กติกาคือ กอดได้แต่ห้ามรัก เมื่อหัวใจถลำรัก เธอควรฉีกกติกานั้นหรือถอยห่างจากกันดี “มนเหมือนเด็กขาดความอบอุ่นที่ต้องได้รับการบำบัด” “ยังไง” สายตาคมไหวเหมือนจะยิ้มได้ ทำมนสิชาหน้าร้อนผ่าว ทั้งที่นั่งอยู่ในห้องแอร์ กลับเหมือนมีเปลวแดดมาลูบแก้มให้ร้อนวูบวาบ สีหน้าและลักษณะการเอียงคอมองอย่างใคร่รู้ของหญิงสาวชวนให้หนุ่มทั้งแท่ง เลือดร้อนฉ่าใคร่ลงมือสาธิตการบำบัดเสียเดี๋ยวนี้ “อย่าทำหน้าแบบนั้น” “แบบไหน” เธอนิ่วหน้า งงจัดจริงๆ ไม่ใช่การเสแสร้งมารยา กฤษฎิ์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ กวาดสายตายิ้มได้ ลูบไล้นวลแก้มละมุนที่เริ่มซับสีเรื่อ แล้ววกกลับมาสบตาคู่งาม “แบบที่กำลังมอง สนใจ ใคร่รู้ มันทำให้ผู้ชายเกิดอารมณ์ ไม่รู้หรือ” บ้าจริง! มนสิชาหน้าม้าน หลบตาวูบ เบี่ยงหน้าหนีจากใบหน้าคมเข้มอย่างรวดเร็ว ใจหวามไหว ทำลมหายใจติดขัด เสียงหัวเราะที่ดังจากลำคอหนาเบาๆ ยิ่งสร้างความอับอายแก่เธอ ตาคมหรี่หลุบทอดมองนวลแก้มปลั่ง เขารู้ว่าเธออายจริงๆ ไม่ใช่มารยาหญิงแบบผู้หญิงที่เคยเจอ แบบนี้แหละที่เขาสนใจ ขี้อายแต่อยากรู้ บางครั้งเข้าใจยากแต่...น่าเอาเป็นบ้า!
มือเรียวบางเคลื่อนต่ำ ผ่านหน้าท้องอุดมด้วยลอนซิกซ์แพ็กน่าหลงใหล เจ้าความร้ายกาจตัวดีที่อยู่ต่ำลงไป ดีดดิ้นผงกหัวบอกการรับรู้เริงร่า คล้ายว่ามันกำลังรั้งรอการบำบัดความทรมานให้บรรเทาเบาบางจากมือนั้น
สุ้มเสียงห้าวแหบดังคลอในลำคอหนา เสียงกระซิบต่ำแตกคล้ายระฆังเร่งเร้าให้ผู้พิพากษาสาวหยุดทรมานเขาเสียที
เสียงหวานหัวเราะคิกคัก ยังวนมือเย้าหยอกล้อเล่นกับต้นขาแกร่งกำยำต่อไปไม่หยุดอีกหลายนาที เพิ่มเร้าอารมณ์รุ่มร้อนให้คุคลั่งในร่างแกร่ง เสมือนสุมฟืนใส่กองไฟเล็กๆ ให้มันลุกโชติ ร่างกายที่อุดมไปด้วยเลือดเนื้อแสนสวยงามไร้ไขมันส่วนเกินผ่าวร้อน คลับคล้ายอุณหภูมิในห้องพุ่งสูง ความกดอากาศลดต่ำฉับพลันจากการกระทำแสนร้ายกาจไร้ปรานีของสาวงาม การเคลื่อนไหวของเธอละมุนละไมทว่าแสนเชื่องช้า ช้าที่สุดในความรู้สึกของคนรอที่เฝ้าแต่ฮึดฮัดขัดใจในลำคอ ดวงหน้าสวยคมบาดตานั้นกลับเต็มไปด้วยความระริกรื่น แววตาหยาดเยิ้มยั่วเย้าขี้เล่นช้อนสบตาคมอย่างไม่หวั่นเกรงขณะลงทัณฑ์จำเลยใต้ฝ่ามือน้อย กระทั่งเสียงห้าวสะดุด ลมหายใจติดขัดรุนแรง
นั่นเอง! เธอถึงส่งปลายนิ้วเข้าแตะต้องความร้อนผ่าวที่ตระหง่านตั้ง อย่างรอคอย...
ปัง! ผัวะ!
“โอ๊ย!”
มนสิชาสะดุ้งเฮือก อารมณ์บรรเจิดลื่นไหลปลิวหายไปกับขวัญของเธอเรียบร้อย
เฮ้อ...
ร่างอวบอิ่มแบบที่เจ้าตัวส่องกระจกมองตัวเองทีไรก็คิดว่าอ้วนเกินไป จำใจลุกจากเก้าอี้หน้าคอมฯ ที่นั่งจ้องมาครึ่งค่อนวัน เพื่อไปหาต้นเหตุ คนที่พังอารมณ์สุนทรีย์ของเธอหมดสิ้น
“พี่ธันย์ เมามาอีกแล้ว”
เสียงหวานทักเบาๆ น้ำเสียงอ่อนใจเต็มที ธันย์ภพที่ก้มตัวคลำมือนวดเท้าตัวเองป้อยๆ หลังจากเดินเซ เท้าไปเตะขาโซฟาซึ่งเป็นเหล็กเข้าอย่างจัง ใบหน้าแดงก่ำจากการดื่มเหล้ามาพอควรเงยขึ้นยิ้มเฝื่อน
“อ้อ มน... ทำงานอยู่เหรอ พี่นึกว่าเรานอนแล้ว”
มนสิชาสั่นหน้าเบาๆ ในเชิงระอาใจกับพฤติกรรมของธันย์ภพ แต่ร่างอิ่มก็เดินเข้ามาประคองคนตัวสูงใหญ่เพื่อพาขึ้นบันไดไปห้องนอนชั้นสอง
คอนโดห้องนี้เป็นห้องสูทที่มีความกว้างขวางสมราคาหลายล้าน มีห้องนอนสองห้อง ห้องใหญ่นั้นกั้นพื้นที่ทำไว้อีกชั้น ต้องเดินขึ้นบันไดไป มนสิชาไม่ค่อยชอบที่พักเท่าไหร่ แต่เพราะมันตั้งอยู่กลางเมือง สะดวกในการเดินทางไปทำงาน ธันย์ภพจึงเลือกซื้อคอนโดทำเลนี้
กลิ่นเหล้า เคล้ากลิ่นน้ำหอม แบบที่เธอรู้ว่า มันเป็นน้ำหอมของผู้หญิงมากกว่าจะเป็นกลิ่นน้ำหอมของเขา
“พี่ธันย์เมาทุกวัน ดื่มเยอะแบบนี้ ไม่ดีกับสุขภาพนะคะ”
ธันย์ภพหัวเราะเบาๆ กลิ่นเหล้าที่กรุ่นกำจายจากลมหายใจและปากเข้มทำหญิงสาวเบ้หน้า ย่นจมูก เขาเห็น แต่ในอารมณ์ที่ปะปนฤทธิ์เมรัยจึงไม่ได้สนใจ
“วันเกิดน้องที่ออฟฟิศน่ะ”
“เกิดกันครบทุกคนหรือยังคะปีนี้”
หญิงสาวถามประชด เปิดประตูห้องอย่างทุลักทุเล เมื่อคนเมาเทน้ำหนักมาที่เธอเกินพอดี เกินจำเป็น...
“หึหึ เกือบแล้ว”
“ค่ะ ตัวพี่ธันย์ ไม่รักตัวเองก็ตามใจพี่แล้วกัน”
มนสิชาพาคนตัวใหญ่มาส่งที่เตียงสำเร็จ ไม่คิดจะดูแลอะไรไปมากกว่านี้ เมื่อปล่อยร่างหนาลงนอนเค้เก้บนที่นอนแล้ว เธอหมุนตัวจะออกจากห้อง
“ถ้าอ้วกเลอะบ้าน ทำความสะอาดเองนะคะ”
ทว่า... คนเมากลับเด้งตัวลุกมาคว้าเอวบางดึงเข้าหาตัวเขา แรงรวบรั้งดึงกลับรวดเร็ว เป็นผลให้กายอวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือและเต็มกอดถลาลงไปบนเตียงด้วย
“พี่ธันย์ ทำอะไร!”
ธันย์ภพพลิกร่างนุ่มลงข้างล่าง กักเธอเอาไว้ด้วยกายใหญ่หนาของตัวเอง ตาคมเรื่อแดง อ่อนเยิ้ม กวาดไปทั่วดวงหน้าผุดผ่อง
ตาเรียวงามตื่นตระหนก มองสบอย่างไม่มั่นใจ ไม่แน่ใจ เขาไล้นิ้วกับนวลแก้มขาวช้าๆ
“เราแต่งงานกันมากี่ปีแล้วนะมน”
เขาจะถามเรื่องนี้ทำไมตอนนี้นะ
มนสิชาหน้าร้อน ผู้ชายที่กำลังชะโงกเงื้อมเหนือตัวเธอได้ชื่อว่าเป็นสามีก็จริง แต่การสนิทชิดเชื้อแบบนี้เธอไม่คุ้นชินกับมันเลย
“สะ...สามปีแล้ว พี่ธันย์ลุกค่ะ มนจะไปปิดคอมฯ”
มือเล็กๆ ดันแผงอกกระด้างเป็นสัญญาณให้เขาถอยออกห่างเสียที การใกล้ชิดแบบนี้ ทำให้เธอเหม็นกลิ่นเหล้ากับกลิ่นน้ำหอมจนมึนหัวแล้ว
ใช่ว่าเธอไม่ดื่ม เครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์เคยดื่มมาหลายอย่างหลายยี่ห้อ แต่ไม่ได้กินเป็นเทน้ำทิ้งเทอาบเหมือนที่ธันย์ภพทำ...
“สามเหรอ หึหึ... นานเหมือนกันนะ นานเกินจนเกือบลืมไป...”
“เกือบเหรอคะ พี่ธันย์ลืมไปแล้ว ถึงมาถามมนว่าเราแต่งงานกันมากี่ปี แต่ช่างมันเถอะค่ะ ตอนนี้พี่ลุกขึ้นสิ มนหนัก มนจะไปปิดคอมข้างล่าง น้ำก็ยังไม่ได้อาบเลย”
“อืม... หอมแบบนี้ ไม่อาบก็ได้ พี่อยากกอดมนนอน”
ว่าแล้ว ใบหน้าคมเข้มกดลงมาคล้ายจะหอมแก้ม เขาสูดความหอมข้างแก้มเนียนใสเข้าปอดแรงๆ
มนสิชาผวา ใจเต้นระรัว รีบยกมือมาดันหน้าคมออกห่าง
“ไม่ค่ะ พี่ธันย์เหม็นเหล้าไปทั้งตัว มนมึนหัวไปหมดแล้ว”
ร่างอวบอิ่มเต็มมือของภรรยาดิ้นขลุกขลัก ขณะที่ธันย์ภพกระชับอ้อมแขนกอดร่างนุ่มแน่นขึ้น คลุกเคล้าใบหน้าคมลงดอมดมความหอมอ่อนๆ ของพวงแก้มสาว
“ไม่ พี่ธันย์ หยุดนะ อย่าทำแบบนี้”
“ทำไมล่ะมน เราเป็นผัวเมียกันนะ ทำไมพี่จะทำไม่ได้”
เสียงอู้อี้ห้าวแหบสวนกลับ ปากอุ่นอ้าวทาบดูดต้นคอขาว ความนุ่มละมุนหอมกรุ่นทำให้ไม่อยากปล่อย อารมณ์รัญจวนประดามีประเดประดังโถมทับธันย์ภพรุนแรง เขาต้องการปลดเปลื้องอารมณ์ที่กลุ้มรุมสุมร่างตอนนี้! เวลานี้!
ความต้องการที่ว่า พุ่งไปส่วนล่าง ให้แข็งขืนตื่นตัว...
มนสิชาหน้าตื่น ความแกร่งตึงที่เบียดสีแถวหน้าขาพาใจเต้นกระหน่ำ
เธอไม่ต้องการแบบนี้!
ไม่ต้องการ! ไม่อยากให้เขาเข้าใกล้หรือทำอะไรเธอทั้งนั้น!
“ไม่ค่ะ! ปล่อยมน!”
“ปล่อยทำไม มนเป็นเมียพี่นะ พี่จะนอนกับเมียผิดตรงไหน”
“ไม่ผิด แต่มนไม่ต้องการค่ะ ไม่ต้องการแบบนี้”
หญิงสาวตอบเสียงเบาแต่หนักแน่น แกะมือที่ยุบยับไปตามเนื้อตัว การเล้าโลมที่ฝ่ายสามีหนุ่มเริ่มขึ้น ลูบไล้ นวดคลึง จับบีบเนื้อตัวนุ่มอุ่นไปทั่ว มันควรจะสร้างความกระสันรัญจวนให้ทุรนทุรายหาปฏิบัติการของการเสพสมขั้นต่อไป ทว่า... มันไม่ใช่สำหรับเธอ
ร่างกายอาจจะวูบวาม หากจิตใจเธอนั้นไม่ได้มีจิตเสน่หาในเวลานี้เลย
บทที่ 1 Chapter 1
27/09/2022
บทที่ 2 Chapter 2
27/09/2022
บทที่ 3 Chapter 3
27/09/2022
บทที่ 4 Chapter 4
27/09/2022
บทที่ 5 Chapter 5
27/09/2022
บทที่ 6 Chapter 6
27/09/2022
บทที่ 7 Chapter 7
27/09/2022
บทที่ 8 Chapter 8
27/09/2022
บทที่ 9 Chapter 9
27/09/2022
บทที่ 10 Chapter 10
27/09/2022
บทที่ 11 Chapter 11
27/09/2022
บทที่ 12 Chapter 12
29/09/2022
บทที่ 13 Chapter 13
29/09/2022
บทที่ 14 Chapter 14
29/09/2022
บทที่ 15 Chapter 15
29/09/2022
บทที่ 16 Chapter 16
29/09/2022
บทที่ 17 Chapter 17
29/09/2022
บทที่ 18 Chapter 18
29/09/2022
บทที่ 19 Chapter 19
29/09/2022
บทที่ 20 Chapter 20
29/09/2022
บทที่ 21 Chapter 21
29/09/2022
บทที่ 22 Chapter 22
29/09/2022
บทที่ 23 Chapter 23
29/09/2022
บทที่ 24 Chapter 24
29/09/2022
บทที่ 25 Chapter 25
29/09/2022
บทที่ 26 Chapter 26
29/09/2022
บทที่ 27 Chapter 27
29/09/2022
บทที่ 28 Chapter 28
29/09/2022
บทที่ 29 Chapter 29
29/09/2022
บทที่ 30 Chapter 30
29/09/2022
บทที่ 31 Chapter 31
29/09/2022
บทที่ 32 Chapter 32
29/09/2022
บทที่ 33 Chapter 33
29/09/2022
บทที่ 34 Chapter 34
29/09/2022
บทที่ 35 Chapter 35
29/09/2022
บทที่ 36 Chapter 36
29/09/2022
บทที่ 37 Chapter 37
29/09/2022
บทที่ 38 Chapter 38
29/09/2022
บทที่ 39 Chapter 39
29/09/2022
บทที่ 40 Chapter 40
29/09/2022
หนังสืออื่นๆ ของ Dakanda
ข้อมูลเพิ่มเติม