ข้ามกาลประสานรัก

ปฐมบท

กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศธ

ภายในไนท์คลับขนาดใหญ่แห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองปารีส เมืองหลวงของประเทศฝรั่งเศธ ซึ่งปัจจุบันนั้นได้กลายมาเป็นหนึ่งในศูนย์กลางทางเศรษฐกิจและวัฒนธรรมที่ล้ำสมัยแห่งหนึ่งของโลกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วนั้นเต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่ต่างก็พากันแวะเวียนเข้ามาใช้บริการสถานที่รื่นเริงใจแห่งนี้กันอย่างหนาแน่นตลอดทั้งคืนกันอย่างไม่ขาดสาย

ภายในร้านนั้นถูกตกแต่งด้วยภาพวาดจากน้ำมือของจิตกรชื่อดังมากมายที่ถูกแขวนโชว์เรียงรายเป็นแถวดูเป็นระเบียบน่ามอง ซึ่งภาพวาดส่วนใหญ่นั้นมักจะได้มาจากการประมูลการกุศลของเจ้าของร้านอย่าง ทอมสัน เจย์เดอร์สัน เฒ่าวัยชราชาวอังกฤษที่มีชื่อเสียงในฐานะของนักสะสมภาพวาดเก่าหากยากซึ่งตอนนี้เจ้าตัวกำลังพาภรรยากับลูกๆ ของเขาหนีอากาศหนาวเย็นไปพักผ่อนกันที่ฮาวายเป็นเวลานานกว่าสัปดาห์แล้ว

ผนังโดยรอบร้านถูกฉาบด้วยอิฐสีน้ำตาลอ่อนทำให้ร้านดูทึบจนแสงจากด้านนอกไม่สามารถส่องเข้ามาได้ แต่นั่นก็เป็นเพราะว่ามันคือสถานที่รื่นเริงในยามราตรีเพราะฉะนั้นไม่ว่าจะตกแต่งด้วยสไตล์แบบไหนก็ไม่อาจจะทำให้แขกมากหน้าหลายตาที่เดินทางมาใช้บริการลดน้อยถดถอยลงไปได้เลยสักวัน อีกทั้งแขกส่วนใหญ่ที่มักจะเข้ามาใช้บริการนั้น หากไม่ใช่คนปกติธรรมดาทั่วไป ก็มักจะหนีไม่พ้นพวกคนรวยที่ไม่ได้สนใจรายละเอียดภายในของร้านสักเท่าไหร่ เพราะสิ่งที่คนเหล่านั้นสนใจ คงจะมีแต่ทำอย่างไรถึงจะได้เรียกสาวๆ มานั่งดื่มที่โต๊ะ ก่อนจะพาไปต่อกันที่โรงแรมหรือไม่ก็บ้านพักส่วนตัวแล้วแต่ฐานะ และความสะดวกของแต่ละบุคคล

จึงไม่อะไรเท่าไหร่แปลกนัก ที่ภาพของชายหญิงกอดจูบลูบคลำกัน จะกลายเป็นภาพที่พนักงานภายในร้านได้เห็นอยู่ทุกค่ำคืน

ต่างจาก ‘ขวัญชีวา’ หญิงสาวชาวไทยที่ตัดสินใจเดินทางมาที่นี่เพื่อเรียนต่อปริญญาโทด้านแฟชั่น ดีไซน์ที่ขึ้นชื่อ เพื่ออยากที่จะนำความรู้ที่เรียนกลับไปพัฒนาธุรกิจส่งออกผ้าไหมไทยของครอบครัวให้ก้าวหน้ายิ่งขึ้น เธอเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวจึงเติบโตมาแบบต้องช่วยเหลือตัวเองเสียส่วนใหญ่ กระทั่งตอนนี้เธอก็อยากเลือกที่จะหาเงินใช้เองด้วยการมาเป็นบาร์เทนเดอร์

แต่อย่างไรก็ยังทำตัวให้ชินกับภาพวาบหวิวของบรรดาแขกภายในร้านไม่ได้สักที อาจจะเพราะวัฒนธรรมที่แตกต่าง จึงทำให้หญิงสาวต้องฝืนทนมองมากกว่าจะยอมทำใจยอมรับว่าคนที่นี่เห็นวัฒนธรรมในการกอดจูบกันตามสถานที่สาธารณะที่พลุกพล่านไปด้วยผู้คนเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยที่คนปกติทั่วไปเขาทำกัน

หญิงสาวลอบถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ไม่รู้เลยว่าตนเองคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่ที่มาทำงานแบบนี้ แต่เพราะตอนกลางวันจะต้องไปเรียน อีกทั้งค่าครองชีพก็สูงลิบลิ่วด้วยอีก แม้ว่าจริงๆ แล้วทางบ้านของเธอจะพอมีฐานะอยู่บ้าง แต่ด้วยอายุและวุฒิภาวะก็ไม่อาจทำให้เธอทนอยู่เฉย โดยไม่ทำอะไรเพื่อช่วยเหลือตัวเองอยู่ดี

สุดท้ายจึงได้เข้ามาสมัครทำงานที่นี่เพราะเพื่อนที่เรียนอยู่ด้วยกันรู้จักเจ้าของร้านจึงได้ฝากให้เธอเข้าทำงานได้อย่างง่ายดาย ส่วนทางด้านงานที่ทำเป็นประจำอยู่ทุกวันนั้นแม้ว่ามันจะดูเหมือนไม่ได้ยากเย็นอะไรสักเท่าไหร่นัก แต่สิ่งที่ดูเหมือนจะยากยิ่งกว่าเห็นทีว่าคงจะหนีไม่พ้นพวกชายหนุ่มโสดที่ชอบมานั่งป้อนคำหวานกันอยู่ทุกค่ำคืนไปนั่นต่างหากที่สร้างความรำคาญใจให้เธอไม่รู้จักหยุดหย่อน