องค์ชายไม่เอาถ่าน

ปึก เสียงไม้เท้ากระทบพื้นดังก้องสะท้อนไปทั่วห้องเมื่อคุณอำพลประมุขของบ้านกำลังโกรธได้ที่ “มันอยู่ไหนแล้ว! ไอ้ลูกเวร”

“คุณพ่อ! ผมมาแล้ว” ห้องโถงใหญ่สไตล์หลุยอันกว้างขวาง ทันทีที่ผู้มาใหม่ก้าวเข้ามาคนอื่นๆ ต่างก็ถอยออกไปโดยทันที คุณอำพลหันไปมองคนที่เขารออยู่ครึ่งเช้าด้วยสายตาแบบไหนไม่ยากที่จะคาดเดา

“ไอ้ลูกเวร!”

“ตกลงคุณพ่อเรียกผมมาด่าโดยไม่มีเหตุไม่มีผลอย่างงั้นเหรอครับ” เรโนลต์ลูกครึ่งไทย-สเปนพูดไปพร้อมกับนั่งพับเพียบลงที่พื้นแทบเท้าพ่อบังเกิดเกล้า

“แกนะแก...อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่าแกไปทำอะไรมา”

“คุณพ่อ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”

เฮอะ! คุณอำพลทำเสียงหยามเหยียดในคอ “แกนะทำตัวเป็นสมภารกินไก่วัดยังหน้าด้านมาพูดอีกว่าไม่ได้ทำอะไรผิด”

“ผมไม่ได้บีบบังคับใครนะครับ”

เหอะ! “ฉันไม่ได้เรียกแกมาคุยเรื่องอัปปรีย์นี้” เรโนลต์แย้มยิ้มใสซื่อที่มีเพียงคุณอำพลคนเดียวในโลกเท่านั้นที่ได้เห็นและมุมน่ารักฉบับ เรโนลต์ เกือบไปแล้วสำหรับคุณอำพลทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มและท่าทางประจบเอาใจของเจ้าลูกชายเพียงคนเดียวเขาก็เกือบลืมว่าวันนี้เขาเรียกเจ้าลูกชายมาเพื่อการใด “ฉันมีเรื่องมงคลจะให้แกจัดการ”

“เรื่องมงคล อะไรเหรอครับ”

“การแต่งงานของแกไง”

…. เรโนลต์ เงียบ!

คุณอำพลค่อยๆ หลี่ตาและยังมองใบหน้าลูกชายต่อไปเงียบๆ เช่นกัน ความเงียบครอบคลุมพื้นที่...ขยายวงกว้างมากขึ้นเรื่อยๆ ความเป็นพ่อลูกนอกจากจะดีเอ็นเอที่เป็นหบักฐานแล้วก็จะมีอุปนิสัยเนี่ยแหละที่เหมือนกันได้ ความอดทนระหว่างพ่อลูกเกิดขึ้นไม่บ่อยนักแต่ ผู้ชนะสวรรค์ได้กำหนดไว้แล้ว ครั้งล่าสุดมันพึ่งจะผ่านไปไม่นานนี้เอง สักห้าเดือนที่แล้วซึ่งในตอนนั้น...

“เรโนลต์ ฉันต้องเงินด่วน”

“ได้ครับคุณพ่อ” แม้จะแปลกใจบ้างแค่คุณพ่อต้องการเงิน ทำไมต้องเรียกเขามาพบแบบเร่งด่วนด้วย ทันทีที่มาถึงคุณพ่อก็ไม่เสียเวลาเลย น้ำสักอึกเขายังไม่ได้ดื่มด้วยซ้ำเพราะต้องตะบึงรถจากชลบุรีกลับเข้ากรุงเทพฯทันทีที่คุณพ่อต้องการเจอเขา

“เงินส่วนตัวของแกนะ เพราะเป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน” เรโนลต์เลิกคิ้วเล็กน้อยเพราะไม่ใช่ว่าคุณพ่อจะไม่มีเงินส่วนตัวเสียหน่อย แต่เขาฐานะที่เป็นลูกย่อมต้องมีหน้าที่ดูแลบุพการีอยู่แล้ว