เด็กเลี้ยงเป็นเจ้าชายนะหรือ หนังสั้นจีน

เสียงจอแจของพนักงานบริษัทสื่อสิ่งพิมพ์ขนาดใหญ่ ที่มีนิตยสารในเครือหลายหัว ดังเซ็งแซ่ ต่างไถ่ถามกันถึงสาเหตุที่พวกตนถูกเรียกเข้าประชุมอย่างกะทันหันโดยไม่มีการแจ้งล่วงหน้าเช่นนี้ แต่ทว่าก็ไม่มีใครสามารถให้คำตอบได้ กระทั่งเสียงบานประตูห้องประชุมถูกเปิดออกอีกครั้ง ก่อนที่ร่างสูงทรงเสน่ห์ของชายหนุ่มชาวอเมริกันผู้ที่สาวๆ หลายคนรู้จักกันดี จะเดินเข้ามาพร้อมทั้งบอดี้การ์ดส่วนตัวทั้งสี่คน ที่อยู่ในชุดสีดำสนิทไปทั้งตัว ทั้งเสื้อเชิ้ตตัวใน เสื้อสูทตัวนอก กางเกงผ้าขายาว หรือแม้กระทั่งรองเท้าหนังที่สวมใส่ สร้างความแตกตื่นให้กับบรรดาพนักงานที่มาร่วมนั่งประชุมในห้องประชุมใหญ่ ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นระดับหัวหน้ากอ

งบรรณาธิการของนิตยสารแต่ละฉบับ ที่บางคนอาจจะพ่วงเอาลูกน้องคนสนิทมาด้วย

ร่างสูงในชุดสูทผ้าไหมสีเทา ด้านในสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาด ผูกด้วยเนกไทผ้าไหมสีฟ้าเข้ม กลัดกระดุมเสื้อสูทเป็นที่เรียบร้อย เดินไปหยุดยืนที่บริเวณหัวโต๊ะประชุม ที่มีลักษณะเป็นรูปตัวยู แผ่นหลังเหยียดตรงดูสง่างามและทรงอำนาจ เสียจนหลายคนต้องมองด้วยความเกรงขาม ส่วนอีกหลายคน... โดยเฉพาะสาวๆ มองเขาด้วยแววตาประหนึ่งว่าจะกลืนกินร่างสูงของชายที่ใครหลายคนรู้จักเขาผ่านหน้านิตยสาร

“ที่ผมเรียกพวกคุณมาประชุมในวันนี้” เขาพูดขึ้นเสียงทรงอำนาจ ก้องกังวานไปทั่วห้องประชุมโดยไม่ต้องอาศัยเครื่องขยายเสียงเลยด้วยซ้ำ ทุกคนต่างตั้งใจฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อไป เจ้าของดวงตาสีฟ้า กวาดสายตามองพนักงานที่มาร่วมประชุมนิ่งๆ ก่อนเอ่ยต่อ “เพื่อที่จะแจ้งให้ทุกคนทราบว่า... ผมจะเข้ามารับหน้าที่ดูแลบริษัทนี้ต่อจากคุณจอห์น โคลตัน เจ้าของเดิม”

“ว่าไงนะ? เป็นไปได้ไง?” เสียงพนักงานแต่งละคนหันไปถามเพื่อนที่นั่งข้างตัวเองด้วยความตกใจ และงุนงงกับข่าวใหม่ที่ไม่เคยได้ระแคะระคายมาก่อนหน้า

ปัง!!

“เงียบ!” เสียงตบโต๊ะดังขึ้น พร้อมกับน้ำเสียงออกคำสั่งที่เขาไม่จำเป็นต้องตะคอกด้วยซ้ำ เสียงคุยกันอื้ออึงราวกับนกแตกรังก็เงียบลงแล้วมองคนที่จะเข้ามาเป็นเจ้าของคนใหม่เป็นตาเดียวกัน “ผมไม่ชอบให้ใครพูดแทรกขณะที่ผมยังพูดไม่จบ!”

เขาบอกแล้วใช้ดวงตาสีฟ้าอมแสนเย็นชาราวกับน้ำแข็งกวาดมองพนักงานแต่ละคน ที่บางคนเกรงเขามากจนต้องหลบสายตาวูบ ส่วนบางคนยังทำใจดีสู้เสือเหลือบตาสบกับเขาบ้างเป็นจังหวะ ริมฝีปากหยักแบบผู้ชายบิดยิ้มอย่างพอใจก่อนเอ่ยต่อไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“ดี!” ชายหนุ่มเอ่ยชมอย่างพึงใจ แต่กลับทำให้พนักงานทุกคนรู้สึกเสียววาบไปทั่วกระดูกสันหลัง “ผมได้สรุปยอดรายรับรายจ่ายของบริษัท ในรอบห้าปีให้หลังนี่มาเรียบร้อยแล้ว และคิดว่าคงต้องมีการเปลี่ยนแปลงบางอย่างเพื่อให้บริษัททำกำไรให้ได้มากขึ้น” เขาพูดช้าๆ จากข้อมูลที่ได้รับมาเมื่อสามวันก่อน และจัดการอ่านศึกษาข้อมูลรายได้ของบริษัทแห่งนี้มาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก่อนที่จะเรียกประชุมในวันนี้ “ตัวแทนนิตยสาร Housewives อยู่ที่ไหน?”

“เอ่อ... อยู่นี่ค่ะ” หญิงวัยสี่สิบกว่ายกมือขึ้นพร้อมขานรับอย่างกล้าๆ กลัวๆ ข้างๆ กันนั้นเป็นลูกน้องคนสนิทที่เธอพามาร่วมประชุมด้วย