น้ำผึ้งหวานเกินห้ามใจ

“ฉันยอมเป็นของคุณแล้วนะคะ คุณยังไม่ยอมเลิกกับชูจี้อีกเหรอ？” เสี่ยงออดอ้อนของเธอ ริมฝีปากของเธอเผยอขึ้นเล็กน้อย เธอนั่งคร่อมอยู่บนตัวชายหนุ่มด้วยสภาพเปลือยครึ่งท่อน

“อยู่บนเตียง อย่าพูดถึงเรื่องนี้ได้ไหม？” ผู้ชายคนนั้นกำลังคึก เขาบีบคลึงหน้าอกของเธออย่างแรง

พอไม่ได้คำตอบที่ต้องการ ผู้หญิงคนนั้นก็ดูจะไม่ค่อยพอใจนัก “ฉันจะพูด ก็แค่เด็กเก็บมาเลี้ยง สถานะของเธอยังเทียบไม่ได้กับหมาตัวหนึ่งเลย เธอมีอะไรดีนักหนาฮะ？”

ผู้ชายคนนั้นไม่พูดอะไร แต่กดเอวของผู้หญิงคนนั้นไว้ แล้วกระแทกเข้าออกอย่างแรงจนเธอครางออกมาไม่หยุด

ชูจี้ยืนอยู่หน้าประตู ใบหน้าที่งดงามของเธอดูอ่อนล้าอย่างเห็นได้ชัด เมื่อได้ยินเสียงที่ลอดออกมาจากในห้อง ดวงตาของเธอก็ลุกวาว

เธอเพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาล

สามเดือนก่อน ยายซุนที่เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เด็กป่วยเป็นโรคตับแข็งระยะสุดท้าย ตอนนี้ยายซุนต้องเปลี่ยนตับซึ่งจำเป็นต้องใช้ค่ารักษาพยาบาลจำนวนมาก

เสียงฝนตกพร่ำ ๆ ดังมาจากนอกบ้าน ตอนนี้น้องสาวของเธอกำลังมีอะไรกับแฟนของเธออยู่

“ฉันไม่สน！ คืนนี้คุณต้องบอกมาว่าคุณเลือกนังนั่น หรือเลือกฉัน” ชูเสวขมวดคิ้ว พลางทุบหน้าอกของจือหยวนอย่างร้อนใจ เพื่อต้องการคำตอบ

ชูจี้เตะประตูเข้าไปข้างใน พลางจ้องไปที่ชายชั่ว และหญิงสารเลวตรงหน้า ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “มีอะไรให้ต้องถามอีกงั้นเหรอ แค่ผู้ชายคนเดียว ถ้าชอบฉันจะยกให้”

ชูจี้ทำเป็นเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ในใจของเธอนั้นรู้สึกเสียใจมาก

จือหยวนเป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของเธอ เขาหล่อมากและมาจากครอบครัวที่ร่ำรวย เขาตามจีบชูจี้มาสามปีแล้ว

ตอนใกล้จะเรียนจบ เขามาสารภาพรักกับชูจี้อีกครั้ง

ตอนนั้นที่สนามกีฬาของมหาวิทยาลัยนั้นเต็มไปด้วยผู้คน และมีนักศึกษามามุงดูแทบจะทั้งมหาวิทยาลัยเลยก็ว่าได้ ชูจี้ตอบตกลงท่ามกลางเสียงเชียร์

ความเจ็บปวดที่โดนทรยศนั้นมันแทบจะกลืนกินเธอ พอเห็นสองคนตรงหน้า ชูจี้ก็กำหมัดแน่น เล็บของเธอจิกเข้าไปในเนื้อ

จือหยวนผลักชูเสวออกด้วยความตกใจ ก่อนจะใส่กางเกงแล้วลุกขึ้นจากเตียงทันที

ชูเสวที่ถูกผลักเกือบจะตกลงไปที่พื้น คำพูดของชูจี้ทำให้เธอรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก

ผู้ชายที่ร่ำรวย และหน้าตาดีอย่างจือหยวน เธออ่อยเขามานานจนเขาติดกับ

แต่ทำไมชูจี้ไม่ต้องทำอะไรเลยก็สามารถมัดใจเขาได้

ทั้ง ๆ ที่เธอเป็นแค่เด็กที่เก็บมาเลี้ยง ไม่มีใครต้องการ

“ถุย！ ของที่เธอไม่ต้องการงั้นเหรอ？ จือหยวนไม่เอาเธอก่อนต่างหากล่ะ นังสารเลว！ ” ชูเสวดึงผ้าห่มมาคลุมตัว ก่อนจะพูดออกมาอย่างเยียด ๆ แล้วเลือบไปมองจือหยวน “จือหยวน เมื่อกี้คุณพูดว่ายังไงนะ บอกชูจี้ไปสิ！”

ที่จือหยวนนอนกับชูเสว เป็นเพราะเธอยั่วเขา ทำให้เขาขาดสติ

เขาคุกเข่าลง และคว้าข้อมือของชูจี้ไว้ “ชูจี้ ยกโทษให้ผมด้วยนะ ผมพลาดไปแล้ว”

แม้ว่าเขาจะน้ำคลอ แต่สีหน้าของเขาก็ยังดูน่ารังเกียจอยู่ เมื่อชูจี้นิ่งขึ้นมา เธอก็เป็นเหมือนกำแพงสูง ที่ไม่มีใครสามารถจะปีนข้ามมันไปได้

เธอสะบัดจือหยวนออกอย่างหงุดหงิด “ขอโทษนะ จือหยวน ฉันไม่ต้องการของสกปรกที่ชูเสวแตะต้องแล้ว พวกคุณเหมาะสมกันดี เราเลิกกันเถอะ”

ชูเสวรู้สึกตกใจ จือหยวนยอมถึงขนาดนี้แล้ว แต่ชูจี้ไม่ได้ดูเศร้าเลยแม้แต่นิดเดียว เมื่อไม่ได้เห็นภาพที่ต้องการ เธอก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที

ชูจี้ไม่มีเวลามาพูดเรื่องไร้สาระกับพวกเขา ชูเสวชอบแย่งของ ๆ เธอมาตั้งแต่เด็ก ๆ เมื่อก่อนเป็นแค่ของเล่น แต่ตอนนี้เป็นผู้ชายของเธอ เธอเลยไม่ได้รู้สึกแปลกอะไร