นางบำเรอดื้อรัก

“มีมี๊...เราจาไปไหนกัน?”

คำถามที่ดังขึ้นจากเด็กหญิงอายุสี่ขวบผิวขาวผ่องผมสีน้ำตาลทองซึ่งนอนบนตักของร่างบอบบางบนเบาะด้านหลังรถแท็กซี่ซึ่งกำลังแล่นไปบนถนนที่การจราจรคับคั่งในมหานครใหญ่ทำให้มนัสวีก้มลงมองลูกสาวตัวน้อยในอ้อมแขนและโน้มใบหน้าลงไปจูบที่หน้าผากของเด็กหญิงซึ่งอยู่ในอาการงัวเงียเบาๆ พร้อมทั้งกระซิบ

“เราจะไปหาที่พักกันนะจ๊ะ...ยังไม่ถึงเลย ลูกหลับก่อนก็ได้นะ”

“คุณผู้หญิงจะไปไหนครับ?”

เสียงคนขับรถดังมาจากด้านหน้า มนัสวีกระชับอ้อมแขนกอดลูกน้อยที่หลับตาลงสนิทไว้ก่อนตอบกลับไป

“เอ้อ...ฉันต้องการหาที่พักชั่วคราวน่ะค่ะ...สักคืนสองคืน ไม่ทราบว่าคุณรู้จักที่ไหนที่สงบและไม่แพงบ้างไหมคะ”

พอเธอถามกลับไปคนขับซึ่งเป็นอเมริกันผิวสีวัยกลางคนก็เกาหัวเบา ๆ และทำท่านึกอยู่สักพัก

“ได้ครับ...ได้...เดี๋ยวผมจะพาคุณผู้หญิงไปนะครับ อยู่นอกตัวเมืองไปหน่อยแต่ก็โอเคครับ”

เขาตอบกลับมาและทำให้มนัสวีถอนหายใจเบา ๆ ราวกับโล่งไปอีกเปลาะหลังจากที่เธอพาลูกน้อยติดสอยห้อยตามเข้ามายังเมืองศิวิไลซ์อย่างบอสตัน รัฐแมสซาชูเซตส์เพราะต้องหนีไปใช้ชีวิตอย่างสงบที่แฟร์แบงค์ รัฐอแลสกาเป็นเวลาเกือบห้าปี หากก็ไม่นานพอที่จะทำให้เธอลืมเรื่องราวที่ยังฝังใจมากมายซึ่งมันเกิดขึ้นที่นี่ ที่ที่เธอต้องกลับมาอีกครั้งเพื่อเยี่ยมพี่ชายคนเดียวซึ่งอยู่ในเรือนจำมาเป็นเวลานานเท่ากับที่เธอต้องหนีหัวซุกหัวซุนไปอยู่ที่รัฐอื่น

และนี่เป็นครั้งแรกที่มนัสวีกลับมาและเข้าไปเยี่ยม มาร์ค เพชรสงคราม พี่ชายของเธอซึ่งติดคุกด้วยคดีลักลอบค้าอาวุธและยาเสพติด เป็นคดีใหญ่ถึงขนาดพาดหัวข่าวหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งเมื่อห้าปีที่แล้ว เธอยังคงเสียใจที่ช่วยเหลือพี่ชายไม่ได้หนำซ้ำยังต้องระเห็จออกจากบ้านตัวเองทั้งทรัพย์สินทุกอย่างในครอบครองถูกยึดไว้ทั้งหมด หากอะไรก็ไม่น่าเสียใจเท่ากับคนที่พาพี่ชายเธอเข้าคุกไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเพื่อนตายของมาร์ค

เฮเดน เจคอป

เจ้าของ เจคอป แอร์โรว์คราฟ เอนจินส์ คอร์ป มหาอำนาจทางธุรกิจด้านอากาศยานที่มีเครือข่ายบริษัทครอบคลุมภาคพื้นทวีปยุโรปและอเมริกา และครั้งหนึ่งเขา...เคยเป็นคนรักของเธอ