ทาสรักเชลยอสูร

"หรงเอ๋อร์!”เสียงทุ้มใหญ่เรียกชื่อของสตรีนางหนึ่งดังกึกก้อง

อืมมม!!! เสียงขานรับต่ำๆ ดังขึ้นอยู่ในลำคอของหญิงสาวเมื่อได้ยินเสียงเรียกปริศนากำลังเพรียกหาเธอ ดังมาจากที่ไกลแสนไกลจนไม่สามารถพานพบกันได้

"อย่าทิ้งข้าไปหรงเอ๋อร์! กลับมาหาข้า! กลับมา! อย่าทิ้งข้า!”เสียงเพรียกหานั้นร้องเรียกอย่างเจ็บปวดจนคนที่กำลังถูกเรียกสามารถรับรู้ความรู้สึกของเขาได้

แปะ! หยาดน้ำตาไหลร่วงรินออกมาจากขอบตาโดยไม่รู้ตัวพร้อมภาพเลือนรางบางอย่างปรากฏขึ้นและค่อยๆ แจ่มชัดจนสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน ทว่าไม่รู้ว่าภาพนั้นคือความจริงหรือความฝันกันแน่

ครืดดดด!!!! ร่างของสตรีสาวในชุดขาวนางหนึ่ง กำลังคืบคลานอยู่บนพื้นไม้ท่ามกลางกระแสลมแรงจนอาภรณ์ขาวปลิวสะบัดและแนบลู่ไปตามลำตัวจนเผยให้เห็นเลือนรางงามของนาง ผมสีดำเป็นนิลจนขึ้นเป็นมันวาวปลิวสยายไปตามสายลมกรรโชกแรง ไร้สิ้นเครื่องประดับผมใดๆ

เบื้องหน้าคือเมืองหลวงเสียนหยางแห่งแคว้นฉิน และสถานที่กำลังยืนอยู่ในเวลานี้คือหอคอยสูงที่ถูกสร้างขึ้นภายในจวนใหญ่ของขุนนางระดับสูงผู้หนึ่ง ใบหน้าขาวซีดราวกับว่านางกำลังป่วยอยู่ในเวลานั้น ทว่าดวงตากลับเต็มไปด้วยความตื่นกลัวราวกับว่ากำลังมีบางอย่างคุกคามชีวิตอยู่ในเวลานี้

อ๊อกกกก!!!! เสียงคล้ายมีบางอย่างกำลังจะออกมาจากลำคอพร้อมร่างของนางหยุดนิ่งลง

พรืดดดด!!!! โลหิตแดงฉานพุ่งออกมาจากปากจนกระจัดกระจายเต็มพื้นไปหมด พร้อมกับหยาดน้ำตาไหลร่วงรินออกมาอย่างไม่ขาดสาย

“ชะ...ช่วย...ช่วยด้วย...ทะ...ท่าน...ท่านพี่...”เสียงของนางกำลังเรียกหาใครบางคนอยู่ในเวลานั้น

ร่างงามแสนสวยกำลังคืบคลานคล้ายกำลังหนีอะไรบางอย่างจนสุดชีวิตเพื่อหวังให้มีลมหายใจอยู่รอดต่อไป ทว่าสถานที่ดังกล่าวช่างลับตาผู้คนเสียเหลือเกิน เมื่อนางกำลังอยู่ชั้นบนสุดของหอคอยซึ่งเทียบความสูงได้ประมาณตึกแปดชั้นเลยทีเดียว ดวงตาเฝ้ามองไปที่พระจันทร์กลมโตตรงหน้าซึ่งอยู่ไกลออกไปด้านนอก

“ชะ..ช่วย..ช่วย...ข้า..ด้วย!”เสียงเรียกหาความช่วยเหลือด้วยความหวัง และเต็มไปด้วยความกลัวเหลือประมาณ

ร่างของนางกำลังคืบคลานอยู่ตรงบริเวณด้านนอก ซึ่งเป็นลานกว้างสำหรับยืนชมทิวทัศน์เมืองหลวงเสียนหยางที่กำลังเจริญรุ่งเรืองอยู่ในเวลานี้ ชั้นบนสุดของหอคอยมีเพียงลานกว้างและโต๊ะตัวยาวพร้อมตั่งจำนวนสองที่นั่งวางไว้เคียงคู่กัน ราวกับว่าใช้เป็นสถานที่พักผ่อนส่วนตัวก็ว่าได้

ทว่าในเวลานี้บนโต๊ะที่ตั้งกู่เจิ้งเอาไว้และชุดชงชา ไม่อยู่ในสภาพเดิมอีกต่อไปเมื่อสิ่งเหล่านั้นร่วงหล่นตกแตกกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง ไม่ไกลจากตั่งที่นั่งปรากฏบุรุษปริศนายืนสูงทะมึนกำลังมองร่างแม่นางในชุดขาวพยายามคืบคลานอยู่บนพื้นเพื่อหาทางเอาชีวิตรอด

“คิดหรือว่าจะมีผู้ใดขึ้นมาช่วยเจ้าให้รอดตายไปจากเงื้อมมือของข้าบนหอคอยนี้!”บุรุษร่างใหญ่ผู้นั้นพูดพึมพำพลางแสยะยิ้มเหยียดพร้อมเอ่ยขึ้น

“เห็นทีจะต้องเร่งเวลาให้ตายเร็วขึ้นเสียแล้ว ช่างตายยากตายเย็นเสียเหลือเกิน”พูดพร้อมเดินตรงปรี่เข้าไปหาร่างของสตรีชุดขาวที่กำลังคืบคลานพยายามหนีเอาชีวิตรอดอยู่ในเวลานั้น

พรืดดดด!!! ร่างของหญิงสาวคนดังกล่าวถูกหิ้วปีกยกขึ้นจากพื้นก่อนจะลากนางไปจนถึงริมระเบียงซึ่งสร้างด้วยท่อนไม้ขนาดใหญ่ล้อมรอบไปทั่วบริเวณเพื่อป้องกันไม่ให้มีผู้ใดร่วงหล่นลงมาจากหอคอยนั้นได้

ฟุบ! ร่างของนางถูกยกขึ้นพาดไปกับราวระเบียงอย่างรวดเร็ว พร้อมชายแขนเสื้อสีดำขลิบสีหลืองทองที่นางมองเพียงครู่ก็ล่วงรู้โดยทันทีว่าเป็นอาภรณ์ของผู้ใด