อย่าปฏิเสธฉัน

เมื่อประตูลิฟท์ส่วนตัวถูกเปิดออก เรือนกายสูงใหญ่สง่างามของมาร์โค เบอร์ลัสโคนิ ก็แทบจะพุ่งไปยังห้องทำงานของตัวเองด้วยความรีบเร่ง ช่วงขาแข็งแรงที่ซ่อนอยู่ในกางเกงสแล็คสีดำเนื้อดีก้าวยาวๆ ลงบนพรมสีเขียวเทอควอยซ์สดสวยอย่างร้อนใจ

เขาไม่น่าสะเพร่า หลงลืมอะไร ง่ายๆ แบบนี้เลย…

ก่นด่าตัวเองอยู่ในใจอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อกลับถึงบ้านแล้วพึ่งรู้ตัวว่าลืมหนังสือสัญญาที่เขาพึ่งเซ็นร่วมกับห้างสรรพสินค้าใหญ่ของอังกฤษไว้ที่ทำงาน

หนังสือสัญญานี้สำคัญมาก...

มาร์โครู้อยู่เต็มอกว่าช่วงเวลากลางคืนจะมีแม่บ้านจากบริษัทฯ ที่ว่าจ้างไว้เข้ามาทำความสะอาดภายในห้าง และรวมไปถึงห้องทำงานของเขาด้วย เพราะฉะนั้นเขาจึงต้องรีบบึ่งรถกลับมาห้างด้วยความเร็วปานจรวดแบบนี้

ประตูถูกเปิดค้างเอาไว้...

ชายหนุ่มหยุดนิ่งอยู่หน้าประตูห้องทำงาน ดวงตาสีนิลมองลอดช่องเข้าไปภายในห้องทำงานของตนเอง ทุกอย่างในนั้นช่างดูเงียบเชียบ ไร้ซึ่งสิ่งเคลื่อนไหว และจากความสงัดไร้แม้กระทั่งเสียงของลมหายใจของมนุษย์นั่นก็ทำให้เขาพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก แต่มันก็ได้ไม่นาน เพราะเมื่อเขาเลื่อนสายตามองไปที่โซฟาเนื้อดีที่ตั้งไว้เพื่อต้อนรับแขกคนสำคัญ สิ่งที่เขาไม่เคยคิดจะพบเห็นในห้องทำงานก็ปรากฎแก่สายตา

ผู้หญิง...!!!

ร่างบอบบางที่อยู่ในชุดหมีไร้ซึ่งทรวดทรงองค์เอวใดๆ กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่บนโซฟาเนื้อดีสีดำภายในห้องทำงานของเขาอย่างอาจหาญ ชายหนุ่มค่อยๆ ดันประตูให้เปิดออกเล็กน้อยเพียงเพื่อจะแทรกตัวเข้ามา ก่อนจะปิดมันลงอย่างเบามือ ขณะเดินเข้าไปหยุดยืนตะหง่านเหนือร่างของสาวน้อยนิรนามที่กำลังฝันหวานอยู่ในห้องทำงานของเขา ดวงตาคมกล้าที่ดำสนิทราวกับทำด้วยนิลเนื้อดีวาวโรจน์ด้วยความไม่ชอบใจกับสถานการณ์ตรงหน้า

เจ้าหล่อนเป็นใคร? และทำไมถึงกล้าเข้ามานอนหลับในนี้ได้ นี่หล่อนคงไม่ได้คิดหรอกนะว่า ห้องทำงานอันเป็นส่วนตัวของเขา เป็นห้องสูทสุดหรูในโรงแรมห้าดาว

กรามแกร่งขบกันนูนเป่งแทบระเบิด ขณะพยายามจ้องมองใบหน้าขาวนวล ของเจ้าหล่อนที่มีเส้นผมสีดำขลับที่หลุดลุ่ยมาจากหนังยางมัดผมด้านหลังลงมาปิดเกือบทั้งใบหน้า แต่กระนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนถูกชกที่หัวใจอย่างแรงเมื่อสายตาคมกล้ารับภาพปากอิ่มเต็มสีแดงสดราวกับผลสตอเบอรี่ที่ถูกขยี้จนแหลกของเจ้าหล่อน อิทธิพลบางอย่างจากผู้หญิงนิรนามตรงหน้าทำให้เลือดในกายของเขาร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด

มาร์โคพ่นลมออกมาจากปากหนักหน่วงอิสรภาพที่หวงแหนดูเหมือนจะสั่นคลอนจนแทบถล่มลงมา เพียงแค่ได้มองสาวน้อยตรงหน้าแค่ครั้งเดียว ทั้งๆ ที่แม่สาวน้อยที่เขาไม่เคยรู้จักคนนี้จะอยู่ในชุดที่ไม่ได้โชว์สัดส่วนใดๆ เลยก็ตาม ชายหนุ่มย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้า ขณะศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีเดียวกับดวงตาก้มต่ำลง เกือบจะชิดกับใบหน้างามของร่างบางที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่ตรงหน้า

คล้ายถูกมนต์สะกด... เมื่อเจ้าหล่อนพลิกกายจากนอนตะแคงเปลี่ยนเป็นนอนหงายและลืมตาโพลงขึ้น ใบหน้างามปรากฎชัดเจนต่อสายตาของเขา...

เลือดหนุ่มภายในกายเย็นเฉียบขึ้นมาฉับพลัน เมื่อสายตาของเขาประสานกับดวงตากลมโตสีดำขลับของแม่สาวน้อยตรงหน้า

นางฟ้า... นี่คือคำแรกที่ผุดขึ้นมาในใจ

ใบหน้ารูปไข่ไก่ขาวเนียนราวกับสีของน้ำนม ผมสีดำสนิทถูกมัดรวบไว้ด้านหลัง ขณะที่มีบางส่วนหลุดออกมาระที่ใบหน้างามนั้น ดวงตากลมโตที่รายล้อมด้วยแพขนตายาวงอนดกดำเบิกกว้างคล้ายกับกำลังเจอะเจอกับอสูรกายร้าย

“ฉะ ฉัน...”

เจ้าหล่อนรีบลุกขึ้นนั่งทันที และการกระทำที่ร้อนรนนั้นก็ทำให้ปลายจมูกของเขาที่อยู่ห่างจากแก้มเนียนเพียงแค่เส้นด้ายลอดผ่าน ได้สัมผัสกับความนุ่มนิ่มและกลิ่นหอมละมุนของผิวสาวโดยบังเอิญ และมันก็ส่งผลให้ไฟร้อนๆ วิ่งพล่านเข้าไปในกระแสเลือด ชายหนุ่มพยายามสะกัดกลั้นอารมณ์ปรารถนาที่มันเกิดขึ้นมาโดยไม่ทันได้ตั้งตัวนั้นด้วยความสามารถทั้งหมดที่มีอยู่

“ฉันไม่ได้ตั้งใจอู้นะคะ...”