เมียแต่งท่านประธาน ตอนง้อเฮียหอนหนักม้าก

บทที่1.กระต่ายน้อยหลงทาง

เสียงสะอื้นดังกระซิกๆ แม้จะแผ่วเบา แต่มันกลับดังอยู่ท่ามกลางความมืดเสียงแผ่วๆ!! รามาน กลูซาคอฟ เดินผ่านมุมอับมาพอดี เขาได้ยินเสียงบางอย่างนั่นพอดี จึงหยุดเดินและตั้งใจฟัง เสียงคุ้นหู เขาจึงพยายามมองหาต้นตอของเสียง

เด็กสาววัยสิบสี่ปีกำลังร้องไห้น้ำตานองหน้า คงเพราะความหวาดกลัวเข้าจู่โจมหัวใจ เจ้าตัวสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะฝันร้าย!! ครั้นเมื่อเหลียวมองรอบตัวไม่พบใครสักคน ความกลัวจึงจู่โจมหัวใจ ความมืดเป็นตัวบีบบังคับให้หล่อนโผเผออกมาจากห้องนอน และมาซุกตัวอยู่ในพุ่มไม้ เพื่อให้ใบไม้รกทึบบดบังสายตาดุดันที่จ้องมองเธอจากในความฝัน!!

ชุดนอนขาวๆ สะท้อนแสง รามาน ก้มลงมอง ก่อนจะคลี่ยิ้มอ่อนๆ เด็กสาวคนนี้ คือน้องสาวนราบอดี้การ์ดส่วนตัวของเขา วณิชยา รวมอำไพ เด็กสาวที่มารดาขอมาอุปการะ ทั้ง นรา และวณิชยาเป็นเด็กกำพร้าทั้งคู่ มารดาของรามานติดใจหน้าหวานซึ้งของวณิชยา จนแหน็บไว้ข้างตัวตลอด เห็นรานีที่ไหน? ย่อมต้องเห็นหล่อนด้วย ส่วนเขารู้สึกเฉยๆ เมื่อหล่อนยังเด็กเสียจนไม่กล้าจะคิดเกินเลย

แม้จะถูกใจก็ต้องเก็บกดไว้ หล่อนเด็กเกินไปสำหรับหนุ่มไฟแรงอย่างเขา

คุกสิ!! จะอะไรสิบสี่ปีพรากผู้เยาว์ชัดๆ แถมมารดายังโปรดปรานหล่อน ไปแตะเข้าให้เป็นได้บ้านแตก แถมเขาอาจจะถูกจับคลุมถุงชน

ชายหนุ่มทรุดนั่งบนส้นเท้าหลังตรองอยู่ชั่วครู่ เขาเอื้อมมือแหวกพุ่มไม้ก่อนจะกระซิบถาม “เป็นอะไรไป ทำไมมาแอบร้องไห้อยู่ตรงนี้ คนเดียว?”

ดวงตากลมโตจ้องมองเงาทะมึนคุ้นตาผ่านม่านน้ำตาบางๆ พอได้สบนัยน์ตาคมดุของรามาน วณิชยารู้สึกว่าผีร้ายที่จ้องมองเธออยู่ในความมืด หายวับไปกับตา!!

“เปล่าค่ะ ชยาแค่กลัวผี” เสียงสั่นพร่ากระซิบตอบ แล้วก็รีบก้มหน้าหลบ

“ฮ่าๆ” รามานเงยหน้าหัวเราะเสียงดังก้อง จนวณิชยาช้อนสายตามอง เธอกะพริบเปลือกตาถี่ๆ หยุดร้องไห้โดยอัตโนมัติ

“โตจนหมาเลียก้นไม่ถึง ยังเชื่ออีกหรือว่าโลกนี้มีผี!!”

ชายหนุ่มพูดสลับกับหัวเราะร่า เขาเอื้อมมือฉุดข้อมือเล็กบางของเด็กสาว ออกมาจากพุ่มไม้มายืนในที่โล่ง แล้วก็ต้องเสียใจกับความคิดของตัวเอง เพราะทันทีที่แสงสว่างทาทาบร่างกายบอบบางตรงหน้า เขาต้องกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ หลายครั้งเพราะหล่อนอยู่ในชุดนอน!!