ผู้ทำการสัมภาษณ์ทั้งสองลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ พร้อมต้อนรับมู่เจ๋อผู้เป็นเจ้านาย

ผู้ชายที่เดินผ่านประตูมานั้นรูปร่างสูงโปร่ง มีใบหน้าหล่อเหลา เขาสวมแว่นกรอบสีทองไว้บนสันจมูกโด่งสูง โครงหน้าของเขาคมชัด อีกทั้งยังดูอบอุ่น

แต่ในขณะนี้ คิ้วเรียวกำลังขมวดแน่นพร้อมกับจ้องมองโจวหว่านอี้ด้วยสายตาไม่ค่อยพอใจ

“การลอกเลียนแบบ การโกง และการถูกไล่ออก สามารถตรวจสอบหลักฐานได้จากทางโรงเรียนโดยตรง หากคุณจะมากล่าวหาคุณเจียงลอย ๆ แบบนี้ ก็ต้องมีหลักฐานด้วยนะครับ”

“ดิฉัน…”

โจวหว่านอี้กล้าหาหลักฐานที่ไหนกัน เธอเงียบไปจนทำอะไรไม่ถูกในชั่วขณะ

มู่เจ๋อแสยะเย้ยหยัน “ดูเหมือนว่าจะไม่มีหลักฐานสินะ นี่คุณจงใจปล่อยข่าวลือมั่ว ๆ นี่！”

โจวหว่านอี้มีสีหน้าที่ซีดเซียวลงเมื่อถูกตะคอกใส่แบบนั้น

“อย่างนั้นผมก็ขอแสดงความเสียใจที่ต้องแจ้งคุณด้วย ว่าคุณถูกไล่ออกแล้ว”

มู่เจ๋อพูดนิ่ง ๆ

ทำเอาเจียงซุ่ยถึงกับหันขวับไปมองมู่เจ๋อด้วยความตกใจ แต่หญิงสาวก็ไม่ได้พูดแทรก

“ไล่ออกเหรอคะ？ ด้วยสาเหตุอะไร！”

โจวหว่านอี้เบิกตากว้างพร้อมกับเอ่ยถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“พฤติกรรมแย่ ๆ ที่คุณทำในการสัมภาษณ์วันนี้ทำให้บริษัทเกือบจะทำบุคลากรที่มีความสามารถหลุดมือไป และยังเป็นการทำให้เกิดการสูญเสียอย่างร้ายแรง เพราะฉะนั้นหยูโจว กรุ๊ปจึงไม่ต้องการพนักงานแบบคุณ”

ท่าทางของมู่เจ๋อดูมุ่งมั่นมาก ทำให้ผู้สัมภาษณ์อีกสองคนไม่กล้าแม้แต่จะกล่าวอะไรออกมาอีก เพราะพวกเขากลัวจะเป็นการทำให้ตัวเองเดือดร้อนไปด้วย

โจวหว่านอี้ที่ถูกลงโทษอย่างหนักจนรับไม่ได้ที่ตัวเองต้องมาถูกไล่ออกเพราะเจียงซุ่ย

เธอมองเจียงซุ่ยที่มีท่าทีเงียบสงบด้วยความรู้สึกอิจฉาอย่างควบคุมมิได้ จนโจวหว่านอี้ถึงกับตะคอกถามมู่เจ๋อ “เธอมีความสามารถอะไรกันล่ะ！ ฉันไม่เห็นด้วยหรอกนะ！ ”

มู่เจ๋อจึงตอบกลับ “เธอเพิ่งจะแก้ปัญหาโครงการสำคัญที่แผนกสถาปัตยกรรมของคุณขบไม่แตกมาเป็นเดือนด้วยเวลาเพียงครึ่งชั่วโมง นั่นแหละความสามารถที่บริษัทของเราต้องการ”

โจวหว่านอี้เถียงไม่ออก เธอได้แต่ยืนเซไปด้านหลังอย่างหมดแรง

สติของเธอค่อย ๆ กลับมา เธอจึงเพิ่งจะรู้ตัวว่าเผลอทำผิดพลาดไปครั้งใหญ่เสียแล้ว หญิงสาวจึงรีบเอ่ยขอความเมตตาทันที

“คุณมู่ ดิฉันผิดไปแล้วค่ะ！ เห็นแก่ที่ดิฉันทำงานให้บริษัทอย่างหนักมาหลายปีด้วยเถอะค่ะ ขอโอกาสให้ฉันอีกสักครั้งเถอะนะคะ！”

แต่มันก็สายเกินไปที่จะขอร้อง เพราะตอนนี้บอดี้การ์ดของบริษัทมาพาตัวเธอออกไปแล้ว

เมื่อไม่มีโจวหว่านอี้ ผู้ทำการสัมภาษณ์อีกสองคนที่เหลือก็มีมติให้ผลการสัมภาษณ์เป็นเอกฉันท์ คือให้ผ่าน

ในที่สุดการสัมภาษณ์ที่ไม่ค่อยราบรื่นก็จบลงสักที เจียงซุ่ยได้เข้ามาทำงานในแผนกออกแบบสถาปัตยกรรมของหยูโจว กรุ๊ปด้วยความสามารถของตัวเอง

เมื่อเดินออกมาจากประตูบริษัท เจียงซุ่ยก็เห็นรถของมู่เจ๋อจอดรออยู่ข้างนอก

“ยินดีต้อนรับกลับมานะซุ่ยซุ่ย”

มู่เจ๋อยังคงยกยิ้มอ่อนโยนให้เธอเหมือนอย่างเคย

อารมณ์ของเจียงซุ่ยจึงสดใสตามไปด้วย

“คุณมู่เจ๋อ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ เมื่อกี้นี้ขอบคุณนะ”

มู่เจ๋อหัวเราะตอบ “ซุ่ยซุ่ย พี่จะโกรธมากนะถ้าเธอทำแบบนี้อีก เมื่อก่อนเวลาเรียกพี่เธอไม่ได้สุภาพขนาดนี้สักหน่อย”

จู่ ๆ ความทรงจำเก่า ๆ ในวัยเด็กก็หลั่งไหลเข้ามาในหัวของเจียงซุ่ย นั่นทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก

“เอาล่ะ พี่มู่เจ๋อ ฉันไม่พูดสุภาพกับพี่อีกแล้วก็ได้”

“พี่ขอแค่นี้แหละ”

“ว่าแต่พี่มู่เจ๋อ พี่รู้ได้ยังไงว่าฉันจะมาสัมภาษณ์งานวันนี้？”

เมื่อได้ยินแบบนั้น มู่เจ๋อก็จ้องมองเจียงซุ่ยนิ่ง รอยยิ้มบนใบหน้าของชายหนุ่มเองก็ค่อย ๆ เลือนหายไปเช่นกัน

“ซุ่ยซุ่ย คุณปู่บอกพี่เรื่องคุณหมดทุกอย่างแล้ว…”

“มันจบไปแล้วค่ะ” เจียงซุ่ยยิ้ม แล้วพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ “ตอนนี้ฉันอยากจะเริ่มต้นใหม่”

ยิ่งเห็นเจียงซุ่ยเป็นแบบนี้ มู่เจ๋อยิ่งรู้สึกเจ็บใจ

เมื่อเห็นว่าเจียงซุ่ยไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนั้นอีก เขาก็เปลี่ยนเรื่องทันที “ไปกันเถอะ พี่จองโต๊ะที่ร้านฮั่วจิ่งไว้แล้ว เดี๋ยวจะพาคุณไปฉลองต้อนรับการกลับมา！”

มู่เจ๋อเปิดประตูรถให้เธอด้วยความเป็นสุภาพบุรุษ

“งั้นฉันก็ไม่ปฏิเสธก็แล้วกัน”

เจียงซุ่ยไม่รีรอ รีบก้าวขาขึ้นไปนั่งบนรถทันที

หลังจากทานข้าวเสร็จ มู่เจ๋อก็ไปส่งเจียงซุ่ย

วันนี้เธอเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน แต่พอหัวแตะถึงหมอนปุ๊บ หลัวหลินหลินก็โทร.เข้ามาปั๊บ

“ซุ่ยซุ่ย มีเรื่องแล้ว！ เข้าอินสตาแกรมเร็ว มีคนให้ร้ายเธอ！”

วินาทีต่อมา เจียงซุ่ยก็ตื่นเต็มตาลืมความง่วงเหงาหาวนอนไปจนหมด เธอถึงกับเด้งตัวขึ้นจากเตียงด้วยซ้ำ

“ว่าไงนะ？”