ลิขิตรัก พันธนาการหัวใจ

หลังทราบข่าวว่าพัทธนันท์คลอดลูกแล้ว ขวัญข้าวก็รีบจัดการทุกอย่างทั้งเรื่องเรียน ทั้งเรื่องอื่นๆ กว่าจะได้บินกลับมาเมืองไทยก็ผ่านไปเกือบเดือน ในกระเป๋าตอนนี้จึงเต็มไปด้วยของฝากน่ารักๆ สำหรับเด็กอ่อนสองคนที่เธอหาซื้อมามากที่สุดเท่าที่จะหาได้ เพื่อจะได้นำมาเป็นของฝากหลานๆ ฝาแฝดของเธอ การกลับมาครั้งนี้ทำให้ขวัญข้าวต้องหิ้วของฝากพะรุงพะรัง ผมยาวตรงสีดำขลับก่อนหน้าที่เคยไว้มาหลายปีจนชินตา ตอนนี้ถูกเปลี่ยนให้เป็นสีบลอนด์แต่ออกโทนน้ำตาล และดัดเป็นลอนอย่างสวยงามยาวสยายอยู่เต็มแผ่นหลัง ใบหน้าหวานยังคงสวยเก๋ตามแบบฉบับสาวเอเชีย

การที่ไปอยู่เมืองนอกคนเดียวนานหลายปี ทำให้ขวัญข้าวที่เคยเรียบร้อยอ่อนหวานนั้นเข้มแข็งขึ้นทั้งกายและใจ มีความมั่นใจกว่าแต่ก่อนมาก ความอ่อนหวานซ่อนเปรี้ยวในตัวเธอเริ่มแสดงออกให้คนอื่นๆ ได้เห็น แต่กว่าที่เธอจะชินกับการใช้ชีวิตต่างบ้านต่างเมือง ก็ต้องปรับตัวนานพอดู ขวัญข้าวก้มหน้าก้มตาเดินออกจากช่องทางผู้โดยสารขาเข้า จนชนกับใครเข้าอย่างจัง ข้าวของในกระเป๋าของเธอหล่นกระจัดกระจายเต็มพื้น และคนที่เธอชนเมื่อครู่กลับใจดีช่วยเก็บของให้โดยที่ขวัญข้าวไม่รู้สึกเอะใจแม้นิดเดียว

“ขะ...ขอโทษค่ะ” ขณะที่กำลังเก็บของขวัญข้าวก็รีบเอ่ยขอโทษ เพราะเธอมัวเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเดิน จนชนกับเขาเข้าอย่างไม่ตั้งใจ และเธอชักจะติดประโยคนี้เข้าไปทุกวัน ชินกับการขอโทษคนอื่นก่อนอยู่เรื่อย ไม่ว่าจะไปอยู่ที่ไหนก็แก้ไม่หายสักที

“ไม่เป็นไรครับ” ชายหนุ่มตัวสูงผิวแดงดำตรงหน้าเอ่ยบอก ก่อนจะพยักหน้าขอตัว

“เดี๋ยวก่อน” แต่สักพักเสียงทุ้มของใครบางคนก็เอ่ยขึ้น

“คืนกระเป๋าสตางค์ให้คุณผู้หญิงเค้าด้วยซิคุณ” พระนายที่เผอิญหันมาเห็นเหตุการณ์เข้าเอ่ยขึ้น ใจจริงเขาสนใจผู้หญิงตรงหน้า จนต้องเผลอมองเธอตั้งแต่ที่เธอก้าวออกมาจากทางออกของผู้โดยสารขาเข้าประเทศ เขามองเธอแล้วก็แอบยิ้ม ผู้หญิงคนนี้มีอะไรบางอย่างที่น่าดึงดูดสายตาของเขา ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร แต่สิ่งที่เขาเห็นในขณะที่เธอเดินชนกับผู้ชายคนหนึ่งแถมผู้ชายคนนั้นยังมือไวหยิบกระเป๋าสตางค์ของเธอติดดมือไปด้วย เขาจึงกล้าตัดสินว่าชายคนนั้นคงจะเป็นพวกมิจฉาชีพที่หากินกับคนไทย และนักท่องเที่ยวภายในสนามบินเป็นแน่

“กระเป๋าอะไรคุณ” ชายหนุ่มที่ชนกับขวัญข้าวเอ่ยขึ้น พร้อมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่ พระนายเดินเข้าไปคว้ากระเป๋าของขวัญข้าว ออกมาจากเสื้อของผู้ชายตรงหน้าทันที

“กระเป๋าของผู้หญิงคนนี้” พระนายใช้กระเป๋าสตางค์ของขวัญข้าว ตีไปยังหน้าอกของผู้ชายตรงหน้าแรงๆ สามสี่ครั้งจนตัวการเริ่มหน้าซีดที่ถูกจับได้

“เอ๊ะ…นั่นมันกระเป๋าสตางค์ฉันนี่” ขวัญข้าวพูดได้แค่นั้น ผู้ชายตรงหน้าก็รีบวิ่งออกไปทันที เพราะกลัวความผิดที่ก่อขึ้น ถ้าหากเขาถูกจับได้มันต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่

“ระวังตัวหน่อยสิคุณ” พระนายยื่นกระเป๋าสตางค์คืนให้ขวัญข้าว ความที่ยืนใกล้กันทำให้เขาได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยมาจากตัวเธอ มันไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมราคาแพง ที่หาซื้อได้ตามห้างในเมืองหลวงซึ่งผู้หญิงในเมืองกรุงส่วนใหญ่ชอบฉีดพรมเพราะคิดว่าหอม แต่สำหรับเขากลับชาชินและเบื่อกลิ่นที่เหมือนๆ กันพวกนั้นเต็มที แต่กับผู้หญิงตรงหน้านั้นมีอะไรที่ต่างออกไป ใบหน้าหวานอมชมพู แม้จะไม่ต้องแต่งแต้มกรีดตาให้หนักอึ้งด้วยเครื่องสำอาง แต่เธอก็ยังน่ามอง

พระนายลอบมองขวัญข้าวตั้งแต่ใบหน้าได้รูปสวย คิ้วดกหนาที่ยังไม่เคยกันคิ้วเลยสักครั้ง แต่มันก็เข้ากับดวงตากลมโตของเธอเหมือนกัน จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากจิ้มลิ้มสีชมพูระเรื่อๆ ผมยาวสยายเป็นลอนสีน้ำตาลสวยงามที่สะดุดตาเขา ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็น พระนายแอบสูดดมกลิ่นหอมๆ ของผู้หญิงตรงหน้าเข้าปอดลึกๆ หลายครั้ง แม้จะอดคิดไม่ได้ว่าตัวเขาโรคจิตหรือเปล่าที่ทำแบบนี้ แต่เขากลับห้ามใจไม่ได้ เพราะเขาชอบกลิ่นหอมสดชื่นนี้อย่างบอกไม่ถูก

“ขอบคุณนะคะที่ช่วย” ขวัญข้าวเอ่ยขอบคุณ ก่อนจะยื่นมือไปรับกระเป๋าสตางค์ของเธอคืนแต่พระนายกลับยื้อไว้

“คุณชื่ออะไร”

“นี่คือวิธีการขอทราบชื่อผู้หญิงของคุณหรือไง” พอได้ยินคำถามว่าเธอชื่ออะไร ขวัญข้าวก็เงยหน้าขึ้นมองผู้ชายตรงหน้าทันที แม้เธอจะยืนเต็มความสูงบวกกับความสูงพิเศษของรองเท้าอีกสองนิ้วครึ่ง เธอก็ยังสูงไม่เท่าผู้ชายตรงหน้าเลยด้วยซ้ำ ถ้าวัดกันจริงๆ เธอคงสูงแค่คิ้วของเขาเท่านั้นเอง พอรู้ว่าตนเองเตี๊ยกว่าผู้ชายตรงหน้า ขวัญข้าวก็ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างเอาเรื่อง

“เปล่า ผมก็แค่ถามไปอย่างนั้นเอง แต่ถ้าคุณไม่สะดวกที่จะบอก ผมก็ไม่เซ้าซี้”

“ไม่สะดวกค่ะ ขอบคุณที่ช่วยเรื่องกระเป๋า ฉันขอตัวก่อน” ขวัญข้าวรีบหยิบกระเป๋าสตางค์มาจากมือพระนาย แม้จะรู้สึกดีที่เขาเข้ามาช่วยเพราะเธอไม่รู้จริงๆ ว่าผู้ชายคนเมื่อกี๊เป็นมิจฉาชีพ แต่อยู่ๆ ผู้ชายคนนี้ก็มาถามชื่อเธอเอาดื้อๆ ขวัญข้าวก็ชักจะไม่ชอบสีหน้าผู้ชายคนนี้เข้าไปด้วย ผู้ชายเป็นแบบนี้เหมือนกันทุกคนหรือเปล่า ขี้หลี คิดว่าตัวเองแน่ไปซะทุกอย่าง

ขวัญข้าวจ้องมองผู้ชายตัวสูงตรงหน้าจนเมื่อยคอ กำลังคิดอยู่ว่าที่บ้านเลี้ยงเขาด้วยยีราฟรึไงถึงได้ตัวสูงขนาดนี้ เพราะเธอนั้นถือว่าเป็นหญิงไทยที่สูงมากคนหนึ่ง แต่พอเจอเขาดูเธอตัวเล็กไปทันที คิ้วก็หนายังกะชินจัง จมูกโด่งรับกับริมฝีปากหยักได้รูป หน้าตามีแต่รอยหนวดเคราเขียวๆ ตัดกับใบหน้าขาวชอบกล แม้จะดูดีแต่ทำไมรวมๆ แล้วเธอรู้สึกไม่ถูกชะตากับเขาสักนิดเดียว ‘สาธุขออย่าให้เจอกันอีกเลย’ ขวัญข้าวได้แต่ภาวนาในใจ ซึ่งแตกต่างกับพระนาย

พอได้กระเป๋าสตางค์คืนมาขวัญข้าวรีบก้าวยาวๆ ให้พ้นไปจากตรงนี้ แต่เธอกลับไม่ได้ออกไปขึ้นรถยังด้านหน้าสนามบิน ขวัญข้าวกลับเข้าไปยังส่วนของผู้โดยสารภายในประเทศอีกครั้ง เพราะเธอต้องนั่งเครื่องบินต่ออีกประมาณชั่วโมงถึงจะเรียกได้ว่ากลับมาถึงบ้านของจริง ส่วนพระนายได้แต่มองด้านหลังเธอเท่านั้น พร้อมกับรอยยิ้มที่ผุดขึ้นบนริมฝีปากหยักได้รูป เพราะไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะไปที่ไหนต่อ

“น่าสนใจ แล้วเราจะได้พบกันอีก” พระนายมองตามหลัง ขวัญข้าวจนเธอลับสายตา ก่อนจะก้าวยาวๆ ไปยังรถที่จอดรอเขาอยู่หน้าสนามบิน เพราะเขามั่นใจว่าจะได้พบผู้หญิงคนนี้อีกครั้งอย่างแน่นอน