ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ

ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ

จิรัฐติกาล

5.0
ความคิดเห็น
17.7K
ชม
32
บท

เขาเป็นชินอ๋องปีศาจ เข็นฆ่าผู้คนมานับแสน มองสตรีเป็นเพียงเหยื่อ หิวกระหายกลืนกินตลอดเวลา ส่วนนางชาติก่อนถูกฮ่องเต้มอบผ้าขาว มาชาตินี้กลับกลายเป็นของเล่นของชินอ๋องปีศาจชีวิตบัดสบให้ข้าเกิดใหม่ทำไม!! เสียงฝีเท้าหนักก้าวเข้ามาใกล้ราวกับปีศาจ... เสียงนั้นก้องกังวาน...ขณะที่ร่างบนเตียงทำได้เพียงนอนอย่างไร้เรี่ยวแรง ดวงตาอันแสนอ่อนล้าเลื่อนมองไปยังปลายเท้าของตนเอง ...มองดูบุรุษผู้นั้นก้าวขึ้นมายังตั่งเตียงอีกครั้ง... นางที่หมดเรี่ยวแรงแลอ่อนล้าเอ่ยวาจาประชดประชัน “ท่านคงเป็นปีศาจที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย... ...หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไปข้าคงสิ้นลมคาอกท่านเป็นแน่” เสียงหัวเราะของชายหนุ่มดังหยัน “หากเจ้าต้องการเช่นนั้น ข้าก็จะฉุดเจ้าลงสู่นรกเอง” ฝ่ามือหนาเข้าบีบปลายคางของนางให้มองสบกับใบหน้าของอีกฝ่าย นัยน์ตาแดงก่ำประดุจปีศาจมองจ้องมายังนาง จากนั้นก็ดึงรั้งนางให้ลงสู่ห้วงอเวจีอีกครั้ง!!!

บทที่ 0 บทนำ

เสียงฝีเท้าหนักก้าวเข้ามาใกล้ราวกับปีศาจ...

เสียงนั้นก้องกังวาน...ขณะที่ร่างบนเตียงทำได้เพียงนอนอย่างไร้เรี่ยวแรง

ดวงตาอันแสนอ่อนล้าเลื่อนมองไปยังปลายเท้าของตนเอง

...มองดูบุรุษผู้นั้นก้าวขึ้นมายังตั่งเตียงอีกครั้ง...

นางที่หมดเรี่ยวแรงแลอ่อนล้าเอ่ยวาจาประชดประชัน

“ท่านคงเป็นปีศาจที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย...

...หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไปข้าคงสิ้นลมคาอกท่านเป็นแน่”

เสียงหัวเราะของชายหนุ่มดังหยัน

“หากเจ้าต้องการเช่นนั้น ข้าก็จะฉุดเจ้าลงสู่นรกเอง”

ฝ่ามือหนาเข้าบีบปลายคางของนางให้มองสบกับใบหน้าของอีกฝ่าย

นัยน์ตาแดงก่ำประดุจปีศาจมองจ้องมายังนาง

จากนั้นก็ดึงรั้งนางให้ลงสู่ห้วงอเวจีอีกครั้ง!!!

ผ้าขาวและราชโองการที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าถูกพระราชทานมาจากคนที่นางมอบชีวิตและหัวใจให้ไปจนหมดสิ้น หลิวกงกงผู้นำราชโองการมองนางด้วยสีหน้าเย้ยหยัน เอ่ยด้วยน้ำเสียงดูแคลนเอ่ยให้นางเร่งรับผ้าขาว

ในมือของตนไป ดวงตาคู่นั้นมองกุ้ยเฟยผู้แสนน่าสงสาร สตรีที่เคยได้รับการโปรดปรานจากฝ่าบาท ทว่าบัดนี้กลับถูกส่งมองความตายมาให้ถึงตรงหน้า

ใครใช้ให้นางเกิดมาเป็นบุตรเสนาบดีฝ่ายซ้าย เผยเหนียงหยางแห่งแคว้นเฉินตี้กันเล่า...?

“กุ้ยเฟย พระองค์จะเลือกรับราชโองการ รับหน้าที่เป็นบรรณาการแก่ชินอ๋องแห่งแคว้นหลวนหลี หรือจะเลือกผ้าขาวปลิดชีวิตตนเองเล่า”

ใบหน้างดงามของเหนียงกุ้ยเฟยเงยมองหลิวกงกง การแต่งกับชินอ๋องนั้นก็ไม่ต่างจากการตกนรกทั้งเป็น หากให้เลือกมีชีวิตให้ผู้อื่นย่ำยีเช่นนั้น นางก็ไม่ขออยู่เป็นคน ฝ่ามืองามเลื่อนไปรับผ้าขาวตรงหน้ามาอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย

ทว่าหลิวกงกงกลับเอ่ยขึ้นมาราวกับลองใจ “พระองค์แน่ใจแล้วหรือ?”

นางแน่ใจ...แน่ใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ชื่อเสียงชินอ๋องหาได้ผิดแปลกไปจากปีศาจนรกไม่ ต่อให้ต้องตกตายแล้วเกิดใหม่ นางก็ไม่ขอร่วมเตียงกับเขา

นางกำนัลชิวอิ้งก้มหน้าสะอื้นไห้ มองขันทีรับผ้าขาวขึ้นแขวนยังคานด้านบน ในใจคิด หากกุ้ยเฟยจากไปแล้ว นางเองก็จะติดตามพระองค์ไปเช่นกัน

ทว่า ฝ่ามืองามของเหนียงกุ้ยเฟยกลับเอื้อมมาจับมือของนางเอาไว้ “เจ้าจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป อย่าได้คิดสั้นเป็นอันขาด”

“พระสนม แต่หม่อมฉันไม่อาจอยู่ต่อหากสิ้นพระองค์”

“เจ้าต้องอยู่ นี่คือคำสั่ง” เสียงของเหนียงกุ้ยเฟยดุดันยามเปล่งวาจาเพียงเพื่อให้นางมีชีวิตอยู่ต่อไป

ดวงตางามของกุ้ยเฟยมองไปยังผ้าขาวตรงหน้า หากนางกลับมาได้...หากนางสามารถกลับมาแก้ไขอดีตได้ นางจะไม่ขอมอบชีวิต ใจรักและภัคดีให้กับบุรุษผุ้นั้นอีก นางจะทำให้เขามาอยู่แทบเท้า ทำให้แผ่นดินเฉินตี้

ล่มสลาย ให้สตรีร้ายกาจที่อยู่บนบัลลังก์ผู้นั้นถูกไฟโลกันต์เผาไหม้ทรมานไม่รู้จบสิ้น!

ฮ่องเต้เฉินตี ฮองเฮาเหมยฟาง ชื่อท่านทั้งสองจะถูกสลักลึกอยู่ในวิญญาณของข้า จดจำไปอีกหลายสิบชาติภพ หากวันใดที่พวกเราได้พบกัน ข้าจะตอบแทนพวกท่านกับสิ่งที่มอบให้ข้าเป็นอย่างดี!

ลำคอระหงส์ของนางพาดอยู่บนผ้าขาว เสียงนางกำนัลร่ำไห้ พยายามรั้งนาง ทว่าก็กลับถูกกดลงกับพื้น ขณะที่ดวงตาคู่งามทำได้เพียงมองสาวใช้ที่ติดตามนางมาแต่เยาว์ คนที่อยู่เคียงข้างนางมาโดยตลอด

เสียงนางพยายามเอ่ย “อยู่ ต่อ ไป” ชิวอิ้งร่ำไห้ปานจะขาดใจ

มองพระสนมดิ้นทุรนทุรายขณะที่ลำคอพาดอยู่บนผ้าขาว ร่างงดงามสั่นเทา ดวงตาเหลือกลืมขึ้นมองท้องฟ้า

นางหายใจไม่ออก ทรมาน...ทรมานเหลือเกิน ความทรมานที่นางได้รับนี้ นางอยากจะให้คนพวกนั้นได้รับรู้ ความเจ็บปวดที่นางมีนี้ พวกเขาสมควรได้รับเช่นกัน ถ้าเช่นนั้นแล้วหากนางตายไปแล้วคนเหล่านั้นจะได้รับผลสนองคืนได้เช่นไร นางจะเห็นได้เช่นไรกัน

เมื่อคิดว่าไม่อยากตาย นางก็พยายามดิ้นรน ชิวอิ้งเห็นก็พยายามดิ้นจนหลุดจากขันที รีบวิ่งเข้ามาอุ้มขานางออกแรงยกร่างของนางขึ้น ทว่าอยู่ๆ นางกำนัลอีกคนก็กลับเข้ามาแล้วถีบนางเสียกระเด็น

ผ้าขาวบางที่รัดคอของนางอยู่ขาดออก ทำให้ร่างทั้งร่างที่คอพาดอยู่บนนั้นร่วงตกลงสู่พื้น เหนียงกุ้ยเฟยพยายามดึงผ้าออกเพื่อรับอากาศหายใจ

“ฮองเฮา!” ชิวอิ้งมองไปยังสตรีด้านหลัง เช่นเดียวกับกุ้ยเฟยที่

เงยหน้าขึ้นมองสตรีสูงศักดิ์ผู้นั้น

ฮองเฮาเหมยฟางมองนางด้วยสายตาเบื่อหน่าย ก่อนหันไปพูดกับหลิวกงกง “จัดการสตรีบอบบางเพียงเท่านี้เหตุใดจึงได้ชักช้านัก”

“เป็นเพราะนางกำนัลผู้นั้นและกุ้ยเฟยเกิดลังเลไม่อยากตายขึ้นมาพ่ะย่ะค่ะ”

ฮองเฮามองไปยังนางกำนัลข้างตัว “ลากไปเฆี่ยนยี่สิบไม้อย่าให้มันตายแล้วส่งไปทำงานโรงมูลขับถ่ายที่ท้ายวัง”

“ไม่!” กุ้ยเฟยพยายามดึงตัวชิวอิ้งไว้ แต่กลับไม่เป็นผล สุดท้าย

พวกนางก็ถูกจับแยกกันอยู่ดี

ฮองเฮาเหมยฟางมองไปยังผ้าขาวที่ตกกองอยู่บนพื้น ฝ่ามืองามหยิบมันขึ้นมา จากนั้นก็รัดคอคนที่อยู่บนพื้น “เจ้า!”

“น่าเบื่อหน่ายนัก! พวกเจ้าต้องถูกลงโทษ!!” ต้องให้นางลงมือด้วยตนเองเช่นนี้ช่างเสียมือนัก! คนที่ใช้เข่ากดแผ่นหลังมองกุ้ยเฟยที่เงยหน้ามองมาด้วยสายตาแค้นเคือง

“เจ้าจะโกรธไปไย ถึงอย่างไรในชาตินี้พวกเราก็ไม่ต้องพบกัน

อีกแล้ว”

นางใกล้หมดลมหายใจเต็มที ดวงตาเลื่อนลอยมองเห็นเงาดำยืนอยู่เบื้องหน้า นางไม่รู้ว่าคืออะไร ทว่าดวงตาคู่งามของนางก็กลับเลือกที่จะปิดลง ในใจอธิษฐานต่อเงาดำนั้น

“ข้าไม่ขอภพชาติใหม่ ขอเพียงกลับมาแก้ไขทุกอย่างในภพนี้ได้

แม้แลกด้วยความเจ็บปวดทรมานอีกเท่าใดข้าก็ยอม”

เงาสีดำมองไปยังสตรีงดงามตรงหน้า ชีวิตนี้นางชะตาอาภัพนัก

ถูกคนรักหักหลัง ถูกบิดามารดาทิ้งขว้างไร้การเหลียวแลเมื่อไร้ประโยชน์

ดวงตาในเงามืดทำเพียงหลับตาลง นึกชังโลกมนุษย์ที่เต็มไปด้วยกิเลสและตันหา มือยกขึ้นมาคำนวณชะตาของหญิงชะตาอาภัพตรงหน้าก่อนรอยยิ้มจะปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเขา

“เจ้าบอกว่าขอกลับมาแก้ไขทุกอย่าง แม้แลกด้วยความเจ็บปวดทรมานอีกครั้งใช่หรือไม่”

“ใช่” นางตอบคนตรงหน้าด้วยความตั้งใจและมุ่งมั่นเต็มเปี่ยม

“ไม่ว่าจะเป็นความเจ็บปวดเช่นไร เจ้าก็จะไม่เกี่ยงรึ?”

“ไม่เกี่ยง”

“ดี ถ้าเช่นนั้นข้าก็จะทำตามที่เจ้าปรารถนา” สิ้นเสียงเงาดำนั้นนางก็รู้สึกราวกับหมดสติไป ทุกอย่างมีเพียงสีขาวและหมอกควันที่อยู่รอบกาย

ดวงวิญญาณของกุ้ยเฟยในชุดขาวมองไปรอบกาย สายตากวาดมองหวังหาทางออกแต่ก็กลับพบแต่เพียงสีขาวและหมอกควัน มีเพียงแสงสีแดงที่ลอยอยู่ตรงหน้า

เป็นไข่มุกมังกรสีแดงเพลิงเม็ดหนึ่ง นางยกมือขึ้นไปแตะมันจากนั้นภาพ

ทุกอย่างก็ดับมืดลง

“เหนียงเหนียงเจ้าฟื้นแล้ว” ทันทีที่นางลืมตาขึ้นมา สิ่งแรกที่มองเห็นกลับเป็นคนคนหนึ่ง นางเป็นสตรีวัยกลางคน ทว่า...นางเป็นใครกัน?

“พวกเราไม่มีเวลาแล้ว ต้องหนีเดี๋ยวนี้ไม่เช่นนั้นชินอ๋องจะตาม

มาทัน”

ชินอ๋อง! ชินอ๋องไหน แล้วทำไมต้องหนี “ฮูหยินรีบหนีเถอะ”

นางลุกขึ้นมองไปรอบ ๆ นางมองเห็นด้านนอกถูกไฟเผาไหม้เป็นจุณและเริ่มลุกลามเข้ามา ไอร้อนผ่าวกระทบกายมาเป็นระรอกขณะที่กำลังถูกพาออกไปทางด้านหลัง เสียงดังระงมจากประตูหน้าดังพอให้นางจับใจความได้ว่ามีคนกำลังพยายามกั้นเหล่าทหารที่ต้องการจะเข้ามา

ช่างน่าเศร้าที่ตัวนางไร้เรี่ยวแรงที่จะวิ่งด้วยตนเองได้ เกิดอะไรขึ้นกัน? ร่างนี้เป็นอะไรไป?

“ลูกรัก อดทนอีกหน่อย พ้นประตูจวนไปพวกเราก็จะมีรถม้า

มารับแล้ว”

นางได้แต่นึกในใจ จะหนีได้จริง ๆ หรือ แค่แรงที่จะก้าวนางก็ยังไม่มี แล้วจะประสาอะไรกับการหนีเสียงม้าเร็วที่ด้านหลังกัน?

ดวงตาของนางมองไปทางด้านหลัง พบบุรุษบนหลังม้าสวมหน้ากากสีเงินตรงเข้ามา หรือนั่นจะเป็นชินอ๋อง...ราชาปีศาจ!

ฝีเท้าคนที่หิ้วนางเร่งเร็วขึ้นยิ่งกว่าเดิม แต่ฝีเท้ามนุษย์คิดหรือว่าจะสู้ฝีเท้าม้า ไม่นานตัวของนางก็ลอย ถูกหิ้วขึ้นม้าพร้อมเสียงบุรุษปีศาจที่เอ่ยขึ้นจากทางด้านหลังด้วยเสียงแหบหยาบคาย

“ขอบใจสำหรับของบรรณาการ หากเปิ่นหวางใช้เสร็จแล้วจะส่งคืน”

นางย้อนเวลามาช่วงไหนไม่มา กลับมาตอนพบชินอ๋องพอดี ทั้งยังไม่พ้นคำว่าบรรณาการ ชีวิตช่างบัดซบสิ้นดี เขาผู้นี้เคยปล่อยให้ศัตรูมีชีวิตรอดที่ไหนกัน

เสียงหัวเราะบนฟ้าดังขึ้น “เจ้ายอมรับเองนะเหนียงไป๋”

ยอมรับบ้าบอน่ะสิ นางจะไม่ยอมให้เขาลากขึ้นเตียงเด็ดขาด!

อ่านต่อ

หนังสืออื่นๆ ของ จิรัฐติกาล

ข้อมูลเพิ่มเติม

หนังสือที่คุณอาจชอบ

พวกเจ้าคอยดู ข้าไม่ปล่อยไว้แน่

พวกเจ้าคอยดู ข้าไม่ปล่อยไว้แน่

Ellary Delossa
5.0

หยุนม่านชิง บุตรสาวของฮูหยินเอกจากจวนโหวหวยอัน ซึ่งถูกสลับตัวตอนอายุยังน้อย และเติบโตในชนบท เมื่อนางได้กลับมาที่จวนท่านโหวหวยอัน นางคาดหวังความรักและความอบอุ่นจากครอบครัว แต่ไม่คาดคิดว่าเป็นเพียงภาพลวงตาจวนโหวถูกยึดครองโดยหยุนโหรวเจียที่เป็นลูกสาวปลอม ในการวางแผนของลูกสาวปลอมและคู่หมั้นของนาง หยุนม่านชิงต้องแต่งงานในฐานะอนุภรรยา ต้องทำตัวนอบน้อมและก้มหัวให้ทุกคนเพื่อเอาใจคนในบ้าน นางคิดว่าจะได้ความรักและความสามัคคีในครอบครัว แต่กลับต้องถูกทำร้ายอย่างต่อเนื่องจนถึงแก่ชีวิตเมื่อนางลืมตาขึ้นอีกครั้ง นางกลับมาสู่วันที่เปลี่ยนโชคชะตาของนาง หยุนม่านชิงไม่ยอมอดทนอีกต่อไป นางค่อยๆ เผยโฉมหน้าที่แท้จริงของลูกสาวปลอม ไม่ได้ต้องการความรักที่เป็นเพียงภาพลวงอีก และได้เรียกคืนทุกสิ่งที่เป็นของนางทีละนิดเมื่อนางตัดสินใจที่จะตัดขาดจากจวนท่านโหวอย่างสิ้นเชิง คนทั้งจวนกลับคุกเข่าขอร้องไม่ให้นางจากไป!

มงกุฎเลือด

มงกุฎเลือด

Tepui Frost
5.0

ในชาติก่อน นางได้ต่อสู้เพื่อประเทศชาติเป็นเวลาห้าปี แต่ความดีความชอบทางการทหารกลับถูกน้องหญิงยึดไป คู่หมั้นที่นางรักหมดใจนั้นกลับนิ่งเฉยและร่วมมือกับอีกฝ่ายผลักนางตกลงสู่ห้วงลึกจนต้องเสียชีวิตอย่างน่าสลดใจในคืนที่หนาวเย็น หลังจากได้เกิดใหม่ นางสาบานว่าจะทำให้ทุกคนที่รังแกนางได้รับผลกรรมที่สาสม เมื่อเผชิญหน้ากับครอบครัวที่เสแสร้งและผู้ชายเจ้าชู้ นางยิ้มเยาะ : ความดีความชอบทางทหาร? รางวัล? คู่หมั้น? เอาไปให้หมด นางหันหลังกลับและคุกเข่าในงานเลี้ยงในวังอย่างน่าตกใจโดยชี้ตรงไปยังมุมมืดที่มีอ๋องอวี้นั่งอยู่บนรถเข็น“ขอฝ่าบาททรงโปรดพระราชทานการสมรสระหว่างหม่อมฉันกับอ๋องอวี้เพคะ” ทุกคนต่างตกตะลึง อ๋องอวี้เซียวจือ ขาทั้งสองข้างใช้การไม่ได้และมีนิสัยเย็นชา เป็นคนที่ทุกคนหลีกเลี่ยงเสมือนปีศาจที่มีชีวิต ทุกคนหัวเราะเยาะนางว่าคงบ้าไปแล้ว ถึงรนหาที่ตายเช่นนี้ แต่ไม่มีใครรู้ว่านางเห็นถึงความโดดเด่นและพลังที่ซ่อนอยู่ลึกในตัวชายคนนี้ นางช่วยให้เขาฟื้นฟูความแข็งแกร่งและรักษาขาที่เป็นพิการ เขาสัญญาว่าจะให้ชีวิตที่มั่นคงแก่นางและเป็นที่พึ่งที่แข็งแกร่งที่สุดให้นาง เมื่อน้องหญิงที่แอบอ้างนำความดีความชอบทางทหารของนางไปอวดความเก่งกล้า และแม่แท้ ๆ ยังคงใช้กลอุบายควบคุมชะตากรรมของนาง… นางและอ๋องอวี้ร่วมมือกันวางแผนอย่างรอบคอบทุกขั้นตอน เปิดโปงกลโกงและแสดงความกล้าหาญในสนามรบ! จนกระทั่งอ๋องอวี้ยืนขึ้นได้อีกครั้งและมีอำนาจครอบครองราชสำนัก จนกระทั่งนางแสดงตราประทับที่แท้จริงข และให้ทหารทั้งหลายยอมรับ ทุกคนเพิ่งรู้สึกตระหนักว่า คนที่พวกเขาเคยทิ้งไปไม่ต่างจากขยะนั้น ทั้งคู่ได้จับมือกันแล้วครองแผ่นดินไว้ด้วยแล้ว

เกิดใหม่ในฐานะคุณหนูตระกูลพาน

เกิดใหม่ในฐานะคุณหนูตระกูลพาน

Zuey
5.0

จะมีสิ่งใดน่าทุกข์ใจไปมากกว่าการถูกคนในครอบครัวรังเกียจภายหลังจากมารดาเสียชีวิตเด็กน้อยอายุห้าขวบต้องพยายามดิ้นรนเอาชีวิตรอดพร้อมกับน้องสาวที่พึ่งลืมตาดูโลกอีกทั้งน้องชายฝาแฝดที่พึ่งเกิดมายังถูกพรากไป หลี่อันหนิง เด็กสาวผู้เกิดมาพร้อมกับโชคชะตาที่ไม่เหมือนผู้ใดนอกจากต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอดจากคนในครอบครัว ตลอดชีวิตนางยังไม่เคยได้รับอุ่นไอจากผู้เป็นบิดาที่ยังเหลืออยู่ จนกระทั่งลมหายใจสุดท้ายของชีวิต นางก็ยังไม่รู้เลยว่าเหตุใดสวรรค์ถึงได้กำหนดชะตาชีวิตเช่นนี้ให้กับตน เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เด็กสาวพบว่าตนเองกลับมายังอดีตในช่วงเวลาที่ทุกอย่างสามารถแก้ไขได้ พร้อมกับความสามารถที่ไม่มีมนุษย์คนไหนทำได้เหมือนอย่างนาง หลี่อันหนิงได้เริ่มวางแผนแก้แค้นให้กับตนและช่วยเหลือน้องทั้งสองมิให้มีชะตากรรมดั่งชาติที่แล้ว ************************************************************ “ท่านแม่!! ท่านแม่!! ตื่นสิเจ้าคะ นอนที่นี่ไม่ได้นะเดี๋ยวจะไม่สบายเอา” ร่างเล็กแกรนแกะเอาเสื่อที่ห่อม้วนร่างของมารดาออก ก่อนจะเขย่ากายที่เย็นชืดไปนานแล้วของนาง ทว่าในระหว่างที่สายฝนกำลังเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา เสียงร้องแผ่วเบาราวกับลูกแมวน้อยก็ดังขึ้น หลี่อันหนิงมองไปยังช่วงขาของมารดาเห็นบางสิ่งกำลังขยับไหว นางจึงเลิกชุดสีขาวที่เปรอะเปื้อนไปด้วยโลหิตของมารดาขึ้น บัดดลร่างเล็กของเด็กทารกที่กำลังดิ้นรนเอาชีวิตรอดก็ปรากฏแก่สายตา ด้วยสัญชาตญาณ เด็กน้อยในวัยห้าขวบรีบถอดเสื้อคลุมด้านนอกอันเปียกชื้นไปด้วยละอองน้ำฝนออกมาห่อร่างเล็กของน้องสาวเอาไว้ ส่วนตนเองก็เอาแต่เอ่ยพึมพำว่า ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร พี่สาวจะดูแลน้องเอง หลี่อันหนิงกอดเด็กทารกเอาไว้ในอ้อมแขน ใช้ร่างกายเล็กจ้อยของตนกำบังลมฝนให้น้องน้อยอย่างกล้าหาญ ******************************************************** ร่างเล็กนั่งตากฝนอยู่บนเขาเป็นเวลาเนิ่นนาน เพราะหาหนทางกลับเรือนเฉกเช่นผู้ใหญ่ไม่ได้ กายของเด็กน้อยเริ่มสั่นสะท้านเสียงฟันของนางกระทบกันดังกึกกัก ก่อนสติสุดท้ายของเด็กหญิงจะดับวูบไป หลี่อันหนิงคล้ายมองเห็นมารดาของตนที่นอนอยู่เบื้องหน้าลุกขึ้นมาตระกองกอดนางเอาไว้แนบอก ก่อนกระซิบน้ำเสียงอ่อนโยนว่า ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร แม่อยู่นี่แล้ว เสียงเพลงกล่อมเด็กที่มารดาเคยร้องกล่อมตนยามค่ำคืนยังคงดังก้องประทับในโสต หลี่อันหนิงหลับไปทั้งรอยยิ้มโดยไม่รู้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้นต่อจากนั้น

บท
อ่านเลย
ดาวน์โหลดหนังสือ