืน หรือไม่ยอมบอกว่ามันอยู่ที่ไหน ก็อย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน..”
เขาจ้องมาด้วยแววตากราดเกรี้ยวจนจุมพิตาขาสั่นแทบจะยืนไม่ไหว แล้วจุมพิตาก็แทบสิ้นสติกับคำสั่งของเขาที่ทำให้เธอแทบใจสลาย
“เอาตัวไอ้แก่นั่นมาฉันจะกระทืบมันให้จมดินต่อหน้ายายตัวจิ๋วนี่”
“ไม่นะ อย่ายุ่งกับพ่อของฉัน”
คราวนี้จุมพิตาวิ่งฉิวเข้าไปขวางร่างสูงใหญ่นั้นไว้ ใบหน้าขาวซีดจนไร้สีเลือดทั้งที่เนื้อตัวก็เย็นเฉียบด้วยความหวาดกลัว แต่จุมพิตาจะไม่ยอมให้เขาทำร้ายพ่อของตนแน่
“ไม่อย่าทำร้ายพ่อของฉัน เขาเดินไม่ได้คุณจะทำร้ายคนแก่ไม่มีทางสู้เหรอ”
เป็นคำพูดที่ยาวที่สุดที่เธอพูดได้ในตอนนี้และหวังว่ามันจะปลุกสำนึกดีๆ ของชายหนุ่มตรงหน้าที่มองมาด้วยแววตากร้าวน่ากลัว
“ฉันไม่สนใจหรอก คนอย่าง พยัคฆ์ คิงส์ ไม่เคยเสียเหลี่ยมใคร และเธอกับพวกของเธอกล้ามากที่มาลองดีกับฉัน..”
ชายหนุ่มตะคอกกลับมา จุมพิตาก็หน้าซีดเผือดลงกว่าเดิมเมื่อคนของเขาที่ร่างกายใหญ่โตไม่แพ้ผู้เป็นนายหิ้วปีก นายจักร ผู้เป็นพ่อของเธอออกมาขาทั้งสองข้างของท่านลากอยู่กับพื้น ใบหน้าที่บิดเบี้ยวเพราะอัมพฤกษ์นั้นแม้ไม่ได้บิดเบ้ไปกว่าเดิมแต่แววตาของท่านกำลังบอกว่าเจ็บปวด...
“พ่อ.. อย่าทำอะไรพ่อฉันนะ ปล่อยสิ พวกสารเลวรังแกคนไม่มีทางสู้ หน้ารังแกผู้หญิงรังแกคนแก่ ปล่อยพ่อฉันนะ กรี๊ดดด..”
หญิงสาววิ่งไปหาบิดาปากก็ร้องด่าทอเท่าที่จะสรรหาคำมาพูดได้ทั้งทุบทั้งเตะชายสองคนที่ลากถูบิดาของตนอย่างบ้าคลั่ง แต่ดูเหมือนเธอกำลังทุบตีหินผาอย่างไรอย่างนั้น แต่แล้วเธอก็ต้องกรีดร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อร่างเล็กๆ ของตนลอยหวือขึ้นจากพื้นด้วยแรงจากวงแขนของคนตัวโตที่เธอคิดว่าเขาเหมือนยักษ์เฝ้าประตูวัด
“พวกนายเอาตาแก่นี่ไปจัดการส่วนยายตัวจิ๋วเสียงเหมือนนกหวีดนี่ฉันจัดการเอง”
สิ้นคำสั่งกร้าวร่างของบิดาก็ถูกลากเข้าไปยังห้องโถงเล็กๆ ที่เป็นทั้งห้องรับแขกและห้องนั่งเล่นของบ้าน จุมพิตากรีดร้องตามไป ทั้งดิ้นทั้งเตะทั้งทุบคนตัวโตกว่าที่ใช้วงแขนรัดเอวบางของตนจนขาเรียวลอยพ้นพื้นกว่าหนึ่งฟุตแผ่นหลังบางแนบชิดไปกับแผงอกกว้างที่ตึงแน่นแข็งกระด้างราวกำแพงหินจนเธอรู้สึกได้ แต่ตอนนี้หญิงสาวไม่ใส่ใจอะไรทั้งนั้นนอกจากบิดาของตน...
“ปล่อยฉันนะไอ้คนสารเลว ไอ้หน้ารังแกผู้หญิงปล่อยนะ ปล้อยย กรี๊ดดด..”
เสียงร้องโวยวายจนแสบแก้วหูอย่างที่เขาเปรียบเทียบว่าเหมือนเสียงนกหวีดดังก้องไปทั้งบ้าน แต่เขาก็ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ส่งเสียงนานเมื่อมือใหญ่เอื้อมมาปิดปากของเธอไว้
“เงียบ.. หากยังส่งเสียงโวยวาย พ่อเธอตายคามือคาเท้าของลูกน้องฉันแน่ ส่วนเธอ.. หึหึ ฉันจะให้ลูกน้องฉันจัดการเธอทีละคนๆ คงเข้าใจนะว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ จะถูกจัดการยังไง”
เขากระซิบชิดใบหูเล็กด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเยียบเย็น จุมพิตาตัวแข็งรู้สึกเหมือนลมหายใจขาดห้วงและหยุดดิ้นหยุดส่งเสียงทันที
“เจ้านายครับ ผมว่าไอ้แก่นี่มันไม่รู้เรื่องหรอก เราจัดการให้มันจบๆ ไปดีมั้ยครับ ผมว่าไร้ประโยชน์ที่เราจะเสียเวลากับคนพวกนี้”
หนึ่งในชายสองคนที่หิ้วปีกบิดาของเธอไปพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาจุมพิตาตาโตด้วยความหวาดกลัว ในขณะที่นายจักรหน้าซีดน้ำตาไหลพรากยิ่งทำให้หญิงสาวคับแค้นใจที่ไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านั้น
“เอาล่ะฉันจะให้โอกาสเธออีกรอบ ของของฉันอยู่ที่ไหน แล้วไอ้เด็กนั่น เด็กในแก๊งตุ้มตุ๋นของเธออยู่ที่ไหน บอกมา..”
น้ำเสียงคุกคามทั้งวงแขนก็รัดแน่นเข้าจนร่างเล็กแทบจะจมหายเข้าไปในร่างใหญ่โตของเขา จุมพิตาได้แต่ส่ายหน้าหวือน้ำตาเริ่มคลอหน่วยด้วยความหวาดกลัว
“ในเมื่อฉันให้โอกาสแล้วเธอไม่รับฉันก็จะทำตามวิธีของฉันก็แล้วกัน พวกนายดูทางนี้ไว้ให้ดีๆ ถ้ามีใครเจ๋อเข้ามายิงทิ้งได้เลย..”
พูดจบชายหนุ่มก็ตวัดร่างบางพาดบ่าแล้วเดินไปยังห้องเล็กๆ ที่ใกล้ที่สุด และมันก็เป็นห้องนอนของเธอเอง จุมพิตาจะกรีดร้องก็ร้องไม่ออกได้แต่น้ำตารินด้วยความกลัวกับชะตากรรมที่ตนกำลังจะได้รับไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาจะทำอะไรกับเธอ..
บทที่ 1 ชะตากรรมที่กำลังจะได้รับ
03/07/2022
บทที่ 2 สานต่อสิ่งที่ค้างไว้
03/07/2022
บทที่ 3 หน้าไม่อาย
03/07/2022
บทที่ 4 คิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า
03/07/2022
บทที่ 5 เธอคือพวกสิบแปดมงกุฎ.. 1
03/07/2022
บทที่ 6 เธอคือพวกสิบแปดมงกุฎ.. 2
03/07/2022
บทที่ 7 เธอคือพวกสิบแปดมงกุฎ.. 3
03/07/2022
บทที่ 8 ประหม่า
03/07/2022
บทที่ 9 อึดอัดจนเวียนหัว
03/07/2022
บทที่ 10 จอมพยศตาใส
03/07/2022
บทที่ 11 คุณยักษ์
03/07/2022
บทที่ 12 เกมสวาทร้อนเร่า
03/07/2022
บทที่ 13 ฉุนเฉียว
03/07/2022
บทที่ 14 แผนสูง
03/07/2022
บทที่ 15 กลับมาทวงถามความคิดถึง 1
03/07/2022
บทที่ 16 กลับมาทวงถามความคิดถึง 2
03/07/2022
บทที่ 17 กลับมาทวงถามความคิดถึง 3
03/07/2022
บทที่ 18 เสียวรัญจวน
03/07/2022
บทที่ 19 ร่องรอยจากบทรัก
03/07/2022
บทที่ 20 ป้องกันการตั้งครรภ์
03/07/2022
บทที่ 21 เฝ้ามองด้วยความขุ่นเคือง
03/07/2022
บทที่ 22 ความลับบางอย่างกำลังจะเปิดเผย 1
03/07/2022
บทที่ 23 ความลับบางอย่างกำลังจะเปิดเผย 2
03/07/2022
บทที่ 24 ความลับบางอย่างกำลังจะเปิดเผย 3
03/07/2022
บทที่ 25 จังหวะเพลงสวาท
03/07/2022
บทที่ 26 ลูกกวางซ่อนเล็บ 1
03/07/2022
บทที่ 27 ลูกกวางซ่อนเล็บ 2
03/07/2022
บทที่ 28 ลูกกวางซ่อนเล็บ 3
03/07/2022
บทที่ 29 ไม่เจียมตัว
03/07/2022
บทที่ 30 ความเจ็บปวดที่มาพร้อมกับความยินดี 1
03/07/2022
บทที่ 31 ความเจ็บปวดที่มาพร้อมกับความยินดี 2
03/07/2022
บทที่ 32 ความเจ็บปวดที่มาพร้อมกับความยินดี 3
03/07/2022
บทที่ 33 ความเจ็บปวดที่มาพร้อมกับความยินดี 4
03/07/2022
บทที่ 34 ความเจ็บปวด ใครเล่าเจ็บปวด 1
03/07/2022
บทที่ 35 ความเจ็บปวด ใครเล่าเจ็บปวด 2
03/07/2022
บทที่ 36 ความอาทรหวงแหนโอบล้อมอยู่รอบกาย
03/07/2022
บทที่ 37 ไม่อยากจะเชื่อเลย
03/07/2022
บทที่ 38 โอบกอดทั้งน้ำตา
03/07/2022
บทที่ 39 พวกสิบแปดมงกุฎ
03/07/2022
บทที่ 40 ร้อนรน
03/07/2022
หนังสืออื่นๆ ของ จันรัญจวน / หงส์
ข้อมูลเพิ่มเติม