icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติการอ่าน
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
5.0
ความคิดเห็น
71.3K
ชม
33
บท

อย่ามองฉันด้วยดวงตา แต่จงรู้จักฉันด้วยหัวใจ

บทที่ 1 บทนำ

บทนำ

บรรยากาศในบ้านเงียบจนน่าอึดอัด วรวิทย์ นราวดี วัยหกสิบปีเจ้าของโรงเรียนเอกชนชื่อดังผู้เป็นประมุขของบ้านนั่งหน้าเครียดเมื่อได้เห็นภาพถ่ายที่วางอยู่ตรงหน้า ซึ่งเป็นใครไปไม่ได้นอกจากบุตรสาวคนโตของบ้านนราวดี ‘เฟื่องฟ้า’

สาวน้อยแสนสวยมีเสน่ห์งามสง่าราวกับนางหงส์ ไม่ว่าใครก็ตามที่ได้รู้จักเฟื่องฟ้าจะต้องชื่นชอบกับความงามที่ติดตัวมาแต่กำเนิด แต่ตอนนี้ความงามเหล่านั้นกลับทำให้เขาต้องปวดหัว เมื่อเห็นภาพลูกสาวในชุดเปรี้ยวเข็ดฟันที่แสนจะเน้นทรวดทรงองค์เอว แต่นั่นไม่เท่ากับการที่เห็นผู้ชายมากหน้าหลายตากำลังล้อมรอบแม่สาวน้อยของคุณวรวิทย์

รอยยิ้มที่ปรากฏในรูปภาพบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเฟื่องฟ้าไม่ได้ถูกบังคับ ซ้ำยังเต็มใจที่จะเต้นรำโดยมีชายหนุ่มเหล่านั้นล้อมรอบอย่างถึงเนื้อถึงตัว วรวิทย์ถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้มครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะไม่รู้ว่าจะแก้ไขปัญหาที่คาราคาซังนี้ได้อย่างไร

นับจากวันที่มารดาของบุตรสาวจากโลกนี้ไป และเขาก็พยายามสร้างครอบครัวให้สมบูรณ์ด้วยการหาแม่ใหม่ให้กับเฟื่องฟ้า แต่นั่นคือจุดเปลี่ยนที่สำคัญสำหรับบุตรสาว เพราะปัญหาแม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยงที่ไม่ลงรอยกัน และเขาต้องทำหน้าที่หย่าศึกยามที่ทั้งคู่มีปากเสียงกัน เวลาที่ผ่านมาเนิ่นนานปัญหาที่คาราคาซังมาจนทุกวันนี้ คือความทุกข์ในหัวอกคนเป็นพ่อที่ไม่สามารถบอกใครได้ว่าเจ็บปวดแค่ไหน

“ธุรกิจจัดเลี้ยงที่ทำอยู่ก็แย่จนไม่รู้จะแย่อย่างไรแล้ว นี่ยังจะเที่ยวกลางคืนทุกคืนอีก ช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาก็เปลี่ยนคู่ควงไม่ซ้ำหน้า ถ้าขืนปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ สักวันยายเฟื่องก็ต้องทำเรื่องอื้อฉาวให้พวกเราปวดหัวอีกแน่” หญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามคุณวรวิทย์เอ่ยเสียงเข้ม

นางคือมารดาเลี้ยงของเฟื่องฟ้า น้ำเสียงและท่าทางบ่งบอกให้รู้ว่าไม่พึงพอใจในสิ่งที่ลูกเลี้ยงกระทำแม้แต่น้อย ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือนางไม่ชอบเฟื่องฟ้ามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เพราะเฟื่องฟ้าไม่เคยเคารพตน ซ้ำยังหวงสมบัติทุกชิ้นที่เป็นของมารดาผู้ล่วงลับไปแล้วอีกด้วย

“ผมจะคุยกับลูกเอง” คุณวรวิทย์เอ่ยเสียงเครียดไม่แพ้กัน

“คุณพี่ต้องรีบคุยนะคะอย่าปล่อยไว้นาน ช่วงนี้ยายเฟื่องยิ่งมีท่าทางแปลกๆ อยู่ด้วย หลายวันก่อนก็อาเจียนต่อหน้าคนอื่น เนื้อตัวก็ดูมีน้ำมีนวลขึ้นเหมือนคนท้องอย่างไรไม่รู้ คนอื่นเริ่มซุบซิบกันแล้วนะคะ บางคนถึงกับมาถามว่ายายเฟื่องจะมีข่าวดีหรือเปล่า” ระรินจีบปากจีบคอพูดพลางสังเกตท่าทีของสามีไปด้วย

“ผมจะคุยกับยายเฟื่องให้รู้เรื่อง” ยิ่งได้ยินเช่นนี้คุณวรวิทย์ก็ยิ่งร้อนใจมากขึ้น เห็นทีว่าต้องจัดการเรื่องนี้ให้เด็ดขาด ก่อนที่เฟื่องฟ้าจะทำให้ชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลเสียหายไปมากกว่านี้

“คุณพี่อย่าลืมนะคะว่าเรายังมีลูกสาวอีกคน ยายเฟื่องเป็นพี่คนโตทำตัวอย่างไม่ดีให้น้องเห็นแบบนี้ ขืนเอาเป็นเยี่ยงอย่างเราสองคนจะไม่ยิ่งปวดหัวมากกว่านี้เหรอคะ อีกอย่างคนอื่นจะมองลูกเราว่าเป็นตามยายเฟื่องหรือเปล่าก็ไม่รู้ แล้วถ้าคนอื่นคิดว่าพี่กับน้องเหมือนกัน เหลวแหลกมั่วไปทั่วไม่แคร์โลกอย่างที่ยายเฟื่องทำอยู่ทุกวันละก็ คุณพี่ลองคิดดูสิคะว่าอะไรจะเกิดขึ้น” ระรินเน้นทุกคำอย่างตั้งใจ และยิ่งพอใจเมื่อเห็นสีหน้าสามีเครียดมากขึ้น รับรองได้ว่างานนี้เฟื่องฟ้าเสร็จแน่!

แววตาคู่นั้นของหญิงวัยกลางคนเหนื่อยล้าเต็มที ใบหน้าที่คงเค้าความงามในอดีตซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด มือของนางกุมมือบุตรชายไว้แน่นราวกับว่าจะไม่ยอมปล่อยหากว่าถ้อยคำที่ขอไม่สมความปรารถนา

“ตรัย เรื่องที่แม่ขอ ลูกจะทำให้แม่ได้ไหม” เสียงแหบแห้งเอ่ยถามอย่างอ้อนวอนขอ ในขณะที่คนฟังกลับไม่คิดจะสนองความต้องการนั้นแม้แต่นิดเดียว

คำขอที่เขาไม่อาจทำให้ได้ คือการแต่งงานกับลูกสาวอดีตคนรักเก่า เด็กหญิงหน้าตาน่าเกลียดผมเผ้ารุงรัง เนื้อตัวมอมแมมราวกับหนูสกปรกคนนั้น คือคนที่มารดาหมายจะให้แต่งงานด้วย

“ผมไม่คิดจะแต่งงาน” ตรัยเอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคำ ตอนนี้เรื่องที่กังวลมากที่สุดคืออาการเจ็บป่วยของมารดาที่ไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้น นอกจากจะทรุดลงเรื่อยๆ มากกว่า

“ตรัย ถือว่านี่เป็นการขอครั้งแรกและครั้งเดียวของแม่ได้ไหม แต่งงานกับหนูเฟื่องซะ”

“ผมเคยพบหน้าผู้หญิงคนนั้นแค่ครั้งเดียว และตอนนั้นเราก็ยังเด็กกันมาก ผมอายุแค่สิบสองผู้หญิงคนนั้นเพิ่งจะสองขวบเองนะครับแม่” ตรัยบ่ายเบี่ยง

“แม่ขอร้อง ก่อนตายอยากให้คำสัญญานี้เป็นจริง เพื่อแม่จะได้นอนตายตาหลับเสียที เมื่อก่อนแม่กับพ่อหนูเฟื่องต้องพลัดพรากกันเพราะผู้ใหญ่ เราสัญญากันว่าจะทำให้ลูกของเราได้แต่งงานกันให้ได้ ตอนนี้แม่มีเวลาไม่มากและแม่อยากจะขอตรัยแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้น ช่วยทำให้ความฝันที่แสนสุขของแม่เป็นจริงได้ไหมลูก” หญิงวัยกลางคนเอ่ยเสียงสั่น

“แม่ครับ” ชายหนุ่มกุมมือมารดาไว้มั่น

“แม่ขอนะ เห็นแก่คนที่ใกล้จะตายอย่างแม่เถอะ”

“แม่ยังไม่ตายง่ายๆ หรอกครับ” ตรัยปลอบใจมารดาพร้อมกับปลอบใจตนเองด้วย

“แม่รู้ตัวแม่ดี โรคร้ายมันกัดกินร่างกายของแม่ไปทั่วแล้ว แม่รู้ว่าลูกพยายามทุกวิถีทางที่จะหยุดมัน พอเถอะปล่อยทุกอย่างเป็นไปตามกลไกของธรรมชาติดีกว่า”

“ผมจะทำทุกทางเพื่อรักษาชีวิตของแม่ให้อยู่ได้นานที่สุด” ตรัยเอ่ยเสียงเครือกลั้นความรู้สึกในหัวใจไว้ไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแอในเวลานี้

“แม่ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว นอกจากเห็นลูกของแม่เป็นฝั่งเป็นฝากับหนูเฟื่องเท่านั้น ทำให้แม่ได้ไหมตรัย”

“ผม” ตรัยอึ้งพูดไม่ออก

“แม่รู้ว่าลูกรู้สึกไม่ดีกับความรักที่ผ่านมา ลูกกับหนูวิโนน่าอาจไม่ใช่เนื้อคู่กัน ดังนั้นก็ต้องทำใจและเปิดโอกาสให้ความรักครั้งใหม่เข้ามาในชีวิตลูกนะ”

ธัญญาเตือนสติลูกชาย เพราะรู้ว่าตรัยเคยมีใจผูกพันกับสาวน้อยนามว่าวิโนน่า แต่เธอผู้นั้นไม่รับรักโดยใช้ข้ออ้างว่าไม่อยากเป็นนกน้อยในกรงทอง วิโนน่าปฏิเสธและไปแต่งงานกับผู้ชายธรรมดาฐานะปานกลางซึ่งมีเวลาให้ ไม่เหมือนกับตรัยที่ทุ่มเทเวลาให้กับงานเสียจนหมด

“ผมไม่ได้คิดเรื่องนั้นแล้วครับแม่ วิโนน่าไม่เลือกผมแต่แรกแล้ว”

“เชื่อแม่เถอะ แต่งงานกับหนูเฟื่องซะ เริ่มต้นใหม่กับผู้หญิงที่เป็นเนื้อคู่ของลูก แล้วลูกจะมีความสุข เชื่อแม่”

ธัญญาได้แต่หวังว่าคำขอครั้งสุดท้ายนี้จะเป็นจริงในไม่ช้า และเชื่อมั่นว่าก่อนตายได้ทิ้งสิ่งสุดท้ายที่มีค่าและมีความหมาย ซึ่งสิ่งนั้นจะทำให้ตรัยมีความสุขไปชั่วชีวิต

“แม่พักผ่อนนะครับ เรื่องนี้ไว้เราค่อยคุยกัน ผมขอคิดดูก่อน” แม้จะอึดอัดแต่ตรัยก็จำต้องยอมเอ่ยคำนี้เพื่อให้มารดาสบายใจ

“อย่าให้แม่รอนานนักนะตรัย เวลาของแม่เหลือไม่มากแล้ว” ธัญญาเอ่ยด้วยท่าทีที่อ่อนแรงลงอีก สายตาที่นางมองบุตรชายคล้ายกับจะรอคอยข่าวดีที่สมหวังนี้

เสียงโอ้กอ้ากดังมาจากห้องน้ำ สองสามีภรรยาที่กำลังจะลงมือรับประทานอาหารเช้ามองหน้ากัน สีหน้าคุณวรวิทย์ในเวลานี้เครียดอย่างเห็นได้ชัด

“คุณพี่คะ เราจะปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้แล้วนะคะ ท่าทางยายเฟื่องเหมือนกับคนท้องจริงๆ” ระรินกระซิบกระซาบกับสามี

“เมื่อคืนก็กลับกี่ทุ่มกี่ยามไม่รู้ เห็นเด็กบอกว่ามีรถเก๋งมาส่งหน้าบ้าน ควงผู้ชายไม่ซ้ำหน้าเลย ถ้าเกิดว่ามีปัญหาจริงๆ เราจะทำอย่างไรดีคะคุณพี่”

ยิ่งฟังระรินพูดประมุขของบ้านก็ยิ่งมีสีหน้าเครียดมากขึ้นไปอีก คุณวรวิทย์ปรายตามองไปทางห้องน้ำเล็กน้อย ในหัวสมองก็ขบคิดว่าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไรดี

เฟื่องฟ้ามองซองสีน้ำตาลที่ผู้เป็นบิดาโยนมาตรงหน้า แล้วหยิบขึ้นมาดูด้วยสีหน้าเรียบเฉย ยิ่งเห็นสิ่งที่อยู่ในซองด้วยแล้วเธอก็วางลงอย่างไม่รู้สึกรู้สาใดๆ ทั้งสิ้น ผิดกับคุณวรวิทย์ที่หน้าดำคร่ำเครียดจนแทบจะกินไม่ได้นอนไม่หลับ

“แกทำตัวเหลวไหลมากขึ้นทุกวันแล้วนะยายเฟื่อง งานเสร็จก็ควรรีบกลับบ้านไม่ใช่ออกเที่ยวตะลอนทุกคืนแบบนี้” บิดาเอ่ยเสียงเข้ม

“ก็บ้านมันน่าเบื่อนี่คะ มีแต่คนทำตัวน่าเบื่อทั้งนั้น” เฟื่องฟ้าตอบเสียงหวานและชำเลืองมองไปที่ระรินซึ่งนั่งอยู่ไม่ห่าง

“ไม่ใช่ข้ออ้าง บ้านนี้มีใครไปทำอะไรให้แกอย่างนั้นเหรอ แกควรคิดได้แล้วว่าต้องทำอย่างไรกับชีวิตให้มันเจริญ ไม่ใช่ทำตัวมั่วไม่เลิกแบบนี้”

“คุณพี่พูดถูกค่ะ” ระรินกล่าวย้ำคำของสามี

“ฉันจะทำอะไร หรือจะเป็นอย่างไรก็ไม่เกี่ยวกับคุณ” เฟื่องฟ้าหันมาจ้องหน้าแม่เลี้ยงด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“คุณพี่คะ ดูสิคะ เถียงคำไม่ตกฟากเลย” ระรินได้ทีรีบฟ้อง

“แกอย่าพาลคนอื่น แล้วก็พูดดีๆ กับคุณรินด้วย” คุณวรวิทย์ตำหนิเล็กน้อย

“พ่อจะพูดอะไรว่ามาเลยค่ะ หนูว่าพ่อคงไม่ได้แค่อยากให้หนูเห็นรูปพวกนี้หรอกใช่ไหมคะ” เฟื่องฟ้าวกกลับมาเข้าเรื่องของตนกับบิดาทันที

“แกกำลังทำตัวให้ครอบครัวเสียชื่อ” ชายวัยกลางคนเกริ่นนำพร้อมจ้องตาบุตรสาวราวกับจะสำรวจความรู้สึกของอีกฝ่ายให้แน่ชัดว่าเป็นเช่นไร

“หนูทำอะไรคะ แค่เที่ยวกลางคืนมีเพื่อนผู้ชายไปเรื่อยๆ เบื่อคนนี้ก็ไปกับคนโน้น นี่พ่อยังไม่ชินอีกเหรอคะ” สาวน้อยย้อนถามด้วยท่าทียียวนกวนประสาทเล็กน้อย

“ฉันพอทำใจได้ไอ้เรื่องที่แกจะเที่ยวกลางคืน เพราะฉันรู้ว่าห้ามแกไม่ได้แล้ว แต่ไอ้สิ่งที่แกกำลังจะทำให้วงศ์ตระกูลเสื่อมเสีย ฉันยอมอีกไม่ได้”

“หนูทำอะไรให้วงศ์ตระกูลพ่อเสื่อมเสียเหรอคะ” เฟื่องฟ้าไม่เข้าใจที่บิดาพูด

“ฉันจะให้แกแต่งงาน”

“อะไรนะคะพ่อ” เฟื่องฟ้าตกใจเมื่อได้ยินคำประกาศิตนี้ ระรินเองก็นึกไม่ถึงว่าเรื่องราวจะออกมาเป็นแบบนี้เหมือนกัน

“ฉันเคยให้สัญญากับเพื่อนเก่าคนหนึ่งว่า ถ้ามีลูกจะให้สองครอบครัวดองกัน และฉันคิดว่าตอนนี้มันถึงเวลาแล้ว เพื่อที่แกจะไม่มีโอกาสทำเรื่องน่าอับอายอีก แกต้องแต่งงานกับเขา” คุณวรวิทย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“หนูไม่แต่ง พ่อไม่มีสิทธิ์บังคับหนู” เฟื่องฟ้าโวยวายกลับ

“แกต้องแต่งและห้ามปฏิเสธใดๆ ทั้งนั้น สำหรับไอ้ธุรกิจจัดเลี้ยงของแกที่จะล่มแหล่มิล่มแหล่ในอีกไม่ช้านี้ ฉันได้ระงับเงินช่วยเหลือตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป แกมีหน้าที่เดียวคือเตรียมตัวแต่งงาน”

“พ่อจะให้หนูแต่งกับใคร” เฟื่องฟ้าถามพลางกลั้นความน้อยใจที่เกิดจากการเผด็จการของบิดาไว้ “

“ลูกของเพื่อนเก่าฉัน อยู่ที่สกอตแลนด์”

“สิ่งที่พ่อกำลังทำไม่ใช่แค่ให้หนูแต่งงาน แต่พ่อต้องการไล่หนูไปจากที่นี่ใช่ไหมคะ” เฟื่องฟ้าลุกขึ้นยืนสบตาบิดา ความน้อยใจที่ถูกบังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่ต้องการก็มากพอแล้ว เมื่อรู้ว่าคนที่คุณวรวิทย์หมายตาจะให้มาเป็นสามีอยู่ไกลคนละซีกโลกแล้วนั้น จะไม่ให้เธอคิดว่าพ่อไล่ได้อย่างไรกัน

“ฉันไม่ได้ไล่ แต่ต้องการให้แกไปจากเมืองไทยสักพัก” ชายวัยกลางคนแอบถอนหายใจเบาๆ

“เพราะอะไรคะพ่อ ปกติพ่อไม่เคยยุ่งเรื่องส่วนตัวของหนู แล้วทำไมจู่ๆ มันถึงเกิดเรื่องนี้ได้” หญิงสาวไม่เข้าใจเหมือนกันว่าสาเหตุมาจากอะไรกันแน่

“ฉันขี้เกียจตอบคำถามสังคมเรื่องแก ตอนนี้คนข้างนอกจับตาดูแกเป็นพิเศษ เพราะไอ้พฤติกรรมมั่วไม่เลือกของแกนี่แหละ แกรู้ไหมว่ามีคนกล้าที่จะถามว่าแกท้องหรือเปล่า”

“พ่อเชื่อคนพวกนั้นเหรอคะ ใจคอพ่อจะไม่ถามลูกตัวเองก่อนสักคำหรือคะ” ยิ่งฟังเช่นนี้แล้ว เฟื่องฟ้าก็อดที่จะน้อยใจขึ้นมาอีกไม่ได้ บิดาไม่เคยไว้ใจเชื่อใจหรือถามไถ่เธอสักครั้งว่าอะไรเป็นอะไร คนนอกพูดเชื่อสนิทใจแต่คนในบ้านกลับไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะอธิบายสักคำ

“พฤติกรรมของเธอทำให้สังคมตัดสินแบบนั้น สิ่งที่เธอทำมันทำให้พวกเราเครียดจนไม่รู้จะจัดการกับเธออย่างไรแล้ว” ระรินเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าวรวิทย์นั่งเงียบ

“ฉันไม่ได้ขอความคิดเห็นคุณ กรุณาอย่าสอด” เฟื่องฟ้าตาวาวใส่มารดาเลี้ยง

“นี่ฉันหวังดีนะถึงได้พูด คุณพี่ดูลูกสาวคุณพี่สิคะ” หญิงวัยกลางคนหันมาหาประมุขของบ้าน

“ระรินหวังดีกับแก และระรินก็เป็นเมียฉัน มีสิทธิ์เท่ากับเป็นแม่เลี้ยงแก ดังนั้นสิ่งที่ระรินพูดแกควรฟังบ้างไม่ใช่เอาแต่ยอกย้อนแบบนี้”

“เขาไม่ใช่แม่หนู ไม่มีสิทธิ์มายุ่งวุ่นวายกับชีวิตหนู และถ้าไอ้ข่าวลือบ้าๆ นั่นมาจากปากเมียพ่อละก็”

“อย่าลามปามนะ เฟื่องฟ้า” บิดาตอบโต้กลับแล้วเอ่ยต่อว่า

“ฉันผิดเองที่ไม่ตักเตือนตั้งแต่แรก ปล่อยให้แกทำอะไรตามใจจนมาถึงตอนนี้ ดังนั้นเพื่อไม่ให้ทุกอย่างเลวร้ายแย่ลงกว่านี้อีก แกแต่งงานไปอยู่ที่อื่นซะ เพื่อชื่อเสียงของครอบครัวจะได้ไม่ป่นปี้มากกว่านี้”

“หนูไม่ไปไหนทั้งนั้น และพ่อก็ไม่มีสิทธิ์มาบังคับหนูให้ทำอะไรตามที่พ่อต้องการด้วย ชีวิตหนู หนูจะจัดการเอง ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาช่วยจัดการสั่งโน่นสั่งนี่ ที่สำคัญหนูจะไม่เอาชีวิตไปผูกกับใครที่ไม่เคยแม้แต่เห็นหน้าด้วยซ้ำ” เฟื่องฟ้าพูดด้วยความโกรธ

“ถ้าแกไม่ทำตามที่ฉันบอก ชาตินี้ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพ่อ” คุณวรวิทย์ยื่นคำขาดเสียงดังลั่น

“พ่อ” เฟื่องฟ้าตกใจและเสียใจที่ได้ยินคำขาดจากบิดา ถึงกับต้องตัดพ่อตัดลูกเพียงเพื่อรักษาชื่อเสียงเอาไว้งั้นหรือ เธอกลั้นน้ำตาและเสียงสะอื้นไว้ในอก ไม่แสดงความอ่อนแอออกมาให้เห็นแม้แต่น้อย

“ถ้าแกไม่เชื่อก็ลองดูสิ แล้วแกจะรู้ว่าฉันเอาจริงแค่ไหน”

“นี่เป็นทางออกที่ดีที่จะกลบเรื่องฉาวๆ ทั้งหมด น้องเห็นด้วยค่ะคุณพี่” ระรินเชียร์สามีเต็มที่

“บอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่ง” เฟื่องฟ้าหันมาตวาดแม่เลี้ยงจอมจุ้นจ้านและผลักด้วยความโกรธ

ผลที่ได้รับคือฝ่ามือของบิดาตวัดลงมาบนแก้มนวล ทุกอย่างในห้องเงียบลงชั่วขณะ คุณวรวิทย์มองลูกสาวด้วยความรู้สึกผิด ส่วนเฟื่องฟ้ามองบิดาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและน้อยใจ ส่วนระรินแอบยิ้มกับสิ่งที่เกิดขึ้นพร้อมกับแสดงละครฉากเล็กๆ ต่อไป

“คุณคะ” ระรินทำทีว่าเข้ามาห้ามด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

สำหรับเฟื่องฟ้าแล้วถ้อยคำที่ถูกตำหนิอาจจะทำให้รู้สึกเสียใจบ้าง แต่ไม่เท่ากับฝ่ามือที่ฟาดลงบนใบหน้าเมื่อครู่นี้ มือที่เคยอุ้มชูประดุจแก้วตาดวงใจในอดีต กลับมาทำร้ายหัวใจเธอให้แหลกละเอียดด้วยน้ำมือของบิดาที่ปกป้องผู้หญิงอีกคน เฟื่องฟ้าไม่ใช่ลูกพ่ออีกแล้วใช่ไหม

“เพื่อเมียน้อยของพ่อ พ่อถึงกับทำร้ายหนูขนาดนี้ พ่อเชื่อเขาแต่ไม่เคยถามลูกคนนี้สักคำว่าความจริงคืออะไร พ่อกลัวหนูจะทำให้วงศ์ตระกูลพ่อเสื่อมเสียนักใช่ไหมคะ พ่อไม่ได้ห่วงหนูเลยสักนิดว่าคนที่พ่อยัดเยียดให้หนูไปแต่งงานด้วยจะเป็นอย่างไร พ่อแค่ต้องการให้หนูไปจากที่นี่เท่านั้น ถึงหนูจะไปตกนรกที่ไหนพ่อก็ไม่สนใจใช่ไหมคะ” เฟื่องฟ้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงแห่งความเจ็บช้ำต่อไปว่า

“ได้ค่ะ หนูจะไปตามที่พ่อบอก และหนูจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่ตามที่พ่อต้องการ และพ่อรู้ไว้ด้วยนะคะ ตราบใดที่เมียน้อยของพ่อยังไม่ตาย หนูจะไม่มีวันมาให้พ่อเห็นหน้าอีก”

เฟื่องฟ้ากลั้นน้ำตาแล้วเดินจากไปทันที สายตาที่มองบิดาเต็มไปด้วยความผิดหวังและเสียใจ ระรินแอบยิ้มเล็กน้อยเมื่อสิ่งที่ต้องการสำเร็จไปแล้วขั้นแรก ในขณะที่คุณวรวิทย์รู้สึกผิดที่ทำรุนแรงกับบุตรสาว แต่ก็โล่งใจว่าเฟื่องฟ้ายอมรับปากเรื่องแต่งงานแล้ว

ต่อหน้าคนอื่นเฟื่องฟ้าคือคนเข้มแข็ง แต่เมื่ออยู่เพียงลำพังกำแพงแห่งความเข้มแข็งนั้นก็หมดไป พอเข้าห้องได้สาวน้อยก็ซบหน้าลงบนหมอนแล้วร่ำไห้สะอึกสะอื้นระบายความเจ็บปวดที่อยู่ในหัวใจออกมาจนหมดสิ้น เจ็บปวดเหลือเกิน

ผู้หญิงที่อยู่ในรูปถือว่าเป็นคนสวยเลยทีเดียว แต่ประวัติของเจ้าหล่อนนี่สิ ไม่น่ารักเอาเสียเลย สาวนักเที่ยวเปลี่ยนผู้ชายไม่ซ้ำหน้า ธุรกิจที่ทำก็กำลังจะไปไม่รอด นี่เขาจะได้ผู้หญิงที่สวยแต่ไร้สมองมาเป็นเมียอย่างนั้นหรือ

ตรัยโยนประวัติและภาพถ่ายทิ้งลงบนโต๊ะอย่างไม่ไยดี ถ้าต้องแต่งงานเพื่อคำขอของมารดา เขาเองไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ แต่การจะใช้ชีวิตคู่กับผู้หญิงประเภทนี้คงต้องสร้างเงื่อนไขที่จะทำให้เจ้าหล่อนไม่มาวุ่นวายสร้างปัญหาทีหลัง

ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนมองไปนอกหน้าต่างเพื่อพักผ่อนสายตาสักพัก ในสมองก็ใช้ความคิดว่าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไรดี ตรัยไม่ใช่คนขาดผู้หญิงและสามารถเลือกได้ด้วยซ้ำว่าต้องการแบบไหนที่เรียกว่าถูกใจ แต่กับผู้หญิงคนนี้มี การันตีของมารดามาค้ำคอไว้ ถ้าไม่รับก็จะได้ชื่อว่าเป็นลูกอกตัญญู

“ท่านครับ ได้เวลาประชุมแล้วครับ” เลขาคนสนิทของเขาเข้ามาแจ้งกำหนดเวลานัดหมายสำคัญ

“เอกสารพร้อม ทุกคนพร้อมนะ”

“ครับ”

“ดี เริ่มประชุมได้” พูดจบเขาก็เดินออกไปจากห้องทำงานทันที โดยทิ้งเรื่องไม่สบายใจไว้เบื้องหลัง

อ่านต่อ

หนังสือที่คุณอาจชอบ

หนังสืออื่นๆ ของ กุหลาบแก้ว

ข้อมูลเพิ่มเติม
บท
อ่านเลย
ดาวน์โหลดหนังสือ
วิวาห์พรางรัก
1

บทที่ 1 บทนำ

11/05/2022

2

บทที่ 2 ตอนที่ 1 ข้อตกลงก่อนแต่งงาน

11/05/2022

3

บทที่ 3 ตอนที่ 2 แต่งงาน

11/05/2022

4

บทที่ 4 ตอนที่ 3 คุณผู้หญิงของบ้าน

11/05/2022

5

บทที่ 5 ตอนที่ 4 การพบกันของสามีภรรยา

11/05/2022

6

บทที่ 6 ตอนที่ 5 อาหารค่ำ

11/05/2022

7

บทที่ 7 ตอนที่ 6 สงครามเย็นกับข้อตกลงหลังแต่งงาน

11/05/2022

8

บทที่ 8 ตอนที่ 7 การยั่วยวนของภรรยา

11/05/2022

9

บทที่ 9 ตอนที่ 8 การปั่นหัวของสามี

11/05/2022

10

บทที่ 10 ตอนที่ 9 การเปิดตัวคุณนายแฮมมิลตัน

11/05/2022

11

บทที่ 11 ตอนที่ 10 ฮันนีมูน

11/05/2022

12

บทที่ 12 ตอนที่ 11 ฮันนีมูน 2

11/05/2022

13

บทที่ 13 ตอนที่ 12 การเข้าใจผิดของสามี

11/05/2022

14

บทที่ 14 ตอนที่ 13 สามีภรรยาที่สมบูรณ์

11/05/2022

15

บทที่ 15 ตอนที่ 14 ง้อ – งอน

11/05/2022

16

บทที่ 16 ตอนที่ 15 ง้อ – งอน 2

11/05/2022

17

บทที่ 17 ตอนที่ 16 ง้อ – งอน 3

11/05/2022

18

บทที่ 18 ตอนที่ 17 การเริ่มต้นหน้าที่สามีภรรยา

11/05/2022

19

บทที่ 19 ตอนที่ 18 ฮันนีมูนที่แสนหวาน

11/05/2022

20

บทที่ 20 ตอนที่ 19 ฮันนีมูนที่แสนหวาน 2

11/05/2022