เรื่องน่าอาย...ของเรา

คุณเคยมีเรื่องอายไหม เรื่องที่ว่าอยู่ในระดับไหน ถ้าให้คะแนนล่ะก็ ... เรื่องของเธอคงได้มากสุด แต่เป็นในแง่ความอับอายนะ

เสียงริงโทนโทรศัพท์เพลง ‘ไม่ใช่แฟนทำแทนไม่ได้’ แผดดังขึ้น บุ้งปรายตามองนิดหนึ่งแล้วคว้าหมอนบนเตียงมาอุดหู

... ริงโทนเสียงพิเศษที่ตั้งขึ้นเพื่อเพื่อนสาวโดยเฉพาะ

ตอนนี้ไม่มีอารมณ์รับ อายจนไม่กล้าแม้ส่งเสียงกับเจ้าเครื่องมือสื่อสาร

โดเรมอน... บุ้งไม่เคยอยากมีตัวการ์ตูนโปรดเป็นผู้ช่วยได้เท่านี้เลย เธออยากนั่งเครื่องย้อนเวลากลับไป ... ยับยั้งสิ่งที่ทำ

แค่นึก ...ใบหน้าขาวยามมองเธอก็พาให้อยากตาย

เรื่องราวเริ่มต้นในช่วงเปิดเทอมใหม่

“ปีนี้เด็กแพทย์มีเจ๋งๆ มาด้วย”

เพื่อนหัวใจสาวแต่กายชายจีบปากคอเล่า

“ก็เห็นแกว่าเจ๋งทุกปี นั่นแหละ นังเขียว”

‘เขียว’ ผู้พยายามบังคับให้ทุกคนเรียก ‘กรีน’ แต่ไม่สำเร็จ ... ค้อนประหลับประเหลือก

“คนนี้ของจริงโปรไฟล์เริ่ด”

และเธอก็ได้เห็นคน ‘โปรไฟล์เริ่ด’ ของเพื่อนสาว

‘หล่อ’

คำจำกัดความสั้นที่ตัดสินทุกอย่าง

“น้องเขาชื่อศูรย์”

เขียวทำตัวเป็นผู้สื่อข่าว ... เล่าประวัติ

“สูน! แบบเลขศูนย์อ่ะนะ”

คนฟังเสียดาย หนุ่มชื่อเลขไร้ค่าแต่คะแนนความหล่อมาดดีมาเต็มร้อย

“บ้าย่ะ หล่อนเนี่ย” คนเล่าเอ็ดค้อน

“ศูรย์ ที่แปลว่าพระอาทิตย์ต่างหาก ภาษาไทยแบบกวี หัดเรียนรู้ไว้ซะบ้าง ไม่ใช่มัวแต่ไปคลั่งโอปป้าเกาหลี”

เหน็บแนมพร้อมสั่งสอนความภูมิใจในชาติพอประมาณ บุ้งนึกถึงวิชาภาษาไทย เวลาบรรยายพระเอก

... รูปลักษณ์องค์งามดังอาทิตย์ พ่อแม่ช่างตั้ง เจ้าของชื่อเจิดจ้าทอประกายสดใสวิ้ง ยามยิ้ม

เขาช่างเหมาะกับภาพลักษณ์เจ้าชาย รูปร่างสูงสง่า คิ้วเข้ม ผิวขาว หล่อสะอาดสไตล์คุณหมอ สาวๆ ปลื้มเขาทั่วทั้งมหาวิทยาลัยไม่เว้นแม้กระทั่งเธอ

... ใครบ้างไม่ชอบคนหล่อ อะไรเจริญตา มองแล้วสบายใจ คนก็ต้องมอง บุ้งอยู่ในข่ายนั้น เธอจึงปลื้มหนุ่มรุ่นน้องไปตามประสา

“นี่! รู้ไหม น้องฟางไปสารภาพรักกับเขาล่ะ”

หลายเดือนถัดมา เขียวคาบข่าวเด็ดรายงาน เรียกความสนใจจากกลุ่มนั่งโต๊ะหินอ่อนได้ชะงัก

“น้องฟางที่เป็นดาวมหาลัยเหรอ แล้วเป็นยังไงบ้าง”

เพื่อนสาวตัวจริงหลายคนอุทานเสียงหลง เธอนึกถึงหน้าขาวใสน่ารักของรุ่นน้องดาวมหาวิทยาลัย

“ขอจิบน้ำก่อน คอแห้ง วิ่งมานะเนี่ย”

นักข่าวเฉพาะกิจลอยหน้าลอยตา หยิบแก้วน้ำอัดลมดื่มท่ามกลางเสียงบ่นอุบอิบอยากรู้ต่อ

“เล่าสิเป็นยังไง”

บุ้งเผลอถามลืมตัว เขียวยิ้มพราย

“สบายใจได้ หนุ่มโปรไฟล์เริ่ดของเรายังไม่ถูกชะนีคนไหนแผ้วพาน”

คำตอบนั้นทำเอาบรรดาสาวๆ ดีใจ ... ผู้ชายโสดให้ปลื้มฝันถึงมีน้อย ขืนมีแฟนแล้วก็หมดสนุกกันพอดี ... ความฝันเหี่ยวแห้ง ต่อมจินตนาการไม่ทำงาน

“เขาปฏิเสธน้องฟางยังไง” ยังมีสงสัยถามต่อ

“ก็เหมือนเดิม”

เขียวว่าพลางกระแอมดัดเสียงเลียนแบบ ... ประโยคเด็ด

“ขอโทษนะครับ ผมก็มีรสนิยมของผมเหมือนกัน”

เรียกกรี๊ดดังลั่น ... จะไม่เลื่องลือเลยหากไม่ได้ออกมาจากปากคนหล่อ

“หมั่นไส้”

บุ้งบ่นมุกเดิมในการปฏิเสธ มีคนชอบศูรย์เยอะ ใครกล้าบอกความในใจหน่อยมักเจอประโยคนี้ ... จนแล้วจนรอด ยังไม่มีใครเคยเห็น ผู้หญิงตามรสนิยมดังเขาว่า

การฝันถึงใครสักคนในคณะที่แห้งแล้งคนหล่อ เป็นความสุขอย่างหนึ่ง บางวันบุ้งคิด เธอคุยกับคนหรือคอมพิวเตอร์มากกว่ากัน การเรียนวิศวะคอมพิวเตอร์นั้นหนักและกินเวลาเกือบทั้งหมดในชีวิต

“กูจะอ้วกออกมาเป็นภาษาจาวา”

เพื่อนหนุ่มคราง

“อ้วกออกมาเลยมึง กูจะได้ไปคุ้ยว่ามีอะไรที่พอเป็นไอเดียให้ได้มั่ง”

อีกคนต่อให้

“เฮ้ย ! ใครเอาหนังโป๊บ้าง โหลดบิทเสร็จแล้วจะไร้ท์แจก แต่เอาแผ่นมาเองนะโว้ย”

เสียงตะโกนโหวกเหวกดัง หลังจากนั้นเธอเห็นเพื่อนผู้ชายร่วมสาขาเกือบค่อนห้องเดินสวบๆ ไปทางต้นเสียง

นี่แหละผู้ชายในความเป็นจริงของเธอ ถ้าไม่เนริ์ดบ้าคอมพิวเตอร์ ติดเกม สนใจการ์ตูนอนิเมชั่น ก็ออกแนวหน้าหม้อ เจ้าชู้จีบไปเรื่อย

... เหลือพอจะทำยาได้หน่อยโดนคนอื่นโฉบไปหมดแล้ว

เสียงริงโทนเงียบลง ชะรอยคนโทร.คงรู้ว่าเจ้าของเครื่องไม่รับแน่ แต่คราวนี้เป็นเสียงข้อความไลน์เข้าแทน

หญิงสาวยกหมอนออกเปลี่ยนเป็นหนุนรองศีรษะ มือก่ายหน้าผาก นึกถึงทฤษฎีสาวในรสนิยมของศูรย์ ซึ่งมีหลายข้อสันนิษฐาน

“น้องเขาเคยอกหัก”

นี่เป็นทฤษฎีแรก ... แต่มีเสียงค้าน

“หล่อออกขนาดนี้เนี่ยน่ะ ไม่มีทางอกหักหรอก จะไปหักอกใครมากกว่า”

“หรือน้องเขาชอบคนอายุมากกว่า”

ทฤษฎีสองตามมาติดๆ เสียงค้านยังมิวายลอดต่อ

“เป็นไปไม่ได้ คณะแพทย์มีรุ่นพี่สวยๆ ตั้งเยอะ พร้อมทอดสะพานให้อีก แต่น้องไม่ยักกะสน”

“หรือเขาเป็นเกย์”

ทฤษฎีนี้มาแรงและเรียกเสียงฮือฮาจากบรรดาสาวๆ แต่ผู้รู้ตัวจริงเบรคไว้ก่อน

“ไม่ย่ะ ฉันคอนเฟริ์ม ผีย่อมดูผีด้วยกันออก น้องเขาน่ะแมน”

เรื่องรสนิยมผู้หญิงของศูรย์เป็นปริศนามาจนกระทั่งเขาขึ้นปีสอง

แล้วเมื่อไหร่กันนะที่บุ้งได้เห็นเขาใกล้ๆ เธอนอนคิด ... ครั้งแรกก็ในห้องสมุด

เขียวบอกให้เธอเข้าไปรอในห้องสมุดก่อน ตัวเองจะแยกไปรับนิตยสารที่ฝากเพื่อนซื้อ เล่มนี้ขายดีมาก เพราะพระเอกละครหุ่นแซ่บเปลือยอกขึ้นปก

“หายากและลิมิเต็ดเอดิชั่น”

เจ้าตัวเล่าก่อนหน้าบานออกไป ห้องสมุดยามบ่ายร้างผู้คน แม้เครื่องปรับอากาศเย็นแต่นักศึกษาหลายคนจำต้องเข้าห้องเรียนก่อน

บุ้งเลือกมุมสงบ ไม่มีใคร โต๊ะตัวหน้าก็ว่าง หยิบนิตยสารอาหารอ่านแก้เบื่อ

... ยิ่งมองยิ่งหิว ... ยิ่งดูยิ่งเรียกน้ำย่อย เขียวกลับเธอชวนเขาไปกินน้ำแข็งใสดีกว่า ของว่างยามบ่ายสักถ้วยก่อนกลับบ้าน เดินเม้าท์กันแปบเดียวก็หมด

เพลินคิดนิดเดียวโต๊ะด้านหน้าไม่ว่างแล้ว หลังกว้างในเสื้อขาวเรียบกริบปรากฏขึ้น ห้องเงียบจนได้ยินเสียงพลิกกระดาษ มือใหญ่ลูบท้ายทอย ...ขาวตัดกับปลายผมดำสนิท หวีเข้าเป็นทรงแนบลำคอ ไม่กระเซอะเซิงรุ่ยร่ายเหมือนเพื่อนร่วมชั้นบางคน

ผู้ชายเนี้ยบขนาดนี้ อยู่คณะอะไรนะ เป็นเก้งกวางเหมือนเพื่อนหรือเปล่า ชายแท้เดี๋ยวนี้ดูยาก เขียวบ่นบ่อยๆ

คนมาดดีมักเจ้าชู้ตัวพ่อหรือไม่ก็เป็นของผู้หญิงคนอื่น ... เขาคงเป็นประเภทหล่อเลือกได้ มีตัวเลือกเยอะ ในโลกที่ประชากรหญิงมากกว่าชาย

สายตาและความคิดเธอดังมีพลัง เหมือนโดนดึงดูดอย่างแรง คนเนี้ยบที่กำลังสงสัยว่าเป็นชายแท้หรือไม่ ผินเสี้ยวหน้ามา ลมหายใจดังขาดห้วง บุ้งแทบลืมกระพริบตา ศูรย์!