จอมนักรบท้าโลก

ดวงหน้ารูปไข่ถูกผงถ่านป้ายเป็นปื้นยาวจนสองแก้มเปื้อนเปรอะสีดำสกปรก ดวงตากลมโตที่ถูกล้อมกรอบด้วยขนตายาวงอนหวานฉ่ำถูกปิดบังความงดงามเอาไว้ด้วยแว่นตาหนาเตอะ กลีบปากอวบอิ่มสีแดงระเรื่อที่อยู่ใต้ปลายจมูกโด่งเชิดถูกตกแต่งด้วยสีขาวจนซีดเซียวไม่ต่างจากคนเป็นโรคร้าย ฟันขาวสะอาดมีสีดำติดเอาไว้หลายจุด หาความน่ามองไม่เจอเลย

ร้อยแก้วมองใบหน้าของตนเองที่สะท้อนออกมาจากกระจกเงาภายในห้องพักคับแคบด้วยความเศร้าหมอง ความอัปลักษณ์ที่ต้องสร้างขึ้นทุกเมื่อเชื่อวันตั้งแต่เริ่มแตกเนื้อสาว ทำให้หล่อนรู้สึกไม่ต่างจากตกอยู่ในขุมนรก

แม้ว่าที่นี่จะให้ข้าวให้น้ำให้ที่ซุกหัวนอน แต่หล่อนก็ต้องเอาแรงกายเข้าแลกเพื่ออาหารประทังชีวิต ทุกคนที่นี่ล้วนต่างวนเวียนอยู่ในกลิ่นคาวของน้ำกาม

ตั้งแต่จำความได้ หล่อนก็เห็นผู้หญิงที่นี่แต่งเนื้อแต่งตัววับแวม และก็ออกไปนั่งในตู้กระจก รอให้ผู้ชายทุกเพศทุกวัยที่กระเป๋าหนักชี้นิ้วเลือก ก่อนจะหอบหิ้วกันขึ้นไปชั้นสอง ซึ่งแบ่งเอาไว้เป็นห้องพักให้แขกได้ขึ้นสวรรค์

ผู้หญิงจำนวนมากสมัครใจที่จะก้าวเท้าเข้ามาในวังวนโสมมนี้ แต่บางคนก็ถูกหลอกลวงให้มาขายตัว หล่อนยังจำเหตุการณ์เมื่อแปดปีก่อนได้เป็นอย่างดี ผู้หญิงผิวขาวถูกเฆี่ยนตีในห้องพักเพื่อให้ยอมออกไปรับแขก จำได้ว่าตอนนั้นหล่อนขึ้นไปทำความสะอาดพอดี และพยายามจะช่วยแล้ว แต่ก็ถูกพวกแมงดาในซ่องชี้หน้าข่มขู่เอาไว้ ด้วยความที่ยังเป็นเด็ก ทำให้หล่อนช่วยผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ จนกระทั่งหลายวันต่อมา หล่อนก็เห็นพี่สาวคนนั้นออกไปรับแขกเช่นเดียวกับผู้หญิงคนอื่น

มันคือความอัปยศยิ่งนัก ที่พวกผู้ชายหากินโดยใช้ผู้หญิงเป็นเครื่องมือ หล่อนไม่เคยชินกับเรื่องราวแบบนี้เลย แม้ว่าจะคลุกคลีอยู่กับมันมาเนิ่นนาน

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้ร้อยแก้วรีบมองตัวเองในกระจกอีกครั้งเพื่อเช็กความเรียบร้อยของตนเอง และเมื่อพบว่าตัวเองอัปลักษณ์พอแล้วจึงเดินไปเปิดประตู

ผู้หญิงผิวขาวที่เคยถูกเฆี่ยนตีเพื่อให้ออกไปรับแขกเมื่อแปดปีก่อนยืนอยู่ตรงหน้าของหล่อน และมิ่งหล้าก็คือชื่อของผู้หญิงคนนั้น คนคนเดียวที่ให้ความช่วยเหลือหล่อนตลอดหลายปีที่ผ่านมา

“พี่หล้า...”

มิ่งหล้ากวาดตามองใบหน้าของร้อยแก้วอย่างละเอียดถี่ถ้วน ก่อนจะก้าวเข้ามาภายในห้อง พร้อมกับดึงบานประตูให้ปิดสนิทลง และลงกลอนอย่างแน่นหนา จากนั้นก็ดึงร่างอรชรของหล่อนให้กลับไปที่หน้ากระจกเงาอีกครั้ง

“สีดำยังไม่ทั่วหน้าเลยน้องแก้ว เดี๋ยวคนอื่นก็จับได้หรอก”

แล้วมิ่งหล้าก็จัดการเอาผงถ่านละเลงใบหน้าของร้อยแก้วเพิ่มเติมสักพักก็หยุดมือ และมอง

“ต้องดำแบบนี้ ไม่อย่างนั้นน้องแก้วจะไม่รอด เข้าใจที่พี่พูดใช่ไหม”

“ขอบคุณพี่หล้ามากค่ะ ที่คอยช่วยเหลือแก้ว” หล่อนมองมิ่งหล้าอย่างซาบซึ้งในน้ำใจ

มิ่งหล้ายกมือขึ้นตบบ่าของร้อยแก้วเบาๆ “พี่ไม่อยากให้เด็กสาวบริสุทธิ์อย่างน้องแก้ว ต้องมาแปดเปื้อนราคีแบบพี่ มันทรมานมากที่ต้องนอนกับผู้ชายกักขฬะพวกนั้น”

“เราหนีไปจากที่นี่กันเถอะค่ะ”

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หล่อนบอกความต้องการกับมิ่งหล้า แต่ทุกครั้งก็ไม่เคยมองเห็นทางรอด

“น้องแก้วก็รู้ว่าเราไปไหนไม่ได้ ขนาดน้องแก้วอยากเรียนหนังสือ ยังต้องเรียนทางไปรษณีย์เลย ไปสอบก็ต้องให้แมงดาตามไปคุม เห็นไหมว่าเราไม่มีทางหนีไปไหนได้”

มิ่งหล้าถอนใจออกมาอย่างอับจนหนทาง เพราะหล่อนเคยพยายามหนีแล้ว แต่ก็ถูกจับกลับมาได้ทุกครั้งไป และแต่ละครั้งที่ถูกจับมาได้ พวกแมงดาก็ซ้อมหล่อนปางตาย

“นี่เราจะไม่มีทางออกไปจากที่นี่ได้เลยเหรอจ๊ะพี่หล้า”

ร้อยแก้วกะพริบตาไล่หยาดน้ำตา เพราะเกรงว่าสีดำบนใบหน้าจะจางลงไป

“ทางเดียวที่เราจะไปจากที่นี่ได้ นั่นก็คือ... ต้องมีแขกซื้อเรา แต่จะมีผู้ชายคนไหนยอมจ่ายเงินจำนวนมหาศาลเพื่อโสเภณีอย่างเราล่ะ ไม่มีหรอก”

“แต่แก้วจะพยายาม... ยังไงซะแก้วก็จะต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้ เราไปด้วยกันนะพี่หล้า”

มิ่งหล้ายิ้มบางๆ เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่ร้อยแก้วหวังมันไม่มีทางเป็นไปได้ เพราะถึงแม้ที่นี่จะเปลี่ยนจากซ่องมาเป็นภัตตาคารแล้ว แต่ก็ยังมีแอบแฝงการขายบริการเอาไว้เหมือนเดิม