ดวงตาของเฉินเฉียนเฉียนกะพริบถี่ ๆ เท้าซ้ายของเธอขยับถอยหลังไปครึ่งก้าว เธอต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการบังคับตัวเองให้ยืนให้มั่นและไม่ถอดใจหันหลังกลับไปเสียก่อน

เธอจะแสดงความขี้ขลาดออกมาให้เห็นไม่ได้เด็ดขาด！

‘ชิงซูก็แค่เศษขยะชิ้นหนึ่งเอง ทำไมฉันต้องกลัวด้วยล่ะ！’ ‘ชิงซูคงไม่กล้าลงไม้ลงมือกับฉันในที่แบบนี้หรอกมั้ง เอาสิ！ถ้าเธอกล้า ฉันจะจับเธอส่งตำรวจให้ไปนอนในห้องขังเล่นเลย คอยดู เธอได้อายจนแทรกแผ่นดินหนีไม่ทันแน่ ๆ ！’

เฉียนเฉียนนึกปลอบใจตัวเอง พร้อมกับเงยหน้าจองตรงไปที่ยูชิงซู

ถึงแม้จะเห็นได้ชัดว่าเฉินเฉียนเฉียนที่สวมรองเท้าสนสูงนั้นตัวสูงกว่ายูชิงซูตั้งเยอะ แต่รังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากร่างกายของชิงซูนั้นก็น่าเกรงขามอยู่ไม่น้อย

“รู้อะไรไหม？เฉินเฉียนเฉียน ที่จริงแล้วเธอก็พูดถูกอยู่อย่างหนึ่ง” ชิงซูพูดพร้อมกับลืมตาขึ้นทำให้แพขนตาที่งอนยาว กับนัยน์ตาที่ดำขลับเป็นประกายสะท้อนเข้าที่หน้าของเฉินเฉียนเฉียน

ถ้าถามถึงสีหน้าในตอนนี้ของของเฉินเฉียนเฉียนคงตอบได้แค่ว่า ‘ไม่สู้ดีนัก’ ท่าทางในขณะนี้ของเธอกำลังผวาจนถึงขีดสุด

“อะไร？” น้ำเสียงของเธอสั่นเครือเล็กน้อย