ลิขิตแค้นแสนรัก

มุมมองของซือเจียเหลย：

เวลาอาหารเย็น ด้านนอกฝนยังคงตกหนักอย่างต่อเนื่อง ฉันที่เริ่มรู้สึกกังวลว่า จะกลับยังไงดีล่ะทีนี้ ฉันไม่อยากนั่งรถของเฉินหลีซือกลับซะด้วยสิ

“ซือเจียเหลยที่รัก คืนนี้ก็ค้างที่นี่แล้วกันนะ？” เคอหลินมองมาแค่แวบเดียวก็สามารถอ่านใจฉันออกแล้ว เธอมองไปที่หน้าต่างแล้วก็ยิ้มให้ฉัน

“คุณย่า พอดีพรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงานค่ะ”

“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าย่าให้คนขับรถไปส่งเธอก็ได้ ไม่มีทางทำให้งานของเธอล่าช้าหรอก คืนนี้เธอก็นอนในห้องนอนใหญ่แล้วกันนะ ให้เฉินหลีซือนอนในห้องแขกไป”

เฉินหลีซือมองมาทางนี้ แต่เคอหลินกลับจ้องเขาอย่างดุดันกลับไป “นายมองอะไร？ ย่าแค่อยากจะให้ซือเจียเหลยอยู่เป็นเพื่อนย่าเฉย ๆ”

เคอหลินจับมือฉันเอาไว้ แล้วก็มองมาที่ฉันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

“งั้นก็ได้ค่ะ” ฉันไม่สามารถที่จะปฏิเสธได้ จึงต้องตอบตกลงไปอย่างไม่เต็มใจนัก

คืนนี้ ในขณะที่ทุกคนหลับใหลกันไปหมดแล้ว

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมา