เงาบาปปรารถนา

“อืม... หงส์ ผมรักคุณ อย่าทิ้งผมไปแบบนี้อีกนะ” เสียงทุ้มพร่าเครือครางในลำคอพร่ำออกมาไม่ขาดปาก ใบหน้าคมสันซุกไซ้ซอกซอนไปตามผิวเนื้อหอมนวลเนียนนุ่ม กิริยาพิศวาสต่อเนื้อหนังมังสาที่กำลังดื่มด่ำอยู่นี้เหลือเกิน

‘เกิดอะไรขึ้น... ปล่อยนะ ใคร...’ เสียงประท้วงที่ไม่อาจเปล่งเอ่ยออกมาได้ หวีดร้องอยู่ด้วยความหวาดกลัว หัวใจของร่างเล็กที่กำลังถูกนัวเนียลูบไล้สั่นสะท้าน ชาวาบปลาบแปลบไปทั้งตัว

มันเกิดอะไรขึ้น... ทำไมหล่อนขยับตัวไม่ได้เลย

กระนั้นหล่อนก็ยังมีความรู้สึกรู้สา เพียงแต่อ่อนล้าจนไม่อาจกระดิกส่วนใดได้เท่านั้นเอง

‘อือ...’ เสียงอือออเล็ดลอดเบาหวิว ไม่อาจยั้งหยุดความกักขฬะจากชายหนุ่มผู้มีแต่ความปรารถนาอันเหลือล้น เขาต้องการครอบครองหล่อน เขาคิดถึง... และโหยหิวลุ่มหลงในผิวเนื้อละมุนนี้จนไม่อาจถอนตัวได้ ริมฝีปากหยักหนาประทับจูบหอมไปตามพวงแก้มละมุน กรุ่นกลิ่นสาบสาวคลอฟุ้งอยู่ไม่เลือนหาย มือใหญ่ลากเลื้อยถลกเสื้อผ้าอาภรณ์ไปตามแรงอารมณ์ เนื้อผ้าเสียดสีกับผิวกายละอ่อน ค่อย ๆ ครูดและถูกกระชากดึงออกจากตัวผ่านศีรษะในเวลาอันรวดเร็ว

‘ช่วยด้วย... ช่วย! อื้อ!’ ความหนักอึ้งสัมผัสแนบสนิทถึงผิวเนื้อ หล่อนทำได้แค่เพียงส่งเสียงสะท้านต่อต้านอยู่ในหัว ไม่อาจมองเห็นทางรอดต่ออาเพศในครั้งนี้

“หงส์จ๋า... หงส์ของพี่...” พร่ำเพ้อพรรณนาไปพลางก็นัวเนียนวดเฟ้นร่างแบบบางเกือบเปลือยด้วยความเสน่หา ลมหายใจอุ่น ๆ รินรดรอยทางที่ริมฝีปากหยักหนาดูดเม้มจนเกิดรอยห้อเลือด

หล่อนแน่นิ่งไม่ไหวติง... แต่หัวจิตหัวใจนั้นดำดิ่งคร่ำครวญเหมือนจะขาดใจ ร้าวรานร้อนรุ่มด้วยความรู้สึกผิดชอบ ชั่วดี เมื่อสำนึกรู้ถ่องแท้แล้วว่าผู้ชายที่กำลังล่วงเกินร่างกายของหล่อนนั้นเป็นใคร หล่อนจำน้ำเสียงของเขาได้...

‘พี่เดล... อย่าทำแบบนี้นะ นี่หนูนา... ไม่ใช่พี่หงส์...’ แต่บทประโยคนั้นก็ได้แต่ดังก้องอยู่ข้างใน ไม่อาจเอ่ยเอื้อนออกมาให้ชายหนุ่มได้รับทราบ

หล่อนได้กลิ่นเหล้าคละคลุ้งร่วมกับลมหายใจอุ่นร้อนของเขา ความรู้สึกในยามที่จมูกและริมฝีปากแตะต้องผิวเปลือย มันทำให้ความรู้สึกสั่นไหวไปทั่วทั้งสรรพางค์กาย ทั้งกลัว... ทั้งหวาดระแวงสับสน

“อืม...”

‘พี่เดล!!’ พึ่บ! แม้ร่างกายไม่อำนวยต่อการขัดขืน แต่หล่อนก็ยังมีความรู้สึกแทบครบถ้วน น้ำตาหยดชื้นไหลรินอาบขมับทั้งสองข้างเป็นทางเปียกปอนไปถึงหมอนที่รองหนุน เมื่อปราการซึ่งโอบอุ้มทรวงอกอวบเอาไว้ขาดผึงหลุดปลิวหายไปจากร่าง...

“อา... หงส์จ๋า หอมหวานเหลือเกิน” อุ้งปากอุ่นร้อนครอบครองความงดงามที่ชูช่ออยู่ตรงหน้านั้นอย่างขาดสติ เรียวลิ้นสากตวัดช้อนยอดเกสรที่เกร็งเครียดให้ตอบสนองต่ออารมณ์ปรารถนา

เขาลุ่มหลงหล่อนเกินกว่าจะล่าถอยออกห่างแม้เพียงคืบ คิดถึงสุดหัวใจจนไม่อาจควบคุมความหยาบช้าที่กบดานดำดิ่งให้สำนึกรู้ผิดชอบชั่วดีว่ากำลังทำอะไรอยู่

ไม่เหลือเลยแม้แต่เศษสติจะใคร่ครวญให้ละเอียดว่าหญิงสาวที่นอนนิ่งให้เขาสำรวจร่างตามแต่ใจอยู่นี้ ไม่ใช่ภรรยาที่เขาพร่ำเพรียกร้องหาอยู่ทุกเมื่อเชื่อยาม แต่กลับเป็นใครบางคน... ที่เขาไม่เคยนึกฝันปรารถนา

และเป็นบุคคลต้องห้ามในเรื่องหยาบช้าเช่นนี้...

“ไม่เจอกันตั้งเกือบเดือน อืม... พี่จะทำให้หงส์เข้าใจ... ความคิดถึงที่พี่มี” ชายหนุ่มกล่าวกระท่อนกระแท่นสลับกับการอมกลืนปทุมถัน หล่อนหายใจแรงจนอกอิ่มกระเพื่อมเป็นจังหวะ อำนวยให้อุ้งปากร้อนผ่าวสำรวจครอบครองได้เต็มที่ มือใหญ่สองข้างที่ลูบคลำไปตามทรวดทรงที่เต็มแน่นของวัยแรกสาว แล้วเคลื่อนมาประกบแล้วนวดเคล้นก้อนเนื้ออวบเต็มกำมือ กระตุ้นกำหนัดป่าเถื่อนให้พุ่งทะยาน สัตตบงกชได้แต่ส่งเสียงอือออที่แทบไม่ได้ยินในขณะที่ถูกกระทำ หากรอดพ้นจากความบัดสีนี้ไม่ได้ หล่อนคงต้องถูกตราบาปสาปแช่งไปชั่วชีวิต

“ที่รัก... คุณสวยไม่มีที่ติ...” ใช่... ทุกอย่างที่เขารู้สึก ทุกสิ่งที่เขากำลังเข้าใจอยู่ในขณะนี้คือจิตสำนึกในส่วนลึกที่มีต่อหญิงสาวอันเป็นที่รัก ไม่ใช่เพราะรู้สึกพิศวาสต่อตัวตนแท้จริงของคนใต้ร่างนี้แม้แต่น้อย

เพียงแต่เขาไม่รู้... เท่านั้นเอง น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลรินอาบเอ่อในขณะที่หล่อนถูกทาบทับจนหนักอึ้งหายใจติดขัด มือของเขาควานคว้าลงไปดึงร่นชายกระโปรงสั้นจนถลกขึ้นถึงไหนต่อไหน แล้วชั้นในสีดำตัวบางก็หลุดลุ่ยออกจากตัว

“!!” หล่อนเจ็บ... และหวาดกลัวเหลือคณา บางอย่างที่แปลกปลอมกำลังกดกระแทกเป็นจังหวะเสียดสีอยู่ตรงหน้าขากลางลำตัว เขาเน้นนาบรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ และแทรกสู่ความบอบบางทีละน้อย

‘พี่เดลอย่าทำ ฮือ ๆ พี่หงส์จะเสียใจ...’

สองขาถูกจับผลักให้ออกห่างในขณะที่หล่อนร่ำไห้เหมือนใจจะขาดอยู่นั้น ไม่ได้รู้สึกคล้อยตามไปกับครรลองอารมณ์ของเขาเลยแม้แต่น้อย ขาข้างหนึ่งถูกยกขึ้นสูงขนาบกับลำตัวคนเบื้องบนซึ่งเปลือยเปล่า... ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

แล้วความเลวร้ายที่สุดในชีวิตก็กดแทรกเข้ามา หล่อนกรีดร้องอยู่ในใจ แต่น้ำตาไหลปริ่มท่วมเอ่อ เจ็บปวด... แสบระบมทุก ๆ จังหวะการขยับของเขา เสียงทุ้มครางกระหึ่มอยู่เหนือร่างในขณะที่ขยับโยกตัวจนหล่อนไถลไปกับที่นอนทุก ๆ ครั้งตามอารมณ์ของเขาที่ไม่ลดหลั่นลงเลย มีแต่จะเพิ่มความรุนแรงขึ้นทุกขณะจิต

หล่อนสูญสิ้นทุกอย่างแล้ว... ความดีงาม... ความสาว... ความจงรักภักดีและความเชื่อใจที่มีต่อกันในสายเลือด เขาพรากทุกสิ่งโดยไม่นึกปรานี แล้วต่อไปนี้หล่อนจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไรกัน

“หงส์... อื้อ!” ความคับแน่นในยามรุกล้ำบีบอัดให้ชายหนุ่มแทบจะบ้าคลั่ง เขายอมรับในความอิ่มเอมนี้โดยไม่มีข้อแม้ ใบหน้าคมกร้านโน้มลงพรมจูบไปทั่วร่างระหง โยกขยับสะเอวสอบไปตามอารมณ์กระสันที่ฉีดพล่านร้อนเร่าอยู่ในตัวครั้งแล้วครั้งเล่า

เมื่อจวนเจียนแก่เวลา... เขาก็ดึงตัวสอดแทรกจนจมมิดสิ้นสุดเสน่หา แล้วกอดรัดหล่อนเอาไว้เต็มแรง ก่อนจะขยับสะโพกสอบถี่รัวหนักหน่วงต่อเนื่องแต่ไม่ยาวนานนัก

ก่อนจะปลดปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามอารมณ์...

ฝากฝังความปรารถนาอันเร่าร้อนเอาไว้ในกายหล่อนจนเอ่อล้นแปดเปื้อนผ้าปูที่นอนด้านล่าง ร่างใหญ่เกร็งตัวและฟุบลงหมดแรงคร่อมตัวของหล่อนเอาไว้ เหงื่อกาฬเปียกชื้นผุดพรายไปทั่ว แรงหายใจหอบหนักเป็นจังหวะค่อย ๆ บรรเทาลงในขณะที่สติของหล่อนเริ่มเลือนรางหนักอึ้งลงไปทุกที

แล้วโลกทั้งใบก็ดับมืดลงราวกับบางอย่างกำลังดึงดูดให้หล่อนจมดิ่งสู่ห้วงเหวอันลึกล้ำราวกับว่าความบัดสีวิบัติที่เกิดขึ้นเป็นเพียงภาพฝันอันเลวร้าย

จิตสำนึกคร่ำครวญภาวนาว่า ขออย่าให้มันเป็นเรื่องจริงเลย