icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติการอ่าน
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
บทที่ 8
ตอนที่ 8 : งานก็คืองาน 2
จำนวนคำ:2285    |    อัปเดตเมื่อ:20/02/2022

“โอ๊ย !” คราวนี้ไร้เครื่องป้องกันมีเพียงเนื้อเบียดเนื้อเข้าไปภายในความอ่อนนุ่มของเธอ ความรู้สึกเหมือนคนใกล้ตายทุกขณะที่เขาเคลื่อนสะโพกเข้าออก

“คุณบารเมษฐ์...พอเถอะ อา !”

เมื่อความต้องการของร่างกายถึงขีดสุด บารเมษฐ์ก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป ความอวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือของนีนนาราเป็นอีกสาเหตุที่ทำให้เขาอยากจะขยี้หญิงสาวให้แหลกคามือ สัมผัสตรงไหนก็นุ่มมือชวนขย้ำไปหมดทุกสัดส่วน เต้าอวบอิ่มทั้งสองข้างก็เด้งชูชันล่อตาล่อปาก จนต้องแวะเวียนเข้าไปกลืนกินอยู่บ่อยครั้ง สะโพกอวบอัดก็เด้งเข้าหาเขาในทุกจังหวะการเคลื่อนไหว

“เธอมันสุดยอดจริง ๆ ...นีน นี่ขนาดครั้งแรก...นะ” เสียงเขากระท่อนกระแท่นระหว่างแทรกตัวเข้าหา

นีนนาราในตอนนี้เธอแทบไม่รู้สึกอะไรอีกต่อไปแล้ว เธอเจ็บจนชาไปหมดแต่เขาก็ยังไม่ยอมหยุด สิ่งเดียวที่เธอเห็นอยู่ในตอนนี้คือใบหน้าที่ชื้นเหงื่อของเขา กำลังสะบัดแหงนเงยขึ้นด้านบน ลำตัวของเขาเคลื่อนไหวไปมาบนตัวของเธออยู่ตลอดเวลา เสียงร้องด้วยความเจ็บได้หายไปหลงเหลืออยู่เพียงความพ่ายแพ้ยับเยิน เตียงนอนสั่นสะเทือนหนักขึ้นเรื่อย ๆ ตัวเธอก็สะท้านไปตามแรงรักของเขาจนเนื้อตัวสั่นระริก

“อื้ม ! อ๊ะ นีน !” บารเมษฐ์แทรกตัวถี่ ๆ ก่อนจะกระตุกเบา ๆ กดสะโพกลงลึกสุดแรง

“โอ๊ะ โอ๊ย !”

บางอย่างอุ่นวาบตรงกลางร่างจนชุ่ม เสร็จแล้วเขาก็ทิ้งตัวลงมาทับเธอจนหนักอึ้ง ลมหายใจของทั้งคู่สะท้อนแรงด้วยความหอบเหนื่อย เนื้อตัวฉ่ำไปด้วยหยาดเหงื่อด้วยกันทั้งสองฝ่าย นีนนาราดวงตาเหม่อลอยเหมือนคนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ความผิดพลาดเดียวของเธอคือการเดินชนกับชาลิสาในโรงแรม และหยิบใบเขียนหมายเลขเรือมาสลับกันมา เป็นเรื่องที่โง่และงี่เง่าที่สุดในชีวิตของเธอ

“เธอสะอาดไหมนี่ฉันไม่ได้ใส่ถุงยางด้วยสิ” คำพูดดูถูกหลุดออกมาจากปาก ของคนที่เพิ่งพลิกตัวไปด้านข้าง นีนนาราไม่อยากเห็นหน้าเขาในตอนนี้ หญิงสาวจึงพลิกตัวหันหลังให้เขาในทันที

“นีน” บารเมษฐ์แตะหัวไหล่ของหญิงสาวเบา ๆ แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ ชายหนุ่มรู้ว่านี่เป็นครั้งแรกของหญิงสาว แต่เขาไม่อยากให้ความสำคัญกับเรื่องนั้นจนเกินไป เขาเป็นนักธุรกิจย่อมรู้อะไรควรค่าแก่การลงทุน หรืออะไรควรค่าแก่การถอนทุนคืน ครั้งนี้แม้ว่าเจนธรรมเป็นคนจัดการเรียกสาว ๆ มา แต่ค่าใช้จ่ายทั้งหมดนั้นเขาเป็นคนออกเอง

“ฉันง่วงแล้ว” นานพอสมควรกว่าหญิงสาวจะตอบเขากลับมา

“จะนอนแบบนี้ได้ยังไงที่นอนเลอะหมดแล้ว ไปอาบน้ำก่อน”

บารเมษฐ์สูดลมเข้าปอดลึก ๆ เมื่อหญิงสาวยังนอนนิ่งในท่าเดิม เหมือนไม่ได้สนใจในคำพูดของเขาแม้แต่น้อย

“ฉันจะไม่พูดซ้ำแล้วนะนีน ไปอาบน้ำแล้วมาเปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่ เดี๋ยวนี้ !” เสียงดัง ๆ ของเขาทำคนที่นอนหันหลังให้ รีบลุกขึ้นจากเตียงนอน แต่พอก้าวขาลงบนพื้นเท่านั้นแหละ หญิงสาวแทบจะทรุดลงไปที่พื้น ดีที่หย่อนสะโพกลงนั่งบนขอบเตียงได้ทัน

“ไม่รู้หน้าที่ซะเลย” เขาแดกดันคนที่นั่งหน้างออยู่บนเตียง

“ว้าย !” บารเมษฐ์กระชากผ้าห่มที่หญิงสาวกอดแนบอกออก คนหน้าบึ้งหน้างอไม่ยอมปล่อยให้เขาดึงมันออกไปได้ง่าย ๆ ทั้งรั้งเอาไว้กระชากกลับคืนจนเขาหงุดหงิด ออกแรงผลักจนหงายหลังไปนอนอยู่บนเตียง

“หาเรื่องใส่ตัวแล้วไหมล่ะ” จากจะอาบน้ำในตอนแรกเจอฤทธิ์นีนนาราเข้าไป บารเมษฐ์ก็เปลี่ยนใจในทันควัน

“ไม่นะ อย่า...พอแล้ว !” คนถูกเขากดจมที่นอนถึงกับดิ้นหนีสุดแรงเกิด ก่อนจะหมดแรงดิ้นจำยอมสยบอยู่ใต้ตัวของเขา

“วันนี้เธอทำฉันเหนื่อยนะนีน งั้นสอนงานกันเยอะ ๆ หน่อยก็แล้วกัน อีกสองวันหลังจากนี้จะได้ไม่เหนื่อยยังไงล่ะ” คำพูดเห็นแก่ตัวของเขามันไม่น่าฟังเอาเสียเลย นีนนาราเบือนหน้าหนีไปอีกด้าน เธอไม่อยากเห็นหน้าเขาอีกแล้ว

“อื้อ !” เขาจูบปากเธออย่างรุนแรงและหนักหน่วง ก่อนจะดูดเม้มซอกคอแรง ๆ จงใจให้เกิดรอยจ้ำแดงระเรื่ออยู่เต็มไปหมด เนินอกนุ่มก็ไม่พ้นถูกเขาดูดจนเกิดรอย บทรักรอบนี้บารเมษฐ์ตั้งใจทำโทษหญิงสาว ด้วยการทิ้งรอยรักให้เจ้าตัวต้องช้ำใจเล่น

“อ๊ะ ! เจ็บ ๆ ๆ” นีนนาราดิ้นพล่านทันทีที่ฝ่ามือของเขาลูบลงบนเนินเนื้อนุ่มใจกลางร่าง บารเมษฐ์ชะงักเล็กน้อยเขาเลิกคิ้วขึ้นสูง ก่อนจะเลื่อนตัวขึ้นด้านบน แววตาซ่อนเล่ห์ของเขาทำให้หญิงสาวส่ายหน้าไปมาอย่างช้า ๆ

“คุณบารเมษฐ์ อย่า...โอ๊ย !” แค่นิ้วของเขาเธอก็สั่นสะเทือนไปทั้งตัว หญิงสาวเจ็บจนน้ำตาเล็ดไม่รู้รอบที่เท่าไหร่ของคืนนี้ ยกกำปั้นขึ้นทุบอกเขาแบบรัว ๆ

“น่ารำคาญ !” ฝ่ามือใหญ่ข้างหนึ่งรวบข้อมือทั้งสองข้างขึ้นเหนือศีรษะ อีกข้างก็ช้อนท่อนขาของนีนนาราขึ้น

“อื้อ อุก !” ความแข็งขืนแทรกพรวดพราดเข้ามา นีนนาราเจ็บจนชาไปหมดทั้งตัว เธอไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกเจ็บนี้อย่างไรดี ได้แต่ภาวนาให้เขาบรรลุเป้าหมายในเร็วไว เธอจะได้ไม่ต้องทนความเจ็บปวดนี้อีกต่อไป

บารเมษฐ์กำลังหน้ามืดเหมือนความต้องการของเขาไม่มีที่สิ้นสุด บดขยี้หญิงสาวจนแทบแหลกเละคามือ กว่าเขาจะถึงจุดหมายปลายทาง นีนนาราก็ช้ำระบมไปหมดทั้งตัว

“แม่งเอ๊ย !” เขานึกหงุดหงิดที่ไม่ได้ป้องกันทั้งสองรอบ ซ้ำยังปล่อยข้างในตัวของหญิงสาวอย่างลืมตัว เพราะครั้งแรกนี่แหละทำให้เขาหละหลวมเรื่องโรคร้าย แต่ลืมเรื่องอันตรายสุด ๆ อีกเรื่องไปได้อย่างไร เขาผุดลุกขึ้นมานั่งขยี้เส้นผมตัวเองแรง ๆ อย่างหงุดหงิด ก่อนจะหันไปหยิบโทรศัพท์มือถือแล้วโทรหาเจนธรรม

“ว่าไง” อีกฝ่ายทำเสียงอู้อี้เหมือนกำลังทำกิจกรรมบางอย่างค้างคาอยู่เหมือนกัน

“ถามคุณจิลให้หน่อยว่ามียาคุมฉุกเฉินไหม”

‘ยาคุมฉุกเฉิน’

คนที่นอนตาลอยอยู่บนเตียงต้องตกใจจนตาโต บารเมษฐ์ปล่อยในตัวเธอทั้งสองครั้ง นั่นแปลว่าเธอมีสิทธิ์ที่จะตั้งครรภ์ได้

“เดี๋ยว ! นี่แกพลาดได้ยังไงไอ้ฟาร์ม”

“ช่างแม่งเรื่องนั้น ถามคุณจิลให้หน่อย” บารเมษฐ์นึกโกรธตัวเองอยู่ไม่น้อย ซ้ำยังพาลโกรธคนที่นอนหันหลังให้เขาอีกด้วย เสียงเหมือนเจนธรรมกำลังหันไปถามจิลาวัลย์ก่อนจะตอบกลับมา

“จิลเองก็ไม่มีหรอกฟาร์ม เธอฉีดยาคุมแล้วไม่ได้พกยาคุมมาด้วย ยิ่งยาคุมฉุกเฉินอะไรนั่นไม่มีหรอก อะไรกันนี่คุณนีนลืมฉีดยาคุมเหรอไอ้ฟาร์ม”

“เปล่าฉันพลาดเองฉันเผลอปล่อยใน แค่นี้นะ !” บารเมษฐ์ชิงตัดสายก่อน เขาไม่อยากให้เจนธรรมรู้ ว่าเขาเป็นคนแรกของนีนนารา เหมือนบางอย่างในใจ บอกให้เขาห้ามพูดเรื่องนี้กับคนอย่างเจนธรรม

“จะนอนอีกนานไหมลุกไปอาบน้ำได้แล้ว” บารเมษฐ์หันไปพูดกับคนที่เอาแต่นอนหันหลังให้

นีนนาราไหวตัวเล็กน้อย แค่ขยับตัวลุกขึ้นนั่งยังลำบาก ไม่รู้ว่าเธอจะเดินไปถึงห้องน้ำได้ไหม หญิงสาวค่อย ๆ ดันตัวเองลุกขึ้นนั่ง วางเท้าลงบนพื้น ลองขยับลุกขึ้นยืนพลันต้องทรุดตัวลงที่เดิม ดวงตาของเธอร่ำร้องอยากจะปิดลงเต็มที ทั้งเหนื่อยทั้งล้าและเจ็บระบมไปหมดทั้งตัว ห้องน้ำก็อยู่ตรงนี้นี่เอง ทำไมเธอถึงไม่มีแรงจะเดินไปได้ หญิงสาวพยายามลุกขึ้นใหม่อีกรอบ แต่ก็ต้องทรุดลงนั่งที่เดิมอย่างหมดแรง

“สำออย” บารเมษฐ์นึกรำคาญเดินมาช้อนตัวหญิงสาวแล้วอุ้มเข้าห้องน้ำไป

พอเท้าแตะพื้นกระเบื้องเย็นเฉียบในห้องน้ำ นีนนารารีบใช้แผ่นหลังพิงผนังห้องน้ำเอาไว้ เธอรู้สึกเหมือนคนไม่มีเรี่ยวแรงจริง ๆ เหมือนบารเมษฐ์จะรู้ว่าเธอไม่ไหว เขาจัดการเปิดน้ำจากฝักบัวแล้วอาบให้เธอแบบลวก ๆ

มือใหญ่จับฟองน้ำลูบไปตามเนื้อตัวของนีนนารา สัมผัสถูกจุดอ่อนไหวที่ถูกเขากระทำจนบอบช้ำไปหมด

“เจ็บ ๆ ตรงนั้นไม่ต้องฉันทำเอง” นีนนาราจับข้อมือของเขาไว้แน่นดึงฟองน้ำออกมาจัดการถูตัวของเธอเอง

บารเมษฐ์หันมาหยุดนิ่งอยู่กับที่ ความขาวอวบอิ่มทิ่มตาอยู่ตรงหน้า นึกอยากจะผลักหญิงสาวเข้าอัดกับผนังห้องน้ำ บดขยี้เข้าหาจากด้านหลังอย่างรุนแรง ให้สาสมกับความต้องการที่กำลังผงาดง้ำขึ้นในตอนนี้ แต่ท่าทางอิดโรยจนแทบจะลืมตาไม่ขึ้นของเจ้าตัว ทำให้เขาจำต้องตัดใจจากเรื่องนี้ไปก่อน รีบอาบน้ำแล้วอุ้มหญิงสาวออกมาจากห้องน้ำ ดึงเสื้อคลุมมาสวมให้นีนนาราอย่างรีบ ๆ ให้นั่งรออยู่บนเก้าอี้ก่อน เพื่อที่เขาจะได้จัดการเปลี่ยนผ้าคลุมเตียงใหม่ ขืนรอนีนนารามาเปลี่ยนให้สงสัยคืนนี้ คงไม่ได้นอนกันพอดี

“มานอนได้แล้วนีน” เขาบอกหลังตบที่นอนให้เข้าที่เรียบร้อยแล้ว

นีนนาราเดินเอียงไปเอนมาเล็กน้อยก่อนจะถึงเตียง หญิงสาวคลานขึ้นไปทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดแรง ดวงตาปิดสนิททั้งสองข้างอย่างรวดเร็ว แรงโคลงเคลงของเรือยิ่งทำให้สมองของเธอหมุนคว้างตามไปด้วย ใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีก็หลับสนิทไป

บารเมษฐ์นิ่วหน้าเล็กน้อย ที่เห็นหญิงสาวหลับเร็วจนผิดปกติ เขาลองเอานิ้วจิ้มแก้มนุ่มดูเบา ๆ เจ้าตัวก็ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับแต่อย่างใด

‘หลับง่ายไปไหม’

เขาชันศอกมองคนหลับอยู่เงียบ ๆ สายตาสำรวจความงามของใบหน้า ต่ำลงมาที่ลำคอจนถึงเนินอก ลองแหวกสาบเสื้อตรงอกออกจากกัน มีรอยแดงจ้ำปรากฏอยู่เป็นหย่อม ๆ รอยยิ้มผุดขึ้นตรงมุมปากของชายหนุ่ม ไม่รู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย เพราะว่าเป็นรอยที่เขาตั้งใจทำเองทั้งหมด

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 ตอนที่ 1 : ขึ้นเรือผิดลำ2 บทที่ 2 ตอนที่ 2 : ขึ้นเรือผิดลำ 23 บทที่ 3 ตอนที่ 3 : ขึ้นเรือผิดลำ 34 บทที่ 4 ตอนที่ 4 : งานที่แท้จริง5 บทที่ 5 ตอนที่ 5 : งานที่แท้จริง 26 บทที่ 6 ตอนที่ 6 : งานที่แท้จริง 37 บทที่ 7 ตอนที่ 7 : งานก็คืองาน8 บทที่ 8 ตอนที่ 8 : งานก็คืองาน 29 บทที่ 9 ตอนที่ 9 : ไม่มีทางเลือก10 บทที่ 10 ตอนที่ 10 : ไม่มีทางเลือก 211 บทที่ 11 ตอนที่ 11 : ไม่มีทางเลือก 312 บทที่ 12 ตอนที่ 12 : คืนผวา13 บทที่ 13 ตอนที่ 13 : คืนผวา 214 บทที่ 14 ตอนที่ 14 : คืนสุดท้ายกับฝันร้ายที่กำลังจะจบลง15 บทที่ 15 ตอนที่ 15 : คืนสุดท้ายกับฝันร้ายที่กำลังจะจบลง 216 บทที่ 16 ตอนที่ 16 : ชีวิตเดิมของเธอ17 บทที่ 17 ตอนที่ 17 : ชีวิตเดิมของเธอ 218 บทที่ 18 ตอนที่ 18 : อยู่ใต้จมูกนี่เอง19 บทที่ 19 ตอนที่ 19 : อยู่ใต้จมูกนี่เอง 220 บทที่ 20 ตอนที่ 20 : ไม่อยู่บนเรือแล้วยังไง 921 บทที่ 21 ตอนที่ 21 : ไม่อยู่บนเรือแล้วยังไง 222 บทที่ 22 ตอนที่ 22 : ไม่อยู่บนเรือแล้วยังไง 323 บทที่ 23 ตอนที่ 23 : หนีไม่พ้นจริง ๆ24 บทที่ 24 ตอนที่ 24 : หนีไม่พ้นจริง ๆ 225 บทที่ 25 ตอนที่ 25 : นึกว่าได้ผล26 บทที่ 26 ตอนที่ 26 : นึกว่าได้ผล 227 บทที่ 27 ตอนที่ 27 : งานใหม่28 บทที่ 28 ตอนที่ 28 : งานใหม่ 229 บทที่ 29 ตอนที่ 29 : กอดสุดท้ายของเรา30 บทที่ 30 ตอนที่ 30 : กอดสุดท้ายของเรา 231 บทที่ 31 ตอนที่ 31 : เริ่มรู้สึกดี ๆ32 บทที่ 32 ตอนที่ 32 : เริ่มรู้สึกดี ๆ 233 บทที่ 33 ตอนที่ 33 : กระวนกระวาย34 บทที่ 34 ตอนที่ 34 : กระวนกระวาย 235 บทที่ 35 ตอนที่ 35 : กระวนกระวาย 336 บทที่ 36 ตอนที่ 36 : เส้นผมบังตาชัด ๆ37 บทที่ 37 ตอนที่ 37 : เส้นผมบังตาชัด ๆ 238 บทที่ 38 ตอนที่ 38 : เส้นผมบังตาชัด ๆ 339 บทที่ 39 ตอนที่ 39 : เส้นผมบังตาชัด ๆ 440 บทที่ 40 ตอนที่ 40 : เส้นผมบังตาชัด ๆ 541 บทที่ 41 ตอนที่ 41 : สมควรหยุดได้แล้ว42 บทที่ 42 ตอนที่ 42 : สมควรหยุดได้แล้ว 243 บทที่ 43 ตอนที่ 43 : เลิกสน44 บทที่ 44 ตอนที่ 44 : เลิกสน 245 บทที่ 45 ตอนที่ 45 : กลั่นแกล้ง46 บทที่ 46 ตอนที่ 46 : กลั่นแกล้ง 247 บทที่ 47 ตอนที่ 47 : เรื่องที่กลัวก็เกิดขึ้น48 บทที่ 48 ตอนที่ 48 : เรื่องที่กลัวก็เกิดขึ้น 249 บทที่ 49 ตอนที่ 49 : สางหัวใจ50 บทที่ 50 ตอนที่ 50 : สางหัวใจ 251 บทที่ 51 ตอนที่ 51 : สางหัวใจ 352 บทที่ 52 ตอนที่ 52 : สางหัวใจ 453 บทที่ 53 ตอนที่ 53 : เมาแล้วหื่น54 บทที่ 54 ตอนที่ 54 : เมาแล้วหื่น 255 บทที่ 55 ตอนที่ 55 : เรื่องของหัวใจ56 บทที่ 56 ตอนที่ 56 : เรื่องของหัวใจ 257 บทที่ 57 ตอนที่ 57 : เรื่องของหัวใจ 358 บทที่ 58 ตอนที่ 58 : ครอบครัวแสนสุข59 บทที่ 59 ตอนที่ 59 : ครอบครัวแสนสุข 2 (จบ)