ณ ใต้เงารักซาตาน

บทนำ

คำสั่งเสีย

ปี ค.ศ. 1925

ดวงตาคมของบุรุษร่างสูงใหญ่มองคนที่นั่งอยู่ข้างเตียงด้วยท่าทางสงบนิ่ง มีเพียงแววตาเท่านั้นที่บอกถึงความรู้สึกของเขาได้เป็นอย่างดี ดวงตาที่เคยมีสีฟ้าสดใสของคนที่นอนอยู่บนเตียงนั้นดูหม่นเต็มที ท่าทางของเขาอ่อนแรงลงเรื่อยๆ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจกับสภาพร่างกายของตัวเองมากนัก ต่างกับชายหนุ่มที่นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงลิบลับ คนที่กำลังนั่งอยู่ข้างเตียงมีสีหน้าเครียดจัดจนเห็นได้ชัด แววตาก็เศร้าซึมอย่างไม่สามารถปิดบังได้ มือหนาของคนป่วยยื่นสมุดบันทึกเล่มใหญ่ส่งให้บุรุษที่นั่งอยู่ข้างเตียง

“ฝากสมุดบันทึกเล่มนี้ไว้ที่นายก่อนนะ ถ้าพบเธอช่วยเอาให้เธอด้วย” เสียงของคนที่นอนป่วยอยู่บนเตียงบอกกับญาติผู้น้องของเขาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เขาคือ พันเอกลอยด์ สก็อต แลมป์ตัน นายทหารหนุ่มแห่งกองทัพอังกฤษผู้เต็มไปด้วยเสน่ห์ แต่สภาพของเขาในตอนนี้ไม่ต่างจากซากที่ไร้วิญญาณ

“ลอยด์” เสียงนั้นสั่นอย่างไม่สามารถบังคับได้

“นายคงจะเจอเขาหลังจากฉันตายไปแล้วหลายสิบปี ถ้าพบเขาบอกเขาด้วยว่าฉันรักเขามาก บอกให้เขาอ่านสมุดบันทึกเล่มนี้นะ แล้วเขาจะรู้ว่าฉันเป็นยังไงตั้งแต่เขาจากไป” นายทหารหนุ่มพูดได้เพียงเล็กน้อยก็ไอออกมาอย่างแรงติดๆ กัน

เบิร์ทมองญาติผู้พี่ที่เขารักและนับถือเหมือนพี่ชายแท้ๆ อย่างตกใจเมื่อเห็นสีแดงของเลือดที่เปื้อนผ้าเช็ดหน้า

“พี่อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยนะ พักเถอะ” เสียงห้าวบอกอย่างเป็นห่วง

“ฉันเหลือเวลาไม่มากแล้ว เขาเคยขอร้องฉันให้ดูแลตัวเองให้ดี แต่ฉันไม่ได้ทำตามที่เขาขอ เขารู้แม้กระทั่งวันตายของฉัน” คนป่วยบอกแล้วยิ้มออกมาน้อยๆ ใบหน้าหวานของใครคนหนึ่งแวบเข้ามาในความคิด ดวงตาคู่นั้นของเธอถึงไม่ใหญ่นักแต่ก็ดูอ่อนหวานและอ่อนโยน ผมสีดำราวกับนกกาน้ำของเธอนั้นนุ่มสลวยน่าสัมผัส น้ำเสียงที่อ่อนหวานก็ชวนให้เพลินหูเวลาที่ได้ฟัง แต่เขาคงไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดเธอคนนั้นอีกแล้ว เวลาของเขากำลังจะหมดลงในไม่ช้านี้

“พักก่อนนะ” เบิร์ทบอกญาติผู้พี่ของเขาอย่างเป็นห่วง มันยากมากทีเดียวที่จะพยายามบังคับไม่ให้น้ำเสียงของตัวเองสั่น

“มีเวลาน้อยเต็มทีแล้วที่จะพูด ฟังนะน้องชาย นายรู้ดีว่าเรื่องของฉันมันเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อ แต่มันเกิดขึ้นกับฉันแล้ว ถ้านายพบเขา บอกเขานะ บอกเขาว่าอย่าได้เสียใจกับการจากไปของฉัน ฉันไม่ได้จากเขาไปไหน ถึงตัวของฉันจะไม่มีอยู่แล้ว แต่หัวใจของฉัน ความรักของฉัน จะอยู่กับเขาตลอดไป อยู่กับเขาคนเดียวเท่านั้น ฉันเชื่อว่าฉันกับเขาจะได้พบกันอีก เราจะได้พบกันและรักกัน เมื่อเขาสามารถก้าวผ่านข้ามเส้นแบ่งของเวลามาพบฉันจนเรารักกันและจากกันได้ เราก็จะได้พบกันอีก และถ้าหากพบกัน บอกเขาด้วยว่าฉันจะไม่ยอมปล่อยให้เขาหลุดมือไปเด็ดขาด” เสียงนั้นค่อยๆ เบาลงเรื่อยๆ แต่ทว่าจริงจังและมั่นคง

“อย่าเพิ่งพูดเลยนะ ขอร้องพักเถอะ ร่างกายพี่อ่อนแอมากนะ” ญาติผู้น้องบอกพร้อมทั้งพยายามกลั้นน้ำตาอย่างสุดความสามารถ

“ขอให้ฉันพูดเถอะ เรื่องคฤหาสน์ของฉัน ช่วยเก็บไว้ให้เขาด้วย คฤหาสน์หลังนี้คือบ้านของฉัน บ้านที่ฉันกับเขาเคยมีความรู้สึกดีๆ ให้แก่กัน ฉันทำพินัยกรรมไว้แล้ว ส่วนสมบัติอื่นๆ ที่เหลือทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นเงินสด ที่ดินที่มี และกิจการทั้งหมด ฉันยกให้นาย ฉันไม่มีทายาทที่ไหน ญาติที่เหลืออยู่ของฉันก็มีแค่นาย ฉันเชื่อว่านายจะดูแลมันได้เป็นอย่างดี ถ้าเขาถามอะไร นายบอกเขาอย่างเดียวว่าให้อ่านสมุดเล่มนี้แล้วเขาจะรู้เรื่องเอง มันมีอีกสิบสองเล่ม แต่เล่มนี้เป็นเล่มสุดท้ายที่ฉันเขียนไว้”

ลอยด์บอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรงลงมากกว่าเดิม แล้วชี้ไปที่สมุดบันทึกของตัวเองที่ตอนนี้เบิร์ทเป็นคนถืออยู่พร้อมทั้งมองหน้าญาติผู้น้องอย่างขอร้อง

“ส่วนนี่เป็นนาฬิกาพกโบราณของฉันที่เขาชอบ มันเป็นล็อกเก็ตด้วย ฉันใส่ภาพของฉันไว้เพื่อให้เขามองดูเวลาที่คิดถึงฉัน เวลาในนาฬิกานี้เริ่มขึ้นเมื่อวันที่ฉันพบเขาและหยุดลงเมื่อวันที่เขาจากไป มันเป็นเวลาของฉันกับเขา เวลาของเรา นายช่วยเอานาฬิกานี้ให้เธอ มันเป็นสิ่งที่เก็บวันเวลาของเราไว้” ลอยด์ยังคงพูดต่อ แต่น้ำเสียงนั้นอ่อนแรงลงเรื่อยๆ

เบิร์ทมองหน้าญาติผู้พี่อย่างเป็นห่วง แต่เขาทำได้แค่พยักหน้ารับเพราะพูดอะไรไม่ออก

“สัญญาสิน้องชาย สัญญากับพี่ ว่าจะทำตามที่พี่บอกทุกอย่าง” คนป่วยบอกก่อนจะเริ่มไออย่างแรงอีกครั้ง

“ได้ ฉันจะทำตามที่พี่บอกทุกอย่าง เมื่อฉันพบเขา ฉันจะบอกเรื่องของพี่กับเขา” เบิร์ทรีบบอกอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นอาการของญาติผู้พี่ที่ตอนนี้แย่ลงอย่างเห็นได้ชัด

“ขอบใจ ขอบใจ อย่าลืมบอกเขาว่าเขาคือรักแท้ของฉัน บอกเขาว่าฉันรักเขาที่สุด รักมากเหลือเกิน ฉันรักเขาตั้งแต่แรกเห็นหน้า ยิ่งพอได้รู้จักได้พูดได้คุย ฉันยิ่งรัก” ลอยด์บอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่ทว่าแววตาของเขาจริงจังและมั่นคง

“ได้ ฉันจะบอกทุกอย่างที่พี่พูดกับฉันให้เขาฟัง จะบอกเขาว่าพี่รักเขามากที่สุด เขาจะได้ทุกอย่างตามที่พี่สั่ง” เบิร์ทบอกทั้งน้ำตา

ลอยด์ยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะค่อยๆ หันมองออกไปนอกหน้าต่าง

“ขอบใจ ขอบใจมาก ฉันไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว ฉันกับเขาผูกพันกันด้วยพันธะแห่งรัก ที่แม้แต่กาลเวลาก็ไม่สามารถพรากความรักของเราได้ ไม่ว่าจะพยายามอย่างไร แม้ว่าเวลาของเราสองคนจะต่างกันแค่ไหน แต่ความผูกพันและความรักของเราจะไม่มีวันถูกตัดขาด”