Login to MeghaBook
icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติการอ่าน
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
5.0
ความคิดเห็น
1.8K
ชม
25
บท

การแต่งงานดั่งความฝันยามค่ำคืน ตะวันสาดแสงแรงกล้าภาพทุกอย่าง แจ่มชัด เหลือเพียงหยดน้ำตาจากคำลวง .......... "ไม่นอนฉันจะปิดไฟ ถ้ายังไงเธอไปนอนห้องเดิมสิ คืนนี้ไม่ต้องรอฉันกดเธอใต้ร่างอีกหรอกนะ ฉันไม่มีอารมณ์" ดุจฝันยังเอาหมอนปิดหน้า เธอไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้วแต่ไม่อยากออกไปนอกห้อง เด็กในบ้านจะนำเรื่องนี้ไปถึงหูแม่เลี้ยงสร้อยฟ้า ท่านจะซักถามโน่นนี่ สามีนั้นกลับคิดอกุศลว่าเธอรอให้เขาทำเรื่องอย่างว่า "ฉันไม่ไปไหนที่นี่ห้องฉัน" "คุณปิดไฟได้เลยค่ะฝันไม่รบกวน คิดว่าฝันไม่อยู่ในห้องเหมือนทุกคืนสิคะส่วนเรื่องอื่นฝันไม่ต้องการซะหน่อย" "อย่างเธอหรือไม่ต้องการวันทั้งวันคงแต่งตัวรอผัวกลับบ้าน" รวีพงษ์ยิ้มเยาะ "ไฟฉันปิดแน่" ดุจฝันรับรู้ความมืดที่โอบล้อมรอบตัวหยิบหมอนออกจากใบหน้า ในห้องมืดสนิท เวลาที่หมุนช้าๆนับจากนี้จะมีเพียงเธอนั่งถางตาเพราะนอนไม่หลับ หลายคืนที่เธอไม่ได้พักผ่อน คืนนี้อีกสักคืนจะเป็นไรไป

บทที่ 1 1

ดุจฝัน ธีระกร นั่งมองแผลเป็นบริเวณริมแก้มซ้ายใกล้ใบหูที่เป็นแนวยาวราวหนึ่งนิ้วซึ่งมันดูน่าเกลียด นัยน์ตาสีเทาหม่นหลบการมองใช้ผมสีดำสนิทราวเส้นไหมซึ่งยาวกว่าสามสิบนิ้วมาปกปิดไว้ จากนั้นกวาดตามองเครื่องสำอางราคาแพงที่แม่เลี้ยงสร้อยฟ้าซื้อมาฝาก และหยิบโลชั่นบำรุงผิวมาเทใส่มือเล็กลูบไล้ทาอ้อยอิ่งที่แขน หน้าตาไม่ได้สวยงามหมดจด ให้มีกลิ่นหอมบ้างก็คงดี สามีจะได้ไม่ทำหน้าตาเย็นชาใส่เธอนัก หวนคิดถึงใบหน้าสามีเมื่อทาโลชั่น ถ้าลดสายตาเย็นชาลงบ้าง นัยน์ตาสีถ่านคงชวนให้น่ามองยิ่งนัก

จังหวะนั้นประตูห้องเปิดออก เรือนร่างบอบบางขยับตัว รู้สึกอึดอัดแต่ยังนั่งอยู่ที่เดิม

“ทำไมยังไม่นอน บอกกี่ครั้งไม่ต้องมานั่งทาน้ำหอมยั่วผัว ถ้าฉัน ‘อยาก’ มีน้ำหอมหรือไม่มีเธอต้องสนองให้ฉัน แม่ฉันเลี้ยงเธอมาเพื่อให้ฉันระบายความใคร่ ยังไงฉันก็ต้องใช้ให้คุ้มค่า”

ขวดโลชั่นกลิ่นดอกไม้ถูกวางลงเบาๆ ดวงตาเริ่มมีน้ำตาแวววาว หัวใจเมื่อไหร่จะด้านชา มันเนิ่นนานที่ต้องเจอแบบนี้ ทำไมยังทนเจ็บอยู่ ร่างสูงใหญ่มายืนใกล้ตรงหน้าต้องทำใจให้เย็นเหมือนไม่รู้สึกอะไร

“คุณกินอะไรมาหรือยังคะ”

“ทำไมไม่สะทกสะท้านเลย ฉันพูดกับผนังห้องเหรอเนี่ย”

“ว่าไงคะกินมาหรือยัง”

คนโดนถามมีเสียงจิจ๊ะไม่พอใจ ดุจฝันแสดงความรู้สึกห่วงใยให้เขารับรู้ สักวันเขาคงเห็นใจ มองเมียอย่างเธอ ในสายตาบ้าง ไม่ต้องมาเยาะเย้ย ประชดประชันก็ร่ำไป

“ฝันเป็นห่วงจริงๆ นะคะ ไม่เคยเห็นคุณกินข้าวด้วยกันเลย”

“คิดไม่ได้อีกหรือ ฉันกินไม่ลง และบอกไว้เลยเอาใจแม่ฉันก็พอ ฉันไม่ได้ต้องการอะไรแบบนี้ หลีกไปหน่อย”

เขามองดูชุดนอนที่เธอสวมใส่ ดุจฝันก้มหน้า เรื่องที่เขาประชดประชันทุกถ้อยคำต้องทำหูทวนลม คนไม่มีที่ไปอย่างเธอต้องทนแบบนี้ หน้าชื่นอกตรม

“ดูเสื้อผ้าเธอสิ ฉันว่าจะไม่พูดเรื่องนี้แต่เก็บปากไว้ไม่ได้จริงๆ”

“มีอะไรคะ เสือ้ผ้าฝันมีอะไรหรือ ”

“แต่งตัวด้วยชุดสวยๆ นั่งสบายๆ ทั้งวันนะ อยู่ในไร่จะแต่งสวยไปทำไมนักหนา ยั่วคนงานก็ไม่ได้ ที่นี่มีแต่คนงานผู้หญิง”

เมื่อก่อนเธอไม่เคยแต่งตัวแบบนี้ เคยเห็นรูปถ่ายที่อยู่ในห้องนอนเดิม ดุจฝันจับเนื้อผ้าของชุดนอนตรงชายเสื้อ ตอบตะกุกตะกัก

“แม่เลี้ยงซื้อมาไม่ใส่ก็เสียดายค่ะ… ของดีๆ ทั้งนั้น ถ้าคุณไม่ชอบฝันจะไม่ใส่อีกแล้ว”

“ อย่างอื่นเธอยังเอามาได้เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ ใส่ไปก็แล้วกัน แม่จะมาว่าฉันอีก เบื่อจะฟัง”

สามีไม่เคยตามใจเธอ ทำทุกอย่างเพราะแม่เลี้ยงสั่ง การพูดคุยของทั้งสองจึงมีน้อยมาก เรื่องที่อยากพูดอยากถาม ได้แต่เก็บไว้ในหัวใจ ซึ่งนานวันก็เจียนจะทนไม่ได้ บางครั้งอยากหาที่โล่งๆ ตะโกนเรื่องราวที่อึดอึด ถามว่าเธอเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่ เคยทำผิดกับคนที่นี่มากน้อยแค่ไหน ทำไมทุกวันต้องโดนเหน็บโดนประชดประชัน

ร่างสูงกำลังจะเดินไปห้องน้ำ ดุจฝันก้มมองแหวนแต่งงานซึ่งเป็นเพรชเม็ดโต เธอเป็นเมียผู้ชายตรงหน้า ทว่าความสงสัยเรื่องการแต่งงานยังดังก้องในหัว ทำไมเขามาแต่งงานกัน เพราะหลายเดือนที่อยู่ด้วยกัน สัมผัสได้มากขึ้นทุกวันคืน ไม่มีคำว่ารักกับชีวิตคู่ที่ได้เริ่มต้น ซ้ำอาจเกลียด ถามเสียอย่าให้คาใจคงดี อยู่แบบนี้รังแต่จะอึดอัด หญิงสาวใช้มือขวากุมแหวนแต่งงานที่นิ้วนางข้างซ้ายแน่น สูดลมหายใจลึกๆ

“คุณ พ่อเลี้ยงคะ ฝันถามได้ไหมทำไมคุณยอมแต่งงานกับฝันละคะ ยิ่งอยู่กันนานวันฝันรู้ว่าคุณเกลียดฝัน เราไม่รักกัน หรือฝันคิดมากไป”

ใจบางๆ สั่น กลัวคำตอบแต่ความจริงก็คือความจริง เธอจะหลบหนีมันไปได้นานแค่ไหน

สายตาคมเข้มข้นเหมือนมีโทสะ คิ้วดกหนาสีดำเลิกขึ้นน้อยๆ วงหน้าหล่อเหลากำลังจะกลายเป็นซาตาน เจ็บที่ต้องเห็นมันร่ำไปแต่ต้องทนมอง ทนเจ็บและนิ่งฟัง แม้ในใจไม่ชินกับเรื่องนี้ น้ำตาก็ไม่เคยหยุดไหลเมื่อต้องทนอยู่แบบนี้ทุกวัน

“ทำไมเพิ่งมาถาม ฉันคิดว่าเธอไม่มีหัวคิดเรื่องนี้เสียอีก คิดว่าใช้ชีวิตชิลๆ กับความสุขสบายจนชิน มองข้ามเรื่องพวกนี้ เธอมันพวกทำทุกอย่างได้เพื่อความสุขสบายของตนเองเท่านั้น”

“ทำไมคุณพูดแบบนี้คะ ฝันแค่ไม่กล้าพอ ตอนนี้ฝันทำใจไว้แล้ว มีอะไรก็บอกฝันมาเถอะ ถ้าคุณต้องฝืนทน เราจะฝืนทำไม ฝันเองก็คิดมาก นอนไม่หลับนะคะ เราไม่เคยมีคำว่า ครอบครัว ฮือๆๆ ฝันเหนื่อยแล้ว เหนื่อยท่าทีเย็นชาของคุณ เหนื่อยที่ต้องคิดว่าคุณคิดถึงแต่คนอื่น ไม่มีเมียคนนี้ในหัวใจสักนิด ”

น้ำตาแห่งความคับแค้นใจออกมาจากดวงตาเศร้าสร้อย มือเล็กป้ายเช็ดให้ออกจากแก้มนวลแต่เช็ดเท่าไหร่ก็ยังคงไหลบ่า สามีเบือนหน้าหนีเธอรั้งแขนล่ำสันไว้ เขามีคำตอบจะเดินนี้แบบนี้ไม่ได้

“อย่าเดินหนีสิคะคุณ มาพูดกับฝัน วันนี้ฝันกล้าถาม วันนี้คุณรู้ว่าฝันไม่ได้มองข้ามเรื่องนี้ คุณควรจะเคลียร์นะคะ ได้โปรดให้คำตอบฝัน”

“ทำไมต้องเป็นฉันที่ต้องเคลียร์มัน ที่ต้องมาอธิบายคนอย่างเธอ ทำไม …หยุดพูดมาก หลีกไปเดี๋ยวนี้!”

มือใหญ่สะบัดสุดแรง ดุจฝันสะอื้น “ฮือๆๆๆ คุณใจร้ายที่สุด ทำไมใจร้ายกับฝัน ฝันดีกับคุณมาตลอด ดูแลทุกอย่างเท่าที่เมียคนหนึ่งจะทำให้สามีได้ ไม่เคยขัดใจ เราแต่งงานกันแล้ว ฝันเป็นเมียคุณ ถึงอย่างไรได้ชื่อว่าเมีย”

“หยุดฟูมฟาย ไม่ว่าคำตอบเป็นยังไงถ้าความจำเธอดีเมื่อไหร่ก็รู้เอง ตอนนี้อยู่ไปเถอะ ที่นี่คือวิมานสำหรับเธอไม่ใช่หรือ วิมานที่เธออยากเป็นเจ้าของ”

เขาเดินจากไปทิ้งคำพูดประชดประชันเช่นเคย ดุจฝันเอื้อมมือหวังคว้าแขนแต่ร่างใหญ่ว่องไว หายเข้าห้องน้ำ ดุจฝันสะอื้น รู้สึกปวดหัว เธอต้องการอากาศที่ปลอดโปร่ง หญิงสาวเลือกเดินไปที่ระเบียงห้อง…อีกนานเท่าไหร่เธอจะจำเรื่องในอดีตได้ ไม่อยากอยู่อย่างนี้อีกแล้ว

อ่านต่อ

หนังสืออื่นๆ ของ ลิขิตนางฟ้า

ข้อมูลเพิ่มเติม
รักเพียงใดก็ไร้สถานะ

รักเพียงใดก็ไร้สถานะ

โรแมนติก

5.0

อทิตยาคือหญิงสาวที่นายพลภัทรอุปการะไว้ตั้งแต่อายุสิบขวบ เธอรัก เคารพนายพลเหมือนพ่อแต่กลัวคุณหญิง ภรรยานายพลมาก ดังนั้นเมื่อโตเป็นสาวเธอก็ไม่กล้าเข้าใกล้นายพลอีก จนกระทั่งภัทรกร ลูกชายคนโตของนายพลเข้ามาแทรกซึมให้หัวใจที่ว้าเหว่อบอุ่นขึ้น เธอหลงรักเขาอย่างห้ามใจไม่ได้ เธอยอมเป็นคนในความลับ เพื่อรอวันที่จะได้ทะเบียนสมรสจากเขา แต่แล้ววันหนึ่งคนรักเขากลับมา เขาไม่รีรอที่จะมอบเงินให้เธอ ตัดสัมพันธ์ที่เธอหวงแหนลง แล้วเธอจะพูดอะไรได้ นอกจากทำตามที่เขาต้องการ ทว่าเมื่อรู้ว่าตั้งท้องเธอก็เปลี่ยนใจ อยากให้ภัทรกรรู้เรื่องลูก แต่เขากลับคิดว่าเธอโกหกเพราะคิดจะจับเขา หญิงสาวเสียใจมาก เธอยอมไปจากบ้านดลจิตรตามที่คุณหญิงสั่ง เพราะที่นี่ไม่มีใครช่วยเธอได้ นายพลเธอก็ไม่อยากให้เดือดเนื้อร้อนใจเพราะเธอ

ร้ายไม่เคยรัก

ร้ายไม่เคยรัก

โรแมนติก

5.0

เพราะอนาคตของน้องสาว เพราะแม่ พลอยหวาน สาวสมองขี้เลื่อยจึงต้องมารับกรรมที่ไม่ได้ก่อ คีตะคราม เขาหล่อ แต่เขาร้าย แต่ไม่ปราณีเธอ แม้เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ วันที่หลานชายเขาฟื้นขึ้นมาจากการหลับใหล เธอรู้ว่าตนเองท้อง ทว่าพ่อของลูก คนใจร้ายคนนั้นไม่ยอมรับฟัง เขายังต้องการให้เธอไปให้ไกลตาหลานชายของเขา แต่กลับไปบ้าน สักวันคนบ้านนั้นอาจจะรู้เรื่องน้องสาว ที่ไม่เคยเหลียวแลพี่สาวอย่างเธอ ดังนั้นเธอต้องไปหางาน หาเงินเอาข้างหน้า คลอดลูกเมื่อไหร่ จะเอามาให้พ่อเขาก็แล้วกัน ไม่โกรธแม่ใช่ไหมลูก? เธอน้ำตาไหล เธอหวังลูกจะตอบกลับเป็นประโยคเดียวกับคำถามของเธอ

ความผูกพันที่ไร้ค่า

ความผูกพันที่ไร้ค่า

โรแมนติก

5.0

เรื่องราวของอัญชลียาผู้ซึ่งยึดมั่นในความผูกพัน จนกลายเป็นความรัก แม้รู้ว่าคุณอคินของเรามีให้แค่เงินและสัมพันธ์ทางกายเธอก็ยังไม่เปลี่ยนใจจากเขา จนกระทั่งวันที่ต้องลาจากมาถึง เพราะคนรักที่เขาสัญญาจะแต่งงานด้วยกลับมาจากเมืองนอก ความผูกพันของเธอก็ดูไร้ค่าจนน่าสมเพชตนเอง และเรื่องราวที่เกิดขึ้นมากมายทำให้ความรักกลายเป็นความแค้น เรื่องราวจะเป็นอย่างไรติดตามกันในเล่มนะคะ ------ “ฉันไปนะอันอัน อย่าลืมฝากคีย์การ์ดไว้ที่เคาน์เตอร์นะ” “อะไรกันแค่คีย์การ์ด ฉันจะเอาไปทำไม” อันอัน เช็ดหน้าเดินไปหาเสื้อผ้า ดึงของใช้ตนเองออกมา” “เธอจะโมโหทำไม เอ๊ะ! หรือว่าคิดไม่ทำตามสัญญา อย่าเชียวนะ นั่นๆ ดึงไปให้หมดเลยเสื้อผ้าพวกนั้น” เขายืนมอง ปากก็พูดไล่อีกครั้ง หญิงสาวหันไปมองเขา “เลือดเย็นกับฉันจังเลยนะอคิน ทั้งที่เมื่อคืนปากบอกว่าชอบฉัน” อดไม่ได้จะตัดพ้อ แต่เขาคงฟังเป็นถ้อยคำน่ารำคาญ เพราะหันหลังหนีไปอีกครั้ง หยิบกุญแจรถขึ้น “เวลาเข้าด้ายเข้าเข็ม กำลังมันส์จะให้พูดว่าเกลียดหรือไง เธอเองก็ชอบนี่น่า พอๆ อย่าหาเรื่อง นั่นเช็คนะ ดูแลตัวเองด้วย” อย่างน้อยยังมีน้ำใจ แม้จะออกมาเพราะเธอคาดคั้น อัญชลียาหันมองเช็ค ใจแห้งเหี่ยวเดินเข้าไปแต่งตัว พร้อมกับเจ้าของห้องหรูเดินห่างไป เสียงประตูปิดลง หญิงสาวผู้ไม่เคยแสดงความอ่อนแอ นั่งลงปาดน้ำตา ขอบคุณทุกการสนับสนุนค่ะ ทรายสีรุ้ง

ซ่อนรักซ่อนรอยร้าว

ซ่อนรักซ่อนรอยร้าว

โรแมนติก

5.0

เขารักคนอื่น กำลังจะแต่งงานกัน ในค่ำคืนหนึ่งเธอกลายเป็นของเขาด้วยความงงๆ อยากบอกเขาให้รับผิดชอบ เพราะไม่รู้จะทำอย่างไร แต่คนที่เขาจะแต่งงานเป็นคนที่เธอรัก เคารพ อารยายอมตัดใจ แม้อุ้มท้องและโดนพ่อด่าทอ ทุบตี ว่าแย่งของคนอื่นเธอก็ไม่อาจโต้แย้ง ---------------------- “อย่าเพิ่งไป” มือใหญ่คว้ามือเธอไว้ อารยาสะบัด “จะกลับแล้ว ถ้าคุยเรื่องไร้สาระ” “การที่เรานอนกันดุเดือดคืนนั้น เธอพูดว่าไร้สาระเหรอ ฉันคงจะคิดผิดเสียแล้ว ว่าเธอไร้เดียงสา” ดวงตาคมโตหันไปถลึงตา “พูดอะไรเงียบไปเลยนะ” โยธินหัวเราะขื่น “แสดงท่าทีแบบนี้ ยอมรับแล้วสินะ” อารยากำหมัดแน่น มองซ้ายขวา ที่นี่คงให้เธอตะโกนให้หายแค้นใจได้ “ยอมรับแล้วไง คุณก็ไม่สามารถทำอะไรให้ฉันกลับมาเป็นคนเดิม พอๆ เลิกพูดเรื่องนี้ อย่ามายุ่งกับฉันอีก!” ไม่คิดจะกลายเป็นคำพูดนี้ที่ปิดการสนทนา เธอแหงนมองท้องฟ้า ห้ามน้ำตาไม่ให้ไหล ไม่มีอะไรดีขึ้น จะร้องไห้ไปทำไม “เธอหวังอะไรล่ะ น่าจะรู้ฉันจะแต่งกับพี่สาวเธอเท่านั้น” อารยากำหมัดแน่น พลั่ก! “โอ้ย!” โยธินกุมจมูก สบถเสียงดัง “เธอเป็นบ้าอะไร เจ็บนะ” “ให้คุณมีสติและคิดบ้าง ตั้งแต่เกิดเรื่อง ฉันเคยอ้อนวอนอะไรคุณบ้าง ฉะนั้นอย่ามาตัดสินว่าฉันคิดหรือไม่คิดอะไร เข้าใจไหม” โยธินอึ้งไปแต่ไม่ยอมแพ้ “ผู้หญิงเก็บกด อยากลองจะว่างั้น แล้วทำไมไม่บอกกันดีๆ ล่ะ แอบลอบเข้าไปมันคงเร้าใจใช่ไหม ก็แน่ล่ะ หุ่นผมมันคงน่ากิน” อารยายกมือจะซัดอีกครั้งแต่กลับโดนรวบที่เอว ก่อนใบหน้าบึ้งตึงจะก้มลงมาบดจูบปากเธอ หญิงสาวพยายามกระทืบเท้าเขาและดิ้น คนบ้านี่ ทำอะไรอีก

หนังสือที่คุณอาจชอบ

เพ่ยลู่เสียน สาวใช้อุ่นเตียง จวนนายอำเภอซ่ง

เพ่ยลู่เสียน สาวใช้อุ่นเตียง จวนนายอำเภอซ่ง

จิรัฐติกาล
5.0

ไม่รู้ว่ายาดีหรือดีเกินไป พอกินหมดแล้วนางกลับรู้สึกว่าหัวใจเต้นเร็วกว่าปกติ แถมมือก็เย็นเฉียบราวกับถูกหิมะแช่แข็ง แต่เมื่อแตะสัมผัสมือเขากลับร้อนวูบ จนกระทั่งในที่สุดเหงื่อก็ออกตามใบหน้า เกาฟงเสินที่เห็นอาการผิดปกติก็รีบถาม “เจ้าเป็นอะไร” “ขะ ข้า” นางเองก็บอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์ยาหรือว่าฤทธิ์อะไรกันแน่ แต่ที่แน่ ๆ คือตอนนี้นางกลับมองใบหน้าเขาแล้วรู้สึกว่าใบหน้านั้นหล่อเหลาเหลือเกิน นางเริ่มครั่นเนื้อครั่นตัวอยู่ไม่สุข “เดี๋ยวข้าไปเอาน้ำชามาเพิ่มให้” เกาฟงเสินกำลังจะลุกขึ้น เพ่ยลู่เสียนก็จับมือเขาห้ามเอาไว้ ยิ่งจับมืออุ่นก็ยิ่งทำให้หัวใจนางเต้นเร็ว เพ่ยลู่เสียนยกมืออีกข้างขยับคอเสื้อเหมือนหายใจไม่ออก “บ่าวร้อนเหลือเกินนายท่าน” เสียงนางเป็นอะไร ทำไมมันถึงได้แหบเครือสั่นพร่าแบบนั้น แม้แต่เจ้าตัวยังตกใจแล้วนับประสาอะไรกับคนฟัง และยิ่งตกใจไปอีกเมื่อหญิงสาวเริ่มขยับถอดเสื้อแล้วบ่นไม่หยุดปาก “ข้าร้อนเหลือเกิน เสื้อผ้าพวกนี้ทำข้าปวดแสบปวดร้อนไปหมด” เกาฟงเสินถอยหลังสองก้าวไปทางประตู กำลังจะก้าวออกไปเพื่อให้คนตามหมอมาดูอาการนาง ร่างบางที่ยาเริ่มออกฤทธิ์ก็วิ่งไปคว้าเอวเขาเอาไว้ หนึ่งในซีรีส์ชุด สาวใช้อุ่นเตียง โดยในซีรีส์ชุดนี้จะประกอบด้วย - หลี่เฟิ่งเซียน สาวใช้อุ่นเตียงจวนราชครูจอมเนี้ยบ : (นามปากกา : Faang Faang) - เจียงหว่านหนิง สาวใช้อุ่นเตียงของจวนแม่ทัพ : (นามปากกา : องค์หญิงโนเนม) - อู๋สือซว่าน สาวใช้อุ่นเตียงจวนคหบดีเฉิน : (นามปากกา : เฉินคุน) - มู่ซีหว่าน สาวใช้อุ่นเตียงจวนเฉิงอานโหว : (นามปากกา : ต้ายวี่) - เพ่ยลู่เสียน สาวใช้อุ่นเตียงจวนนายอำเภอซ่ง : ( นามปากกา :จิรัฐติกาล)

คุณหนูปกปิดตัวตนไม่ได้แล้ว

คุณหนูปกปิดตัวตนไม่ได้แล้ว

Critter
5.0

เมื่อตอนเด็ก หลินอวี่เคยช่วยชีวิตเหยาซีเยว่ที่กำลังจะตาย ต่อมา หลินอวี่กลายเป็นพืชหลังจากประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เธอแต่งงานเข้าตระกูลหลินโดยไม่ลังเลใจและใช้ทักษะทางการแพทย์ของเธอเพื่อรักษาหลินอวี่ สองปีของการแต่งงานและการดูแลอย่างสุดหัวใจของเธอเพียงเพื่อตอบแทนบุญคุณ และเพื่อที่เขาจะให้ความสำคัญกับตัวเองบ้าง แต่ความพยายามทั้งหมดของเธอกลับไร้ประโยชน์เมื่อคนในใจของหลินอวี่กลับมาประเทศ เมื่อหลินอวี่โยนข้อตกลงการหย่ามาใส่เธออย่างไร้ความปราณี เธอก็รีบเซ็นชื่อทันที ทุกคนหัวเราะเยาะเธอที่เป็นผู้หญิงที่ถูกครอบครัวใหญ่ทอดทิ้ง แต่ใครจะไปรู้ว่า เธอคือ Moon นักแข่งรถที่ไม่มีใครเทียบได้บนสนามแข่งรถ เป็นนักออกแบบแฟชั่นที่มีชื่อเสียงระดับนานาชาติ เป็นอัจฉริยะของแฮ็กเกอร์ และเธอยังเป็นหมอมหัศจรรย์ระดับโลก... อดีตสามีของเธอเสียใจมากจนคุกเข่าลงกับพื้นขอร้องให้เธอกลับมา ผู้เผด็จการคนหนึ่งอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาแล้วพูดว่า "ออกไป! นี่คือภรรยาของฉัน!" เหยาซีเยว่ "?"

ขย่มรักอาจารย์ฮอตเนิร์ด

ขย่มรักอาจารย์ฮอตเนิร์ด

ซีไซต์
5.0

หนานอันพริตตี้สาวสู้ชีวิตอายุยี่สิบปีแอบชอบผู้ชายคนหนึ่งอย่างหนักและอยากได้เขามาเป็นแฟนใจจะขาด แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจเธอ หญิงสาวได้ไปดูดวงแม่หมอคนนั้นจึงบอกให้เธอมาขอพรที่ศาลเจ้าเล็ก ๆ ในอำเภอแห่งหนึ่งที่ห่างไกลเพื่อให้เธอสมหวังและต้องไปในวันที่ฟ้ามืดที่สุดของเดือนในอีกสองวันข้างหน้าถึงจะเห็นผล หนานอันเชื่อแม่หมอเพราะอยากได้ผัว เธอจึงไม่รอช้ารีบคว้ากระเป๋าเป้เดินทางมายังศาลเจ้าทันที เมื่อหนานอันเข้าไปภายในศาลเจ้าก็พบว่า มีสตรีสูงวัยคนหนึ่งอายุราวหกสิบกว่าปีกำลังกวาดศาลเจ้าอยู่ ...... "ได้ของสิ่งนี้ไปต้องสมหวังอย่างแน่นอน" คุณยายพูดพร้อมกับรอยยิ้ม น้ำเสียงนี้ฟังดูเยือกเย็นเป็นอย่างยิ่ง หนานอันยิ้มให้คุณยายจู่ ๆ ขนแขนของเธอก็ตั้งชันขึ้นมา เธอกำลังจะลุกขึ้นในตอนนั้นก็เกิดฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมา หนานอันหวีดร้องด้วยความตกใจทว่าเมื่อหันไปมองคุณยายเธอไม่เห็นแม้แต่เงาแล้ว หนานอันประหลาดใจมากร้องเรียกคุณยายอยู่หลายคำ แต่ว่าในตอนนี้เธอก็ไม่มีเวลาให้คิดสิ่งใดแล้วเพราะเกิดสิ่งที่ไม่คาดคิดขึ้นเมื่อฟ้าผ่าลงมาที่ศาลเจ้าเข้าอย่างจังหนานอันที่อยู่ด้านในจึงถูกฟ้าผ่าไปด้วยและสติดับวูบลงไปทันใด ไม่รู้ว่านานเท่าใดที่หนานอันตกอยู่ในความมืดมิด และเมื่อเธอตื่นขึ้นมาทุกอย่างรอบกายของเธอก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป...

บท
อ่านเลย
ดาวน์โหลดหนังสือ