“หนูจัดการเรื่องที่นี่เสร็จก็จะกลับบ้านค่ะ”

เสินจิ่นเซิงที่กำลังถือสายอยู่ก็จุกจนพูดไม่ออกขึ้นมาทันที “อืม พ่อกับแม่รอลูกกลับบ้านเรานะ”

“ค่ะ”

หลังจากวางสายแล้ว เสิ่นชูก็ยกมือขึ้นมาปิดหน้า

เธอโตมาถึงขนาดนี้ ยังทำให้พ่อกับแม่เป็นห่วง เพื่อผู้ชายอย่างป๋อมู่เหนียน！

เสิ่นชูรู้สึกว่าตัวเองเป็นลูกที่เอาแต่ใจจริง ๆ ！

เฉินเซียวหยิบโทรศัพท์มา แล้วนั่งข้าง ๆ มองเสิ่นชูปล่อยโหออกมา

ผ่านไปห้านาที เสิ่นชูก็สงบลง เธอรับกระดาษทิชชูมาพลางเช็ดน้ำตาพลางถามเธอด้วยเสียงที่แหบพร่าว่า “ฉันขอยืมแอคเคาท์การตลาดออนไลน์ในเครือบริษัทของลูกพี่ลูกน้องเธอหน่อยได้ไหมหน่อยได้ไหม？ ”

บริษัทซาวอย เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ เป็นบริษัทบันเทิงที่ลูกพี่ลูกน้องของเฉินเซียวเป็นผู้บริหาร เพื่อดูแลงานให้กับศิลปิน บริษัทในเครือของ ซาวอย เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ ได้มีแอคเคาท์การตลาดออนไลน์อยู่หลายแอคเคาท์

เฉินเซียวอึ้งไปครู่หนึ่ง และหลังจากได้สติ ก็รีบล้วงโทรศัพท์ออกมา “เธอรอแป๊บหนึ่ง ฉันจะโทรหาพี่ชายฉันเดี๋ยวนี้！ ”

“อืม”

เสิ่นชูขานรับ จากนั้นก็เอียงหน้าไปมอง บริษัท คราวบาร์ เทคโนโลยี และหัวเราะในความโง่ของตัวเอง

ตอนนั้นทำไมเธอถึงคิดว่าเธอสามารถทำให้หัวใจของโป๋มู่เหนียนอบอุ่นได้？

สามปีผ่านไป โชคดีที่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอไม่สามารถเติมเต็มความรักให้เขาได้ เพราะหัวใจของเขาอยู่กับคนอื่น

แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยก็ทำให้เธอแพ้ทั้งกาย และใจ

เพียงแต่หลายปีที่ผ่านมานี้ เธอต้องแบกรับความผิดที่เธอไม่ได้ก่อ เธอได้รับความบอบช้ำ ความเสียใจที่เธอได้รับ เสิ่นชูไม่มีทางปล่อยให้มันผ่านไปง่าย ๆ แน่นอน！

หลังจากเฉินเซียวคุยกับเฉินจี่เสร็จ เมื่อเธอหันกลับมาก็เห็นเสิ่นชูกำลังเอียงหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างรถ

ท้องฟ้าด้านนอกมืดครึ้ม ใบหน้าซีกนึงของเสิ่นชูถูกเงาด้านนอกปกคลุมไว้

เฉินเซียวรู้ว่าเสิ่นชูยังคงเศร้าอยู่

“คืนนี้ไปสนุกกันไหม？ ”

เมื่อได้ยินเธอพูดอย่างนั้น เสิ่นชูก็เอียงหน้ากลับมา แล้วมองเธอแว็บนึง ก่อนจะพูดออกมาว่า “ไม่ไป ฉันต้องการสะสมพลังงาน”

ด้านหน้าเป็นไฟแดง เฉินเซียวหยุดรถ หันหน้าไปมองเสิ่นชู “ดูเหมือนเธออารมณ์ดีไม่น้อยเลยนะ”

“สมัยมัธยมปลาย ตอนที่ฟู่กุ้ยเสีย ฉันก็เสียใจแค่ไม่กี่วันเท่านั้น ป๋อมู่เหนียนเขามีสิทธิ์อะไรกัน？ ”

ครอบครองเธอมาสามปี ตอนนี้เธอกำลังจะปีนออกมาจากนรกแล้ว เธอมีอะไรต้องเสียใจอีก

เฉินเซียวนับถือการเปรียบเทียบของเสิ่นชูมาก ฟู่กุ้ยเป็นเพียงหมาตัวหนึ่งเท่านั้น！

แต่คิดดูแล้ว ก็ใช่ ป๋อมู่เหนียนไม่ซื่อสัตย์เท่ากับหมาตัวหนึ่งด้วยซ้ำ！

มันไม่คุ้มแม้แต่น้ำตาสักหยดที่จะไหลเพื่อเขาจริง ๆ ！

เดิมทีเฉินเซียวยังกังวลเล็กน้อยว่าเสิ่นชูจะเสียใจ แต่ตอนนี้แล้ว เธอประเมินเสิ่นชูต่ำไปจริง ๆ

ยังไม่ถึงสี่ทุ่ม เสิ่นชูก็เข้าห้องนอน ตรงกันข้ามกับเฉินเซียว ที่นั่งตอกกลับชาวเน็ตอย่างบ้าคลั่ง เธออารมณ์เสียอยู่จนค้อนคืน ตีสามถึงเข้านอน ทำให้เช้าวันถัดมาเธอตื่นมาก็เกือบเก้าโมงเข้าไปแล้ว

เฉินเซียวเดินออกมาจากห้องอย่างงัวเงีย ส่วนเสิ่นชูแต่งหน้าแต่งตัวและถือกระเป๋าขึ้นมา เตรียมจะออกจากห้องแล้ว

เซินชูโตมาเหมือนคนทางเจียงหนาน เธอมีดวงตาสดใสเหมือนน้ำ หน้าตาได้รูป สวยแต่ไม่โดดเด่นเกินไป แต่สามารถดึงดูดใจผู้คนได้

วันนี้เธอแต่งตัวเรียบ ๆ แต่ก็เซ็กซี่อย่างบอกไม่ถูก เธอสวมเสื้อไหมพรมคอวีสีน้ำตาล และกางเกงยีนส์เข้ารูป และสวมรองเท้าหนังขนสัตว์สีดำ เธอปล่อยผมยาวสลวย ไหล่กว้าง มองเห็นรูปร่างของเธอได้อย่างชัดเจน บวกกับขาที่เรียวยาว ทำให้เธอดูอ่อนโยน และเซ็กซี่ผสมผสานกันอย่างลงตัว ช่างดึงดูดสายตายิ่งนัก

เฉินเซียวพอใจกับการแต่งตัวของเสิ่นชูมาก ไม่ดูเป็นทางการเกินไป และยังคงความเป็นตัวของตัวเอง

ดีมาก

“ฉันออกไปแล้วนะ”

เสิ่นชูหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะที่วางอยู่ข้าง ๆ ขึ้น จากนั้นก็มองเฉินเซียวแวบหนึ่ง

เฉินเซียววิ่งเข้ามากอดเธออย่างแรงครู่หนึ่ง “ไปเถอะ ไปบอกลาความผิดพลาด แล้วเดินไปสู่ชีวิตใหม่！ ”