'พวงชมพู' หญิงสาวที่ซื่อสัตย์จนศิโรราบต่อความรัก ยอมพลีทุกสิ่งอย่างเพื่อให้ได้ในสิ่งที่เธอต้องการ นั่นคือ...กายและหัวใจของอาหนุ่ม ขณะที่ 'เมธาพัฒน์' อาหนุ่มทำทุกอย่างบนพื้นฐานของคุณธรรมความถูกต้องจนต้องปฏิเสธหัวใจตัวเอง 'แพรวา' กำลังจะถูกจับแต่งงานกับ 'ภคิน' ผู้ชายเจ้าเล่ห์มากตัณหาในความคิดของเด็กสาว หล่อนทำทุกวิถีทางจนกระทั่งงานแต่งงานถูกยกเลิกสมใจ เรื่องราวควรจะจบลงเพียงแค่นั้นถ้าหล่อนไม่บังเอิญไปรู้ความลับของนายภคินเข้า เรื่องราวของชายหญิงทั้งสองคู่เกิดขึ้นจากแรงเร้าแห่งรัก แต่มันจะจบลงด้วยคำว่า "รัก" หรือไม่
ลำแสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ยามอัสดงค่อย ๆ ลาลับโค้งขอบฟ้าลงไป ก็เหมือนกับใจของเด็กสาวแสนสวยที่กำลังห่อเหี่ยวเกินจะทานทนเข้มแข็งต่อไปได้ สาวน้อยหันไปมองรอบ ๆ บริเวณโรงเรียนที่แสนจะเงียบสงัด น้ำตาใส ๆ ไหลออกมาด้วยความเสียใจ ความน้อยใจโหมกระหน่ำเข้าใส่ราวกับคลื่นทะเลยักษ์ที่กำลังคลั่ง
ทุกคน... เพื่อน ๆ ของหล่อนทุกคนกลับบ้านกันไปหมดแล้ว ไม่มีใครต้องนั่งเศร้าเสียใจเหมือนหล่อนเลยสักคน ทุกคนมีญาติอันเป็นที่รักมารับกลับบ้านกันหมด เหลือแต่หล่อนคนเดียวเท่านั้น
ใบหน้าสวยแสนหวานแหงนเงยขึ้นมองท้องฟ้าที่เริ่มมืดครึ้มอย่างหม่นหมอง ทำไมนะ ทำไมอาต้นของหล่อนถึงไม่เคยใยดีหล่อนสักนิด แม้ว่าหล่อนจะเรียกร้องความสนใจจากเขาแค่ไหน แต่เขาก็ไม่เคยให้ความสนิทสนมกับหล่อนเลย เขาไม่รักหล่อน... เขารังเกียจหล่อน... เขาคงจะลำบากใจมากซินะ ที่ต้องมารับภาระในการส่งเสียหล่อน ความเจ็บปวดที่สาดซัดเข้าใส่ทำให้พวงชมพูอดสะอื้นไห้ออกมาอีกไม่ได้
“อาต้นใจร้าย ใจร้ายที่สุดเลย...”
พวงชมพูลุกขึ้นจากม้านั่ง ก่อนจะเงยหน้ากู่ร้องออกมาเสียงดังสนั่นเพื่อระบายอารมณ์ โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามีใครคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาหยุดอยู่ใกล้ๆ
“อาใจร้ายกับชมพูมากขนาดนั้นเลยหรือครับ...” เสียงเข้มคุ้นหูที่ดังขึ้นข้างหลังทำให้พวงชมพูยืนนิ่งงัน หญิงสาวไม่กล้าที่จะหันหน้าไปสบกับดวงตาที่คมประดุจใบมีดโกนของเมธาพัฒน์ ได้แต่ยืนนิ่งแล้วก็ยกสองมือขึ้นป้ายน้ำตาของตัวเองด้วยกริยาน่าเอ็นดูนัก
“อาขอโทษครับที่ตอนแรกไม่ได้มารับชมพูด้วยตัวเอง”
เมธาพัฒน์พูดขึ้นเสียงเรียบ ก่อนจะเดินอ้อมไปหยุดตรงหน้าของเด็กสาวในปกครอง ใบหน้าของเขาสุดแสนจะราบเรียบ ดวงตาคมกริบสีดำดุจนิลไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมาเลย พวงชมพูเห็นแล้วก็ยิ่งเศร้าใจหนักมากขึ้นไปอีก
“แต่ชมพูก็น่าจะกลับไปพร้อมกับคนขับรถ ไม่น่าดื้อเลย...” สาวน้อยเงยหน้าขึ้นมองคนตัวโตทั้งน้ำตา ความน้อยใจอัดแน่นเต็มดวงตาหวานฉ่ำมหาศาล ความปลื้มปิติที่ได้พบเห็นเขามีอันจางหายไปสิ้น เมื่อฟังคำพูดโหดร้ายที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากหยักสวยของเขาจบ
เมธาพัฒน์เห็นพวงชมพูร้องไห้ก็รู้สึกไม่สบายใจนัก เขากำลังจะอ้าปากอธิบาย แต่พวงชมพูไวกว่าหล่อนแทรกขึ้นด้วยความน้ำเสียงขุ่นเคืองทันควัน
“ถ้าเกลียดกันนักก็ไม่ต้องมารับหรอกค่ะ เพราะถึงแม้ไม่มีอาต้น ชมพูก็อยู่ของชมพูได้...” เรียวปากอิ่มของหล่อนเม้นเข้าหากันแน่น ความเสียใจ ความน้อยใจทะยานขึ้นแทบระเบิดออกมา
“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะชมพู ที่อาไม่ได้มารับตั้งแต่แรกก็เพราะว่าอามีธุระสำคัญมากที่ต้องทำ อาถึงต้องให้คนอื่นมารับชมพูแทนไง...” เมธาพัฒน์คว้าแขนของพวงชมพูไว้ เมื่อเห็นหล่อนจะเดินหนีไป สาวน้อยดิ้นรนอย่างสุดแสนพยศ
“อย่ามายุ่งกับชมพูนะ!” พวงชมพูขู่ฟ่อ มองอาหนุ่มที่ตนแอบรักด้วยความขุ่นเคือง
“แต่เมื่อชมพูไม่ยอมกลับไปกับคนขับรถ อาถึงต้องทิ้งภาระทุกอย่างแล้วก็รีบแจ้นมารับชมพูด้วยตัวเองไงล่ะ แค่นี้ชมพูยังไม่พอใจอีกหรือไงครับ หรือว่าต้องให้อากลายเป็นคนไร้ความรับผิดชอบไปซะก่อนชมพูถึงจะพอใจ” เมธาพัฒน์พูดออกมาอย่างเหลืออด จ้องมองสตรีตรงหน้าด้วยสายตากระด้าง ดุดัน และนั่นก็ทำให้เด็กสาวเริ่มพยศน้อยลง
“แต่... อาต้นก็น่าจะมารับชมพู อาต้นก็รู้ว่าชมพู..”
“ถึงแม้อาจะรู้ แต่บางอย่างอาก็ทำไม่ได้หรอกนะ คราวนี้กลับบ้านกันได้หรือยัง หรือว่าต้องให้อาคุกเข่าสารภาพผิดซะก่อน ชมพูถึงจะยกโทษให้กับอา” ริมฝีปากล่างของหล่อนสั่นระริก หล่อนรักเขา หลงรักเขาเหลือเกิน ทำไมหล่อนจะให้อภัยเขาไม่ได้ หล่อนไม่ได้เกลียดเขาสักหน่อย ตรงกันข้าม กลับรักเขาจนหมดหัวใจต่างหาก
“ค่ะ ชมพูจะกลับบ้าน”
เมื่อเห็นเด็กสาวพยักหน้ารับ เมธาพัฒน์ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ชายหนุ่มเผลอระบายยิ้มออกมาเมื่อเห็นท่าทางเช็ดน้ำตาราวกับเด็ก ๆ ของสาวน้อยตรงหน้า
“บ้านของเราครับ”
เมธาพัฒน์เดินจูงมือให้เด็กสาวในปกครองเดินไปที่รถของเขาที่จอดอยู่หน้าโรงเรียน ระหว่างทางพวงชมพูไม่พูดอะไรออกมาสักคำ ซึ่งมันผิดวิสัยของหล่อนยิ่งนัก
“ยังไม่หายโกรธอาอีกหรือครับ อาขอโทษ” เมื่อเห็นหล่อนยังไม่ตอบโต้อะไร เมธาพัฒน์จึงหยุดเดิน ก่อนจะคว้าร่างบางของหล่อนให้หันมาเผชิญหน้า
“อาให้ทำโทษ...”
ชายหนุ่มยื่นมือของตัวเองออกไปตรงหน้าสาวน้อยที่ถักผมเปียสองข้าง พวงชมพูมองอย่างแปลกใจ คิ้วโก่งสวยเป็นธรรมชาติเลิกขึ้นสูงทั้งสองข้าง
“อาต้นยื่นมือมาทำไมคะ”
เมธาพัฒน์ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ซึ่งรอยยิ้มอย่างนี้นี่เองที่ทำให้หล่อนตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกเจอ เขาอ่อนโยน สุภาพ เยือกเย็น แต่หล่อนรู้ดีว่า ถ้าเขาคิดจะร้อนเมื่อไหร่ ใครก็ยากจะดับได้
“ก็ให้ชมพูทำโทษอาไงครับ อ่ะ ตีได้เลย ตามใจชอบ”
คำพูดของคนตัวโตทำให้พวงชมพูเชิดหน้าขึ้นอย่างแง่งอน นี่เขาเห็นหล่อนเป็นเด็กนักหรือไง ถึงได้ใช้วิธีง้องอนแบบนี้
“ชมพูไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะคะ ชมพูอายุ 19 ปีแล้ว และก็มีแฟนได้แล้วด้วย” พวงชมพูพูดออกมาเสียงขุ่น ก่อนจะเดินลิ่ว ๆ ตรงไปที่รถ โดยไม่หันกลับมามองอาหนุ่มของตัวเองอีก
เมธาพัฒน์ยืนงงเหมือนถูกไม้หน้าสามหวดเข้าที่ศีรษะ พวงชมพูมีแฟนแล้วหรือ ชายหนุ่มคิดอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน และเจ้าสิ่งที่ได้ยินมันก็ทำให้อารมณ์เขาขุ่นมัวสุด ๆ อีกต่างหาก
ชายหนุ่มเดินตามเด็กสาวในปกครองของตนเองไปที่รถ มือหนากระชากเปิดประตูรถให้เปิดออกก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งประจำที่ จากนั้นรถคันงามก็พุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว พวงชมพูแอบมองผู้ชายหล่อระเบิดผ่านทางหางตา แล้วหล่อนก็เห็นใบหน้าหล่อลากไส้นั้นกระด้างขึ้นมาอย่างน่ากลัว
ความเงียบแผ่รัศมีปกคลุมไปทั่วตัวรถอยู่นานแสนนาน กว่าเสียงห้าวเย็นชาของเมธาพัฒน์จะทำลายความเงียบงันนั้นขึ้นมา
“อาคิดว่า ชมพูยังเด็กเกินไปกับการมีแฟนนะ”
พวงชมพูอดแปลกใจไม่ได้กับคำพูดลอย ๆ ของคนตัวโต เขาทำเหมือนหวง แต่พอหล่อนพยายามอยู่ใกล้ ๆ เขา พ่อเจ้าประคุณกลับวิ่งหนี นี่เขาจะเอายังไงกับหล่อนกันแน่นะ
“อาต้นพูดอะไรคะ ชมพูอายุ 19 แล้วนะคะ ไม่เด็กแล้วด้วย และถึงแม้อาจะมองชมพูว่าเป็นเด็ก แต่ผู้ชายคนอื่นเขาไม่ได้คิดแบบอาต้นสักหน่อย...”
พวงชมพูเชิดหน้าขึ้นก่อนจะพูดยียวนเขากลับไป ผลที่ได้ก็คือหัวของหล่อนแทบจะกระแทกกับกระจกหน้ารถตาย เพราะพ่อเจ้าประคุณเหยียบเบรกกะทันหัน
รถจอดสนิท... เมธาพัฒน์จ้องมองพวงชมพูนิ่ง ถ้าหล่อนมองไม่ผิด ในดวงตาคมรียาวของเขานั้นต้องเป็นกองเพลิงอย่างแน่นอน เขาโกรธ! โกรธหล่อนเรื่องอะไร
“ใจแตกแล้วหรือไง มีผู้หญิงที่ไหนเขาคิดแบบชมพูกันบ้าง อาไม่อยากให้ชมพูคิดถึงเรื่องผู้ชายจนกว่าจะจบปริญญาซะก่อน”
หล่อนเห็นเขาขบกรามจนเป็นสันนูน ใบหน้าที่เคยอ่อนโยนของเขากระด้างขึ้นน่ากลัว แต่มันก็ค่อย ๆ จางหายไป เมื่อเขาควบคุมตัวเองได้
“อาต้นอย่ามาดูถูกชมพูนะ” พวงชมพูตวาดแว๊ดกลับไปอย่างมีอารมณ์
“เราจะพูดเรื่องนี้กันอีกทีที่บ้านของเรา ตอนนี้อาจะต้องพาเธอกลับบ้านให้เร็วที่สุดซะก่อน”
เขาตัดบทเอาดื้อ ๆ สาวน้อยมองเขาอย่างแค้นเคือง เขาไม่ต้องการหล่อน แต่ดูเหมือนเขาก็ไม่ต้องการให้หล่อนใกล้ชิดผู้ชายคนไหนด้วย จะขังหล่อนไว้ทำไมกัน
รถคันหรูทะยานสู่ท้องถนนที่ทอดยาวสุดสายตา ต้นไม้ริมข้างทางช่วยทำให้จิตใจของเด็กสาวบรรเทาเบาบางจากความเศร้าใจลงได้บ้าง แต่มันไม่มีทางหมดไปอย่างแน่นอน...
และไม่นานบ้านที่หล่อนจากไป 6 ปีเต็มก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า หล่อนคิดถึงที่นี่มาก... พวงชมพูนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในอดีต วันที่หล่อนมาถึงไร่ดวงตะวันครั้งแรก ชายหนุ่มผู้มีหน้าตาหล่อเหลาปรากฏกายขึ้นตรงหน้า รอยยิ้มของเขาช่างอ่อนโยน อ้อมแขนของเขาช่างอบอุ่น และคำพูดปลอบประโลมของเขาก็ทำให้หัวใจดวงน้อยของหล่อนโบยบินไปกองอยู่แทบเท้าของเขาทันที
ตอนนั้นหล่อนรู้ตัวเองดีว่า หล่อนยังคงเด็กนักสำหรับการเป็นเจ้าสาวของเขา เพราะถึงอย่างไรอาหนุ่มของหล่อนก็ไม่มีทางมองหล่อนแบบคนรักอย่างแน่นอน ดังนั้นหล่อนจึงเฝ้ารอ รอแล้วรอเล่า รอจนกระทั่งตัวเองเป็นสาวเต็มตัว รอที่จะตอบแทนบุญคุณของเขาด้วยชีวิตทั้งหมดของหล่อน
แต่เขากลับไม่ต้องการ!
พวงชมพูตื่นจากความฝันในทันที เมื่อนึกถึงความใจดำของเขาที่ทำไว้กับหล่อน ในปีแรกที่หล่อนถูกส่งไปอยู่โรงเรียนประจำ อาต้นของหล่อนจะหมั่นแวะเวียนไปเยี่ยมเยียนหล่อนไม่เคยขาด ปิดเทอมก็จะรับหล่อนกลับมาเที่ยวเล่นที่บ้าน
แต่ก็แค่สองปีแรกเท่านั้นที่ผู้ปกครองของหล่อนคอยเอาใจใส่หล่อน เพราะหลังจากนั้นมาแม้แต่เงาของเขา หล่อนก็แทบจะไม่ได้เห็น วันปิดภาคเรียนเขาก็ไม่มารับกลับไปเที่ยวบ้านไร่อย่างเคย เขาให้เหตุผลว่า เขางานยุ่ง ไม่มีเวลา และเพราะอย่างนี้ไง หล่อนถึงได้ก่อเรื่องอยู่เสมอ ก็เพราะหล่อนต้องการพบหน้าเขา ต้องการให้เขามาหาหล่อนบ้าง ไม่ใช่ทอดทิ้งไม่ดูดำดูดีหล่อนอย่างนี้
“เข้าบ้านกันเถอะ อามีของขวัญจะให้ ในโอกาสที่ชมพูเรียนจบ ม.6”
เมธาพัฒน์เอื้อมมือหนาแข็งแรงมาแตะที่ต้นแขนของพวงชมพูเบา ๆ และก็สุภาพยิ่งนัก สุภาพจนหล่อนอยากจะให้เขาไปบวชเป็นพระซะเลย
“ชมพูไม่ต้องการ อย่ามาทำเป็นใจดีไปหน่อยเลย อาต้นเป็นผู้ชายใจดำที่สุดเท่าที่ชมพูเคยพบเคยเห็นมาเลย... รู้เอาไว้ด้วย!” พูดออกมาเสียงเครือก่อนจะวิ่งหายขึ้นไปชั้นบน ถึงแม้จะจากไปนาน แต่หล่อนก็ยังจำได้ดีว่าห้องนอนของตนเองอยู่ตรงไหน สาวน้อยปิดประตูเสียงดังสนั่น ก่อนจะไปล้มตัวนอนร้องไห้บนเตียงอย่างเสียใจ
เมธาพัฒน์มองตามร่างบอบบางในชุดนักเรียนของพวงชมพูไปด้วยสายตาเป็นกังวล ลมหายใจหนักหน่วงพ่นออกมาจากริมฝีปากหยักสวยแรงๆ อย่างอ่อนอกอ่อนใจ เขาจะทำยังไงดีนะ... ถึงจะทำให้พวงชมพูยอมรับความหวังดีของเขาสักที...
บทที่ 1 ตอนที่ 1
17/02/2022
บทที่ 2 ตอนที่ 2
17/02/2022
บทที่ 3 ตอนที่ 3
17/02/2022
บทที่ 4 ตอนที่ 4
17/02/2022
บทที่ 5 ตอนที่ 5
17/02/2022
บทที่ 6 ตอนที่ 6
17/02/2022
บทที่ 7 ตอนที่ 7
17/02/2022
บทที่ 8 ตอนที่ 8
17/02/2022
บทที่ 9 ตอนที่ 9
17/02/2022
บทที่ 10 ตอนที่ 10
17/02/2022
บทที่ 11 ตอนที่ 11
23/02/2022
บทที่ 12 ตอนที่ 12
23/02/2022
บทที่ 13 ตอนที่ 13
23/02/2022
บทที่ 14 ตอนที่ 14
23/02/2022
บทที่ 15 ตอนที่ 15
23/02/2022
บทที่ 16 ตอนที 16
23/02/2022
บทที่ 17 ตอนที่ 17
23/02/2022
บทที่ 18 ตอนที่ 18
23/02/2022
บทที่ 19 ตอนที่ 19
23/02/2022
บทที่ 20 ตอนที่ 20
23/02/2022
บทที่ 21 ตอนที่ 21
23/02/2022
บทที่ 22 ตอนที่ 22
23/02/2022
บทที่ 23 ตอนที่ 23
23/02/2022
บทที่ 24 ตอนที่ 24
23/02/2022
บทที่ 25 ตอนที่ 25
23/02/2022
บทที่ 26 ตอนที่ 26
23/02/2022
บทที่ 27 ตอนที่ 27
23/02/2022
บทที่ 28 ตอนที่ 28
23/02/2022
บทที่ 29 ตอนที่ 29
23/02/2022
บทที่ 30 ตอนที่ 30
23/02/2022
บทที่ 31 ตอนที่ 31
23/02/2022
บทที่ 32 ตอนที่ 32
23/02/2022
บทที่ 33 ตอนที่ 33
23/02/2022
บทที่ 34 ตอนที่ 34
23/02/2022
บทที่ 35 ตอนที่ 35
23/02/2022
บทที่ 36 ตอนที่ 36
23/02/2022
บทที่ 37 ตอนที่ 37
23/02/2022
บทที่ 38 ตอนที่ 38
23/02/2022
บทที่ 39 ตอนที่ 39
23/02/2022
บทที่ 40 ตอนที่ 40
23/02/2022
หนังสืออื่นๆ ของ เนื้อนวล
ข้อมูลเพิ่มเติม