ประธานจอมหื่นสุดซ่า

หลินซือเยว่ผู้นี้ มีสามชะตาในคราเดียว

มาชาวีร์

หลังผ่าตัดนักพรตเฒ่าผู้หนึ่งนั้น นางวูบหมดสติและเสียชีวิตลงไป ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที ก็อยู่ในร่างของคุณหนูปัญญาอ่อนที่มีชื่อเดียวกันผู้นี้เสียแล้วทั้งยังจำอดีตชาติยามเป็นปรมาจารย์เต๋าได้อีกด้วย +++ 1 : ไล่ออกจากอารามไท่ผิงกวน แคว้นจิ้น ราชวงศ์เซวียน อารามไท่ผิงกวน “ไป ๆ อาจารย์ขับไล่พวกท่านออกจากอารามแล้ว อย่าได้มาเหยียบที่นี่อีก” “ศิษย์พี่รองรีบปิดประตูเร็วเข้า !” ตุบ ! ห่อผ้าสองห่อถูกโยนออกมาจากประตูอาราม ปัง ! ตามด้วยเสียงปิดประตูลงสลักอย่างหนาแน่น สตรีนางหนึ่งยืนตัวตรงเป็นสง่า เสื้อผ้ากับเส้นผมของนางปลิวไสวดั่งไผ่ลู่ลม หลินซือเยว่เงยหน้าขึ้นมองป้ายชื่ออารามไท่ผิงกวนด้วยสายตาเลื่อนลอย อาศัยอยู่ที่นี่มานานเท่าใดแล้วนะ บางครั้งนางเองก็ลืมเลือนวันเวลาไปเหมือนกัน “คุณหนูเจ้าคะ ศิษย์น้องทั้งสองของท่านทำเกินไปแล้วนะเจ้าคะ เหตุใดถึงไล่พวกเราสองคนออกจากอารามได้เล่า” เผิงฉือกระทืบเท้าเบา ๆ ตรงไปฉวยห่อผ้าทั้งสองบนพื้น ขึ้นมาคล้องแขนตัวเองไว้ “หากไม่ได้รับคำสั่งจากอาจารย์ ศิษย์น้องทั้งสองคงไม่กล้าขับไล่ข้าออกจากอารามหรอก” น้ำเสียงของนางสงบนิ่งฟังแล้วสบายหูยิ่งนัก หาได้มีความโกรธเกลียดแต่อย่างใด “นั่นรถม้า” นิ้วเรียวสวยชี้ไปยังรถม้าคันที่มีคนนั่งเฝ้าอยู่ “ป้าเผิงไปถามดูว่าใช่รถม้าของเราหรือไม่” เผิงฉือไม่รอช้ารีบตรงไปหาคนเฝ้ารถม้าที่อยู่ใต้ต้นไผ่ในทันที ไม่ช้านางก็กลับมาพร้อมกับรอยยิ้มนิด ๆ “เป็นรถม้าของเราจริง ๆ เจ้าคะคุณหนู คนขับบอกว่าเป็นคนของตระกูลหลินเจ้าค่ะ ได้รับคำสั่งจากท่านพ่อของคุณหนู ให้มารับคุณหนูกลับตระกูลหลินเพื่อไปแต่งงานเจ้าค่ะ” “กลับไปแต่งงานนี่เอง” นางเอ่ยเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่ หันหลังกลับไปทางประตูอาราม ประสานมือค้อมตัวคำนับลาอาจารย์ เผิงฉือเห็นเช่นนั้นก็อดที่จะคำนับตามนางไม่ได้ ภายในอารามไท่ผิงกวน “อาจารย์เหตุใดถึงไม่บอกลากับศิษย์พี่ใหญ่ไปตรง ๆ ล่ะ ทำเช่นนี้นางไม่โกรธท่านไปจนวันตายเลยรึ” เหอกุ้ยแม้มีอายุยี่สิบแปดปีแล้ว ทว่าเขากราบเป็นศิษย์เจ้าอาวาสชุนหวังเหล่ยหลังสตรีผู้นั้น จึงได้เป็นเพียงแค่ศิษย์พี่รองเท่านั้น “นั่นสิอาจารย์ ศิษย์พี่ใหญ่นางไม่เคยออกจากอารามไปไหนไกล ท่านทำเช่นนี้ไม่ใช่ขับไล่นางไปสู่ความตายหรอกรึ” จางเจียเฟิ่งเห็นด้วยกับศิษย์พี่รองของเขา “ให้มันน้อย ๆ หน่อยเจ้าศิษย์โง่ทั้งสอง พวกเจ้าคิดว่าอารามไท่ผิงกวนแห่งนี้ สามารถอยู่รอดมาได้เพราะใครกัน หากไม่ใช่เพราะฝีมือของศิษย์พี่ใหญ่ของพวกเจ้า เห็นนางเงียบ ๆ แบบนั้น ความคิดนางกว้างไกลยิ่งนัก อาจารย์อย่างข้ายังเทียบนางไม่ติดด้วยซ้ำไป” เจ้าอาวาสชุนปีนี้อายุอานามปาเข้าไปหกสิบห้าปีแล้ว ทว่าร่างกายยังแข็งแรง อารามเต๋าแห่งนี้มีวิถีแบบไม่เคร่งครัด ใช้ชีวิตเยี่ยงฆราวาสผู้หนึ่ง สามารถแต่งงานมีครอบครัวได้ “อาจารย์นางอยู่ในอารามวาดยันต์กันภัยให้ชาวบ้านที่มากราบไหว้ ตั้งโต๊ะรักษาโรคภัยให้ผู้คนในตัวอำเภอฝู แต่หนนี้นางต้องกลับบ้านไปเพื่อแต่งงาน นางบริสุทธิ์ถึงเพียงนั้นมิถูกสามีจับกลืนกินจนไม่เหลือกระดูกหรอกรึ” เหอกุ้ยนึกภาพเทพเซียนผู้สูงส่งอย่างหลินซือเยว่ หากต้องร่วมเตียงกับบุรุษหยาบกระด้าง เพียงเท่านั้นเขาก็ทำใจไม่ได้จริง ๆ แทบอยากจะไปแย่งตัวศิษย์พี่ใหญ่ของตัวเองกลับคืนมา “เลิกคร่ำครวญได้แล้ว กลับไปกวาดลานอารามกับตรวจดูน้ำมันตะเกียงให้เรียบร้อย ศิษย์พี่ใหญ่ของพวกเจ้าไม่อยู่ เจ้าทั้งสองต้องรีบร่ำเรียนศึกษาหาความรู้ อารามไท่ผิงกวนจะได้เจริญรุ่งเรืองในภายภาคหน้าต่อไปได้” เจ้าอาวาสชุนทำเสียงดังใส่ลูกศิษย์ทั้งสอง “ไป ๆ ข้าจะสวดมนต์” โบกมือไล่ทั้งคู่ให้ออกจากห้องสวดมนต์ไป เจ้าอาวาสชุนรีบลุกไปปิดประตูลั่นกลอน ท่าทางลุกลี้ลุกลนจนผิดปกติ ย่องเบา ๆ ไปที่ใต้เตียงนอน ดึงหีบไม้เก่าเก็บออกมา ครั้นกดสลักเปิดออก ก็พบตั๋วเงินจำนวนสามพันตำลึงอยู่ในนั้น ตระกูลหลินที่ไม่ได้บริจาคน้ำมันตะเกียงมาหลายปี จู่ ๆ ก็ส่งตั๋วเงินมาให้ พร้อมกับขอรับคนกลับไปเพื่อแต่งงาน ช่วงนี้ชาวบ้านมาทำบุญที่อารามน้อยลง หลินซือเยว่ก็ไม่รู้ว่าเกิดอันใดขึ้นกับนาง ถึงไม่ยอมลงจากอารามไปรักษาผู้คน รายได้เลยหายหดแทบจ่ายอาหารการกิน(สุรานารี)ไม่พอ ตั๋วเงินสามพันตำลึงนี่มาได้ทันเวลาพอดี ! แครก ๆ ๆ ๆ เสียงกวาดลานหน้าอารามดังขึ้นพร้อมกับเสียงบ่นของเหอกุ้ย “ข้ารู้ว่านางเก่งเอาตัวรอดได้ ข้าเพียงไม่อยากให้นางไปก็เท่านั้น” “ศิษย์พี่รองท่านอย่าได้เสียใจไปเลย ไม่ใช่ว่ามีแต่นางที่ต้องแต่งงานมีครอบครัว ท่านเองก็เถอะที่บ้านส่งคนมารับทุกปีไม่ใช่รึ” จางเจียเฟิ่งรู้ดีว่าตนและเหอกุ้ย ถูกครอบครัวลงโทษด้วยการส่งมาอยู่ยังอารามแห่งนี้ ทว่าเพียงชั่วคราวเท่านั้น “ตัวข้านั้นไม่เป็นไรหรอก เจ้านั่นแหละศิษย์น้องสาม ข้าได้ยินว่าที่บ้านของเจ้า เพิ่งหาคู่หมั้นหมายคนใหม่ให้เจ้าอีกคนแล้วไม่ใช่รึ” สองศิษย์พี่น้องหยุดกวาดลานอาราม แล้วหันหน้าไปมองตากัน จากนั้นพวกเขาก็ถอนหายใจดัง ๆ พร้อมกัน ไม่มีศิษย์พี่ใหญ่อยู่ด้วย นับจากนี้ไปยามทำความผิดใครจะออกหน้าคอยช่วยเหลือ ยามเงินหมดใครจะให้หยิบยืม ยิ่งคิดพวกเขาก็ยิ่งไม่สบายใจเป็นอย่างมาก บนถนนมุ่งหน้าสู่เมืองหลวง รถม้าไม้ธรรมดาไม่เล็กไม่ใหญ่ ไร้ป้ายชื่อตระกูลบอกกล่าว คล้ายไม่อยากให้ผู้อื่นล่วงรู้ว่าคนที่นั่งอยู่ด้านในเป็นใคร เผิงฉือพยายามหลอกถามคนขับรถม้าอยู่หลายหน ถึงสถานการณ์ของตระกูลหลินในยามนี้ นางไม่เคยไปที่นั่นมาก่อนไม่รู้จักใครสักคน คนขับรถม้าตอบว่า เขามีหน้าที่มารับคุณหนูรองกลับบ้านเท่านั้น เรื่องอื่นนั้นเขาไม่รู้จริง ๆ “ได้ถามหรือไม่ ใช้เวลากี่วันในการเดินทาง” หลินซือเยว่เอ่ยเสียงเนิบ ๆ “ถามแล้วเจ้าค่ะ เขาบอกว่าราว ๆ สิบวันก็ถึงเมืองหลวงแล้ว” “สิบวันเชียวรึ” หลินซือเยว่มองห่อผ้าที่วางอยู่ด้านข้าง มีเพียงของใช้จำเป็นของนางไม่กี่ชิ้น พร้อมกับก้อนเงินจำนวนห้าสิบตำลึง “คงต้องแวะซื้อของในอำเภอฝูเสียก่อน” เผิงฉือรีบเปิดม่านบอกกับคนขับรถม้า แต่เขากลับทำเสียงฮึดฮัดคล้ายไม่พอใจ “เสียเวลาเดินทางเปล่า ๆ” น้ำเสียงเขากระด้างกระเดื่อง

ดาวน์โหลดนิยายได้ที่ App

เมื่อประตูลิฟท์ส่วนตัวถูกเปิดออก เรือนกายสูงใหญ่สง่างามของมาร์โค เบอร์ลัสโคนิ ก็แทบจะพุ่งไปยังห้องทำงานของตัวเองด้วยความรีบเร่ง ช่วงขาแข็งแรงที่ซ่อนอยู่ในกางเกงสแล็คสีดำเนื้อดีก้าวยาวๆ ลงบนพรมสีเขียวเทอควอยซ์สดสวยอย่างร้อนใจ

เขาไม่น่าสะเพร่า หลงลืมอะไร ง่ายๆ แบบนี้เลย…

ก่นด่าตัวเองอยู่ในใจอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อกลับถึงบ้านแล้วพึ่งรู้ตัวว่าลืมหนังสือสัญญาที่เขาพึ่งเซ็นร่วมกับห้างสรรพสินค้าใหญ่ของอังกฤษไว้ที่ทำงาน

หนังสือสัญญานี้สำคัญมาก...

มาร์โครู้อยู่เต็มอกว่าช่วงเวลากลางคืนจะมีแม่บ้านจากบริษัทฯ ที่ว่าจ้างไว้เข้ามาทำความสะอาดภายในห้าง และรวมไปถึงห้องทำงานของเขาด้วย เพราะฉะนั้นเขาจึงต้องรีบบึ่งรถกลับมาห้างด้วยความเร็วปานจรวดแบบนี้

ประตูถูกเปิดค้างเอาไว้...

ชายหนุ่มหยุดนิ่งอยู่หน้าประตูห้องทำงาน ดวงตาสีนิลมองลอดช่องเข้าไปภายในห้องทำงานของตนเอง ทุกอย่างในนั้นช่างดูเงียบเชียบ ไร้ซึ่งสิ่งเคลื่อนไหว และจากความสงัดไร้แม้กระทั่งเสียงของลมหายใจของมนุษย์นั่นก็ทำให้เขาพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก แต่มันก็ได้ไม่นาน เพราะเมื่อเขาเลื่อนสายตามองไปที่โซฟาเนื้อดีที่ตั้งไว้เพื่อต้อนรับแขกคนสำคัญ สิ่งที่เขาไม่เคยคิดจะพบเห็นในห้องทำงานก็ปรากฎแก่สายตา

ผู้หญิง...!!!

ร่างบอบบางที่อยู่ในชุดหมีไร้ซึ่งทรวดทรงองค์เอวใดๆ กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่บนโซฟาเนื้อดีสีดำภายในห้องทำงานของเขาอย่างอาจหาญ ชายหนุ่มค่อยๆ ดันประตูให้เปิดออกเล็กน้อยเพียงเพื่อจะแทรกตัวเข้ามา ก่อนจะปิดมันลงอย่างเบามือ ขณะเดินเข้าไปหยุดยืนตะหง่านเหนือร่างของสาวน้อยนิรนามที่กำลังฝันหวานอยู่ในห้องทำงานของเขา ดวงตาคมกล้าที่ดำสนิทราวกับทำด้วยนิลเนื้อดีวาวโรจน์ด้วยความไม่ชอบใจกับสถานการณ์ตรงหน้า

เจ้าหล่อนเป็นใคร? และทำไมถึงกล้าเข้ามานอนหลับในนี้ได้ นี่หล่อนคงไม่ได้คิดหรอกนะว่า ห้องทำงานอันเป็นส่วนตัวของเขา เป็นห้องสูทสุดหรูในโรงแรมห้าดาว

กรามแกร่งขบกันนูนเป่งแทบระเบิด ขณะพยายามจ้องมองใบหน้าขาวนวล ของเจ้าหล่อนที่มีเส้นผมสีดำขลับที่หลุดลุ่ยมาจากหนังยางมัดผมด้านหลังลงมาปิดเกือบทั้งใบหน้า แต่กระนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนถูกชกที่หัวใจอย่างแรงเมื่อสายตาคมกล้ารับภาพปากอิ่มเต็มสีแดงสดราวกับผลสตอเบอรี่ที่ถูกขยี้จนแหลกของเจ้าหล่อน อิทธิพลบางอย่างจากผู้หญิงนิรนามตรงหน้าทำให้เลือดในกายของเขาร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด

มาร์โคพ่นลมออกมาจากปากหนักหน่วงอิสรภาพที่หวงแหนดูเหมือนจะสั่นคลอนจนแทบถล่มลงมา เพียงแค่ได้มองสาวน้อยตรงหน้าแค่ครั้งเดียว ทั้งๆ ที่แม่สาวน้อยที่เขาไม่เคยรู้จักคนนี้จะอยู่ในชุดที่ไม่ได้โชว์สัดส่วนใดๆ เลยก็ตาม ชายหนุ่มย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้า ขณะศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีเดียวกับดวงตาก้มต่ำลง เกือบจะชิดกับใบหน้างามของร่างบางที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่ตรงหน้า

คล้ายถูกมนต์สะกด... เมื่อเจ้าหล่อนพลิกกายจากนอนตะแคงเปลี่ยนเป็นนอนหงายและลืมตาโพลงขึ้น ใบหน้างามปรากฎชัดเจนต่อสายตาของเขา...

เลือดหนุ่มภายในกายเย็นเฉียบขึ้นมาฉับพลัน เมื่อสายตาของเขาประสานกับดวงตากลมโตสีดำขลับของแม่สาวน้อยตรงหน้า

นางฟ้า... นี่คือคำแรกที่ผุดขึ้นมาในใจ

ใบหน้ารูปไข่ไก่ขาวเนียนราวกับสีของน้ำนม ผมสีดำสนิทถูกมัดรวบไว้ด้านหลัง ขณะที่มีบางส่วนหลุดออกมาระที่ใบหน้างามนั้น ดวงตากลมโตที่รายล้อมด้วยแพขนตายาวงอนดกดำเบิกกว้างคล้ายกับกำลังเจอะเจอกับอสูรกายร้าย

“ฉะ ฉัน...”

เจ้าหล่อนรีบลุกขึ้นนั่งทันที และการกระทำที่ร้อนรนนั้นก็ทำให้ปลายจมูกของเขาที่อยู่ห่างจากแก้มเนียนเพียงแค่เส้นด้ายลอดผ่าน ได้สัมผัสกับความนุ่มนิ่มและกลิ่นหอมละมุนของผิวสาวโดยบังเอิญ และมันก็ส่งผลให้ไฟร้อนๆ วิ่งพล่านเข้าไปในกระแสเลือด ชายหนุ่มพยายามสะกัดกลั้นอารมณ์ปรารถนาที่มันเกิดขึ้นมาโดยไม่ทันได้ตั้งตัวนั้นด้วยความสามารถทั้งหมดที่มีอยู่

“ฉันไม่ได้ตั้งใจอู้นะคะ...”

อ่านเลย