ให้ตายข้าก็ (ไม่) แต่งกับท่าน

Name: ให้ตายข้าก็ (ไม่) แต่งกับท่าน
Rating: 5.0 (1 reviews)

จิรัฐติกาล

โรแมนติก | จบเล่ม

5.0

ความคิดเห็น

2.5K

ชม

บท

จางเวยหรงได้รับการคัดเลือกให้เข้ารับการแข่งขันเป็นพระชายาเอกของฮ่องซือหยาง เพราะเห็นมารดาเจ็บปวดเรื่องอนุมาตลอดชีวิต นางจึงตั้งใจแล้วว่าชาตินี้จะไม่ออกเรือน หากเรื่องมากก็จะออกบวชเสีย เมื่อได้รับการคัดเลือกนางก็ต้องทำทุกวิธีทางให้ตัวเองถูกคัดออก แต่ทำไมยิ่งทำก็ยิ่งชนะ นางไม่เข้าใจ

ท่านอ๋อง โรแมนติก คู่รักแห่งโชคชะตา หวาน จีนโบราณ

บทที่ 11 ตอนพิเศษ

09-27 15:47

บทที่ 1 พบเจอกัน

รถม้าสกุลจางของเสนาบดีฝ่ายซ้ายจอดเทียบอยู่หน้าประตูวัง กำแพงสีแดงตรงหน้าทำให้ “จางเวยหรง” บุตรีคนโตของเสนาบดีจางจงฉีที่อายุเพียงแปดขวบ รู้สึกตื่นเต้นกับการเข้าวังครั้งแรก

“อย่าลืมรักษามารยาท” ฮูหยินม่าน ผู้เป็นมารดาเอ่ยตักเตือนบุตรี ทำให้เวยหรงที่ยิ้มปากกว้างรีบหุบปาก แล้วทำตัวเรียบร้อยด้วยเพราะกลัวจะไม่ได้เข้าวังแม้ว่าจะอยู่ตรงหน้าประตูแล้วก็ตาม

ผู้เป็นมารดาสำรวจเสื้อผ้าผู้เป็นสามี แล้วหันมาจัดเสื้อผ้าให้บุตรีก่อนจะลงจากรถม้า “วันนี้เป็นวันเฉลิมฉลองวันครบรอบวันประสูติไทเฮา ขุนนางและฮูหยินมีตำแหน่งมากมายล้วนเข้าวัง เจ้าต้องรักษามารยาทให้ดี ติดตามแม่อย่าให้ห่าง เข้าใจหรือไม่อาเวย”

“เจ้าค่ะ ท่านแม่” เพราะความอยากเข้าไปดูในวังมาหลายวัน จึงทำให้เด็กน้อยที่แสนซุกซน และไม่ชอบความระเบียบวินัยกลับรับคำอย่างง่ายดาย จนคนเป็นแม่อดค้อนใส่เสียไม่ได้ สายตาก็เหมือนคาดโทษเอาไว้หากนางคิดทำผิดคำพูด

เด็กน้อยเดินตามบิดามารดาเข้าไปด้านในวัง เดินผ่านอุทยานไปจนถึงท้องพระโรงขนาดใหญ่ มารดาของนางก็ขอแยกตัวไปเข้าเฝ้าไทเฮาอีกตำหนักหนึ่ง

เวยหรงเดินตามผู้เป็นมารดาจนเหนื่อย เพราะวังหลวงไม่ได้มีแค่ตำหนักสองตำหนัก กว่าจะถึงตำหนักของไทเฮาก็เล่นเอาขาสั้นๆ ของนางแทบทรุดลงพื้น

แต่... เพราะกลัวเสียมารยาท นางก็เลยยืนขาแข็ง แล้วรีบตามมารดาไปคำนับถวายพระพรไทเฮา ยามที่เงยหน้าขึ้นมองไทเฮานั้นนางก็ประหลาดใจ ด้วยพระพักตร์นั้นยังงดงาม ได้ยินมาว่าปีนี้ไทเฮามีอายุสี่สิบพรรษา

มีฮ่องเต้ที่อายุยี่สิบห้าพรรษา และฮ่องเต้ก็มีบุตรชายทั้งหมดแปดคน บุตรีอีกสามคน คนโตตอนนี้อายุเพียงสิบขวบซึ่งจะได้เป็นผู้สืบทอดบัลลังก์คนต่อไป มีนามว่า “อ๋องซือหยาง” เพียงแต่ได้ยินมาว่าตั้งแต่เล็กจนโตนั้นกลับมีร่างกายที่อ่อนแอ และขี้โรค จึงทำให้ขุนนางคิดจะเปลี่ยนกฎอยู่บ่อยครั้ง หากแต่เพราะมีบิดาของนางคอยขัดขวาง จึงทำให้ขุนนางท่านอื่นไม่กล้าเหิมเกริมมาก เพราะเป็นเช่นนี้ฮ่องเต้จึงเกรงใจบิดาของนางถึงสามส่วน มีสิ่งใดก็เรียกหา และปรึกษา

นางจึงไม่ค่อยได้เจอบิดาบ่อยนัก ทุกวันก็อยู่กับมารดาเพียงสองคน ดังนั้น หากให้นางกลัวระหว่างคำสั่งมารดากับคำสั่งบิดา นางก็จะตอบว่านางกลัวอย่างหลัง

ดังนั้น ในตอนนี้บิดานางไม่ได้สั่งว่าให้อยู่นิ่งๆ ร่างเล็กก็เลยอาศัยตอนที่มารดากำลังคุยกับไทเฮาถูกคอนั้นคืบคลานแอบออกไปทีละนิด ก่อนจะหลุดพ้นจากกลุ่มคนพวกนั้น เท้าน้อยเดินไปด้านในตำหนัก เพราะเคยได้ยินว่าอุทยานของไทเฮานั้นสวยงามราวกับอยู่บนสรวงสวรรค์แม้แต่ชั้นเซียนก็เทียบไม่ได้ ในเมื่อเข้าวังมาแล้ว นางก็ต้องขอเห็นด้วยตา

เท้าน้อยวิ่งมาจนถึงอุทยานด้านหลังก็พบกับน้ำตกขนาดใหญ่ มีสระน้ำที่เต็มไปด้วยดอกบัวสีชมพูเต็มสระ ปลาตัวใหญ่กำลังแหวกว่ายไปมา อีกทั้งดอกไม้พืชพรรณต่างๆ ก็ล้วนออกดอกบานสะพรั่ง นางคิดว่าอุทยานด้านนอกงามแล้ว มาเจอด้านหลังของตำหนักเรียกได้ว่าเทียบไม่ติด

เด็กน้อยรีบวิ่งไปดูดอกไม้แปลกตา ไม่ว่าจะดอกไม้สีเหลืองขนาดใหญ่เท่าศีรษะนาง หรือจะดอกไม้สีม่วงที่ห้อยเป็นพวงขนาดใหญ่ ดอกไม้ที่มีลักษณะเหมือนนก วิ่งเล่นดูจนถึงริมสระ พอเหนื่อยก็คิดจะนั่งพักเสียหน่อย

แต่ไม่ทันได้แตะพื้นก็มีเสียง

ตู้ม!! นางหันมองไปทางสระบัว ก็พบว่ามีคนตกน้ำ ด้วยความตกใจนางก็รีบวิ่งออกจากศาลาไปที่ริมสระบัวแล้วกระโดดลงไปทันที

นางลืมเรื่องรักษามารยาท นางลืมเรื่องที่รับปากท่านแม่เอาไว้ ด้วยเพราะนางไม่อาจปล่อยให้คนจมน้ำต่อหน้าได้

ร่างเล็กแหวกว่ายเข้าไปจนถึงตัว ก็พบว่าคนที่กำลังจมน้ำนั้นเป็นเด็กชาย ร่างกายนั้นผอมบาง และดูเหมือนตัวเล็กกว่านางเสียอีก

“ช่วยด้วย มีคนตกน้ำ” เสียงด้านบนบกดังขึ้น เหมือนมีนางกำนัลมาพบแล้ว จากนั้นก็มีความวุ่นวายเกิดขึ้น

เวยหรงไม่ได้สนใจ เพราะตอนนี้นางถึงตัวเด็กชายตัวเล็กคนนั้นแล้ว มือนางรีบคว้าแขนเขาเอาไว้ แต่เพราะความกลัวทำให้เด็กชายกระชากนางลงไปด้านล่าง

“อาเวย” นั่นเป็นเสียงมารดานาง น้ำเสียงตกใจ และกระวนกระวายนั้นบอกว่านางต้องโดนลงโทษแน่นอน

แต่ตอนนี้นางต้องเอาตัวเองให้รอดเสียก่อน เวยหรงไม่ได้ยินเสียงคนกระโดดลงน้ำมาเพิ่ม เพราะตอนนี้นางกำลังกอดคอ ไม่สิ ลากคอคนที่จะกดนางลงน้ำไปใกล้ฝั่งให้มากที่สุด

โชคดีที่มีทหารวังมาช่วยรับไม้ต่อ นางก็ว่ายเข้าฝั่งแล้วขึ้นไปนั่งหอบอยู่บนบก มองทุกคนที่กำลังรุมเด็กชายคนนั้นอยู่ แล้วก็มีเสียงหนึ่งเรียกชื่อเขา

“ซือหยางหลานย่า ใครก็ได้รีบไปตามหมอหลวงที”

ที่แท้คนที่นางช่วยก็คืออ๋องซือหยาง บุรุษที่เขาร่ำลือกัน ตอนแรกนางก็ไม่เชื่อเรื่องพวกนี้จนได้มาเห็นด้วยตา เด็กชายตรงหน้าอายุมากกว่านางสองปี แต่ร่างกายกลับเล็กกว่าด้วยซ้ำ

ในระหว่างคนที่กำลังวุ่นวายนั้น เด็กชายก็ได้สติ ดวงตาหรี่เล็กหันมองเด็กหญิงที่กำลังนั่งสั่นเทา มีมารดาโอบกอด และร้องไห้ไม่หยุดอยู่ข้างกาย

เวยหรงไม่ได้สนใจมารดา แต่หันมองเขาแล้วพูดว่า

“ข้าเสี่ยงช่วยชีวิตท่านเอาไว้ ดังนั้นท่านจะต้องมีชีวิตต่อให้ยืนยาวเพื่อตอบแทนข้า”

นั่นถึงจะคุ้มกับการช่วยเขาในครั้งนี้ ส่วนต่อจากนั้นเรื่องราวเป็นอย่างไรนางก็ไม่เคยคิดจะสนใจอีก...

อ่านต่อ