เจ้าคือของหวานของข้า

Name: เจ้าคือของหวานของข้า
Rating: 5.0 (1 reviews)

Sozenro

โรแมนติก | ออกต่อเนื่อง

5.0

ความคิดเห็น

ชม

บท

พรหมลิขิตมักเล่นตลกกับชีวิตของเราเสมอ แต่เมื่อมันมาแล้วจะรับมันไว้ หรือ จะผลักมันออกไป 'เชื่อเรื่องพรหมลิขิตกันไม่ล่ะ?'

พลังวิเศษ สัญญารัก บทบาทที่ดื้อรั้น หญิง บทบาทที่แข็งแกร่ง ชาย วัยรุ่น โรแมนติก แวมไพร์ ปีศาจ ผู้พิทักษ์ สถานะทางสังคมที่แตกต่างกัน

บทที่ 10 เป้าหมาย (ต่อ 2)

01-16 17:00

บทที่ 1 พรหมลิขิต

<<ริว>>

“ลูกพ่อ พ่อว่าเจ้าต้องพักบ้างได้แล้วนะ”

เสียงของผู้ปกครองเผ่าปีศาจเอ่ยถามในระหว่างทานอาหารเช้า ซึ่งมันนับครั้งได้ที่สองพ่อลูกจะมีเวลาให้แก่กันอย่างเช่นวันนี้

“แต่ลูกว่าสถานะการณ์ตอนนี้ยังน่าเป็นห่วง”

“พ่อคิดว่าเจ้าอยู่กับการจัดการเผ่าอื่นมากเกินไปแล้ว ทางนี้พ่อยังอยู่ดูแลได้”

ข้าได้แต่เงียบ ไม่ได้ตอบอะไร จะให้พูดอะไรล่ะ ก็ตั้งแต่ห้าร้อยปีได้มั้ง ซึ่งข้าต้องจัดการกับเผ่าพันธุ์อื่นอยู่เกือบจะตลอดเวลา จนมาตอนนี้ทุกอย่างก็เริ่มเข้าที่ แต่ก็ยังมีบางเผ่าที่ไม่ยอมจำนน

“พ่อว่าตอนนี้อายุของเจ้าก็ควรจะมีคู่ครองได้แล้วนะ”

“แต่ว่า…”

“พ่อรู้ว่าเจ้ายังหาคนถูกใจยังไม่เจอ นี่ไงพ่อถึงให้ลูกอยากออกไปเปิดหูเปิดตา ถ้าคนในเผ่าไม่ถูกใจ เจ้าก็ดูคนในเผ่าอื่นก็ได้”

ท่านพ่อพูดออกมาง่าย ๆ การหาคู่ครองถ้าหาได้ตามข้างทางได้ ข้าคงมีเป็นร้อยแล้ว ว่าแต่ทำไมพ่อถึงพูดเรื่องนี้ในเวลานี้กันนะ ราวกับว่าความคิดของลูกชายส่งไปถึงผู้เป็นพ่อ

“เผ่าพันธุ์ของเราถึงจะอายุยืนมาก แต่พวกเราก็ไม่ได้เป็นอมตะ”

อันนี้ข้าก็รู้ แต่ทำไมต้องเป็นเวลานี้ หรือว่า…ท่านพ่อต้องการมากกว่าลูกสะใภ้ ข้ามองหน้าท่านอยู่ครู่หนึ่ง และคิดถึงเรื่องราวของท่านแม่ขึ้นมาได้

“ท่านพ่อเหตุใดท่านแม่ข้าถึงเป็นมนุษย์ล่ะ”

มันเป็นสิ่งที่ข้าสงสัยมานาน เพราะเผ่าพันธุ์อื่นที่แข็งแกร่งกว่ามนุษย์มีตั้งมากมาย แต่ทำไมท่านพ่อถึงเลือกท่านแม่ซึ่งเป็นเผ่าพันธุ์ที่อ่อนที่สุด

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า แล้วเจ้าคิดว่า เพราะเหตุใดล่ะ”

“คงเพราะ…ท่านแม่สวย อ่อนหวาน กล้าหาญ และเก่ง”

ผู้ปกครองเผ่าปีศาจมองหน้าลูกชายนึกตามคำตอบที่ได้ฟังลูกพูดถึงภรรยาซึ่งได้ล่วงลับไปแล้ว เขายิ้มออกมาทุกครั้งที่นึกถึงนาง แต่เรื่องที่ริวพูดมานั้นเขาไม่เคยคิดมาก่อนเลย

“ที่เจ้าพูดมามันเป็นผลพลอยได้ ที่จริงมันเพราะพรหมลิขิตต่างหาก”

ข้าไม่เข้าใจที่ท่านพ่อพูดเลย พรหมลิขิตเนี่ยนะ ข้าไม่เชื่อมันก็เป็นแค่เรื่องไร้สาระ ข้าเชื่อแค่การกระทำเท่านั้น ผู้เป็นพ่อเอื้อมมือไปจับที่บ่าลูกชาย

“เจ้าอาจจะไม่เชื่อ แต่เมื่อไรที่เจ้าเจอกับมัน เจ้าจะเชื่อมันเอง”

ข้าได้แต่พยักหน้า แล้วจะให้ไปหาลูกสะใภ้ให้พ่ออย่างไง จะคนในเผ่านี้ หรือ เผ่าอื่น ข้าก็ไม่เห็นจะมีใครถูกใจเลยสักนิด

หลังจบมื้ออาหารกับท่านพ่อ ข้าก็ยังทำงานอยู่เหมือนเดินไม่ได้ออกไปพักตามที่ท่านพ่อต้องการ จนเมื่ออลันนำของหวานหน้าตาประหลาดเข้ามาให้

“นี่อะไร”

“ท่านริว ข้ารู้ว่าท่านชอบของหวาน ข้าขอนำเสนอเจ้าสิ่งนี้”

ข้าลังเลกับของหวานที่อลันเอามา หน้าตามันดูแปลกสำหรับที่แห่งนี้ รูปร่างของมันเป็นก้อนสามเหลี่ยม มีเนื้อฟู มีครีมหลายสีสัน และผลไม้ ข้ามองหน้าอลัน จนเขาต้องตักมันมายื่นตรงปากของข้า

“กินสิท่าน รับรองว่าท่านต้องชอบ”

ในเมื่ออลันพูดถึงขนาดนั้นแล้ว ข้าก็ต้องลอง ในโลกนี้ไม่มีของหวานอันไหนที่ข้าไม่ชอบ มันเข้ามันในปากของข้ารสชาติหอม หวาน และรสเปรี้ยวจากผลไม้นั้นทำให้ข้าต้องดึงเจ้าสิ่งนั้นจากมืออลันมาตักกินอย่างอร่อย

“เจ้านี้มันคือสิ่งใด”

“พวกมนุษย์เรียกว่า ‘เค้ก’ ท่านจะรับมันเพิ่มไหม?”

“เอามาอีก ไม่ดีกว่าพาข้าไปยังร้านที่ขายเจ้านี่”

โลกของมนุษย์จะแบ่งแยกจากเผ่าพันธุ์อื่นอย่างชัดเจน จนมนุษย์ส่วนมากไม่รู้เลยว่าในโลกนี้ไม่ได้มีแค่เผ่ามนุษย์ ข้าซึ่งไม่ได้มาที่นี่บ่อยนัก แต่เมื่อไรที่มาก็ตื่นตาตื่นใจกับการเป็นอยู่ของมนุษย์มาก มันสงบไร้ซึ่งการต่อสู้ใด ๆ และยังมีรถราสัญจรเต็มท้องถนน

“ท่านริว ข้าคิดว่าในเมื่อเรามายังเมืองของมนุษย์เราก็ต้องทำตัวเช่นเดียวกับพวกมนุษย์”

ข้าเองก็เห็นด้วย ในเมื่อเข้าเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิ่วตาตาม อลันจึงพาข้าไปที่ร้านแห่งหนึ่ง ภายในมีของที่พวกมนุษย์ใช้กัน แต่ที่น่าแปลกเจ้าของร้านกับไม่ใช่มนุษย์กลิ่นของนางดูเหมือนว่าเป็นแม่มด ทำเอาข้าแปลกใจ

อลันอธิบายไขข้อข้องใจข้าว่าร้านนี้เป็นร้านของแม่มดซึ่งจะขายของให้พวกเผ่าพันธุ์ต่างๆ ที่ต้องการเข้าเมืองมนุษย์ หรือ อยากอยู่ที่นี่เพื่อให้กลมกลืน

“ท่านริวร้านอยู่ฝั่งตรงข้ามนี้เอง ท่านไปรอข้าที่นั่นเดี๋ยวข้าขอไปแลกเงินก่อน”

จุดหมายของข้าอยู่แค่เบื้องหน้า ถนนตอนนี้ก็ไม่ได้มีรถเยอะเยี่ยงที่มาตอนแรก ข้าก้าวเท้ายังไม่ทันถึงพื้นก็สัมผัสกับแรงกระชากจนตัวของข้าล้มลงไปทับกับหญิงสาว…ไม่สิเด็กสาวมากกว่า ไม่นานก็มีรถคันหนึ่งวิ่งผ่านด้วยความเร็ว

“นี่…นายอยากตายหรือไง”

กลิ่นหอมจากตัวของเธอ มันทำให้ข้าอยากจะฝังเขี้ยวลงที่คอของเธอเสียจริง กลิ่นนี้ข้าไม่เคยได้จากที่ไหน มันชั่งหอมราวกับมันเป็นกลิ่นของขนมหวาน

เธอว่าจบก็ดันตัวข้าให้ลุกออกจากตัวของเธอ ข้าถึงได้เห็นหน้าของเธออย่างชัดเจน ใบหน้าได้รูปทุกองค์ประกอบบนนั้นช่างงดงามไร้ที่ติ แต่เธอเอาแต่ปัดฝุ่นตามตัวออกจนไม่มองหน้าข้าเลยแม้แต่น้อย

“เจ้า…ไม่สิ เธอเป็นอะไรมากไหม?”

“ไม่เห็นหรือไง?”

ว่าจบเธอก้มมองนาฬิกาข้อมือแล้วเหมือนตกใจอะไรบางอย่างแล้วร้องลั่นออกมา

“เป็นอะไร”

“สาย…สายแล้ว”

เธอพูดละล่ำละลักแล้ววิ่งไปโดยไม่สนใจข้าอีก อลันซึ่งมาเห็นเข้าพอดี เขามองข้าอย่างสงสัยกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ส่วนข้าเองก็ได้แต่มองตามหลังของเธอไป กลิ่นหอมจากตัวเธอยังติดอยู่ที่ปลายจมูกของข้า

“อลัน เจ้าได้กลิ่นหอมจากตัวนางหรือไม่?”

“ข้าไม่ได้กลิ่นอะไรเลย ข้าว่าท่านต้องหิวเป็นแน่”

“ข้าไม่ได้หิว แต่ได้กลิ่นจากตัวนางจริง ๆ”

ข้าเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเหตุใดกลิ่นของเด็กสาวผู้นั้นถึงได้หอมกว่าของหวานซึ่งข้าอยากกินมากเสียกว่าตอนนี้ จนอลันกระแอมเรียกสติข้า

“ข้าว่านางอาจจะเป็นเนื้อคู่ของท่านก็ได้”

“เหตุใดเจ้าถึงคิดเยี่ยงนั้นล่ะ”

อลันนิ่งไปราวกับกำลังจะบอกเรื่องสำคัญมากถึงมากที่สุด ข้าลุ้นมากว่าเขาจะพูดว่าอะไร เอาจริงข้าไม่เชื่อเรื่องพวกนี้เลย แม้นเวลาจะผ่านไม่นานมากแล้วแต่กลิ่นของเด็กสาว ข้ายังจำมันได้ดี

“เผ่าของเราส่วนมากจะกินเลือดเป็นอาหาร” ข้าพยักหน้าเรื่องนี้ใครก็รู้กันอยู่แล้วแม้นว่าจะเป็นเผ่าพันธุ์อื่นก็ยังรู้ แล้วมันยังไงล่ะ

“ปกติเลือดที่ท่านดื่มท่านได้กลิ่นหอมไหม?”

ข้านิ่งไปคิดตามคำของอลันจะว่าได้กลิ่น มันก็ได้อยู่ แต่มันก็เป็นกลิ่นคาวๆ ซึ่งข้าเองก็ไม่ได้ชอบมันเท่าไร ข้าจ้องเขาตาเขม่นให้รีบบอกมา มิฉะนั้นข้าจะจัดการเขาแทนของหวานตรงหน้า นั่นทำให้อลันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเริ่มพูดต่อ

“เผ่าของเราเชื่อกันว่าเลือดของเนื้อคู่จะมีกลิ่นพิเศษและเมื่อดื่มเข้าไปจะเป็นยาชั้นดีที่หาได้ยาก”

“ไร้สาระ”

ข้าตักของหวานตรงหน้าเข้าปากอย่างต่อเนื่องและคิดตามคำพูดของอลัน ทั้งที่ตัวข้าบอกว่ามันไร้สาระ จนตอนนี้ข้าก็ไม่อาจหยุดนึกถึงเด็กคนนั้นได้

อ่านต่อ