นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายสุขนิยม ปมไม่ซับซ้อน อ่านฟิน ๆ นะคะ โฉมงามของอ๋องอสูร นางตายเพราะโรคมะเร็งและได้เข้าไปอยู่ในร่างขององค์หญิงผู้หนึ่ง และไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะตกเป็นพระชายาของอ๋องผู้ที่โหดเหี้ยมเอาแต่ใจและยังมีอนาคอนดายักษ์เป็นอาวุธที่แสนน่ากลัว ชินอ๋องโหย่วเฉา ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นนักรบปีศาจแห่งต้าถัง เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า พระชายาที่มีนิสัยขี้กลัว ทว่ากลับดื้อเงียบคนนี้จะทำให้เขาถึงกับหัวใจปั่นป่วน ทั้ง ๆ ที่เขาเคยคิดว่า ชาตินี้จะไม่รักใครอีกแล้วก็ตาม! กราบขอบพระคุณค่ะ ซีไซต์ นักเขียน
กึก กึก กึก
อะไร เกิดอะไรขึ้น ขะ ข้า.... กำลังทำอะไร...อ๊ะ...เจ็บ...แสบ....
“กรี๊ด!”
ในตอนที่เสิ่นหรันหรันฟื้นขึ้นมาก็ต้องกรีดร้องด้วยความตกใจแทบสิ้นสติ เมื่อพบว่าบัดนี้ตนเองถูกบุรุษผู้หนึ่งย่ำยีอยู่บนพื้นแม้ว่าจะเป็นเวลากลางวันที่แสงสว่างจ้าจนทำให้รู้สึกแสบตา
และเสียงของเสิ่นหรันหรันก็ทำให้คนที่กำลังย่ำยีร่างขาวผ่องอยู่นั้นถึงกับหยุดชะงัก เขาจ้องมองนางเขม็งมือใหญ่ยังวางอยู่บนสะโพกขาวเนียนก่อนที่จะตีลงมาอย่างแรงพร้อมกับกระชากเสียง
“สำออยอันใดอีก”
จากนั้นเขาก็โน้มกายลงมากดบ่าของหญิงสาวเอาไว้พร้อมกับขยับสะโพกรัวเร็วก่อนจะฉีดพ่นบางสิ่งบางอย่างที่อุ่นร้อนเข้ามาภายในร่างกายเล็กพร้อมกับเสียงครางอย่างสุขสม
ในขณะที่นางกำลังตกตะลึงร่างสูงก็ขยับออกห่าง เขาจ้องมองหญิงสาวที่อยู่บนพื้นที่ปูด้วยฟางด้วยสีหน้าไม่พอใจเมื่อเห็นว่าดวงตากลมโตกำลังคลอด้วยหยาดน้ำตา
ผิวขาวราวหิมะของนางบัดนี้ถูกเขาขบกัดจนเกิดร่องรอยทั่วทั้งตัว ริมฝีปากบางเล็กอ้าปากคล้ายกำลังเสียขวัญทว่าท่าทางนี้กลับยิ่งขับเน้นให้นางดูงดงามและน่า...เอาอีกครั้ง
“ยั่วข้าหรือ หึ คิดว่าข้าจะบังเกิดความต้องการอีกหรือ”
เสิ่นหรันหรันกำลังมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น นี่ใช่ความฝันหรือความจริง ทว่าอาการเจ็บแสบที่กึ่งกลางร่างกายอย่างรุนแรงก็ทำให้นางรู้แล้วว่าไม่ใช่ความฝัน
หญิงสาวจ้องมองเขาพร้อมกับเอ่ยว่า
“คะ คุณคือใครคะ ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
ร่างทั้งร่างของเสิ่นหรันหรันสั่นระริก สองมือเรียวยกขึ้นมาปกปิดหน้าอกของตนเองเอาไว้ ดวงตาคู่งามมองมาที่เขาคล้ายอ้อนวอนคล้ายออดอ้อน ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าดวงตาคู่นี้ช่างฉ่ำหวานราวกับจะมีหยดน้ำผึ้งไหลรินออกมา
เขาตะคอกเสียงดัง
“พูดบ้าอะไรของเจ้า”
หญิงสาวยังจ้องมองเขา ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้ามิใช่คนขี้ริ้ว เขายังใบหน้าสมบูรณ์แบบที่สุดเท่าที่หญิงสาวเคยเห็น ผิวของเขาค่อนข้างขาว คิ้วเป็นรูปกระบี่ดวงตาคมเข้ม รูปหน้าได้สัดส่วนไม่ว่าจะมองส่วนไหนก็ล้วนชวนมองทั้งหมด
ทว่าดวงตาคู่นี้ของเขากลับดำมืดและน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง เขาเหมือนพญามัจจุราชที่รูปโฉมงดงามแต่แฝงเอาไว้ด้วยกลิ่นอายอันตราย
ชายหนุ่มที่คิดว่าตนเองอิ่มแล้วกับร่างกายนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้นอีกต่อไป เมื่อแท่งหยกของเขาแข็งชันจนตั้งแข็งขึ้นมาอีกครั้ง คงเพราะหญิงสาวนางนี้เป็นหญิงงามล่มเมือง เขาซึ่งเป็นบุรุษเต็มตัวจึงอดทนไม่ไหวสินะ
เสิ่นหรันหรันเพ่งมองใบหน้าเขา จากนั้นจึงค่อย ๆ มองต่ำลงมาเรื่อย ๆ นอกจากมัดกล้ามอันงดงามเหมือนใครบรรจงปั้นเขาให้ยิ่งสมบูรณ์แบบลงตัว
ของแข็งที่ติดร่างกายของกำลังแข็งชัน สิ่งนั้นน่ากลัวจนทำให้เสิ่นหรันหรันร่างกายแข็งค้างด้วยความตกใจ หญิงสาวหวีดร้องออกมาก่อนจะเบิกตากว้างมองเขาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
“คุณ...ทำอะไรฉัน”
“หึ แสร้งโง่หรือ”
คนผู้นั้นส่งเสียงในลำคอคล้ายสบถ จากนั้นก็กระชากร่างบางเข้าไปในอ้อมแขนอีกคราพร้อมกับปิดปากเล็กนุ่มนิ่มที่อ้าค้างด้วยริมฝีปากหนา
เสิ่นหรันหรันส่งเสียงอื้ออึงในลำคอ พยายามผลักไสบุรุษร่างกำยำสุดความสามารถทว่ายิ่งผลักก็รู้สึกว่าเขาเหมือนกำแพงหนาที่ทำอย่างไรก็ไม่ขยับเขยื้อน
เธอกรีดร้องคิดขอความช่วยเหลือ เขาส่งเสียงด้วยความรำคาญจากนั้นจึงบีบปากเล็กแล้วดึงลิ้นเล็กออกมาจากปากส่งเสียงดุดันข่มขู่
“หากส่งเสียงทำให้ข้ารำคาญอีก ข้าจะตัดลิ้นของเจ้าทิ้งเสีย”
เสิ่นหรันหรันเห็นสายตาคู่นั้นแล้ว เขาไม่ได้พูดล้อเล่นแม้แต่น้อย ร่างกายเล็กสั่นเหมือนคนเป็นไข้ ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากคำใดอีก
“ดีมาก แบบนี้แหละ รู้จักกลัวตายเสียบ้าง”
มือของเขานั้นหยาบกระด้างในยามที่สัมผัสร่างกายเนียนนุ่มก็ให้รู้สึกถึงความเหมือนจะเป็นบ้าด้วยความหลงใหล เขาลูบไล้เสิ่นหรันหรันไปทั่วร่าง ปากเปล่งเสียงคราง ดวงตาหื่นกระหาย
เสิ่นหรันหรันหลับตาแน่น คิดในใจว่านี่เป็นเพียงความฝันอันโหดร้าย
เมื่อเสิ่นหรันหรันสงบลงเขาก็เริ่มลูบไล้ร่างกายขาวผ่องอีกครา
เสิ่นหรันหรันถูกรุกรานด้วยลิ้นหนาที่ถาโถมเข้ามาลูบไล้ลิ้นเรียวเล็กนุ่มนิ่มของตนเอง ยังถูกเขากกกอดและยังถูกจับอ้าขา บางสิ่งบางอย่างทิ่มแทงเข้ามาในร่างกายเล็กครั้งแล้วครั้งเล่าจนความเจ็บปวดกลายเป็นอาการชาไปแล้ว
น้ำตาของเสิ่นหรันหรันไหลออกมาไม่หยุดราวกับเขื่อนที่ทำนบพัง คราบน้ำตาเปรอะเปื้อนใบหน้าของเขา ไหลลงไปถึงลำคอกระนั้นก็ไม่อาจทำให้คนผู้นั้นหยุดได้
เขายอมรับว่าไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อนในชีวิต เขาไม่เคยถูกสตรีใดยั่วยวนได้เช่นนางผู้นี้
เพียงเขากกกอดสัมผัสกับผิวเนียนละเอียดของนาง ลมหายใจของเขาก็จะร้อนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เขาเอ่ยเสียงต่ำอย่างน่ากลัว
“เจ้าต้องการข้าก็จะจัดให้”
เธอหรือที่ต้องการ นี่มันเป็นการข่มขืนชัด ๆ เขากำลังข่มขืนเธอ หญิงสาวได้แต่นอนแน่นิ่งอยู่ใต้ร่างด้วยไม่อาจขัดขืน
เวลาผ่านไปเนิ่นนานกว่าเขาจะหยุดมือ เธอได้ยินเสียงหอบหายใจหนัก ๆ เขายังไม่ขยับจากการทาบทับ ทว่าจ้องมองหญิงสาวที่เหมือนจะหวาดกลัวจนวิญญาณออกจากร่างไปแล้ว
นางแน่นิ่งเป็นท่อนไม้ ร่างกายของเสิ่นหรันหรันเหมือนจะไร้เรี่ยวแรง จู่ ๆ ก็รู้สึกเจ็บที่หน้าอก หญิงสาวร้องออกมาคำหนึ่ง
“เจ็บ”
เธอยกมือจับหน้าอก รู้สึกเหมือนอวัยวะภายในกำลังฉีกขาด ทว่าผู้ชายคนนั้นกลับไม่รู้ว่าเธอกำลังเป็นอะไร
เธอได้ยินเสียงหัวเราะของเขา น้ำเสียงนั้นช่างเย็นและน่าหวาดกลัวนัก
“เจ้าคงรู้ดีว่าจะยั่วข้าอย่างไร ข้าก็แค่หลงใหลร่างกายเนียนนุ่มนี้ของเจ้าเท่านั้นแลกกับสิ่งที่เจ้าต้องการ คนที่เสียเปรียบนับว่าเป็นข้าเช่นนั้นข้าจะตักตวงให้คุ้มกับสิ่งที่ต้องเสียไป”
จู่ ๆ เสิ่นหรันหรันก็ไอแล้วพ่นบางสิ่งบางอย่างออกจากปาก
สมองของเธอมึนงงแล้ว ในตอนนั้นได้ยินเสียงตื่นตระหนกของผู้ชายคนนั้นดังขึ้น
“เลือด ไยเจ้ากระอักเลือดเช่นนี้!”
เสิ่นหรันหรันหมดสติไปนานเท่าใดไม่รู้แต่ในตอนที่รู้สึกตัวเธอก็ไม่มีแรงแม้แต่จะเปิดเปลือกตา
เหมือนว่าเสิ่นหรันหรันจะเป็นไข้อาการหนักปางตาย นอกจากเจ็บไปทั้งตัวแล้วลำคอยังแห้งผากไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะขยับปลายนิ้ว หญิงสาวคิดว่าความทรมานนี้หรือว่าเธอกำลังตกนรกชดใช้กรรม
แต่จะชดใช้กรรมอะไร ในเมื่อก่อนตายเธอก็เป็นแค่คนป่วยคนหนึ่งไม่เคยแม้แต่จะฆ่ามดสักตัวด้วยซ้ำ
หรือว่าพระเจ้าส่งเธอมาผิดที่แทนที่จะถูกส่งไปสวรรค์แต่กลับถูกส่งมาที่นรก
จะเป็นไปได้หรือ ในเมื่อเธอสวดอ้อนวอนพระเจ้าและเป็นคนดีมาตลอดชีวิตของเธอ
เป็นเพราะไร้เรี่ยวแรงที่จะเปล่งเสียงออกมาจึงได้แต่นอนนิ่ง ๆ กระทั่งได้ยินเสียงเปิดประตูดังขึ้น
เหมือนคนสองคนจะเดินเข้ามา เสิ่นหรันหรันอยากจะลืมตาแต่กลับไม่สามารถเปิดเปลือกตาของตนเองได้
แต่เธอยังได้ยินเสียงของคนคุยกันอย่างชัดเจน แขนของเธอถูกนิ้วสากของใครคนหนึ่งจับเอาไว้ เขาวางมือบนท่อนแขนชั่วครู่ก่อนจะวางมือของเธอลงดังเดิม
เธอได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยว่า
“ชีพจรคงที่ ไม่มีอาการอาเจียนแล้วแต่ยังวางใจไม่ได้”
เขาถอนหายใจยาวคล้ายโล่งอกแล้วเอ่ยต่อ
“นางโดนวางยาพิษรุนแรง ไม่น่าเชื่อว่าจะรอดมาได้”
ชายหนุ่มอีกคนเอ่ยว่า
“เป็นข้าที่ผิดเองไม่ทันสังเกต ทั้ง ๆ ที่กกกอดนางเอาไว้แท้ ๆ แต่กลับไม่รู้สิ่งใดเลย โชคดีที่ให้กินยาถอนพิษได้ทัน”
“ร่างกายของนางอ่อนแอนัก นางไม่น่าจะมีชีวิตรอดมาได้เลยด้วยซ้ำ เป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจยิ่ง แต่หลังจากนี้ไปนางคงปลอดภัยแล้ว นี่ก็สามวันมาแล้วที่นางหมดสติไปเช่นนั้น”
“นั่นสิ ข้าเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน สตรีนางนี้ช่างดวงแข็งนักทั้ง ๆ ที่ร่างกายบอบบางเช่นนั้น คงไม่ถึงคราตายของนางสินะจึงรอดมาได้ ดวงแข็งเหลือเกินนะองค์หญิง”
เสียงของคนสองคนที่พูดคุยกันค่อย ๆ ไกลออกไปทุกที ในที่สุดหญิงสาวก็หลับไปอีกครั้งโดยที่ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง
หลายวันต่อมาอาการของเสิ่นหรันหรันก็ค่อย ๆ ดีขึ้น เมื่อเสิ่นหรันหรันพอมีแรงลุกขึ้นได้แล้ว จึงลุกขึ้นกวาดตามองไปรอบ ๆ
ห้องแห่งนี้ดูเหมือนจะเป็นห้องเก็บฟืนมากกว่าห้องปกติทั่วไป เพราะนอกจากบริเวณกองฟางที่นางนอนอยู่ยังพบเห็นกองฟืนกองโตที่วางระเกะระกะอยู่ภายใน
ดวงตาคู่งามเพ่งมองไปยังประตูเล็ก ตรงนั้นมีโคมไฟที่ถูกจุดสว่างแขวนอยู่และยังเป็นโคมสีแดงที่ค่อนข้างใหม่เอี่ยม
เสิ่นหรันหรันมองไปที่พื้นพบว่ามีอาภรณ์สีแดงแขวนไว้ที่มุมหนึ่งของห้อง ชุดสีแดงที่ปักลวดลายหงส์ด้วยด้ายดิ้นทอง เสิ่นหรันหรันยกมือทาบอกเมื่อรู้สึกคุ้นตากับชุดนี้เหลือเกิน
หญิงสาวเคยเห็นจากที่ไหนมาก่อน
อ๊ะ...ในทีวี นั่นไม่ใช่ชุดเจ้าสาวหรอกหรือ....นะ...นี่มันเรื่องอะไรกัน
เสิ่นหรันหรันพยายามคิดถึงเรื่องราวของตนเองและต้องตกใจแทบสิ้นสติเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ ภาพสุดท้ายที่เสิ่นหรันหรันจดจำได้ก่อนที่จะหลับไปก็คือ
ห้องฆ่าเชื้อสีขาวสะอาดในโรงพยาบาลและใบหน้าของคุณป้าที่จับมือเธอเอาไว้พร้อมกับบอกลา
“ไปสู่ภพภูมิที่ดีนะหรันหรันของป้า ชาติหน้าอย่าได้ทุกข์ทรมานเพราะป่วยแบบนี้อีกเลย”
บทที่ 1 บทนำ
19/02/2024
บทที่ 2 เกิดอะไรขึ้น
19/02/2024
บทที่ 3 สับสน
19/02/2024
บทที่ 4 ความจริง
19/02/2024
บทที่ 5 เขาคืออ๋องปีศาจ
19/02/2024
บทที่ 6 เป็นภรรยาคนอื่นช่างยากนัก
19/02/2024
บทที่ 7 หนีสิคะรออะไร
19/02/2024
บทที่ 8 แย่แล้วเสบียงเสียหาย
19/02/2024
บทที่ 9 ลำบากยิ่งนัก
19/02/2024
บทที่ 10 โทสะของท่านอ๋อง
19/02/2024
บทที่ 11 ขอพระเจ้าอภัยให้คนผู้นี้
19/02/2024
บทที่ 12 ได้รับบาดเจ็บ
19/02/2024
บทที่ 13 แสร้งเป็นคนอื่น
19/02/2024
บทที่ 14 นางกำลังทำให้เขาสับสน
19/02/2024
บทที่ 15 ความผิดใหญ่หลวง
19/02/2024
บทที่ 16 เคล็ดวิชาครองเรือน
19/02/2024
บทที่ 17 อนาคอนดาเชื่องแล้ว
19/02/2024
บทที่ 18 เข้าเมืองหลวง
19/02/2024
บทที่ 19 เหิมเกริม
19/02/2024
บทที่ 20 คิดเช่นไร
19/02/2024
บทที่ 21 ปูที่อยากกิน
19/02/2024
บทที่ 22 ฟ้องร้อง
19/02/2024
บทที่ 23 ข้อดีของการเมา
19/02/2024
บทที่ 24 รอไม่ไหวแล้ว NC
19/02/2024
บทที่ 25 รักเข้าให้แล้ว
19/02/2024
บทที่ 26 คำสาปจบสิ้นแล้วจริงหรือ
19/02/2024
บทที่ 27 คนหนึ่งยินดีอีกคนร้องไห้น้ำตาไหลเป็นสาย
19/02/2024
บทที่ 28 ปิดบังเป็นความลับ
19/02/2024
บทที่ 29 นางอยู่ที่ใด
19/02/2024
บทที่ 30 อย่าจากข้าไป
19/02/2024
บทที่ 31 คนที่ช่วยเหลือ
19/02/2024
บทที่ 32 ไม่ใช่ตัวข้า
19/02/2024
บทที่ 33 ข้าไม่เคยรักท่าน
19/02/2024
บทที่ 34 นางตั้งท้องลูกของข้า
19/02/2024
บทที่ 35 เจ้าเข้าใจข้าหรือไม่
19/02/2024
บทที่ 36 ตอนจบ
19/02/2024
หนังสืออื่นๆ ของ ซีไซต์
ข้อมูลเพิ่มเติม