พ่ายรักผัวจำแลง

“ลุงศักดิ์.. อีกแล้วนะคะ ไหนบอกว่าเลิกเล่นแล้ว.. ไหนเราสัญญากันแล้วว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก..”

ปานไพลิน เท้าสะเอวมอง ลุงศักดิ์ หรือ ปานศักดิ์ ลุงแท้ๆ ของตนอย่างไม่ชอบใจ ไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่หล่อนกับลุงมักมีปากเสียงกันด้วยเรื่องนี้ เรื่องที่ลุงของหล่อนแอบไปเล่นการพนันในบ่อนของ เสี่ยป้อม เสี่ยใหญ่ผู้ทรงอิทธิพลคนหนึ่ง ติดหนี้พนันมาทีไร หล่อนก็ต้องหาเงินให้ไปใช้หนี้ทุกครั้ง แต่ด้วยเพราะตั้งแต่เล็กจนโตหลังจากที่พ่อแม่ของหล่อนเสียชีวิตตั้งแต่หล่อนอายุ 5 ขวบ ลุงศักดิ์ซึ่งไม่มีลูกไม่มีเมียก็เป็นผู้เลี้ยงดูหล่อนด้วยความรักจนเติบโตมาจนอายุ 24 ปี ลุงศักดิ์นั้นเป็นทั้งลุง ทั้งพ่อ ทั้งแม่และเป็นทั้งเพื่อนของหล่อน

“อย่าบ่นนักเลยน่า แกเป็นหลานนะไม่ใช่แม่ฉัน”

“ถ้าป่านเป็นแม่ลุงศักดิ์นะ จะเอาไม้ตีกบาลแยกเลยล่ะไม่ว่า.. ไหนเราสัญญากันแล้วไงคะลุง เงินก้อนสุดท้ายป่านให้ลุงไปหมดแล้วนะ ตอนนี้ทุกอย่างมันกำลังแย่นะคะลุง ลูกค้ามาพักน้อยไหนจะเรื่องโรคระบาดอีก มีเงินเราก็ต้องเก็บไว้ใช้จ่ายในยามจำเป็นนะคะ” ปานไพลินบ่นยืดยาว แล้วถอนใจหนักๆ

“เออ.. ลุงรู้ ก็ลุงพยายามจะช่วยอยู่นี่ไง”

“แล้วผลเป็นยังไงล่ะคะ ไม่มีใครรวยเพราะการพนันหรอกนะคะ มีแต่เจ้าของบ่อนรวย.. แล้วนี่ติดเขาเท่าไหร่”

ปานไพลินกอดอกมองผู้เป็นลุงเหมือนมองเด็กชายปานศักดิ์วัยห้าขวบมากกว่า ชายวัยห้าสิบหกปีที่ผมขาวโพลนไปทั้งศีรษะ แต่ลุงศักดิ์ของหล่อนก็ยังดูหนุ่มแน่นและแข็งแรงกว่าคนในวัยเดียวกัน เพราะออกกำลังกายสม่ำเสมอ แต่มีช่วงหลังๆ ปีสองปีมานี้ลุงเริ่มอ่อนแอลงและไม่แข็งแรงดังเดิมก็ยังถือว่าดูดีอยู่ในระดับหนึ่ง

“ก็... เอ่อ..”

“พูดความจริงกับป่านะคะ”

“เก้าหมื่นกว่า”

“เก้าหมื่น..” ปานไพลินเสียงสูงแทบเป็นลมเมื่อได้ยิน เก้าหมื่นมันไม่ใช่เงินน้อยๆ เลยในยามที่ข้าวยากหมากแพงเช่นนี้ ตอนนี้หันไปทางไหนก็แย่ไปหมด ลูกค้าหาย ของก็ขายยาก อะไรๆ ก็ติดขัดไปหมด หากเป็นเมื่อก่อนเงินเก้าหมื่นหล่อนหาไม่นานก็คงหาได้ แต่ตอนนี้ แม้จะมีเงินแสนในมือ แต่มันต้องใช้จ่ายอย่างอื่น ไหนจะค่าดูแลบำรุงรักษารีสอร์ตและจ่ายเงินเดินพนักงานที่ตอนนี้เหลืออยู่แค่สี่คน แต่หล่อนก็ต้องดูแลพวกเขาอย่างดี เพราะลำพังหล่อนคนเดียวก็คงดูแลไม่ไหว ตอนนี้หล่อนก็ทำหน้าที่ทุกอย่างในรีสอร์ตแล้ว ทั้งล้างห้องน้ำ ซักผ้าปูเตียง ทำความสะอาด หรือแม้แต่กระทั่งรดน้ำต้นไม้ถางหญ้าพรวนดิน เพราะหล่อนไม่มีเงินจ้างพนักงานหลายคนเหมือนแต่ก่อนที่มีพนักงานสิบกว่าคน

“ก็ เออ.. ลุงก็คิดว่าจะได้นี่นา.. แต่นี่ยายป่าน เสี่ยป้อมเค้าจะซื้อรีสอร์ตเรานะ ให้ราคาดีด้วย หลายสิบล้านเลย เราขายดีมั้ย ขายๆ ไปเถอะ รีสอร์ตมันก็ไม่มีคนมาพักอยู่แล้ว ขายเอาเงินไว้ใช้ดีกว่าไหม”

ใบหน้าของผู้เป็นลุงดูสดชื่นขึ้นมาทันตาเห็น แววตาที่เคยอ่อนโยนสดใจใจดี ไม่มีให้เห็นจนปานไพลินใจหาย ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ลุงของหล่อนโดนผีพนันเข้าสิงแล้วหรือไร ถึงได้พูดเรื่องนี้ทั้งที่ลุงศักดิ์นั้นรักที่นี่มากพอๆ กับหล่อน

“ลุงศักดิ์..” ปานไพลินเรียกผู้เป็นลุงเสียงสูง ใบหน้างามบึ้งตึงทั้งโกรธและเสียใจ

“ลุงพูดแบบนี้ได้ยังไง ลุงเป็นบ้าไปแล้ว..”

พูดจบปานไพลินก็เดินหนีผู้เป็นลุงไปอย่างโมโห หญิงสาวน้ำตาร่วงทั้งโกรธทั้งโมโห โดยมีผู้เป็นลุงมองตามด้วยยิ้มแห้งๆ และรู้สึกผิดที่พูดเรื่องนี้...