รักสวาทภรรยาล้ำค่าของประธานกู้

Las Vegas โลกของคาสิโน นักท่องเที่ยวทั่วโลกต่างเดินทางมาแสวงโชคกันที่มหานครอันยิ่งใหญ่แห่งนี้ มหานครที่การพนันคือสิ่งถูกกฎหมาย มหานครที่เต็มไปด้วยความสวยงามของแสงสียามค่ำคืน สถาปัตยกรรมอันวิจิตรตระการตาสร้างออกมาในรูปแบบของโรงแรมหรูหรา เชิญชวนให้มาเยือนสักครั้งในชีวิต

นิตยสารฟอร์บสได้จัดลำดับบุคคลผู้ร่ำรวยที่สุดในอเมริกา ซึ่งแน่นอนว่าแชมเปี้ยนสี่สมัยอย่าง เดมอน ลินการ์ด ก็ยังคงรักษาตำแหน่งลำดับที่หนึ่งเอาไว้ได้เป็นสมัยที่ห้าอย่างไม่เกินความคาดหมาย เพราะเขาคือทายาทคนเดียวของอภิมหาเศรษฐีชื่อก้องปฐพีอย่าง ฮันเตอร์ ลินการ์ด ที่ก้าวผงาดขึ้นมากุมบังเหียนของ เดอะลาสเวกัส แกรนด์ คาสิโน กรุ๊ป หลังจากที่บิดาและมารดาเสียชีวิตกะทันหัน ซึ่งเดมอนเพิ่งจะอายุเพียงแค่สิบเก้าปีเท่านั้น แต่เด็กหนุ่มก็สานต่อกิจการของครอบครัวได้อย่างยอดเยี่ยม และใช้เวลาเพียงแค่เจ็ดปี เดมอนก็สามารถก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งเจ้าพ่อแห่งคาสิโน (Casino) แทนที่บิดาของตัวเองได้สำเร็จ

มันสมองของเดมอนเทียบได้กับบิล เกตส์ ความทะเยอทะยานของเขาสูงส่งยิ่งกว่าพญานกอินทรี ชายหนุ่มไม่ได้หยุดคิดแค่การเป็นเจ้าพ่อบ่อนการพนันเฉพาะในลาสเวกัสเพียงเท่านั้น เพราะเขายังมองการณ์ไกลด้วยการลงทุนสร้างบ่อนคาสิโนขนาดใหญ่ในมาเก๊าและสิงคโปร์อีกด้วย

“ขออนุญาตครับนายน้อย”

ผู้ชายใส่สูทสีดำหยุดที่หน้าประตูห้องและค้อมศีรษะให้กับเจ้านายหนุ่ม

“มีอะไรหรือ”

เดมอน ลินการ์ด เงยหน้าขึ้นจากแฟ้มเอกสารที่ตัวเองกำลังอ่านทบทวน ก่อนจะจรดปลายปากกาเซ็นชื่อลงไป ดวงตาคมกริบสีฟ้าเข้มตวัดมองบอดี้การ์ดของตัวเองนิ่ง

“ลูกหนี้ของบ่อนส่งลูกสาวมาขัดดอกอีกคนแล้วครับ”

ปากกาสีทองในมือหนาสีแทนจิ้มลงกับโต๊ะทำงานไม้ ใบหน้าสมบูรณ์แบบราวกับเทพเจ้าปั้นแต่งมีร่องรอยของความเบื่อหน่าย ริมฝีปากที่มีเคราหนาล้อมกรอบบิดเบี้ยว

“อีกแล้วเหรอ”

“ครับ”

เมื่อคนสนิทตอบรับและก้มหน้าหลบสายตา เดมอนจึงกระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ

“ไปเรียกป้ามิเชลล์มาพบฉันเดี๋ยวนี้”

“ครับ นายน้อย”

บอดี้การ์ดร่างสูงถอยหลังออกไปจากห้องทำงานและปิดประตูให้อย่างนุ่มนวล แต่กระนั้นก็ยังไม่อาจดับความหงุดหงิดที่เกิดขึ้นในอกของเดมอนลงได้

เพียงไม่ถึงสามนาที ร่างของมิเชลล์ แม่บ้านใหญ่ประจำบ่อนคาสิโนก็ก้าวเข้ามาหยุดภายในห้อง หญิงสูงวัยก้มหน้าลงและกล่าวทักทายเดมอน

“สวัสดีค่ะนายน้อย”

เดมอนตวัดตาจ้องมองแม่บ้านเก่าแก่ซึ่งเคยเป็นคนสนิทของมารดาในสมัยที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ ซึ่งแน่นอนว่าเขาให้ความเคารพมิเชลล์ไม่น้อย

“เชลดอนบอกผมว่าป้ารับลูกสาวของลูกหนี้มาขัดดอกอีกแล้วหรือครับ”

“ใช่ค่ะ” มิเชลล์เงยหน้าตอบรับด้วยน้ำเสียงแหบแห้งตามอายุที่ล่วงเลยไปตามกาลเวลา

เดมอนส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะกระแทกลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย

“ผมเคยบอกป้าแล้วนี่ครับว่าไม่ให้ทำแบบนี้อีก ผู้หญิงพวกนี้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ด้วย ทำไมจะต้องมารับกรรมแทนญาติพี่น้องของตัวเองล่ะครับ”

“แต่มันคือความสมัครใจของพวกเธอนี่คะ”

ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นยืน เท้าแขนกับโต๊ะไม้ใหญ่ และมองคู่สนทนาด้วยสายตาจริงจัง

“ป้ารู้ได้ยังไงครับว่าผู้หญิงพวกนี้เต็มใจ”

“ก็...”

“พวกเธอถูกบังคับมาทั้งนั้น ผมขอยื่นคำขาดว่าผู้หญิงคนนี้คือคนสุดท้ายที่ป้าจะรับเข้ามาขัดดอก เข้าใจนะครับป้ามิเชลล์”

“ถ้านายน้อยไม่ให้ป้ารับผู้หญิงพวกนี้เข้ามาทำงานในคาสิโนเพื่อขัดดอก แล้วนายน้อยจะให้ป้าทำยังไงกับลูกหนี้ของเราล่ะคะ หรือว่าปล่อยให้เป็นหนี้สูญ”

ศีรษะทุยสวยของเดมอนส่ายไปมา ก่อนที่ริมฝีปากกว้างหยักสวยจะเปล่งคำพูด

“ก็ให้พวกมันมาใช้แรงงานในคาสิโนยังไงล่ะครับ งานหนักๆ มีเยอะแยะไม่ใช่หรือครับป้ามิเชลล์”