ปรมาจารย์การแพทย์

“หลินอวี้ลูกข้าล่ะ”

“ฮูหยินคุณหนูน้อยและคุณชายน้อยแข็งแรงดีเจ้าค่ะ”

“หลินอวี้ต่อไปเจ้าคือน้องสาวข้า เรียกข้าว่าท่านพี่  ข้าฝากลูกด้วย ดูแลเขาให้ดี ๆ”

หลิวหยาฉีพูดเสียงแผ่วเบา

“ท่านพี่ท่านพักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ ข้าจะไปทำอาหารให้ท่าน”

“หลินอวี้ ลูกสาวข้าชื่อหลิวลี่หลิน ลูกชายข้าชื่อหลิวลี่หยาง จะ..เจ้าจำไว้ดูแลเขาให้ดี…..อย่าให้คนพวกนั้นรู้…อย่าให้เขารู้ ...อย่า….”

เสียงของหลิวหยาฉีแผ่วเบาลงจนขาดหายไปในที่สุด แล้วก็แน่นิ่งไปสร้างความตกใจให้หลินอวี้ยิ่งนัก

“ท่านพี่….ท่านพี่..ฮือฮือ..ท่านอย่าทิ้งข้าไปนะ ท่านอย่าทิ้งคุณหนูทั้งสองไปนะ...ฮือฮือ...ท่านหมอช่วยท่านพี่ข้าด้วยเจ้าค่ะ ฮึก”

ไป๋เหยียนที่กำลังล้างเช็ดตัวห่อตัวให้ทารกทั้งสองอยู่ จึงอุ้มทารกทั้งสองไว้ด้วยมือคนละข้างรีบเดินมาดูยื่นทารกให้หลินอวี้ รีบจับชีพจรดู ไป๋เหยียนสายหน้า

“ร่างกายนางอ่อนแอนัก นางสู้ต่อไปไม่ไหวแล้วล่ะ”

หลิวหยาฉี นางถูกสามีหย่าขาดและถูกขับออกจากจวนอ๋องเพียงเพราะนางไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ แต่เคราะห์ซ้ำกรรมซัดพอนางออกจากจวนอ๋องนางกลับตั้งครรภ์ นางเดินทางจากเมืองเป่ยจินรอนแรมมาถึงซานตงตั้งใจพาลูกมาตั้งรกรากที่นี่นางพอมีสมบัติติดตัวอยู่บ้างนางจึงไม่เดือดร้อนอะไรมากนัก ระหว่างทางนางแวะพักหลายที่เพื่อหาที่ทำกินเหมาะ ๆ เพื่อตั้งรกรากให้ลูกน้อย ตอนนี้นางท้องแก่ใกล้คลอดแล้วนางตั้งใจจะไปคลอดที่ซานตง ระหว่างเดินทางเกิดปวดท้องคลอดกระทันหัน ถึงแม้นางจะโชคร้ายมาโดยตลอดแต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีของนางอยู่ บังเอิญมีท่านหมอลงเขามาพอดีจึงช่วยนางทำคลอด

ท่านหมอไป๋เหยียนเป็นผู้เชียวชาญด้านปรุงโอสถและยาพิษมีวรยุทธ์สูง วันนี้ท่านหมอลงเขามาซื้อข้าวสารอาหารแห้งบังเอิญเจอคนเจ็บท้องคลอดจึงช่วยเหลือทำคลอดให้ แต่เมื่อเขามาถึงทารกคนแรกก็ออกมาแล้ว นางกำลังเบ่งคนที่สองอยู่เขาจึงช่วยอะไรไม่ได้ จึงไม่สามารถยื้อชีวิตของแม่เด็กได้ เด็กทารกคลอดออกมาเป็นแฝดชาย-หญิง แข็งแรงทั้งคู่แต่ร่างกายของมารดาอ่อนแอและเสียเลือดมาก มีอาการตกเลือดจึงช็อกและสิ้นใจลง

“เจ้าจะทำเช่นไรต่อไป”

หลินอวี้คิดอะไรไม่ออก ได้แต่ร้องไห้แล้วส่ายหน้า

“เจ้าชื่ออะไร”