ตอนที่เซินชูมาถึงหน้าประตูสำนักทะเบียนก็เป็นเวลาแปดโมงห้าสิบห้าพอดี ช่องรับจดทะเบียนสมรสมีคนเข้าแถวอยู่ไม่น้อย ส่วนช่องจดทะเทียนหย่ามีเพียงเธอคนเดียว

ยังไม่ถึงเก้าโมง ป๋อมู่เหนียนยังไม่มา

เก้าโมงพอดี ช่องรับจดทะเบียนหย่าก็เปิดตรงเวลา

เซินชูก้มมองโทรศัพท์แวบหนึ่ง ป๋อมู่เหนียนไม่ใช่คนที่ชอบมาสาย แต่วันนี้เขากลับมาสาย

เก้าโมงห้านาที เซินชูถึงจะเห็นผู้ชายเดินเข้ามาจากหน้าประตู

เขายังคงสวมชุดสูทรองเท้าหนังเช่นเคย ใบหน้าที่คมคายไร้ความรู้สึก

เมื่อสังเกตเห็นสายตาของเธอ ป๋อมู่เหนียนก็เอียงหน้าเล็กน้อย มองเธอด้วยท่าทางเย็นชา และเดินเข้ามาหาเธอทีละก้าว ๆ

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เซินชูถูกเขามองอย่างเย็นชาแบบนี้ ที่ผ่านมาเธอจะรู้สึกว่าเจ็บปวดเล็กน้อย แต่วันนี้เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสายตาแบบนี้ของเขา จิตใจของเธอก็สงบเหมือนกับน้ำ

“สวัสดีค่ะ หนังสือหย่ายังคงเป็นฉบับเมื่อวาน”

เธอพูดพลาง ยื่นหนังสือไปให้เขา

สีหน้าของป๋อมู่เหนียนมืดมนลงทันที “เธอคิดดีแล้ว？ ”

“ค่ะ”

เซินชูเงยหน้ามองเขา แล้วพูดออกมาอย่างชัด ๆ

ตอนนั้นที่แต่งงานกับเขาถึงจะบอกว่าไม่ได้คิดให้ดี แต่ตอนที่กำลังจะหย่ากัน เธอคิดดีแล้วจริง ๆ

ป๋อมู่เหนียนขมวดคิ้วอย่างคาดไม่ถึง “ดี”

หวังว่าเธอจะไม่เสียใจ！

เซินชูไม่พูดอะไรอีก จากนั้นก็ก้าวเท้าเดินไปยังช่องรับบริการ

ขั้นตอนการหย่ามีน้อยมาก หลังจากลงนามข้อตกลงแล้ว สุดท้ายก็ลงชื่อ ประทับตรา พวกเขาก็ไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันอีก

เวลาไม่ถึงห้านาที ทะเบียนสมรสก็กลายเป็นทะเบียนการหย่า

ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป สองคนก็อยู่บนเส้นขนานที่ไม่สามารถบรรจบกันได้อีก

เซินชูเดินตามหลังป๋อมู่เหนียน หลังจากได้รับทะเบียนหย่ามาแล้ว เขาก็เดินออกไปทันที ไม่มองเธอแม้แต่แวบเดียว

แต่ก็ใช่ เขาต้องการตัดขาดกับเธอมานานแล้ว ตอนนี้ก็สมปรารถนาแล้ว แน่นอนว่าต้องไม่มองเธอเป็นธรรมดา

ในสายตาของป๋อมู่เหนียน เธอน่าจะเป็นผู้หญิงชั่วร้ายเจ้าแผนการมั้ง

ก็แล้วแต่ ยังไงพวกเขาก็ไม่มีคำว่าอนาคตด้วยกันอีกแล้ว

แต่เมื่อเธอเดินไปที่หน้าประตูสำนักทะเบียน เซินชูกลับพบว่าป๋อมู่เหนียนยังไม่กลับไป ทำให้เซินชูรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

“ยังไงลูกของหลินเซียงหยาก็เสียไปเพราะเธอ ถึงแม้เราจะหย่ากันแล้ว เธอก็ควรไปขอโทษเธอที่โรงพยาบาล”

ลมพัดผ่านมา เซินชูไม่เคยรู้สึกมาก่อนว่าลมในฤดูใบไม้ร่วงจะหนาวเหน็บขนาดนี้

เธอคิดว่าพวกเขาเป็นสามีภรรยากันมาสามปี ป๋อมู่เหนียนน่าจะมีความเห็นอกเห็นใจเธอบ้าง แต่ตอนนี้ เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด เซินชูรู้สึกเพียงตัวเองมันก็แค่ตัวตลก

เธอเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายตรงหน้า จู่ ๆ ก็ยิ้มออกมา “คุณพูดถูก เห็นแก่ที่เราเคยเป็นสามีภรรยากัน คุณวางใจได้ ฉันจะรับผิดชอบกับสิ่งที่ฉันเคยทำทั้งหมดแน่นอน”

และสิ่งที่เธอไม่เคยทำ เธอก็จะไม่คิดที่จะทนอีกต่อไป

พูดพลาง เธอยกมือขึ้นปัดผมที่ตกลงมา ：“อ้อ เพื่อแสดงความจริงใจของฉัน ฉันได้เตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ไว้ให้หลินเซียงหยาด้วย คุณอย่าลืมให้เธอรับด้วยนะ”

หลังจากที่เซินชูพูดจบ เธอก็มองป๋อมู่เหนียนแวบหนึ่ง จากนั้นก็เดินจากไปทันที

เซินชูเดินไปที่ริมถนน ยกมือขึ้นโบกรถแท็กซี่คันหนึ่ง

รถขับผ่านหน้าป๋อมู่เหนียนไป เธอนั่งอยู่ในรถ ใบหน้าสวย ๆ ของเธอดูเย็นชา

ป๋อมู่เหนียนขมวดคิ้ว เขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยอย่างบอกไม่ถูก จากนั้นก็เหลือบมองรถที่รออยู่ไม่ไกลแวบหนึ่ง เขาไม่ได้เดินเข้าไป แต่กลับหยิบซองบุหรี่ออกมาจากกระเป๋ากางเกง ล้วงออกมามวนหนึ่ง แล้วก้มหน้าลงจุดไฟ

การแต่งงานของเขากับเซินชู ตอนที่แต่งงานเขาไม่เคยคิดที่จะแต่งงานกับเธอ ตอนที่หย่าเขาก็ไม่เคยคิดที่จะหย่ากับเธอ

แต่ตอนนี้ พวกเขาได้หย่ากันแล้วจริง ๆ ป๋อมู่เหนียนไม่ได้ถือว่าเสียใจ สำหรับเขาแล้ว เซินชูเป็นเพียงผู้หญิงที่เขาสามารถยอมรับเป็นภรรยาคนหนึ่งเท่านั้น

แต่เมื่อเขาก้มหน้าลงมองทะเบียนการหย่าในมือ เขาก็รู้สึกเพียงว่าบุหรี่ไม่มีรสชาติอีก ในอกเต็มไปด้วยความรู้สึกอึดอัดที่ไม่สามารถแสดงออกมาได้

ช่างเถอะ ก็แค่ผู้หญิงที่ไม่เจียมตัวคนหนึ่งเท่านั้น