โชคดีที่ฉันยังไม่เสียเธอไป

บทนำ

ความปวดร้าวบนร่างกายคือสิ่งแรกที่ คณานางค์ เกษมรัตน์ รู้สึกเมื่อลืมตาขึ้น หญิงสาวกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ด้วยความสับสน

เพราะจำไม่ได้ว่าที่นี่คือที่ไหน และมันเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของเธอ จนเมื่อหันไปเห็นเข้ากับบางสิ่ง ดวงตาคู่โศกถึงได้เบิกกว้างขึ้น ตกใจจนเนื้อตัวสั่นเมื่อได้เห็นสิ่งมีชีวิตเพศชายคนหนึ่งที่กำลังนอนอยู่ข้าง ๆ กันในสภาพที่เปลือยเปล่า

สิ่งที่เห็นทำให้หญิงสาวผุดลุกขึ้นมานั่งในทันที ก่อนจะก้มมองสำรวจตัวเองแล้วพบกับความน่าตกใจยิ่งกว่า นั่นคือเธอเองก็อยู่ในสภาพเปลือยเปล่าไม่ต่างอะไรกับเขาเลย

ร่างกายที่ไร้อาภรณ์ ร่องรอยหลายจุดบนร่างกายทำให้รู้ว่าค่ำคืนที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นภายในห้องนี้บ้าง ที่ไม่รู้คือมันเกิดขึ้นได้ยังไง ไม่รู้เลยจริง ๆ

ภาพความทรงจำครั้งสุดท้ายเริ่มกลับเข้ามาในหัวอย่างช้า ๆ ก่อนจะจำได้ว่าเธอถูก ดวงกมล พี่สาวต่างมารดาลากให้มาเที่ยวที่บ้านพักตากอากาศของจิณ ชายหนุ่มผู้ซึ่งเป็นคนรักของพี่สาวเพื่อฉลองวันเกิดของเขา โดยมีเพื่อน ๆ ของพี่สาวเธอและของเจ้าของงานตามมาร่วมสนุกด้วยหลายสิบคน

เธอที่ไม่รู้จะพาตัวเองไปอยู่ตรงส่วนไหนของงาน เพราะไม่ได้สนิทกับใครมากเป็นพิเศษ ตัดสินใจช่วยคุณป้าแม่บ้านกับหลานสาวยกของออกไปเสิร์ฟ พยายามทำตัวให้มีประโยชน์เท่าที่จะพอทำได้

ก่อนจะเจอเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่เดินเข้ามาหาพร้อมน้ำส้มแก้วหนึ่ง ซึ่งเธอก็รับไว้เพราะไม่อยากทำตัวเสียมารยาท มองโลกในแง่ดีว่าคงไม่มีใครกล้าคิดร้ายกับเธอในสถานที่ที่คนมากมายแบบนั้น

แต่ก็เหมือนว่าเธอจะคิดผิดไป เพราะหลังจากดื่มน้ำส้มแก้วนั้นไปได้สักพักร่างกายของเธอก็เกิดอาการแปลก ๆ ขึ้น มันทำให้เธอตัดสินใจพาตัวเองกลับห้อง และหลังจากนั้นเธอก็จำอะไรไม่ได้อีกเลยกระทั่งตอนนี้

ที่ต้องตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองได้สูญเสียบางสิ่งให้กับใครบางคนไปแล้ว รู้ได้เพราะบางอย่างในร่างกายมันเปลี่ยนไป และคงไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก คำถามคือใคร ใครคือผู้ชายที่นอนอยู่ข้าง ๆ

หญิงสาวชั่งใจอยู่นานก่อนจะตัดสินใจชะโงกไปดูใบหน้าของเขา ก่อนที่เธอจะพบเข้ากับความรู้สึกตกใจอย่างถึงที่สุดในนาทีต่อมา

“คุณจิณ!”

แค่คำว่าตกใจยังน้อยไปเมื่อได้เห็นใบหน้าของผู้ชายที่นอนอยู่ข้างกายชัด ๆ มันทำให้เนื้อตัวของเธอสั่นไหวอย่างรุนแรง น้ำตาที่เคยคิดว่าจะไม่ยอมให้ไหลก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่