ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว

ท่ามกลางความมืดมิดและเย็นเฉียบ เสียงกระซิบเดี๋ยวดังเดี๋ยวเบาค่อยๆ เข้าสู่โสตประสาทของหญิงสาว

“เอาล่ะ โชคดียิ่งที่มาทัน มิเช่นนั้นร่างนี้คงใช้การมิได้แล้ว”

“ไป๋อู่ฉาง! เจ้าคนสะเพร่า! ถ้าร่างนี้ใช้มิได้นางก็ไม่มีร่างใหม่อีกแล้วนะ”

“ข้าถึงได้บอกให้เจ้ารีบอย่างไรเล่า ช่างเถอะ เพียงเท่านี้ก็หมดหน้าที่ของพวกเราแล้ว กลับไปพักผ่อนให้สบายใจดีกว่า”

เสียงรอบด้านเงียบลงอีกครั้ง เหลือเพียงความหนาวเย็นที่คอยกัดกินจิตใจหญิงสาวเท่านั้น

หลี่เหมยลี่พยายามนึกว่าเหตุใดตนเองจึงมาอยู่ที่นี่ หากจำไม่ผิดเธอกระโดดลงไปช่วยเด็กชายที่ลื่นตกลงไปในกระแสน้ำป่า ซึ่งไหลบ่าลงมาท่วมเส้นทางสัญจร ตอนไปเที่ยวล่องแก่งที่น้ำตกล่องละมุน

เธอส่งเด็กคนนั้นเข้าไปใกล้ฝั่งได้อย่างปลอดภัย แต่ตนเอง…

‘ดูเหมือนว่า… ฉันคงจะตายไปแล้วสินะ!’

หญิงสาวโอดครวญอยู่ในใจอย่างรู้สึกแย่ ชีวิตนี้อยู่มาสามสิบปีไม่เคยเสียใจกับการเป็นสาวท้วมมากขนาดนี้

เพราะเป็นสาวร่างใหญ่ทำให้เหล่าเจ้าหน้าที่อุทยานไม่สามารถดึงตัวเธอและเด็กขึ้นจากกระแสน้ำอันเชี่ยวกรากได้ ทั้งที่ผูกเชือกกู้ภัยไว้กับตัวแท้ๆ!