บทนำ
แสงตะวันยามเช้าสาดส่องทอประกายระยับสาดลอดบานหน้าต่างหลังใหญ่ที่เปิดกว้างรับลมโชยมาตลอดทั้งคืน
‘ต้นเหลืองศิริมงคล’ ลีลาวดีส่งกลิ่นฉุนแตะจมูกโชยเข้ามา ในคฤหาสน์หลังโต ‘คฤหาสน์พิมพ์เดือน’
หญิงสาวคนหนึ่งชะโงกหน้าออกไปนอกหน้าต่าง...สตรีวัยกลางคนเหลียวมองไปรอบก็พลันพบกับสาเหตุของกลิ่นเจ้าปัญหา
อรุณีส่ายหน้าอย่างเอือมระอาเล็กน้อย แล้วรีบ งับบานหน้าต่างเข้ามาในบ้านอย่างรวดเร็ว
อรุณีสาวเท้าเดินกลับขึ้นไปบนเตียงแล้วล้มตัวลงนอนต่ออย่างสบายอารมณ์
“แอบรักเธอคนนั้นยังไม่กล้าจะบอกออกไป” เสียงเพลงโทรศัพท์ของหล่อนดังขึ้นเสียงดังสนั่นลั่นห้องนอนในคฤหาสน์หลังโตของเธอ...อรุณีเลิกผ้าห่มขึ้นอย่างอารมณ์เสีย
“ใครนะ...โทรมาตอนนี้” อรุณีวัยสามสิบสองปีเอ่ยอย่าง หัวเสีย ปลายเท้าเรียวขาวสะอาดก้าวย่างลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว
อรุณีสัมผัสได้ถึงความอ่อนนุ่มของพรมสีเทาที่ปูไว้ใกล้เตียงนอนขนาดกว้าง
หญิงสาววัยสามสิบสองเหลียวมองในกระจก เรือนไหมของอรุณียาวสลวยทิ้งตัวลงอย่างมีน้ำหนัก...
ดวงตาคู่งดงามอ่อนหวานชวนฝัน...หากแต่นัยน์ตานั้นเด่นชัดถึงความเหนื่อยล้าจากการทำงาน
เวลานี้อรุณีสวมชุดนอนสายเดี่ยวสีเทา ผ้าบางเบาที่ หญิงวัยกลางคนสวมใส่แนบเนื้อจนเห็นส่วนโค้งส่วนเว้าชัดเจน
ทรวงอกอิ่มใต้บราเซียร์สีดำไซส์โตทะลักล้นออกมาจน สาวเจ้าอดทอดมองสำรวจตนเองในกระจกมิได้
อรุณีมองตนเองในกระจกอย่างพึงพอใจในรูปโฉม ของตนเอง
หญิงสาวเยื้องย่างลงแล้วควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าสีเงินใบโก้ราคาแพงหูฉี่เหยียบแสนของเธอ
“สวัสดีค่ะ ดิฉัน เอม ติดต่อจากสำนักข่าว มิเรจ นะคะ” ปลายสายเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ
“สวัสดีค่ะ อรุณีพูดค่ะ” อรุณีสตรีวันกลางคนกรอกเสียงลงไปตามสายโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลชวนฝัน
“ดิฉันจะติดต่อขอสัมภาษณ์คุณอรุณีเป็นการส่วนตัวได้ไหมคะ” ปลายสายเอ่ยบอกความต้องการจุดประสงค์ของการติดต่อมาครั้งนี้
“ได้ค่ะ ดิฉันยินดี” อรุณีกรอกเสียงลงไปอย่างสบาย ๆ