เจี่ยนหล่านหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยัน “เหอะ ฉวี่ชิงเกอ เธออย่าใส่ร้ายคนอื่นแบบนี้สิ เด็กตายเองต่างหาก”

“เป็นไปไม่ได้！”

“ฉวี่ชิงเกอ เธอลองดูสภาพตัวเองตอนนี้สิว่า มันช่างน่าสมเพชจริง ๆ อดีตดาวมหาวิทยาลัย A ของพวกเรา ตกอยู่ในสภาพแบบนี้ซะแล้ว เธอเคยขู่ว่าจะชนะการแข่งขันเปียโนระดับนานาชาติให้ได้ แล้วตอนนี้เธอจะเอาอะไรมาสู้กับฉันได้！”

“ใช่แล้ว ตอนนี้ฉันย้ายเข้าไปอยู่บ้านของหนานจิ่นแล้วนะ เขาและคุณป้าดูแลฉันดีมากเลยแหล่ะ เดี๋ยวพวกเราก็จะได้หมั้นกันในเร็ว ๆ นี้”

ฉวี่ชิงเกอจ้องมองเจี่ยนหล่านตาเขม็ง แล้วก็พูดอย่างไม่พอใจว่า “งั้นเหรอ？ ฟู่หนานจิ่นคงยังไม่เห็นธาตุแท้ของเธอสินะ？ ฉันจะค้นหาความจริงทั้งหมดให้ได้ ทั้งเรื่องอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่เกิดขึ้นตอนนั้น และเรื่องการตายของลูกด้วย！ เรื่องเปียโนฉันก็จะไม่ยอมแพ้ เจี่ยนหล่าน ฉัน ฉวี่ชิงเกอ ไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่！”

พอได้ยินแบบนั้น แววตาของเจี่ยนหล่านก็ดูเศร้าหมองขึ้นมาทันที เธอมองดูผู้หญิงหน้าซีดที่กำลังล้มอยู่บนพื้น แล้วก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงฝันร้ายที่เธอถูกฉวี่ชิงเกอกดขี่ตลอดสามปีในรั้วมหาวิทยาลัย

เห็นชัดอยู่ว่าเธอนั้นเก่งกว่าฉวี่ชิงเกอตั้งเยอะ

แล้วใบหน้าของเจี่ยนหล่านก็เปลี่ยนไปเป็นดุร้ายขึ้น เธอลุกขึ้นยืน เอารองเท้าส้นสูงที่สวมอยู่เหยียบหลังมือของฉวี่ชิงเกออย่างแรง

ความเจ็บปวดทำให้ใบหน้าของฉวี่ชิงเกอซีดลงในชั่วพริบตา

“ฉวี่ชิงเกอ ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าความจริงหรอกนะ ทั้งชีวิตนี้เธอเลิกเพ้อฝันว่าจะได้เล่นเปียโนอีกเลย ชีวิตนี้เธอถูกกำหนดมาแค่ให้โดนฉันเหยียบย่ำเอาไว้ใต้เท้าเท่านั้นแหละ！”

........

แล้วฉวี่ชิงเกอก็สลบไป พอพยาบาลเข้ามาก็รีบพูดอย่างร้อนรนว่า “แย่แล้ว คนไข้ตกเลือด”

ในห้องฉุกเฉิน ฉวี่ชิงเกอรู้สึกว่าเธอกำลังจะตาย เธอได้ยินเสียงคนบุกเข้ามาในห้องผู้ป่วยแบบเลือนลาง มันเป็นเสียงของผู้ชายคนหนึ่งที่สุขุมและไม่คุ้นเคย

“ผมจะเป็นคนจ่ายค่าใช้จ่ายทั้งหมดให้เธอเอง！”

“ถ้าเธอตายล่ะก็ ผมจะทำให้โรงพยาบาลของพวกคุณต้องลงไปในหลุมพร้อมกับเธอด้วย！”

เป็นใครกันนะ.....

ในห้องทำงานขนาดใหญ่ของบริษัทฟู่ซื่อ กรุป ชายคนหนึ่งสวมสูทสีดำ ใบหน้าหล่อเหลาของเขากำลังมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้อารมณ์ พายุฝนที่ตกลงมาอย่างหนักทำให้เมือง A ถูกน้ำท่วมไปทั่วทั้งเมือง

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร จู่ ๆ ฟู่หนานจิ่นก็มีลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมา ราวกับว่าสิ่งสำคัญบางอย่างกำลังจะหายไป

ห้าปีต่อมา ที่ทางออกฉุกเฉินของสนามบินในเมือง A เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งสวมแจ็กเก็ตสูทสีขาวเดินออกมา ผมหยักศกของเธอถูกปล่อยไว้ด้านหลัง ทุกการเคลื่อนไหวของเธอดูสูงส่งและสง่างาม พอเธอถอดแว่นกันแดดออก ก็เผยให้เห็นถึงใบหน้าที่ผ่องใสงดงามของเธอ

คนที่เดินผ่านไปผ่านมาอดไม่ได้ที่จะคอยมองผู้หญิงคนนี้ บางคนที่ไม่รู้ก็คิดว่าเธอเป็นดาราดังเสียอีก

ฉวี่ชิงเกอมองดูเมืองที่คึกคักวุ่นวาย ดวงตาของเธอกระพริบเล็กน้อย อารมณ์ต่าง ๆ ก็พลุ่งพล่านขึ้นมาในจิตใจของเธอ

พอกลับมาตั้งสติได้ เธอก็เดินไปทางห้องน้ำ

ตอนที่ฉวี่ชิงเกอเดินออกมา เธอก็ชนเข้ากับอะไรบางอย่างที่เล็ก ๆ

“อุ๊ย！”

เสียงที่อ่อนเยาว์ทำให้ฉวี่ชิงเกอผงะไปเล็กน้อย

“ขอโทษค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจ”

เด็กน้อยคนนั้นเงยหน้าขึ้น แล้วตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นมาทันที เขาพูดอย่างประหลาดใจว่า “ว้าว พี่สาว คุณสวยจังเลยค่ะ！ คุณคือดาราดังใช่มั้ยคะ？ ”

พอได้ยินแบบนั้น ฉวี่ชิงเกอก็มองไปที่ใบหน้าที่ขาวกระจางใสและอ่อนโยนพร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้มว่า “หนูน้อย ฉันไม่ใช่ดาราดังหรอกนะจ้ะ！”

“ว้าว พี่สาวนอกจากจะสวยแล้ว เสียงก็ยังเพราะมากอีกด้วย หนูชอบพี่จังเลย หนูมีลูกอมที่เพิ่งเอามาด้วยจากอิตาลี หนูให้พี่ค่ะ”

พอพูดจบ ฟู่เวินโหรวก็หยิบช็อกโกแลตชิ้นหนึ่งออกมาจากในกระเป๋าใบเล็กของตัวเอง แล้วก็ยื่นใส่มือฉวี่ชิงเกอ

“ไว้เจอกันใหม่นะพี่สาวคนสวย”