หัวใจร้าวรักในวันวาน

“ไม่งั้นเราก็ขอหย่ากับเธอโดยอ้างว่าเธอเป็นหมันดีไหม”

เสิ่นอันหยูยืนตัวสั่นอยู่นอกประตู เธอไม่เคยคิดเลยว่า แม่สามีที่ปกติแล้วจะรักเธอมากจะพูดอะไรแบบนี้ออกมาได้

เธอเป็นหมันงั้นเหรอ

เธอกับซ่งโยว่เฉินนั้นแต่งงานกันเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์ทางธุรกิจ หนึ่งเดือนก่อนงานแต่งงาน ซ่งโยว่เฉินประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์และได้รับบาดเจ็บสาหัสที่ขา แทบจะต้องถูกตัดขาทิ้ง ทุกคนแนะนำว่าอย่าแต่งงานเลย แต่เขาคิดว่าคนเราต้องรักษาคำพูดก็เลยแต่งงานไปโดยไม่คิดอะไร

หลังจากแต่งงานกันมานานกว่าหนึ่งปี ซ่งโยว่เฉินได้รักษาอาการบาดเจ็บและทำกายภาพบำบัดมาโดยตลอด ทั้งคู่ไม่เคยมีอะไรกันเลย แต่ตอนนี้กลับมาบอกว่าเธอเป็นหมันงั้นเหรอ

“เสิ่นซื่อ กรุ๊ปเกิดเรื่องใหญ่แบบนี้ขึ้นมา บริษัทนั้นขาดทุนไปมากกว่าห้าพันล้าน เสิ่นเทียนหมิงที่ออกไปจัดการเรื่องนี้ก็ดันเสียชีวิตกะทันหันขึ้นมา หนี้ที่เเสนน่ากลัวก้อนนี้ อาจจะต้องตกเป็นชื่อของเสิ่นอันหยู ถ้าไม่รีบหย่าล่ะก็ จะต้องส่งผลกระทบต่อตระกูลซ่งของเราแน่ ๆ ”

“เราแต่งงานกับเสิ่นอันหยู ก็เพื่อให้สองตระกูลสนับสนุนซึ่งกันและกันให้เจริญยิ่งขึ้น ไม่ใช่มาทำให้พวกเราต้องซวยกันไปด้วย”

“โยว่เฉิน ลูกคิดว่าไง”

เสิ่นอันหยูกัดฟันแน่น ตัวสั่นสะท้านไปทั้งร่าง ซ่งโยว่เฉินคงจะปฏิเสธใช่ไหม เธออยู่ในตระกูลซ่งมาหนึ่งปีกว่าแล้ว และเธอก็ดูแลเขาอย่างดี

“ไม่รีบ”

ตอนที่เสิ่นอันหยูกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น เธอก็ได้ยินเสียงทุ้ม ๆ ของซ่งโยว่เฉินดังขึ้นมา เธอยังไม่ทันได้รู้สึกโล่งอก ก็ได้ยินเขาพูดต่อ “แม้ว่าตระกูลเสิ่นจะเกิดเรื่องขึ้น แต่เสิ่นเทียนหมิงนั้นเหลืออะไรไว้ให้เสิ่นอันหยูไม่น้อยเลยทีเดียว”

“ฉันจะพยายามหาวิธีเพื่อใช้ข้ออ้างว่าเราอยากจะช่วยเธอ ให้เธอเอาของที่มีทั้งหมดไปขายซะ พอได้เงินมาแล้วเราค่อยหย่า”

ซ่งโยว่เฉิน！ พวกคุณทุกคนนี่โหดร้ายจริง ๆ

ในหัวของเสิ่นอันหยูมีแต่ความว่างเปล่า เธอถอยออกไปหนึ่งก้าว แต่เธอลืมไปว่ามีธรณีประตูอยู่ข้างหลังเธอ เธอเลยเหยียบพลาดและล้มลงกับพื้น

“ใครน่ะ”

เสิ่นอันหยูรีบลุกขึ้นยืนและวิ่งหนีไปทันที

“เสิ่นอันหยู เธอได้ยินหมดแล้ว ปล่อยให้เธอหนีไปไม่ได้”

คืนนั้นมืดมากและฝนก็เริ่มตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ

ในคืนที่ฝนตก ถนนที่ปกติมักจะมีการจราจรหนาแน่นนั้น ตอนนี้มองไม่เห็นรถยนต์เลยแม้แต่คันเดียว

ในหัวของเสิ่นอันหยูมีแต่ความว่างเปล่า ฝนตกทำให้เธอมองเห็นอะไรได้ไม่ชัดเจน และเธอก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน เธอแค่วิ่งออกมาอย่างหมดหนทาง

ทันใดนั้น ก็มีแสงส่องมาตรงหน้าเธอ แสงนั้นแสบตามาก เสิ่นอันหยูหยุดวิ่งและยกมือขึ้นมาบังตาไว้

จู่ ๆ รถคนนั้นก็เพิ่มความเร็วและพุ่งเข้าชนเสิ่นอันหยู

“ปัง” เสิ่นอันหยูที่โดนชนกระเด็นออกไปห้าหกเมตรเห็นจะได้ ร่างกายของเธอเหมือนจะแหลกออกเป็นชิ้น ๆ มันเจ็บปวดมากจนเธอไม่สามารถร้องออกมาได้

รถหยุด มีคนลงมาจากรถและเดินมาหาเธอเพื่อตรวจสอบอาการของเธอ

“คุณซ่ง ยังไม่ตายครับ ต้องชนซ้ำอีกรอบไหมครับ”

หลังจากนั้น เสียงที่เย็นชาของซ่งโยว่เฉินก็ดังขึ้นมา “ชน”