สามี ใบหย่าวางอยู่บนโต๊ะ

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น

ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล

และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนา

อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ

……….

นิยายเรื่องนี้… ไม่มีแก่นสารสารัตถะอะไรนักหนา

ทั้งเรื่องขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์

ดำเนินเรื่องด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรง

ท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง

*เราเตือนท่านแล้ว*

21 สามี

มาลัยหลายผัว

พุทธศักราช ๒๕๖๒

ที่ตลาดน้ำอโยธยา แหล่งท่องเที่ยวซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา

‘เพชรกันยา’ หญิงสาวผู้มีนามไพเราะสะดุดหู เดินเที่ยวอยู่ริมตลาดน้ำ

ในระหว่างที่กำลังเดินไปตามทางซึ่งปูเอาไว้ด้วยแผ่นไม้กระดานเก่าคร่ำขนาดใหญ่ พลันนั้นเองสายตาก็เหลือบไปเห็นหมอดูคนหนึ่ง นั่งอยู่ใต้ต้นลีลาวดีตรงหัวมุมของร้านขายขนมไทย

หล่อนเป็นหญิงชรา ใบหน้ากร้านเกรียมไปด้วยริ้วรอยแห่งชีวิต เส้นผมเป็นสีขาวโพลนไปทั้งศีรษะ ขมวดมวยเอาไว้เรียบร้อย สวมเสื้อผ้าฝ้ายสีดำ ลูกประคำสีขาวซึ่งทำจากหินคล้องรอบลำคอที่แลดูยาวผิดสัดส่วน ไม่สัมพันธ์กับไหล่และบ่า

ใบหน้านั้นยาวรีได้รูปแบบหญิงโบราณก็จริง ทว่าสิ่งที่ทำให้มันดูแปลกๆ ก็เพราะดวงตา จมูก ปาก และคิ้วที่วางเอาไว้ไม่ได้ตำแหน่ง ผิดไปจากพิมพ์นิยมที่เรียกกันว่าความงาม

หญิงชราชำเลืองมาที่เพชรกันยา ขณะที่หล่อนกำลังจะเดินผ่านอยู่แล้วเชียว

“นังหนู…”

หมอดูเรียก เพชรกันยารับรู้ได้ถึงพลังในน้ำเสียงที่พยายามเหนี่ยวรั้งหล่อนเอาไว้ไม่ให้เดินผ่าน

เพชรกันยามองซ้ายมองขวา ลังเลใจว่า ‘นังหนู’ ที่ถูกเรียกอาจจะไม่ใช่หล่อน

ทว่าเมื่อแลไปรอบๆ ก็ไม่เห็นใครอื่น อีกทั้งคนที่เรียกก็ยืนยันอีกครั้งชัดเจน เมื่อเพชรกันยาหันไปสบสายตา

“เอ็งนั่นแหละ…”

“คะ”

เพชรกันยาขมวดคิ้ว คราวนี้หญิงชรากวักมือพร้อมกับเรียกเบาๆ

“มาตรงนี้หน่อย”

เพชรกันยาก้าวเข้าไปใกล้ อันที่จริงหล่อนไม่นิยมดูหมอ และไม่เคยเชื่อในเรื่องเหล่านี้