เมื่อมนุษย์ท้าทายพระเจ้าด้วยการสร้างมนุษย์จากวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีโดยการเปลี่ยนแปลงรหัสพันธุกรรม โครงการ Human Trials (HT) จึงถือกำเนิดขึ้นอย่างลับๆ แต่การทดลองไม่ราบรื่นตามที่คาดหวังนักเมื่อมนุษย์ทดลองกลุ่มแรกหลุดออกจากฐานทดลอง มนุษย์ทดลองรหัส ‘V’ คือ ‘เขา’ ชายหนุ่มผู้สนิทสนมกลมเกลียวกับพืชตระกูลไม้เลื้อยอย่างเถาวัลย์ชนิดแยกกันไม่ออก หรืออาจจะเรียกว่าเป็นหนึ่งเดียวกัน ส่วน ‘เขา’ คือนักพฤกษศาสตร์ประจำองค์การสวนพฤกษศาสตร์แห่งประเทศบราซิล หนึ่งชายหนุ่มเป็นผู้ศึกษาพืชพรรณประหลาด อีกหนึ่งชายหนุ่มดันเป็นพืชพรรณประหลาดเสียเอง ภารกิจศึกษาพืชพรรณไม้จึงบังเกิด... “นี่เถาวัลย์เนื้ออ่อน มีสีเขียว เถาเล็ก ค่อนข้างจะบอบบาง ส่วนนี่เถาวัลย์เนื้อแข็ง สีค่อนข้างออกไปทางน้ำตาล ส่วนนี่...เถาวัลย์เนื้อแข็งเหมือนกัน เป็นไม้ล้มลุก ตอนนี้ล้มอยู่ แต่พอจับแล้วเดี๋ยวก็ลุก เนื้อแข็งม้ากมาก ไม่เชื่อก็ลองพิสูจน์ดูสิ” มันพูดถึงเถาวัลย์ไหนของมันอยู่วะ!?
เมื่อวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีก้าวไปข้างหน้า
การศึกษาค้นคว้าในขั้นที่สูงขึ้นไปก็ตามมามากขึ้น
องค์ความรู้เก่าๆ ถูกปรามาสว่าล้าสมัย แนวคิดใหม่ถูกดึงเข้ามาแทนที่
แนวความคิดที่ว่า ‘พันธุกรรมของมนุษย์ถูกกำหนดไว้ตายตัวแล้ว’ ถูกลบล้างอย่างสิ้นเชิง
โครงการศึกษาเกี่ยวกับพันธุกรรมมนุษย์ได้เปิดเผยข้อเท็จจริงที่น่าสนใจเกี่ยวกับยีนของมนุษย์เอาไว้
‘รหัสพันธุกรรมของมนุษย์สามารถเปลี่ยนแปลงได้’
โครงการ Human Trials (HT) จึงถือกำเนิดขึ้นอย่างลับๆ
เป็นโครงการศึกษาการเปลี่ยนแปลงรหัสพันธุกรรมของมนุษย์โดยการใส่พันธุกรรมของสิ่งมีชีวิตอื่นลงไปแทรกแซง
โครงการที่ศึกษาค้นคว้าด้วยการใช้ ‘มนุษย์’ แทนหนูทดลอง
มนุษย์ทดลองกลุ่มแรกๆ
หนึ่งในนั้น...
...รหัสทดลอง ‘V’
ชะ...ช่วยด้วย...
ใครก็ได้...ช่วยด้วย...
ในเมื่อขยับไม่ได้คล่องแคล่วนักก็ร้องขอความช่วยเหลือ
ริมฝีปากแห้งผากพยายามขยับเพื่อเอื้อนเอ่ยประโยคนี้ หากทว่าไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาแม้แต่น้อย มีเพียงเสียงลมหายใจกระหืดหอบจากการกระเสือกกระสนหนีให้พ้นจากหายนะที่กำลังบังเกิดกับตน หัวสมองคิดทบทวนไปด้วยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาเผื่อว่าตอนถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลจะได้เล่าอาการให้แพทย์ฟังได้ หากแต่จำไม่ได้ดีนักว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น เขาจำได้เพียงตัวเองกำลังเก็บข้อมูลพรรณไม้ประหลาดที่ได้รับหน้าที่มาวันนี้จนดึกดื่น หลังจากนั้นก็รู้สึกมึนเบลอคล้ายกับดื่มเหล้ามาอย่างหนักหน่วงแล้วเกิดอาการเมา ความรู้สึกถัดมาคือร่างกายไร้เรี่ยวแรง อีกทั้งยังชาดิกไปทั้งตัวราวกับโดนยาชาขนานแรง
เท่านี้...
เท่านี้เท่านั้นที่จำได้
รู้สึกตัวอีกทีก็เห็นตัวเองนอนแบ็บอยู่ที่พื้นภายในเรือนกระจกแล้ว ก่อนจะตระหนกสุดขีดเมื่อเห็นว่าบนขาทั้งสองข้างของตนถูกพันธนาการด้วยอะไรบางอย่าง...
เถาวัลย์...
ใช่! เถาวัลย์ไม่ผิดแน่ และมาจากพืชพรรณประหลาดที่เขากำลังศึกษาอยู่เสียด้วย!
ก่อนหน้าที่ภาพจะตัดไปก็คลับคล้ายคลับคลาว่าเห็นเถาวัลย์ขยับอยู่เหมือนกัน และไม่เพียงแต่ขาเท่านั้น เขาเพิ่งจะรู้สึกว่าช่วงลำตัวและแขนก็ถูกรัดแน่นไปหมด การถูกตรึงประกอบกับอาการชาหนึบทำให้เขาขยับไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ในเมื่อขยับไม่ได้ก็ได้แต่อ้าปากร้อง แต่ก็อย่างที่บอกไปในตอนแรก ร่างกายมันชา... ชายันริมฝีปาก มีเพียงแต่เปลือกตาเท่านั้นแหละที่พอจะขยับได้อย่างอิสระโดยไม่ติดขัดอะไร
บัดซบ! นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะ!?
ชายหนุ่มพรึงเพริด เขาไม่เคยรู้สึกกลัวสิ่งมีชีวิตจำพวกพืชขนาดนี้มาก่อนในชีวิต
หรือว่าไอ้พืชนี่มันจะเป็นตระกูลเดียวกับพวกต้นไม้กินคน?
คิดดูดีๆ นั่นมันมีแค่ในนิทานหลอกเด็ก ทว่ามันก็เป็นไปได้ว่านี่อาจจะเป็นการค้นพบครั้งใหม่
ถึงจะเป็นการค้นพบครั้งใหม่ แต่ทำไมเราจะต้องเสียสละเป็นเหยื่อให้ไอ้พืชบ้านี่ด้วย!
เขาตะเกียกตะกายสุดชีวิต หาทางเอาตัวรอดทุกวิถีทาง นึกหงุดหงิดตัวเองอยู่เหมือนกันที่บ้างาน ไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง อยู่เก็บข้อมูลจนดึกดื่นจนเกิดเรื่องบ้าๆ อย่างนี้
และเขาก็ต้องพรึงเพริดมากขึ้นกว่าเดิมไปอีกเมื่อขณะที่เขาพยายามเอาตัวรอด หางตาก็เหลือบเห็นเงาตะคุ่มของใครบางคนโผล่มาจากพรรณไม้นั้น
ผู้ชาย...
โผล่มาจากไหน โผล่มาอย่างไร และโผล่มาตอนไหน เขาไม่รู้หรอก รู้อย่างเดียวว่าเป็นผู้ชาย
อีกอย่างคือ...
ไอ้บ้านี่เปลือยทั้งตัว!
ไม่เห็นเต็มตาก็พอจะเดาได้ และไม่ทันที่เขาจะได้รู้ว่าคนมาใหม่นั้นเป็นใคร แผ่นหลังก็สัมผัสได้ถึงแรงกดทับจากบางสิ่ง ความอุ่นร้อนที่ส่งผ่านมายังผิวเนื้อใต้เสื้อกาวน์บอกให้รู้ว่ามันเป็นไอความร้อนจากสิ่งมีชีวิตที่เป็นมนุษย์เหมือนกับเขา
สิ่งมีชีวิตที่ทาบทับอยู่บนตัวเขานั้นไม่ต้องเดาก็รู้เลยว่าคือผู้ชายคนนั้น เขาดิ้นรนสุดชีวิต หลบหนีเท่าที่จะทำได้หากแต่ร่างแทบไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย ทำให้อีกฝ่ายหัวเราะในลำคอดังหึ ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ใบหูจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น แล้วกระซิบแผ่วเบา
“ที่รักครับ...”
“...”
“ขอรัดหน่อย”
ระ...รัดอะไร?
“รัด...หน่อยนะครับ”
ไม่เพียงแค่ถูกทาบทับแล้ว ปลายนิ้วมือของอีกฝ่ายก็ลากไล้ไปตามแนวน่องขาทางด้านหลังก่อนมาหยุดเอาที่บั้นท้าย ชวนให้เจ้าอรุณสะดุ้งเฮือก เสียวสันหลังวาบไปทั้งตัว
ระ…รัดป้านายเถอะ! แค่นี้ยังโดนรัดไม่พออีกใช่ไหม!
ที่สำคัญ...
ไอ้หมอนี่มันเป็นใครเนี่ย!?
บทที่ 1 รหัสทดลอง
22/02/2022
บทที่ 2 พืชพรรณประหลาด
22/02/2022
บทที่ 3 ขอเถาหน่อย
22/02/2022
บทที่ 4 เถาวัลย์...
22/02/2022
บทที่ 5 หมดฤทธิ์
22/02/2022
บทที่ 6 ไม่ใช่ความฝัน
18/10/2022
บทที่ 7 ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
18/10/2022
บทที่ 8 น้ำอะไรก็ได้
18/10/2022
บทที่ 9 รอยยิ้มชั่วร้าย
18/10/2022
บทที่ 10 มีประสบการณ์
18/10/2022
บทที่ 11 จะดูดยังไง
19/10/2022
บทที่ 12 สาธิตให้ดู
19/10/2022
บทที่ 13 ผิดมหันต์
19/10/2022
บทที่ 14 เอาตัวรอดจากการถูกเถาวัลย์รัด
19/10/2022
บทที่ 15 อย่ามาเรียกฉันว่าที่รัก
19/10/2022
บทที่ 16 เต่งตึงเด้งดึ๋ง
19/10/2022
บทที่ 17 จำไม่ได้เหรอที่รัก
19/10/2022
บทที่ 18 ดูดซึมผิดน้ำ 1
19/10/2022
บทที่ 19 ดูดซึมผิดน้ำ 2
19/10/2022
บทที่ 20 ดูดซึมน้ำผิดตำแหน่ง
19/10/2022
บทที่ 21 กลั้นความอึดอัด
19/10/2022
บทที่ 22 ไม่ต้องการ
19/10/2022
บทที่ 23 ยังไม่หายโกรธ
19/10/2022
บทที่ 24 ต้องตอบแทน
19/10/2022
บทที่ 25 ไม่อยากเห็น
19/10/2022
บทที่ 26 จงใจแกล้ง
19/10/2022
บทที่ 27 สัญชาตญาณการสืบพันธุ์
19/10/2022
บทที่ 28 จุดประสงค์
19/10/2022
บทที่ 29 ปรับอารมณ์ไม่ถูก
19/10/2022
บทที่ 30 เสียผลประโยชน์
19/10/2022
บทที่ 31 ไม่ต้องการ
19/10/2022
บทที่ 32 มนุษย์ทดลอง
19/10/2022
บทที่ 33 สูดเข้าปอดไปเต็มรัก
19/10/2022
บทที่ 34 มาเปลี่ยนใจก็ไร้ศักดิ์ศรี
19/10/2022
บทที่ 35 เถาวัลย์ของนาย
19/10/2022
บทที่ 36 เป็นความคาดหวัง
19/10/2022
บทที่ 37 หวั่นไหวอีกแล้ว
19/10/2022
บทที่ 38 ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน
19/10/2022
บทที่ 39 ถูกลวนลามด้วยเถาวัลย์
19/10/2022
บทที่ 40 ความรู้สึกข้างใน
19/10/2022
หนังสืออื่นๆ ของ หนูแดง หนูแดงตัวน้อย
ข้อมูลเพิ่มเติม