怫冥ข้านี่แหละจอมมาร yaoi

นิวยอร์ก วันที่ 3 มีนาคม

บูรซ ไปเปอร์ นักแสดงฮอลลีวู้ดชื่อดังเดินทางมายังบริษัทค่ายหนังยักษ์ใหญ่อย่าง ‘World C Entertainment’ พร้อมกับโรส ผู้จัดการส่วนตัว

ชายหนุ่มร่างสูงเพรียวลม ผิวขาวจัด ผมทอง นัยน์ตาสีฟ้าใส ใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตร วัยเพียงยี่สิบห้าปี ก้าวเดินฉับๆ ตรงไปที่ห้องประชุมกลัวว่าจะไปไม่ทัน

“ไม่ต้องรีบก็ได้บรูซ เดี๋ยวหกล้ม !” โรส...สาวใหญ่วัยสี่สิบปี ผมฟูฟ่อง แต่งตัวสไตล์สาวโบฮีเมียนติง หวั่นใจเหลือเกินว่านักแสดหนุ่มในสังกัดจะเกิดอุบัติเหตุเข้า

“เหลืออีกกี่นาทีครับ ?” หากเสียงนุ่มหวานสมกับใบหน้าอ่อนเยาว์กว่าวัยกลับถามมาด้วยความร้อนรน

“ห้านาทีจ้ะ แต่ถึงเราจะไปสายก็ไม่มีใครเขากล้าว่าหรอก”

“ไม่ได้หรอกพี่ เสียชื่อผมหมด ตั้งแต่เข้าวงการมาผมไม่เคยมาสายเลย จะมาพลาดแค่รถติดตรงทางเข้าบริษัทได้ยังไง”

“จ้ะๆ” โรสอดยิ้มชื่นชมหนุ่มน้อยตรงหน้าเธอไม่ได้

‘บรูซ ไปเปอร์’ คือ ดาราเด็กที่เป็นตัวประกอบจากภาพยนตร์หายนะเรือล่มเมื่อยี่สิบปีก่อนแต่กลับเป็นที่รู้จักในวงกว้าง เพียงไม่กี่ปีเจ้าหนูน้อยก็ประสบความสำเร็จจากการเล่นหนังครอบครัวที่มีธีมหลักเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงเทศกาลคริสต์มาส ก่อนจะโด่งดังถึงสุดขีดสุดในภาพยนตร์แฟรนไชส์พ่อมดและไตรภาคแวมไพร์ ทำให้ชื่อ ‘บรูซ ไปเปอร์’ กลายเป็นที่ต้องการของผู้สร้างภาพยนตร์มากที่สุดในเวลานี้

ถ้าเรียกไม่ผิด ณ ตอนนี้ บรูซถือเป็นนักแสดงระดับ A-list เทียบชั้น ทอม ครูซ และ แบรด พิตต์ เลยทีเดียว

ไม่นานเกินคอยทั้งสองก็เดินมาถึงประตูทางเข้าห้องประชุมใหญ่

ก๊อกๆๆ

โรสเคาะเรียก ครู่หนึ่ง เจ้าหน้าที่สวมแว่นตาหนาก็เปิดประตูห้องออกแล้วผายมือเชื้อเชิญพวกเขาเข้าไปด้านใน

“เชิญค่ะคุณโรส คุณบรูซ”

“ขอโทษด้วยนะคะที่เกือบมาสาย พอดีรถติดหนักมากตรงปากทางเข้าบริษัท” โรสกล่าวขึ้นต่อหน้าบอร์ดบริหารและทีมงานหลักๆ ในกองถ่ายภาพยนตร์เรื่อง ‘The Warrior’s Respect เดอะ แวริเออร์ส เรสเปก’

“ไม่เป็นไรๆ เชิญๆ คุณโรส ยังไม่สายหรอก เหลืออีกตั้งสี่นาที” เทรเวอร์ ลุยซี...ประธานบริหารค่ายหนังยักษ์ใหญ่เอ่ยร่วนๆ

“ค่ะ” โรสค้อมหัวให้เกร็งๆ ขณะที่บรูซเดินไปทักทายเทรเวอร์

“สวัสดีครับท่าน”

“สวัสดีบรูซ เป็นไงบ้าง ไม่ได้เจอกันเสียนาน” เทรเวอร์ทักทายนักแสดงหนุ่มคนโปรดกลับ หลายต้องหลายครั้งที่เขาเรียกใช้บริการเจ้าหนุ่มคนนี้ซึ่งก็ไม่เคยทำให้ผิดหวัง แถมรายได้จากภาพยนตร์ที่มีบรูซเป็นตัวนำหลักก็มักจะได้เงินถล่มทลายด้วย

“สบายดีครับท่าน” บรูซเช็กแฮนด์กับหนุ่มใหญ่วัยห้าสิบห้าปี ลงพุง แต่งตัวภูมฐาน “ท่านล่ะครับ”

“ตามประสาคนมีอายุนั่นแหละ”

“ท่านยังหล่อและแข็งแรงอยู่เลยครับ ถ้าไม่รู้จักกันผมคงนึกว่าท่านน่าจะอายุสักสามสิบห้า” บรูซกล่าวประจบ

“ฮ่าๆๆ ว่าไปนั่น” เทรเวอร์ตบไหล่หนุ่มคราวลูกเบาๆ อย่างชอบใจ “ไปหาที่นั่งไป ใกล้ๆ กับเดมี่ก็ได้”

“ครับๆ” บรูซพยักหน้ายิ้มๆ แล้วดิ่งตรงไปนั่งใกล้ๆ กับ เดมี่ มัวร์ นักแสดงนำอีกคนหนึ่งของเรื่อง

วันนี้เขามีประชุมใหญ่กับนักแสดงและทีมงานหลักทุกคนในภาพยนตร์เรื่องใหม่ที่เขารับเล่น นอกจากจะมีเดมี่ มัวร์แล้วนักแสดงหลักอีกคนที่พูดถึงไม่ได้ก็คือ แบรด พิตต์ หนุ่มใหญ่รายนี้นั่งตรงข้ามกับเขากำลังพูดคุยอะไรกับผู้กำกับอยู่ ยังไม่มีโอกาสได้ถามไถ่อะไรกัน

“สวัสดีครับเดมี่” บรูซหันมาทักนักแสดงอาวุโสด้วยรอยยิ้มหวาน

“หวัดดีจ้ะบรูซ” ซุปเปอร์สตาร์สาวใหญ่วัยหกสิบปีตอบรับพร้อมยิ้มอ่อนโยน “เป็นยังไงบ้างฮะเรา”

“สบายดีครับ คุณล่ะ”

“สบายดีจ้ะ”