คำบอกลาแสนเจ็บปวด

บ้านไม้สองชั้นหลังกะทัดรัดถูกปลูกสร้างอยู่บนพื้นที่เกือบๆ ร้อยตารางวา รอบๆ บ้านเต็มไปด้วยดอกไม้นานาพรรณที่เจ้าของบ้านตั้งใจปลูกมันขึ้นมา ละอองน้ำจากบัวรดน้ำราดรดผ่านส่วนยอดของทิวมะลิที่ถูกปลูกเป็นแนวยาวตลอดทั้งรั้วบ้าน กลิ่นหอมอ่อนๆ ของมันฟุ้งขจรไปทั่วบริเวณ

“อีกสองสามวันฉันจะเก็บเธอไปขายในตลาดนะเจ้าดอกมะลิจ๋า”

เสียงหวานประดุจดั่งระฆังแก้วของสาวน้อยวัยเพียงแค่ยี่สิบเอ็ดปีเจ้าของบัวรดน้ำพึมพำออกมาอย่างมีความหวัง รอยยิ้มสดใสระบายเกลื่อนดวงหน้ารูปไข่ขาวสะอาด กลีบปากอิ่มเต็มสีแดงระเรื่อคลี่ออกจากกันน้อยๆ และนั่นก็ยิ่งส่งผลให้เจ้าหล่อนงดงามอ่อนหวานยิ่งกว่านางสวรรค์บนชั้นวิมานเสียอีก

ต้นกล้ายืนมองผู้หญิงที่สวยที่สุดเท่าที่เขาเคยพานพบมาตลอดชีวิตด้วยความพึงพอใจ แสนรัก กุลยวณิช หล่อนสวยทั้งกายสวยทั้งหัวใจ เขาเป็นรุ่นพี่ของหล่อนสามปี เฝ้ามอง เฝ้ารัก และเฝ้าห่วงใยมาตลอด แล้วก็ยื่นมือเข้ามาช่วยในทุกครั้งที่สามารถทำได้ยามที่หญิงสาวถูกแม่และน้องสาวใจร้ายทำร้ายร่างกาย พวกหล่อนแสดงออกราวกับว่าแสนรักหาได้ใช่ลูกและพี่สาวแท้ๆ ไม่ จนบางครั้งเขายังอดคิดไม่ได้ว่าแสนรักอาจจะเป็นแค่ลูกติดพ่อมา หรือไม่ก็เด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงตั้งแต่เล็ก แต่กระนั้นแสนรักก็ยังรักยังห่วงใยแม่และน้องสาวของตัวเองมากมายเช่นเดิม

“แสนรัก...”

เสียงนุ่มที่เต็มไปด้วยไมตรีจิตของใครบางคนทำให้คนที่กำลังมีความสุขอยู่กับดอกไม้ตรงหน้าชะงัก หล่อนหันไปมองต้นเสียง และนั่นก็ทำให้หญิงสาวฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ มือบางทิ้งบัวรดน้ำทันทีแล้วก็รีบวิ่งไปหาแขกหนุ่มที่มาเยือน

“พี่ต้นกล้า...”

หญิงสาวมาหยุดตรงหน้าของชายหนุ่ม ผู้ชายที่คอยปกป้องและช่วยเหลือหล่อนมาตลอดหลายปี ตั้งแต่รู้จัก ตั้งแต่ได้พบกับต้นกล้าลูกชายคนเดียวของผู้ว่าราชการจังหวัด ชีวิตของหล่อนก็ไม่ลอยเคว้งคว้างอยู่ท่ามกลางสายน้ำเชี่ยวอีกต่อไป ต้นกล้าช่วยเหลือหล่อนทุกครั้งที่หล่อนมีปัญหา เขาเป็นคนดี เป็นผู้ชายที่หล่อนควรจะรักและตอบแทนด้วยชีวิตดั่งเช่นที่ชายหนุ่มต้องการ แต่หล่อนก็รักเขาแบบชู้สาวไม่ได้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน

“พี่คิดถึงแสนมากนะ คิดถึงที่สุดเลย”

ชายหนุ่มดึงร่างอรชรเข้ามากอดแน่น แต่อึดใจเดียวก็ต้องปล่อยเมื่อร่างอรชรในอ้อมแขนยืนแข็งทื่อเหมือนก้อนหิน บอกให้เขารู้เป็นนัยๆ ว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่หล่อนต้องการให้เขาทำ

“พี่ขอโทษ...”

แสนรักระบายยิ้มบางๆ แต่ในใจก็อดขุ่นเคืองตัวเองไม่ได้ที่ไม่สามารถรักผู้ชายแสนดีอย่างต้นกล้าได้สักที ทั้งๆ ที่หล่อนพยายามมาตลอด พยายามที่จะรักเขา แต่มันก็เหมือนมีอะไรบางอย่างมาขวางกั้นเอาไว้ ซึ่งหล่อนเองก็ไม่อาจจะรู้ได้เหมือนกันว่ามันคืออะไร

“พี่ต้นกลับมาจากอเมริกาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ แสนไม่รู้เลย”

ชายหนุ่มอมยิ้มกว้าง มองสาวน้อยตรงหน้าด้วยความรักหมดหัวใจ เขาชะเง้อมองเข้าไปในบ้านของหญิงสาวก่อนชั่วอึดใจก่อนจะตอบออกมา

“พี่กลับมาตั้งแต่เมื่อสามวันก่อนแล้วล่ะ แต่ที่ไม่ได้มาหาแสนเลยก็เพราะพี่รู้ว่าแสนจะลำบากถ้าแม่กับน้องสาวของแสนเห็นพี่มาที่นี่ แล้วนี่สองคนนั่นไม่อยู่ใช่ไหมครับ”