อุบัติรักสามีจอมบงการ SET อุบัติรักอุบัติร้าย

Name: อุบัติรักสามีจอมบงการ SET อุบัติรักอุบัติร้าย
Rating: 5.0 (1 reviews)

สรีสามัญ ดวงดาหลา

มหาเศรษฐี | จบเล่ม

5.0

ความคิดเห็น

227

ชม

บท

"อุบัติรักสามีจอมบงการ" SET อุบัติรักอุบัติร้ายนิยายรักโรมานซ์พาฝันที่จะพาหญิงสาวทุกคนโบยบินไปกับนุชลตรี สตรีชาวไทยผู้โชคดีได้จับพลัดจับพลูมาแต่งงานกับมาฮันห์ มหาเศรษฐีเมืองมัทราส อินเดียใต้ นุชลตรีไม่รู้สึกว่าหล่อนโชคดีเลยสักนิดที่มหาเศรษฐีแห่งมัทราสมาสู่ขอเธอแต่งงานถึงบ้านหลังเล็กที่กำลังจะสิ้นเนื้อประดาตัวของหล่อนกับแม่ เพราะเธอรู้ดีว่าไม่นานมาฮันห์จะต้องเฉดหัวเธอทิ้งสักวันหนึ่งหากเธอมีทายาทให้กับเขา แม้ว่ามาฮันห์จะมีรูปงามดั่งเจ้าชาย หากในสายตาของนุชลตรีเขาดุร้ายยิ่งกว่าราชสีห์ ทั้งยังมีจิตใจอำมหิตเมื่อเห็นว่าหล่อนมีลูกไม่ได้ เขาจึงส่งเธอไปนอนในห้องใต้ดิน และกุเรื่องใส่ร้ายหล่อนว่าภรรยาคนแรกของเขาเป็นสตรีที่ห้ามคนในบ้านรับใช้เว้นแต่เพียงกุลลี หญิงรับใช้ใบ้ที่เขาส่งมา ไฉนมาฮันห์จึงย่ำยีจิตวิญญาณของนุชลตรีได้ถึงเพียงนี้ หรือแค่เพราะว่าหล่อนไร้ทายาทสืบสกุลให้กับเขามาค้นหาคำตอบในนิยายเล่มนี้กันค่ะ สรีสามัญยังได้จับมือร่วมกันส่งมอบความสนุกกับนักเขียนมากฝีมือหลายท่าน โดยมีผลงานในเซ็ตดังต่อไปนี้ 1.) อุบัติรักนายบอดี้การ์ด #คุณธิดา 2.) อุบัติร้ายเจ้าสาวจำเป็น #พิมพ์พิชญ์ 3.) อุบัติรักนางฟ้า #Chertampmy 4.) อุบัติรักสามีจอมบงการ #สรีสามัญ 5.) อุบัติรักเล่ห์กามเทพ #Waraarphon 6.) อุบัติร้ายเจ้าสาวไร้ศักดินา #อรอินทุ์ 7.) อุบัติรักเมียนายหัว #ฉัตรขวัญ ขอบคุณจากหัวใจ สรีสามัญ

สัญญาแต่งงาน สัญญารัก บทบาทที่มีเสน่ห์ ชาย บทบาทที่โชคร้าย หญิง คู่สามีภรรยา ดีไซเนอร์ โดนบังคับมาหลงรัก คลุมถุงชน ดราม่า 25+

บทที่ 19 อุบัติรักสามีจอมบงการ - บทส่งท้าย

01-16 13:39

บทที่ 1 อุบัติรักสามีจอมบงการ - บทนำ

ภาพวาดสีดำขาวถูกวางแขวนไว้บนฝาผนังลายเรียบอย่างจงใจ นุชลตรีสัมผัสได้ถึงความนัยที่แฝงไว้ในภาพวาดดอกไม้รูปกุหลาบบนรูปเขียนสีนั้น

ดอกไม้สีดำสนิทแซมเป็นช่อตั้งอยู่ท่ามกลางโลงศพแสดงถึงความรักอันเป็นอมตะ กุหลาบดำเบ่งบานสะพรั่งตรงปลายของกุหลาบดำเคลือบผิวมันเงาคล้ายหยดน้ำไหลเปรอะอยู่กลางภาพเขียนสี

หญิงสาวรู้สึกราวกับว่าหล่อนกำลังตกหลุมรักภาพวาดภาพเขียนสีกวอชที่แขวนเรียงรายเหล่านี้อยู่อย่างถอนตัวไม่ขึ้น

นุชลตรีมองภาพเขียนสีกวอชอย่างหลงใหล หล่อนเกือบเอื้อมมือไปจับภาพนั้น โชคยังดีที่สายตาของเธอเหลือบมองเห็นป้ายสีทองตัวอักษรสีน้ำตาลเข้มเขียนไว้ว่าห้ามจับไม่งั้นโดนปรับ

หญิงสาวหักห้ามใจไว้ได้ทันพลางเดินไปชมงานศิลปะในโซนถัดไปอย่างรวดเร็ว

นุชลตรีจำได้ว่าโซนแสดงงานนิทรรศการ ‘เสพก่อนตาย’ มีประมาณ ห้าส่วนด้วยกัน สามส่วนแรกหญิงสาวได้ไปเสพมาจนจุใจแล้ว อีกสองโซนนั้นจะอยู่ในอาคารถัดไปซึ่งอยู่ตรอกซอยเล็ก ๆในเมืองฝรั่งเศส

ปารีสเป็นหนึ่งในเมืองแห่งความรุ่มรวยไปด้วยศิลปะนานาชนิด ที่นี่มีพิพิธภัณฑ์มากมายหลายแห่งเปิดรองรับนักท่องเที่ยวผู้คนสายอาร์ตที่หลั่งไหลมาอย่างเนืองแน่น

หญิงสาวเดินผ่านออกมาจากหน้าประตูซุ้มต้อนรับเพื่อจะเดินไปชมงานศิลป์จัดแสดงในโซนถัดไป

นุชลตรีอดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้ นั่นก็เพราะว่าโซนที่อยู่ห่างไกลถัดไปเป็นผลงานศิลปะของสรากาเดีย นักประพันธ์ที่ผันตัวมาเป็นศิลปินอย่างเต็มตัว

เธออดมองภาพโปสเตอร์ที่แปะผนังไม่ได้ งานในเปเปอร์เป็นวัสดุคล้ายกระดาษเคลือบผิวมันวาวที่วางเรียงรายคล้ายกับกระจกในโบสถ์อาสนวิหารนัวยงที่แคว้นโอดฟร็องส์ที่เธอเห็นเมื่อทริปก่อนจะมาลองเที่ยวคนเดียว

ฟรานซ์เป็นเมืองที่นุชลตรีชื่นชอบมากที่สุดในบรรดาเมืองต่างประเทศที่หล่อนเคยไปเยือน เพราะความงดงามของศิลปะตั้งแต่ประตูเมืองไปยังรูปเขียนสี…หล่อนอดหัวใจพองโตขึ้นมาไม่ได้

พิพิธภัณฑ์ วูลฟ์ แด มาเรีย ที่เชิญหล่อนมาดูนิทรรศการของศิลปินหญิงในวันนี้ เป็นอีกหนึ่งมิวเซียมที่เลื่องชื่อในฟรานซ์เป็นอย่างมาก นุชลตรีรู้ดีว่าคนในวงการอาร์ตทุกคนรักศิลปะ และพวกเขาก็เชื่อว่าศิลปะก็รักพวกเขาเช่นกัน

นุชลตรีจบจากคณะนิเทศศิลป์ในประเทศไทย ทว่าวันนี้หล่อนได้รับโบนัสจากแม่ของเธอให้มาชื่นชมผลงานเป็นรางวัลที่หญิงสาวเรียนจบ

ปลายเท้าสองข้างของหญิงสาวเดินออกมานอกพิพิธภัณฑ์ นุชลตรียกมือขึ้นมากอดอกตนเองไว้เพื่อกันความหนาวเย็นของอุณหภูมิที่ลดต่ำลงในปารีส

หญิงสาวสวมเสื้อสเวตเตอร์สีชมพูสด ด้านในของเสื้อสเวตเตอร์เป็นเสื้อไหมพรมตัวเล็ก หากแต่บางแนบเนื้อของหญิงสาว

นุชลตรีเลือกใส่เสื้อสเวตเตอร์กับกระโปรงอัดพลีซคล้ายกับกระโปรงนักศึกษาเวลาที่หล่อนไปเรียนมหาวิทยาลัย

หญิงสาวเดินออกมาข้างนอก แสงแดดอ่อนๆสาดประกายลงมาเล็กน้อย ดวงอาทิตย์ในกรุงปารีสทอแสงอ่อนจางหากแต่ฉายรัศมีอาบไล้ลงมาจนฟากฟ้าสีครามกลายเป็นสีฟ้าสดใสจนนุชลตรีเห็นเมฆที่รายล้อมบนท้องนภา

หญิงสาวเดินไปตามทางก้อนหินที่เรียงรายต่อกันอย่างรวดเร็วเพียงเพื่อหมายจะชมนิทรรศการกุหลาบหินแสนปีของพิพิธภัณฑ์ที่หล่อนวาดฝันวางแผนไว้ว่าจะต้องดูให้สักครั้งหนึ่งให้ได้ในชีวิตนี้ของเธอ

“พี่สาว…กุหลาบไหมจ้ะ” เสียงหนึ่งเอ่ยดังขึ้นขณะหญิงสาวกำลังเดินผ่านทางเข้าออกหน้าพิพิธภัณฑ์ไปเพื่อไปอย่างอีกอาคารหนึ่งที่กำลังจัดแสดงงานที่เธอใฝ่ฝันว่าจะมาดู

นุชลตรีหยุดมองมือเล็กของเด็กชายที่ส่งกุหลาบสีแดงสดมาให้เธอเพียงชั่วครู่ หญิงสาวสังเกตเห็นเด็กชายมีใบหน้ากลมแก้มของเขามีสีแดงคล้ายมะเขือเทศสุกแต้มอยู่ ดวงตาของชายหนุ่มมีสีน้ำตาลเปล่งประกายแวววับคล้ายกับเมล็ดถั่วอัลมอนด์

เวลานี้นุชลตรีต้องเดินทางไปชมนิทรรศการกุหลาบแสนปีให้ได้ ทว่าหล่อนไม่สามารถที่จะรับของจากเด็กชายผู้ขายดอกกุหลาบแดงสดนี้ได้

หญิงสาวอดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้ว่าเหตุไฉนพวกเขาจะมาขายกุหลาบดอกไม้ในพิพิธภัณฑ์แห่งนี้ หรือว่าพวกเขาจะเป็นโจรกันแน่นะ

ในหนังสือพิมพ์คอลัมน์นิตยสารเตือนภัยผู้หญิงได้เคยลงเตือนสาว ๆ เอาไว้ว่าในประเทศนี้มักมีโจรชุกชุมและเหล่าโจรจะมีวิธีในการหาเหยื่อที่แตกต่างกันออกไป

หญิงสาวอดรู้สึกขนลุกไม่ได้เลยเพราะเวลานี้หล่อนอดรู้สึกไม่ได้เลยว่าเด็กชายตรงหน้าอาจเป็นมิจฉาชีพก็เป็นได้

จิตใจฝ่ายดีและฝ่ายชั่วของเธอตีกันมั่วซั่วไปหมด ใจหนึ่งหล่อนเองก็สงสารหากแต่อีกใจหล่อนนั้นก็กลัว เหลือเกินว่าเขาจะเป็นคนร้าย และอาจร้ายกว่าที่หล่อนคิดไว้มาก ๆ

ดวงตาคู่สีสนิมของสาวเอเชียทอดมองวงหน้าของเด็กน้อยด้วยดวงตาระยับระยับพร่างพรมแสงนัยน์ตาของเด็กชายคนนั้นพร่างพราว หากแต่ว่ากลับมีหยาดน้ำตาไหลคลอหน่วยตา

ในที่สุดจิตใจฝ่ายดีก็ชนะจิตใจฝ่ายต่ำของนุชลตรีได้ จิตใจฝ่ายดีกลับสามารถเอาชนะความหวาดกลัวในใจของหล่อนลง

หญิงสาวโน้มตัวลงมาเพียงเล็กน้อยเพื่อคุยกับเด็กชายตัวน้อยแล้วจึงเอ่ยถามกับเด็กชายว่า

“เท่าไหร่จ้ะ” หญิงสาวเอ่ยถามเด็กน้อยตัวเล็ก ขณะที่ไหล่ข้างซ้ายของหล่อนสะพายกระเป๋าแบรดน์เนมราคาแพงเหยียบแสน

ภาพที่อยู่ด้านหน้าของนุชลตรีเป็นเด็กชายสวมหมวกไหมพรมละม้ายคล้ายหมวกศิลปะ กรอบหน้าของเด็กน้อยนั้นคมคายเสียจนนุชลตรีอดรู้สึกประหม่าเขินอายไม่ได้

“ราคาไม่แพงหรอกจ้ะพี่สาวแค่ 10 เซน” เด็กน้อยกล่าวด้วยน้ำเสียงอู้อี้เล็กน้อย

หญิงสาวถอนหายใจอย่างโล่งอก ไม่นานนักหล่อนก็หยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋าสะพายแบรนด์เนมราคาแพงหูฉี่ของเธอ

ดวงตาของนุชลตรีทอแสงประกายระยับวาววับ หญิงสาวส่งยิ้มหวานให้เด็กชายตัวน้อยที่ยักคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง

ทว่ายังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้หยิบเงินจ่ายให้กับดอกกุหลาบที่อยู่ในมือของเด็กชายตัวน้อย ไวเท่าความคิด กระเป๋าสตางค์หรูหราลวดลายสวยในมือของหญิงสาวก็ถูกกระชากออกไปจากมือหล่อนเสียก่อน

นุชลตรีมองบุรุษที่สวมหมวกคลุมปิดบังใบหน้าด้วยความตระหนก หญิงสาวหวีดร้องขึ้นสุดเสียง

ฉับพลันร่างของนุชราตรีล้มลงสุดแรงเกิด เวลานี้กระเป๋าสะพายราคาแพงหูฉี่ของเธอก็ถูกวิ่งราวไปเสียแล้ว

“ช่วยด้วยจ้ะ…ช่วยด้วย” หญิงสาวร้องเรียกให้คนช่วย แต่แล้วก็หามีใครสนใจเสียงร้องเรียกของเธอไม่

ผู้คนแถวนั้นหันมามองและซุบซิบนินทาเธอ

อย่างรวดเร็วไม่มีแม้สักคนที่มีน้ำใจกับนุชลตรี

นุชลตรีตั้งสติได้จึงตัดสินใจเก็บกระเป๋าสตางค์ของหล่อนเอาไว้ในกระเป๋ากางเกง หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่อย่างพยายามนะงับแรงโทสะที่พวยพุ่งออกมา

ในที่สุดหญิงสาวชาวเอเชียตัดสินใจวิ่งตามโจรผู้ร้ายที่เข้ามาขโมยกระเป๋าของเธอในทันทีที่หล่อนได้สติ

หญิงสาววิ่งตามคนร้ายไปอย่างติด ๆจนเห็นหลังของคนร้ายอยู่ไม่ไกลจากหล่อนมากนัก

เมื่อคนร้ายเหลียวมองข้างหลังก็พบว่าหญิงสาวนั้นวิ่งตามมาจนใกล้ถึงตัวของมัน มันจึงเลี้ยวเข้าไปในตรอกแคบและมืดทึบไร้ซึ่งแสงจากโคมไฟ

นุชลตรีเลี้ยวไปตามตรอกทางที่มืดทึบทันที หญิงสาวได้กลิ่นอับของท่อน้ำทิ้งที่หล่อนวิ่งเข้าไปใกล้ทว่านี่ไม่ใช่เวลาที่เธอจะมาคิดเรื่องท่อน้ำทิ้งที่ไม่ควรมาอยู่ในซอยนี้

นาทีความเป็นความตายของนุชลตรีอยู่เบื้องหน้าต่างหากล่ะ เพราะในกระเป๋าของหล่อนมีพาสปอร์ต หล่อนจะไม่ยอมให้วายร้ายอย่างมันได้ย่ามใจแม้แต่น้อย

‘รอบนี้ตายเป็นตายยัยนุช’

โชคยังดีที่ในซอยนั้นเป็นตรอกซอยตัน และเวลานี้ยังเช้าอยู่มากในซอยนั้นจึงยังมีแสงอาทิตย์สาดส่องลงมาบ้างประปราย

+++

อ่านต่อ