เงา รัก ใน รอย แค้น

บทที่1

สายใย

ห้าปีที่แล้ว

"วันนี้เลิกงานกี่โมง ตาเวย์" 

"ก็เหมือนทุกวัน พ่อจะถามทำไม ผมรู้หน้าที่ผมดีหน่าา"

"เออดี อย่างน้อยก็ยังมีความรับผิดชอบ"

สหรัสต่อว่าลูกชายตัวดี ตั้งแต่เขาอายุครบสิบแปด ก็กลายเป็นเสมือนผีดิบ กลับบ้านเช้าทุกวัน แถมมีหน้ามาเถียงกันหน้าด้านๆ ว่าที่ตัวเองกลับเช้าเพราะแม่ไม่ยอมให้กลับดึก แสบจริงๆเจ้าลูกชายตัวดี สมกับเป็นลูกชายคนเดียวของคุณสหรัส เจ้าของบริษัทเจเจคิวอิเล็กทรอนิกส์ ผู้ผลิตและจัดจำหน่ายเครื่องมือเทคโนโลยีชั้นนำทั่วเอเชีย 

ซึ่งการต่อว่าของเขา ก็ดูเหมือนเป็นเรื่องราวปรกติสุขของบ้านหลังนี้ เพราะเจ้าลูกชายตัวดีกลับมีสีหน้าที่ไม่สะทกสะท้านอะไร เป็นความสบายใจอีกรูปแบบนึง แถมยังดูเหมือนว่าเป็นที่น่าเอ็นดูสำหรับบ้านหลังนี้ เพราะเป็นสิ่งที่ทุกคนในบ้านแม้แต่คนใช้รับรู้ได้ถึงความอบอุ่นและความน่ารักของเจ้านาย

"ยังไงอย่าลืมถามน้องด้วยนะ ว่าอยากกินอะไรหรืออยากได้อะไรก่อนเข้าบ้านรึเปล่า นี่ก็เรียนปีสองแล้ว ยังทำตัวเป็นเด็กไปได้ ชอบหาข้ออ้างแวะออกไปตอนกลางคืน ทั้งพี่ทั้งน้อง" วิชุดาผู้เป็นมารดาขอบ่นบ้าง ที่ลูกทั้งสองนั้น ชอบหาเรื่องมาอ้างออกจากบ้านดึกๆดื่นๆทุกวัน ลำพังเจ้าลูกชายก็ไม่ห่วงหรอก โตจนตัวใหญ่กล้ามเป็นมัดๆแบบนี้แต่ลูกสาวนี่ล่ะสิ

เวย์คินได้แค่ก้มหน้าก้มตาจัดการอาหารเช้าตรงหน้า ไม่ได้ตอบกลับมารดาแต่อย่างไร 

"เรานี่ก็นะ ตาเวย์  ตามใจน้อง ชอบพาน้องออกไปเที่ยวดึกๆดื่นๆ ทำไม มีอะไรให้ทำกันนักหนา ฮึ"

คำถามประโยคสุดท้ายของผู้เป็นมารดา ทำเอาเจ้าตัวถึงกับสำลัก รีบหยิบแก้วน้ำตรงหน้ามาดื่มก่อนที่ไข่ดาวที่ติดคออยู่จะทำให้ตัวเองหายใจไม่ออก เมื่อทุกอย่างกลับมาเข้าที่เข้าทาง เบล สาววัยสิบเก้า ก็เข้ามาหอมแก้มผู้เป็นมารดา เธอทำแบบนี้อยู่ทุกวัน พร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ตัวเดิมที่เธอนั่งอยู่เป็นประจำออก ก่อนจะนั่งลงพร้อมกับหันไปมองหน้าเวย์คิน พี่ชายของเขาพร้อมเผยรอยยิ้มอยู่สักพัก และหันมาทางมารดา

"เบลล์ชอบนี่คะ เบลชอบที่พี่เวย์ตามใจ แม่อย่าดุพี่เวย์น๊าาา" เธออ้อนผู้เป็นมารดา พร้อมกับทำตาปริบๆ ซึ่งเธอก็ทำได้สำเร็จ ผู้เป็นมารดาใจอ่อน ได้แต่ส่ายหัวให้กับความเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยของสองพี่น้อง

พี่น้องรักกันมันก็ดี แต่ขอให้รักในแบบพี่น้องจริงๆก็พอ

เบลนั่งทานข้าวในขณะที่มือนั้นก็คอยจัดทรงกระโปรง เธออยู่มหาวิทยยาลัยปีสองแล้ว เธอจึงได้เปลี่ยนยูนิฟร์อมจากกระโปรงพลีทมาเป็นกระโปรงทรงเอ ซึ่งเธอก็ตั้งใจเลือกตัวที่สั้นเหนือเข่า เพื่อที่จะได้ใส่แล้วดูโตและดูสาวสมวัยเธอ แต่นั่นมันก็ทำให้เวลานั่งเธออาจจะยังไม่ชิน เพราะมันเลื่อนขึ้นมาจนเห็นขาอ่อนเธอ

"ทำไมไม่ใส่ตัวที่มันยาวๆ หรือไม่ทำไมไม่กลับไปใส่แบบเดิมล่ะ ฮะ" น้ำเสียงคมเข้ม แต่ก็มีความรำคาญซ่อนอยู่เวย์คินที่นั่งข้างๆต่อว่าพร้อมกับเรียกสาวใช้ข้างๆให้ไปหยิบผ้ามาสักผืน ไม่นานสาวใช้มาถึงก็ยื่นผ้าให้กับเขา แต่เขากลับบอกให้ยื่นให้เธอแทน

"พี่เวย์ไม่ชอบหรอคะ ที่เบลล์ใส่แบบนี้" เธอถามกลับอย่างน้อยใจ แต่ก็ต้องรีบปั้นหน้ายิ้ม ก่อนที่มารดาและบิดาของทั้งสองจะจับพิรุจได้

ทั้งสองเดินมายังรถสปร์อตสัญชาติยุโรปคันประจำที่เวย์คินใช้ ในสายตาคนภายนอกนั้นอาจจะมองว่าสองพี่น้องนี้รักกันดีเป็นที่น่าอิจฉาของสาวๆ เมื่อเห็นพี่ชายที่หล่อเหลาดั่งพระเจ้าปั้นมาเองกับมือคอยรับส่งน้องสาวที่มหาลัยอยู่เป็นประจำ ตั้งแต่ปีหนึ่งจนปัจจุบัน

"ข้าว ไปด้วยกันสิ"ขณะที่เวย์คินกำลังเปิดประตูข้างคนขับให้เบลล์อยู่นั้น ข้าว สาวอีกคนในบ้านรุ่นราวคราวเดียวกับเบลก็กำลังเดินออกจากรั้วบ้านเพื่อไปมหาลัยพอดี เธออยู่ในท่าทีรีบร้อน เพราะระหว่างทางนั้น เธอกึ่งเดินกึ่งวิ่ง พร้อมพยายามยัดเสื้อนักศึกษาเข้ากระโปรง เมื่อได้ยินเสียง เบลล์ เธอจึงหยุดและตอบไปส่งๆอย่างเลี่ยงไม่ได้

"ไม่ล่ะ เดี๋ยวไปเองดีกว่า ขอบใจนะ" พูดจบเธอก็เดินจากไปโดยไม่สนใจจะหันมองมาที่คนถามและเจ้าของรถด้วยซ้ำ 

เวย์คินไม่ได้สนใจอะไร เขาขับรถออกมาจากบ้านตัวเองตามปรกติ เพราะก่อนที่เขาจะไปทำงาน ยังต้องแวะส่งน้องสาวที่มหาลัยเสียก่อน เขาขับรถมาตามทางตามปรกติซึ่งเป็นเส้นทางบ้านเขาไปถึงถนนหลัก ในตอนนั้นสายตาก็มองเห็นร่างเล็กซึ่งมองจากข้างหลังก็พอดูออกว่าเป็น ข้าว กำลังเดินอยู่บนริมถนน ถ้าเดาไม่ผิด คงกำลังไปป้ายรถเมล์ เมื่อเบลล์เห็นแบบนั้นจึงได้ลดกระจกลง เพื่อเกลี้ยกล่อมเธออีกครั้ง