วันต่อมา คนกลุ่มหนึ่งกำลังรับประทานอาหารเช้าที่โต๊ะอาหาร

หลังจากทานอาหารมื้อนี้เสร็จ ฉวี่ชิงเกอก็เตรียมตัวจะกลับ

เซียวจื่อเฉินทาแยมบนขนมปังของฉวี่ชิงเกอ แล้วก็ยื่นไปที่มือเธอ ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นมีแต่รอยยิ้ม แล้วเขาก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า “เหมยกุยจวงเหวียนใหญ่มาก ดอกกุหลาบที่คุณเห็นเมื่อวานเป็นเพียงแค่มุมหนึ่งเท่านั้น คุณอยากจะอยู่เดินเล่นต่อไหมครับ？ เพราะกว่าคุณจะมาที่นี้ได้นั้นไม่ใช่ใช่เรื่องง่ายเลย”

ฉวี่ชิงเกอกัดขนมปังที่มีแต่แยมไปคำหนึ่ง เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็พยักหน้า “ก็ดีเหมือนกันค่ะ งั้นฉันอยู่ที่นี่ต่ออีกสักพักแล้วกัน”